daeker

               ในขณะนี้ผมได้อยู่ในห้องนอนของผม ซึ่งผมก็อยู่ในความทรงจำที่เจ็บปวดอยู่สักพัก ก็เริ่มทำการบ้านอยู่ในห้องนอนของผม ผมทำได้สักพักก็เริ่มรู้สึกง่วงนอนจนผมหลับคาโต๊ะไป.....
               นี้มันอะไรนะ?   ทำไมผมอยู่ที่บ้านของผมได้ล่ะ เมื่อกี้ผมอยู่ที่ห้องนอนของผมไมใช่เหรอ?ผมสงสัยจึงเดินรอบๆดูแต่ไม่เจอใครเจอแต่กองปูนที่มีคราบเลือดติดอยู่เต็ม นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ในขณะที่ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี้ ก็ได้มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา
“โซ....ระ.....ช่วย....ด้วย....” เสียงนี้มัน เสียงของรินนี่!
“ริน! อยู่ไหนนะ” ผมรีบวิ่งหาริน ผมวิ่งจนเจอรินแต่ว่ารินถูกใครอุ้มอยู่ เป็นชายร่างใหญ่ สูงประมาณ 2 เมตรได้   ตาสีแดงเลือด มองหน้าไม่ชัด หรือว่าชายเมื่อ 3 ปีก่อน!?                “นะ.....นายคิดจะพารินไปไหนนะ ปะ....ปล่อยรินนะ!!”ผมพูดเสียงสั่น
“หึ หึๆ ถ้าอยากได้ยัยหนูนี้คืนไป ก็มาชนะฉันสิเจ้าหนู หึๆ”ชายร่างใหญ่พูดเสียงมีอำนาจและกดดัน
“ฉะ...ฉันจะชนะนายให้ได้เลย ” ผมพูดไปแบบนั้นผมก็ไม่รู้ว่าผมจะชนะเขาได้หรือเปล่า ผมจึงต่อยเขาด้วยแรงทังหมดที่ผมมี เขาโดนผมต่อยไปที่ท้องแต่กับไม่เป็นอะไรเลย นี้ใช่คนจริงๆเหรอ ไม่สิต้องเป็นชายเมื่อ 3 ปีก่อนแน่ๆ ในขณะที่ผมยืนอึ้งไปอยู่เขาก็พูดขึ้นมาว่า
“หึ หมัดหนักดีนี่แต่ชนะฉันไม่ได้เหรอนะ!!” เขาพูดจบก็ต่อยผมที่ท้องอย่างแรง ทำให้ผมปลิ่วไปไกลและกระอักเลือดออกมา ผมก็ลุกขึ้นช้าๆเพื่อไม่ให้เลือดออกเยอะ   เขาก็เดินมาหาผมและพูดขึ้นมา
“หึๆ โดนไปหมัดหนึ่งยังมีสติอยู่อีกนะ ถ้าเป็นคนปกติโดนไปหมัดหนึ่งก็หมดสติไปแล้ว เจ้าหนูแกนี่อึดใช้ได้เลยนะ   น่าสนุกดีนี่ หึๆๆๆ ฮาๆๆๆๆ” เขาพูดด้วยเหมือนกับเจอของเล่นชิ้นใหม่ที่เล่นแล้วไม่พังง่ายๆ
“โซ...ระหนี...ไป”รินที่อยู่ที่แขนเขาพูดขึ้นมาด้วยเสียงหมดแรง
“ไม่!! ฉันไม่หนี ฉันจะช่วยเธอให้ได้”
“เจ้าหนูแกชื่อโซระเหรอ ถึงว่าทำไมหน้าคุ้นๆที่แท้แกเป็นลูกของเจ้าคนทรยศนั่นเองเหรอ หึๆๆ ฉันจะให้เวลาแก 7 วัน แล้วเจอกันที่นี้เวลาเย็นของวันนั่น ฉันจะให้แกไปรักษาตัวก่อน แล้วเจอกันล่ะหึๆๆ ฮาๆๆๆ!!” เขาพูดจบก็เดินจากไป
“โซระ!!”รินพูด
“เดี๋ยวก่อน กลับมา....นะ”ผมพูดจบก็หมดสติไป......                                                               “เอือก!“ ผมตื่นขึ้นมาจากความฝัน นี่ฝันอะไรกันนะทำไมแปลกกว่าทุกทีล่ะ นี่เป็นลางบอกเหตุร้ายงั้นเหรอ ในขณะที่ผมจมลงในความคิดของผมอยู่ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา
“โซ...ระตื่นแล้วเหรอ?”รินถาม
“อือ ลงไปก่อนนะเดี๋ยวฉันตามไป”
“อะ..อือ” รินพูดจบก็ปิดประตูเบาๆแล้วลงไปชั้นล่างและผมก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปกินอาหารเช้า
“นะ....นี่รีบๆกินข้าวสิโซระ อะ....อย่าเหม่อสิเดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ” รินพูดในขณะที่กินข้าวอยู่
“นี่ กินข้าวให้เสร็จก่อนสิ”ผมพูดเสร็จรินก็หันหน้าหนีผม เอ๋นี่รินอายเหรอ น่ารักฮะ ความฝันที่ผมฝันคงไม่ใช่ลางบอกเหตุในอนาคตนะ...........