daeker

               ผมกับรินมีอดีตที่แสนเศร้าเหมือนกัน ถ้าไม่มีองค์กรนั้นอยู่ผมกับรินคงมีชีวิตที่ดีกว่านี้แน่นอน ผมขอเล่าเลยล่ะกันนะครับท่านผู้อ่านทุกคน
3 ปีก่อน
               พ่อแม่องพวกเรานั้นทำงานที่เดียวกัน ทำให้ผมกับรินรู้จักกันตั้งแต่ก่อน พ่อแม่พวกเราทำงานที่องค์กร the end ซึ่งเป็นองค์กรที่ทดลองเกี่ยวกับคน ถึงแม้ว่ารัฐบาลจะรู้แต่กับไม่ทำอะไรเลยเหมือนกับว่ารัฐบาลจะเป็นคนให้เงินในการทดลองนี้แบบลับๆ มีแต่คนมียศสูงหรือมีเงินมากเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ ถ้ามีคนปกติรู้รัฐบาลจะส่งนักฆ่ามาฆ่าเพื่อปกปิดความลับไว้   องค์กร the end นั้นทำการทดลองเกี่ยวกับทำให้มนูษย์เหนือกว่าสิ่งอื่นๆในโลกนี้ จึงนำยีนของสัตว์มาดัดแปลงกับคน ซึ่งการทดลองนี้ทดลองกับคนแบบเหมือนทรามาณมากกว่าที่จะห่วงชีวิตของคนที่ทดลอง ซึ่งพ่อแม่พวกเราไม่ยอมรับการทดลองเพราะผิดศีลธรรมมากๆ ซึ่งตอนนั้นมีการทดลองที่สำคัญมากๆ พ่อแม่พวกเราก็เลยทำลายการทดลองนั้น ทำให้โดนตามล่าจากอมนุษย์ที่ทดลองไปก่อนหน้านี้ตามล่า พ่อแม่พวกเราก็ให้ผมกับรินหลบที่ห้องใต้ดินที่บ้านผมไว้ เมื่ออมนุษย์มาที่บ้านผมและทำลายบ้านผม ตู้มๆๆ เสียงเหมือนกับระเบิดดังขึ้นมา และได้ยินพ่อแม่พวกเราดังขึ้น
"ก....แก.....แกจะทำอะไ.....อ้ากกกกกกก!" 
"อย่าฆ่าภรรยาฉันนะ....อย่า!........ม่ายยยย!.....อ้ากกกก!" 
"แก....แกฆ่าพวกเขาทำไม??!! ฉ.....ฉันจะฆ่าแก!!!!  อ้ากกกก!!!!! "
"ม่ายนะ!! กริ๊ดดด!!!!"
               เสียงร้องที่ทรามาณยังคงดังขึ้นและเงียบไป...ผมก็แอบแง้มประตูห้องใต้ดินดูก็พบว่า บ้านที่ผมอยู่นั้นตอนนี้เป็นเพียงซากกองปูนใหญ่ๆที่เหมือนกับไม้ที่โดนปลวกกัดแบบไม่เหลือสภาพ ผมกับรินก็แอบเปิดประตูและตามหาพ่อแม่ของพวกเรา แต่ก็เจอแต่กองปูนเท่านั้นผมกับรินจึงแยกกันหา ผมเดินมาได้สักพักก็ได้เจอกับคนฆ่าพ่อแม่ของผมและริน ร่างกายใหญ่ประมาณ 2เมตร มีตาสีแดงเลือด มีฟันที่แหลม มีเลือดเต็มหน้าและลำตัวของเขา และมีกรงเล็บที่ยาวแหลมเหมือนกับจะฆ่าคนได้สบายๆ และจากนั้นเขาก็ใช้หมัดที่เปื้อนเลือดต่อยผม ผมปลิ้วไปไกลมากจนไม่พบกับเขาการกระแทกเมื่อกี้บวกกับหมัดเมื่อกี้ทำให้ผมมีเลือดที่หัวเต็ม   ผมก็รีบวิ่งไปหลบหลังกองปูนใหญ่ๆในตอนนั้น   แฮ่กๆมันเหมือนกับว่าโดนหมัดนั้นหมัดเดียวผมก็เหมือนจะสลบได้เลย และมีเสียงที่เท้าดังขึ้นมา 'แพร่ด' ผมจึงก้มลงไปดูก็พบว่า มีกองเนื้อและกองเลือดอยู่ซึ่งเคยเป็นพ่อแม่ของผมและริน ผมก็ตกใจสุดขีด และในขณะที่ผมก้มดูอยู่นั้น มีเงาที่ใหญ่มาตรงหน้าผม และผมก็เงยหน้าขึ้นมาก็พบกับเขา!!! และเขาก็จะกางกรงเล็บเพื่อฆ่าผม ผมจึงได้แต่หลับตา ผมคิดว่าคงเป็นวันตายของผม แต่มีเสียงคนดังขึ้นมา เป็นเสียงที่ผมรู้จักดี ผมจึงลืมตาขึ้นมา ผมก็พบว่า คนที่จะฆ่าผมหายไป และมีคนมาใกล้ๆผมนั้นคือ รินและครูประจำชั้นของผมหรือก็คือเพื่อนอีกคนของพ่อผม ซึ่งผมไม่คิดว่าผมจะรอดได้ ผมจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับครูประจำชั้นของผมฟัง และเขาก็ให้ผมอยู่ที่บ้านของของริน และไม่ให้ไปโรงเรียนสักพัก ซึ่งตั้งแต่นั้นรินก็เป็นคนที่เงียบ และเย็นชาตลอด ผมก็ไปปลอบเธอตลอด และเธอก็ดีขึ้น ทำให้ผมกับรินต้องไม่คอยไว้ใจใครเท่าไหร่และรู้เกี่ยวกับ the end ดีที่สุด....  
ป.ล.  ขออภัยด้วยนะครับที่ไม่ได้เขียนเรื่องนี้นาน เพราะ1.ผมติดสอบ 2. เมื่อผมมาเขียนนิยายก็เขียนภาษาไทยไม่ได้!!!! โอ้มันช่างโหดร้ายไปแล้ว ผมจึงจำใจเขียนใน internet explorer แทน ก็ต้องขออภัยอีกรอบ กระผมก็ขอบายก่อนนะครับ!!!