หลงรักเจ้าชาย หัวใจเจ้าเล่ห์

แฮ่กๆๆ รอดจนได้!! นี่อยู่ดาดฟ้าสินะ

   'เฮ้อ... รอดแล้ว'

    'นี่!! เธอหน่ะ!!'

    ' เอ๋.... มีคนอยู่หรออยู่ไหนละนี่'

    'ฉันอยู่นี่!!'

     'นายขึ้นไปบนนั้นทำไม??'

     'ฉันมาพักผ่อน ทำไมหน่ะมีไรหรอ'

      'นายนั้นแหละมีอะไร!!'

      'ฮีๆ คุณฟ้าใส... งั้นหรอ...'

     'นี่นายจำชื่อฉันได้ด้วยหรอ'

      'ใช่ ฉันจะเธอได้!! เธอละจะฉันได้รึป่าว'

      'ได้สิ!! นาย...ก็..คือ..ชื่อ..บะ...บี..บี!!'

      'ฉันไม่ได้ชื่องั้นสักหน่อย'

       ' = = แล้วชือไหร่เล่า'

      'ว่าแล้ว...ความจำเธอไม่ดีจริงๆ'

      'บ้าหน่ะ ฉันอยู่ประเทศของฉันถือเป็นองค์หญิงที่มีไอคิว180ที่สูงที่สุดในเมืองเลยนะ!! อุ๊ป..'

      'เธอว่าอะไรนะ..เจ้าหญิง..'

       'ไม่ๆ ใช่ๆ  ฉันแค่เพ้อฝันไปตามเวลาเท่านั้นไม่มีๆ' 

นายนั้นกระโดดลงมาจากที่สูงที่เขากำลังกระโดลงมาตรงหน้าฉัน

       'ถ้าไม่ใช่แล้วมันอะไรละ เธอโง่หรอ??'

       'นายนี่มัน...'

       'ทำไม... ฉันนี่มันอะไรหล่อหรอหรือว่าอะไร'

       'หึ.. ฉันไม่สนคนอย่างนายหรอก'

       'งั้นหรอ... ^^ คุณกุลณะ ฮาว่า'

       'หึ...ใช่....ฉันไม่สนใจนายสักนิก ดอลโล่วิลล์ เมทซอท บีวาย //ฉันสะพรึงสักพักแล้วก็นึกชื่อเขาออก อย่างกับคนที่มีพลังเวทย์แล้วถึงขีดจำกัดถึงปล่อยออกมางั้นละ'

       'งั้นฉันจะเล่นเกมอะไรให้ดูหึ...'

       'หือ...'

       'ลองกลับห้องไปสิ'

       'แล้วทำไมฉันต้องทำตามนาย'

       'เพราะเธอเป็นพวกสามัญชนหน่ะสิ'

       'อะไรนะ!!'

       'O.o //เขาใช้มือปิดปากตัวเอง'

      'นายคงเป็นพวกคนที่สูงส่งแล้วดูถูกคนอื่นสินะ'

      'ปั๊ง!!'

       'มานี่!!'

'คุณฟ้าใสคร๊าบบบ อยู่นี่รึป่าว.... คุณฟ้าใส....'

'สงใสจะไม่อยู่ว้ะไปที่อื่นปะ'

'เออ ไปๆ '

         'เฮ้อ.... รอดไป'

         'ปั๊ง!!'

         'ใครมาอีกละเนี่ย!!'

          'ฮิกกี้!!'

          'ท่านพี่!! บอกแล้วไงอย่าเรียกชื่อนั้นตอนอยู่รร.'

          'อ๊ะ นั้นมัน..'

          'อ่าวฮิกกี้อยู่นี่เอง!!'

          'พี่ฮ็อค!! บอกว่าอย่าเรียกฮิกกี้ เพื่อนหนูอยู่รู่ไหม'

          'ฮิกกี้เธอก็เรียกพี่ว่าฮ็อคเหมือนกันแหละ ไหนละเพื่อนเธอ'

           'นะ...นี่ไง อ่าวหายไปไหน'

           'เค้าคงเขิลพี่ละมั้ง'

            'เต้าเป็นผู้ชายคะจะเขิลพี่ได้ไง'

            'ผู้ชาย'

            'คะ'

            'น้องอย่าบอกนะว่าคนนั้นคือ..'

             'ไม่ใช่คะเสด็จพี่...แค่เพื่อนๆ'

      (ตกลงจะท่านพี่หรือสเด็จพี่เจ้าคะคุณฟ้าใส = = :: คนเขียน)

            'แล้วไป ถ้าน้องมีละบ้านแตกแน่ ฮะฮ้่า'

            'ท่านพี่!!'

             'พี่ว่าเราคุยกันแบบปกติดีกว่านะ เดี๋ยวมีใครมาได้ยินว่าเราพูดภาษาทางการแบบนี้แย่เลย'

             'ไม่เป็นไรหรอกมั้งคะเขาคงแปลไม่ออกก็เราพูดภาษาญี่ปุ่นนี่คะ พูดแอบราชวังคงไม่มีใครรุหรอก'

              'แต่ทางที่ดีเราใช้คำพูดเดิมดีกว่า ถ้าท่านพ่อกับท่านแม่และน้องที่น่ารัก2คนมาเราค่อยใช้ภาษาของเราก็ได้'

               'คะ ท่านราชาองค์ต่อไป ฮิๆ'

               'ราชา?? ภาษาราชวัง?? ฮิกกี้ ฮ็อค?? ท่านพ่อ ท่านแม่?? น้อง??  ภาษาของเรา?? ญี่ปุ่น?? //พึมพำๆ นั่งแอยอยู่ที่ใดที่นึงบนดาดฟ้าแล้วได้ยินเขาพูดกัน

                 'หนูไปห้องเรียนแล้วนะคะ!!'

                  'รอพี่ด้วยสิ'

                  'นี่.... เธอเป็นใครกัน..... ฮิกกี้ คือใครทำไมพี่เธอเรียกเธอว่าฮิกกี้ ?? //พึมพำ อยู่คนเดียว

       #รอติดตามต่อนะๆ เจ้าชอยบีฝายคนนี้จะรู้เรื่องไหมมมมม

รอดูกันตอนหน้าาา จะทำไงดีน๊าาาาาา ถ้านายรู้เข้า...