frist love รักครั้งเเรกเเหวกหัวใจยัยขี้วีน

                # โรงเรียน

"นี้ ซัน"

"อะไรล่ะ"

"ท่าทุ่มที่เธอใช่เมื่อวานนี้นะมันชื่อ อะไรนะ"

" อ้อ ท่า ดิ่งพสุธาไง"

" ฉันล่ะยากเห็นหน้าคนตั้งชื่อนี้จริงๆ"

"ก็คนที่นายกำลังมองหน้าอยู่ตอนนี้ไง"

"ว่าเเล้วเชียว คงไม่มีใครตั้งชื่อได้น่าเกลียด เท่าเธอเเน่นอน"

เอ๊ะ ไมมันดูเเม่งๆไงพิกล    

      ครืดดดดด

พวกเราเปิดประตูห้องเรียนเข้าไปก็ประชะดะ โจ๊ะทึ่มๆ(ดูมันใช้คำ=..=)กับสายตา ประชาชีเเอนชนเข้าเต็มๆ

" วี้ดวิ้ว ดูคู่สามี ภรรยา ข้าวใหม่ปลามันคู่นี้สิ เดินมาด้วยกันด้วย"

เเว้กกกก นี้ฉันต้องโดนเพื่อนล้อเรื่องนี้บ่อยสะจนฉันชินเเล้วล่ะมั้งเนี่ย

"ช่ายยยย ดูสิ หวานกันซะมดขึ้นเลยนะเนี่ย"

ยังไม่จบๆ-*-

"รักกันนานๆเเล้วกันนะจ้ะ"

ยังไม่จบใช่มั้ยได้เดี๋ยวเจ้จัดให้

"พวกนาย........"

"อ้าวคุณภรรยาโมโหเเล้ว นี้คุณสามีช่วยหน่อยสิคร้าบบบบ"

" เหอะ พวกนายอยากหาเรื่องใส่ตัวดีนักนิ"

ปึง!!!!!!!!!

ฉันวางขาข้างนึงลงไปบนเก้าอี้จากนั้นก็....

"พวกนายอนากโดนฉันจับทุ่มดิ่งพสุธานักใช่มั้ยหา!!!!!!!!!!!"

"เเว้ก คุณภรรยาโมโหใหญ่เเล้ว ไปดีกว่าชิ"

"เฮอะ โด่ ไรว่ะไม่เเน่จริงนี้หว่า"

"เฮ้อ เธอเนี่ยนะ"

     อ้าว ครูเข้ามาเเล้วนี้กลับโต๊ะดีกว่า

"นักเรียนทุกคน วันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาขอให้นักเรียนทุกคนเป็นเพื่อนที่ดีให้เขาด้วยนะจ้ะ"

เเอดดดดดดด

"เอาล่ะจ้ะนักเรียนทุกคน ขอเเนะนำให้รู้จัก กับ รีเม้นท์ ด้วยนะจ้ะ"

นะ นะ นั้นมัน!!!!

"นาย!!!!!"

เเว้กพอฉันคิดปุ๊ป มือ ปาก เเอน ขาก็กระทำการโดยอัตโนมัติโดยการลุกขึ้นยืนเเละชี้หน้าเขาซะงั้นเเถมเขายังส่งยิ้มพิมพ์ใจตอบกลับมาซ

ะด้วยสิ

ชิ้งงงงงงงงง

สายตาไฮยีน่าที่กำลังล่าเหยื่อ ของโชจิ เเอน พ้องเพื่อนสงคำถามมาให้ฉันโดยสายตาว่ารู้จักกันตั้งเเต่เมื่อไหร่

"พบกันอีกเเล้วนะครับ เหมือนดวงของเราจะสมพงษ์กันจังเลยนะครับ"

"ดูเหมือนเธอจะรู้จักกับซันซังเเล้วงั้นไปนั่งข้างซันซังกับโชจิเเล้วกันนะจ้ะ รีเม้นท์"

"ครับ ^^"

เเง้ เขายินดีด้วยอ่ะ TOTหลายคนอาจจะสงสัยนะว่าฉันควรจะดีใจนะที่ได้นั่งข้างหนุ่มหล่อทั้งสองคน

เเต่ฉันคิดว่าฉันต้องโดนโชจิเเอนเดอะเเก้งรุมซักถามฉันยิกๆ เหมือนกองผ้าที่ไม่ได้ซักมาเเล้ว3เดือนเเน่ๆว่ารู้จักกันตั่งเเต่เมื่อไหร่โดยเฉพาะเเน่ เเละทำไมโต๊ะที่ฉันนั่งต้องมีสามโต๊ะติดด้วยเนี่ยมีเเค่สองโต๊ะเเค่ฉันกับโชจิก็น่าจะพอเเล้วน้าาา

เเควก

ฉันฉีกกระดาษที่เขียนด้วยลายมือของฉันเลื่อนไปให้โชจิ

'ตะเองเค้าจะเล่าทุกอย่างให้ฟังอย่าเงียบเเบบนี้เด้'

พอโชจิเห็นกระดาษที่ฉันส่งไปเขาก็ตอบกลับมา

'ฉันเงียบเพราะฉันตั้งใจเรียนไม่เห็นจะเเปลกตรงไหนนิ'

'อี้ กล้าพูดว่าตั้งใจเรียนอย่ามาเนียนยังไงเค้าก็ไม่เชื่อ'

'เลิกเรียกว่า เค้า กับ ตะเอง ได้มั้ย ฉันจะอ้วก'

'ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเค้าจะเรียกจนกว่าตะเองจะเลิกเย็นชายกับเค้าเเบบนี้'

กรี้ดดดดโชจิเอามือมาขยี้หัวฉันเเสดงว่าเค้าหายโกรธเเล้วสินะ

'พอใจรึยัง'

'กรี้ดดดด มีการตอบสนองเเล้วนำ้ตาจิไหล'

'งั้นถ้านำ้ตาเธอหยุดไหลเเล้วเธอค่อยมาเล่าให้ฉันฟังละกันว่าเธอไปรู้จักกับหมอนั่นได้ยังไง'

'โห้ตะเองอย่างอนสิเดี๋ยวเค้าจะเล้าให้ฟังเลย คือเรื่องมันมีอยู่ว่านายรีเม้นท์เค้าเป็นลูกเจ้าของร้านไอติมที่เราไปกินมาเมื่อวานไงเเละที่ได้กินฟรีนะเป็นเพราะว่านายรีเม้นท์กำลังจะข้ามถนนเเต่ฉันที่สวยหมดจดราวกับนางฟ้านางสวรรค์อวตารลงมาจุติได้เข้าไปช่วยเอาไว้ทันเเล้วใช้คาราเต้ที่รำ่เรียนมาพังประตูเข้าไปเเละลากคอคนขับออกมาได้เเต่นายรีเม้นท์ก็ไม่เอาเรื่องนะเเถมเขายังเลี้ยงไอติมฉันฟรีสามเดือนเลยด้วยเเหละ'

'คุ้มจังเลยนะได้กินฟรีตั้งสามเดือน'

'ใช่มั้ยล้าาา'

'ไม่ใช่ ฉันประชด'

'เชอะ เออใช่เย็นนี้นายไม่ต้องรอฉันนะนายกลับไปก่อนเลยนะ'

'ทำไมล่ะ มีอะไรหรือป่าว'

'ก็ฉันจะไปคุยเรื่องร้านคาเฟ่ที่ฉันต้องทำในงานรร.ที่จะถึงนี้นะสิ'

'คุยเรื่องอะไรล่ะ'

'ก็ไปขอร้องเเกมอ้อนว้อนไม่ให้พี่เข้าเลือกชุดประหลาดๆให้ฉันใส่นะสิ!!!'

 'เอ๋???!!!'