กระต่ายสาวสายพันธุ์ซ่า VS ไอ้หน้าหล่อสายพันธุ์หื่น

ตู้ม!!! ตู้ม!!! ตู้ม!!! ตู้ม!!! ตู้ม!!!

เสียงระเบิดดังขึ้น กับเสียงฝีเท้าที่วิ่งหนีเอาตัวรอดจากเสียงของระเบิดที่ดังไม่หยุด

ตุบ!

"โอ๊ย!!!"

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมสีฟ้าที่ออกม่วงนิดหน่อยร้องขึ้น เพราะเท้าของตัวเองที่ไปสะดุดกับรากไม้เข้า

"มินิยืนไหวมั้ย?" ลูกแมวขนปุยแปลงร่างเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ มีหูและหางแมวมาประคองเด็กสาวนามว่า'มินิ'แล้วเอ่ยถามสวัสดิภาพ

"มินิไม่เป็นไรหรอก... เอเลน... มินิต้องรีบไปหามาม๊าก่อน..." เด็กผู้หญิงเอ่ยขึ้นร่างกายที่โทรมและแผลเต็มตัวเอ่ยกับเด็กผู้ชายครึ่งแมวนาม'เอเลน'ที่ประคองเธอเอาไว้อยู่

"แต่จะไหวเหรอ? มาม๊าก็ไม่รู้อยู่ไหน?" เด็กผู้ชายครึ่งแมวเอ่ยถามร่างกายก็เต็มไปด้วยบาดแผลเช่นกัน

"แต่ว่า..." เด็กผู้หญิงจะเอ่ยขัดเด็กผู้ชายครึ่งแมว แต่แล้วก็มีเงาของผู้หญิงผมยาวสลวยสีม่วงและหูกระต่ายที่กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีชมพูปรากฎขึ้นต่อหน้าของเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายนั่นเอง เด็กทั้งสองจึงเอ่ยพร้อมกัน

"มาม๊า"

"ขอโทษนะทั้งสองคนที่คุโรกาเนะมาช้าไปน่ะ" กระต่ายสาวที่สีผมเปลี่ยนเป็นสีชมพูเรียบร้อยแล้วนั้นพูดขึ้น เด็กทั้งสองก็เริ่มร้องไห้ออกมาทันที น้ำตาของเด็กทั้งสองที่ไหลนองใบหน้านั้นทำให้กระต่ายสาวยิ่งโกรธหนักเข้าไปใหญ่

"มินิ เอเลน" กระต่ายสาาวเรียกชื่อของเด็กสองนั้น

"คะ/ครับ?" เด็กทั้งสองตอบ

"ถ้าหากว่าคุโรกาเนะังไม่กลับมาให้ไปหาท่านชิโรยาฉะนะ" พอกระต่ายสาวพูดจบก็ได้หายเข้าไปในกองเพลิงสีแดงที่แผดเผาทุกสิ่งเป็นวงกว้าง เด็กทั้งสองได้แต่ร้องไห้เรียกชื่อของกระต่ายสาวอย่างเดียว

 

 

 

"ท ทุกคน..." กระต่ายสาวที่กระโดเข้ามาในกองเพลิงถึงกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นศพของเหล่ากระต่ายที่เป็นพวกพ้องของเธอทันที

"อ้าว!? ยังมีอยู่อีกตัวหรอกเหรอ?" ผู้หญิงที่ดูเหมือนผีเสื้อกลางคืนสีดำเอ่ยขึ้นเมื่อเจอกระต่ายสาวผมสีดูเหมือนสีแดงเพลิงเพราะเปลวไฟ

"เธอน่ะเป็นคนทำใช่มั้ย?" กระต่ายสาวมองไปที่จอมมารที่บินอยู่เหนือหัวของเธอ

"แล้วมันจะทำไมเหรอจ๊ะ?" จอมมารถามเธอด้วยน้ำเสียงท่ดูมีความสุข

"ครอบครัวของพวกฉันไปทำอะไรให้เธอกันห๊ะ!!!" กระต่ายสาวถามด้วยความโกรธ

"เรื่องนั้นน่ะจะรู้ไปทำไมเดี๋ยวยังไงเธอก็ต้อง... ตายอยู่ดี!!!" เมื่อพูดจบจอมมารก็ไดส่งให้ผีเสื้อสีดำนับพันไปรอยตัวของคุโรกาเนะทันที

ตู้ม!!!

ผีเสื้อสีดำได้ระเบิดทันที พร้อมกับร่างของคุโรกาเนะที่กระเด็นไปติด

"โห... อึดจังนะ ซักจะชอบซะแล้วสิเนี่ย" จอมมารบินมาหาคุโรกาเนะและได้จับคางของคุโรกาเนะขึ้น

"แต่ว่า... ฉันน่ะเกลียดกระต่ายซะด้วยสิ อยากจะให้มันตายๆไปซะให้หมด!!!" เมื่อพูดจบจอมมารก็ได้บีบคางของคุโรกาเนะแรงขึ้น

จึก!!

จู่ๆ ก็มีน้ำแข็งที่ถูกหลอมเป็นดาบแทงมาที่หลังของจอมมารทันที

"เฮ้ๆ! คิดจะทำอะไรคุโรกาเนะของฉันกันน่ะ" เด็กผมสีเงินสวมชุดยูกาตะกระโปรงสั้นสีน้ำเงินออกดำหน่อยๆ เอ่ยขึ้น

"ท่าน... ชิโรยา...ฉะ" กระต่ายสาวเอ่ยขึ้น

"ชิ! นึกว่าเด็กที่ไหนที่แท้ก็แค่เด็กเด็กๆนี่เอง" จอมมารพูดขึ้นพลางดึงน้ำแข็งที่แทงข้างหลังของเธออยู่ออกแต่ทว่า...

"ด ดึง ดึงไม่ออก" จอมมารเอ่ย

"ดึงไม่ออกหรอก เพราะว่านั้นมันไม่ใช่น้ำแข็งที่เขาเอาไว้ถ้าทำน้ำแข็งใสกินกันนะ" ชิโรยาฉะเอ่ย

"ว ว่าไงนะ!!!?" จอมมารรีบถอยห่างออกจากตัวของคุโรกาเนะทันทีพอเธอจะบินขึ้นไปข้างบนแต่ว่าเธอกลับ...บินขึ้นไปไม่ได้

"บินขึ้นไม่ได้หรอกค่ะ... เพราะว่าพลังของท่านชิโรยาฉะคือออโทริตี้(ผู้มีอำนาจ)ค่ะ และในทางเดียวกันน้ำแข็งที่คุณโดนไปนั้นน่ะ คุณจะไมาสามรถบินได้ค่ะต่อให้พยามจนตายยังไงก็ตาม..." กระต่ายสาวเอ่ยขึ้นทันที

"โห ข้าถึงได้ชอบเจ้าไงล่ะอธิบายให้ศัตรูรู้ถึงพลังของข้าอย้่างงี้น่ะ" ชิโรยาฉะหันมาพูดกับพูดกับคุโรกาเนะ

"ค่ะ! ตอนนี้คุโรกาเนะเป็นหนี้บุญคุณท่านชิโรยาฉะแล้วนะคะ" กระสาวเอ่ย

"ตามนั้นล่ะนะ!" ชิโรยาฉะพูด

"รีบจัดการไอ้จอมมารนี้ก่อนละกัน" กระต่ายสาวเอ่ย

"หึ! ถ้าแน่จริงก็เข้ามาสิ" จอมมารเอ่ย

 

 

 

"เอเลนมาม๊ากับท่านชิโรยาฉะจะเป็นอะไรมั้ย?" เด็กผู้หญิงตัวเล็กเอ่ยถาม

"ไม่เป็นอะไรหรอกมาม๊าน่ะเก่งจะตายมาม๊าต้องกลับมาแน่ๆ" เด็กผู้ชายครึ่งแมวตอบ

"แล้วท่านชิโรยาฉะล่ะ?" เด็กผู้หญิงถามกลับ

"ช่างหัวมัน! แต่ถ้ามันพามาม๊ากลับมาไม่ได้ฉันจะฆ่ามัน!" ทันใดนั้นดวงตาของเด็กหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

"เอเลน..." เด็กผู้หญิงจับมือของเด็กผู้ชายแน่นขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

"แก...อย่ามาคิดว่าจะฆ่าใครได้ง่ายๆนะ!!!"

เคร้ง!!!

"อย่ามาทำอวดดีหน่อยเลย!!! เป็นแค่กระต่ายจันทร์เจ้าแท้ๆ!!! อย่ามาคิดว่าตัวเองเก่งหน่อยเลย!!!"

เคร้ง!!!

"ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าครอบครัวของฉันไปทำความแค้นอะไรให้น่ะ!!!"

เคร้ง!!!

"ฉันเกลียดไง!!! เกลียด!!! เกลียดพวกที่รับใช้พระเจ้า!!! เกลียดพวกสัตว์ช้ำต่ำ!!! เกลียด!!! เกลียดพวกมัน!!!"

เคร้ง!!!

"อย่าเอาความแค้นของตัวคุณเอง!!! มาลงกับครอบครัวของฉันนะ!!!"

เคร้ง!!!

"แกก็...ไปตายเหมือนกัน!!!"

กึก!!

"อย่าลืมว่าฉันยังอยู่เซ่ยัยจอมมารพื้นราบ!"

"ย อย่ามาเรียกว่า'พื้นราบ'นะ!!!"

"เธอน่ะเทียบกับคุโรกาเนะไม่ติดเลยสักนิด!"

"แก... คิดว่าชนะฉันง่ายๆ งั้นเหรอ!!!?" ร่างของจอมมารกลายเป็นผีเสื้อตัวน้อยแล้วบินหนีออกไป

 

 

"มินิ...เอเลน" กระต่ายสาวเดินออกมาพร้อมกับที่ท่วมไปด้วยเลือดและร่างที่ยังคงสบายๆ ชิวๆ

"เฮ้ย!!! แกทำอะไมาม๊าน่ะถึงได้เลือดท่วมแบบนี้น่ะ!!!?" เด็กผู้ชายรีบเข้ารับคุโรกาเนะทันทีพร้อมกับหันไปถามชิโรยาฉะทันที

"ใจเย็นๆ น่า ก็คุโรกาเนะไม่ยอมให้ข้าเข้าไปสู้ด้วยเลยนี่หว่า" ชิโรยาฉะเอ่ย

"ไม่เชื่-"

"จริงๆ นะเอ...เลน" กระต่ายสาวเอ่ยก่อนที่จะสลบสลบไป

"มาม๊า!!! มาม๊า!!! มาม๊า!!! มาม๊า!!!" เด็กทั้งสองรีบเข้ามาเขย่าตัวของกระต่ายสาวทันที

"เฮ้ๆ! คุโรกาเนะยังไม่ตาย ถ้าพวกเธอสองคนไปเขย่าอย่างงั้นเดี๋ยวก็ได้ตายจริงๆหรอก"

"มาม๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

 

 

 

 

เช้าวันรุ่งขึ้น

ณ ที่บ้านชิโรยาฉะ

<Kurogane Tilk>

"แหลกสลายไปหมด..." ฉันพูดกับตัวเอง

"มาม๊า..." มินิละเมอเรียกฉัน ที่จริงแล้วฉันไม่ใช่แม่จริงของมินิเขาหรอก ฉันแค่เจอแล้วเอามาเลี้ยงแค่นั้นเอง ส่วนชื่อฉันก็เป็นคนตั้งให้ เธอก็เลยเรียกฉันว่า'มาม๊า'ซะเลย

"ตื่นแล้วงั้นเหรอ? คุโรกาเนะ" ท่านชิโรยาฉะเดินเข้ามาในห้องที่ให้ฉันนอนอยู่กับมินและเอเลน

"ค่ะ!" ฉันตอบ

"โทษทีนะ ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าครอบครัวของเธอจะไปมีความแค้นกับพวกนั้น"

"ความแค้น...งั้นเหรอคะ?" ฉันถาม

"จริงสิ เธอเป็นคนเล็กสุดในตระกูลเธอเลยไม่รู้สินะ!?"

"เรื่องอะไรงั้นเหรอคะ?" ฉันถามอีกครั้ง

ปึก!!

"แก...คิดจะทำอะไรมาม๊าของฉันฮะ? ไอ้ดุ้นลามก!"

"อ เอเลน? ทำอย่างงั้นไม่ได้นะ!" เอเลนเอาเท้ามาเหยีบหัวของท่านชิโรยาฉะจนหน้าไปติดกับพื้น เอเลนก็ไม่ใช่ลูกของฉันหรอกเขาเป็นคนเผ่าแมวแต่ว่าเพราะว่าเวลาเขาโกรธดวงตาของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีแดง ซึ่งไม่เหมือนกับเผ่าแมวตัวอื่นๆ ที่ดวงตาจะเป็นสีเดียวตลอดเวลาเขาเลยถูกผู้คนรังเกียจน่ะค่ะ

"แต่ว่ามันมองมาม๊าด้วยสายตาหื่นกามนะครับ" เอเลนหันมาพูดกับฉัน

"คุโร...กาเนะ...ฝากคุณ...ข้าด้วย"

"ไม่ต้องมาเล่นมุข 'ฝากลูกเมียข้าด้วย' เลย!!!" เอเลนเหยียบหัวท่านชิโรยาฉะจมพื้นหนักไปกว่าเก่า

"ฉันว่า...เธอน่ะ...ควรจะหา...คนมาช่วยหน่อย...ก็ดีนะคนที่มีพลัง...ของโค้ดอัลนาวดี...กว่านะ..." ท่านชิโรยาฉะพูดทั้งที่เท้าของเอเลนยังเหยียบหัวเอาไว้

"โค้ดอัลนาว? คืออะไรฮะมาม๊า" เอเลนหันมาถาม

"คือ... มาม๊าก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะ... มันเป็นพลังปริศนาที่ไม่มีใครรู้เลยน่ะ"

"งั้นเหรอฮะ?"

"เดี๋ยวคุโรกาเนะจะลองไปตามหาเขาที่อีกโลกนึงนะ"

"ฮะมาม๊า"

"ถ้ามินิถามก็บอกว่าคุโรกาเนะไปซื้อของนะเอเลน"

"ครับเชื่อใจผมได้เลยครับ"

"งั้นคุโรกาเนะไปก่อนนะ"

"ครับ!"