RED STONE WAR

                   ในตอนนั้นไคได้เริ่มใช้ความคิดอีกครั้งเค้าได้รวบรวมเรื่องราวทั้งหมดเพื่อจะมา ปะติดปะต่อหาสาเหตุว่าทำไมคนร้ายถึงเลือกหญิงหม้ายคนนี้ จนเมื่อไคคิดถึงคำพูดของบุตรสาวของผู้ตายขึ้นมาได้ ไคจึงหยิบโทรศัพท์ของนายวีรวัฒน์ขึ้นมาตรวจสอบดูอีกครั้ง เค้าเริ่มเปิดดูภาพถ่ายของผู้ตายที่นายวีรวัฒน์ได้ถ่ายเอาไว้ทีละภาพ จนไคได้เจอของสำคัญชิ้นหนึ่งเข้าเค้าจึงรีบส่งภาพนั้นให้เจ้าหน้าที่โตโต้ดูทันที
“มีอะไรรึไค”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวด้วยความสงสัย
“คุณโตโต้จำเรื่องที่บุตรสาวของผู้ตายบอกเอาไว้ถึงเรื่องของ เครื่องประดับที่ผู้ตายสวมใส่ไปงานเลี้ยงได้มั้ยครับ ในตอนนั้นบุตรสาวผู้ตายพูดถึงเครื่องประดับที่เป็นสร้อยมุกพร้อมด้วยจี้พลอยสีเหลือง จริงจริงแล้วมันไม่ใช่สร้อยคออย่างที่เราเข้าใจ แต่มันคือสร้อยข้อมือของเธอต่างหากล่ะครับ”ไคกล่าวพร้อมกับส่งรูปภาพในโทรศัพท์ของนายวีรวัฒน์ให้เจ้าหน้าที่โตโต้ดู
                   และเมื่อทางด้านเจ้าหน้าที่โตโต้ได้เห็นภาพในโทรศัพท์ที่ไคเปิดให้ดู เมื่อโตโต้ได้เห็นเค้าก็เข้าใจทันทีเลยว่าที่ไคพูดมาทั้งหมดนั้นหมายถึงอะไร
“จี้สีเหลืองที่สร้อยข้อมือของผู้ตายที่ลูกสาวของผู้ตายเข้าใจว่ามันคือพลอย จริงจริงแล้วมันคือผลึกอักขระสีเหลืองต่างหากละครับ”ไคกล่าว
“ใช่ มันคือผลึกอักขระจริงจริง นี่สินะคือเป้าหมายที่แท้จริงของคนร้าย”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าว
“ถ้าอย่างนั้นคนร้ายก็จงใจเลือกเป้าหมายอย่างแน่ชัด คนร้ายต้องการที่จะแย่งชิงผลึกอักขระจากผู้ตาย และเมื่อคนร้ายได้ผลึกอักขระไปแล้ว ก็เบี่ยงเบนความสนใจไปทางเครื่องเพชรที่มีราคาแพงของผู้ตาย เพื่อสร้างความสับสนให้กับทางเจ้าหน้าที่สืบสวน”ไคกล่าว
“ถูกต้องแล้วล่ะ เพราะฉะนั้นคดีนี้จึงเกี่ยวกับหน่วยCTSOโดยตรง”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าว
“ถ้าเรื่องราวความจริงเป็นแบบนี้ จัมพ์ก็พ้นข้อกล่าวหาแล้วนะสิครับ คุณโตโต้”ไคเอ่ยขึ้น เมื่อเค้ารู้สึกว่าจัมพ์เพื่อนของเค้าใกล้ที่จะหลุดพ้นข้อกล่าวหา
“ถ้าหากเรานำหลักฐานทั้งหมดไปยืนยันกับทางเบื้องบน ผมคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหานะ จัมพ์เพื่อนของนายคงจะได้เป็นอิสระเร็วเร็วนี้”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร เมื่อไคได้ยินดังนั้นเค้าก็รู้ใจชื้นขึ้นเยอะ อีกไม่นานเค้าจะได้พบกับเพื่อนของเค้าแล้ว แต่ไคเองก็ดีใจได้ไม่นานเพราะเค้าได้ลืมเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่ง
“ไค เรื่องที่สำคัญกว่าเรื่องของจัมพ์ยังรอเราอยู่นะ”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เรื่องของคนร้ายใช่มั้ยครับ”ไคกล่าว
“ใช่แล้วล่ะ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กเล็กแล้วเพราะทางหน่วยงานของเราตอนนี้ ประสบปัญหาเกลือเป็นหนอนซะแล้ว เราควรต้องรีบหาตัวคนร้ายให้ได้ เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบอีกครั้ง
                   หลังจากนั้นเสียงโทรศัพท์ของเจ้าหน้าที่โตโต้ก็ดังขึ้น และเมื่อเจ้าหน้าที่โตโต้ได้รับสายที่โทรเข้ามา สีหน้าของเจ้าหน้าที่โตโต้ก็เปลี่ยนไปในทันที จนไคสังเกตได้ถึงสีหน้าที่ดูตะหนกตกใจและเป็นกังวลของเจ้าหน้าที่โตโต้ได้
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”ไคเอ่ยถามทันทีหลักจากที่เจ้าหน้าที่โตโต้วางสายโทรศัพท์ ทางด้านเจ้าหน้าที่โตโต้นิ่งเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบคำถามของไค
“เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้วล่ะ”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าว
“เรื่องไม่ดี หมายความว่าอะไรหรือครับ”ไคถามต่อ
“เกิดเหตุจลาจลขึ้นที่ศูนย์บัญชาการของหน่วยCTSOของเรา”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าว
“อะไรนะครับ มันเป็นแบบนั้นได้ยังไง”ไคกล่าวด้วยความวิตกกังวลอย่างยิ่ง
“สงสัยเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี่ คงเป็นแผนการของหนอนบ่อนไส้แน่แน่ พวกเราต้องรีบเดินทางกลับโดยด่วนแล้วล่ะ”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าว พร้อมกลับลุกขึ้นยืนเตรียมตัวออกเดินทางทันที ไคเองก็ไม่รอช้าจึงรีบลุกตามไปอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวก่อนสิพวกคุณลืมอะไรไปรึเปล่าครับ แล้วเรื่องการคุ้มครองผมล่ะครับจะว่ายังไง”เสียงนายวีรวัฒน์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของไคและเจ้าหน้าที่โตโต้
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงไปนะครับ เดี๋ยวทางด้านเจ้าหน้าที่ตำรวจจะรับหน้าที่ดูแลคุณต่อจากพวกเราเอง”เจ้าหน้าที่โต้โต้กล่าว
“อ้าวแล้วพวกคุณไม่ใช่ตำรวจหรอกเหรอ แล้วพวกคุณเป็นใครกัน”นายวีรวัฒน์เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย แต่ทางด้านเจ้าหน้าที่โตโต้และไคก็ไม่ได้ตอบคำถามอะไรทั้งสิ้น ทั้งสองคนจึงรีบออกจากห้องสอบสวนไปในทันที
                   หลังจากที่ได้ออกมาจากสถานีตำรวจแล้วทางด้านเจ้าหน้าที่โตโต้ที่มีสีหน้าเป็นกังวลได้มีการออกคำสั่งไปยังเจ้าหน้าที่สืบอีกชุดหนึ่ง คือทางหน่วยที่มีเจ้าหน้าที่วากัซอยู่ด้วยให้ยกเลิกภารกิจทั้งหมดและรีบนำกำลังทั้งหมดกลับศูนย์บัญชาการโดยรีบด่วนที่สุด ส่วนทางด้านเจ้าหน้าที่ของหน่วยที่อยู่ทางด้านหน้าสถานีตำรวจทั้งหมดก็รีบขึ้นรถตู้สีดำที่จอดอยู่เพื่อเดินทางกลับกรุงเทพทันทีเช่นกัน
                   ระยะทางจากพัทยาถึงกรุงเทพนั้นก็ใช้เวลาเพียงไม่นานด้วยความเร็วของคนขับ ที่ใช้ความเร็วค่อนข้างมาก จนไครู้สึกได้เลยว่ารถคันนี้วิ่งด้วยความเร็วสูงแต่คงไม่ทันความรู้สึกของเจ้าหน้าที่โตโต้เป็นแน่ ด้วยสายตาที่มุ่งมั่นและด้วยสีหน้าของความกังวลใจที่ไคสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน ทำเอาไคเองก็รับรู้ถึงความรู้สึกแบบเดียวกัน เค้าก็อยากจะไปถึงที่นั่นเร็วเร็วเช่นกัน ไคเองก็หวังว่าคงจะไม่เกิดเรื่องร้ายแรงกับเพื่อนของเค้า ในตอนนั้นโจเซฟที่คอยอยู่ในรถตู้มาตลอดก็จ้องมองดูเค้าพร้อมกับกระดิกหางไปมา เหมือนกับว่าโจเซฟกำลังจะสื่อสารอะไรบางอย่าง หรือให้กำลังใจแก่ไค เมื่อไคเห็นท่าทางของโจเซฟเค้าก็ให้กำลังตัวเอง พร้อมกับเชื่อมั่นในตัวจัมพ์ว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนของเค้าอย่างแน่นอน
                    และแล้วสิ่งที่ไคไม่อยากจะรับรู้ก็เกิดขึ้น เมื่อเสียงโทรศัพท์ของเจ้าหน้าที่โตโต้ส่งเสียงดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเจ้าหน้าที่โตโต้รับโทรศัพท์สายนั้นสีหน้าแห่งความกังวลเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
“ว่ายังไง คุกพิเศษของหน่วยถูกทำลายอย่างนั้นรึ”เสียงเจ้าหน้าที่ตะโกนใส่โทรศัพท์จนคนในรถตู้ได้ยินกันอย่างชัดเจน เมื่อไคได้ยินดังนั้นหัวใจของเค้าเริ่มเต้นแรงขึ้นด้วยความเป็นห่วงสวัสดิภาพเพื่อนของเค้าขึ้นมาอย่างจับใจ เค้าเองก็หวังเอาไว้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดคงจะไม่เกี่ยวข้องกับจัมพ์ หลังจากที่เจ้าหน้าที่โตโต้วางสายโทรศัพท์แล้ว เจ้าหน้าที่โตโต้ได้สั่งให้คนขับรถของหน่วยรีบเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีก ในขณะที่รถตู้ยังคงวิ่งด้วยความเร็วสูงมากอยู่แล้ว
“คุณโตโต้ครับ เรื่องที่คุกถูกทำลายหมายความว่ายังไงครับแล้วเกิดอะไรขึ้นกับจัมพ์รึเปล่าครับ”ไคอดใจไม่ไหวที่จะต้องถามถึงเพื่อนของเค้า ทางด้านเจ้าหน้าที่โตโต้เองได้แต่มองหน้าไคโดยไม่ได้ให้คำตอบใดใดกับเค้า เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวเพียงสั้นสั้นว่า
“เดี๋ยวไปถึงก็จะรู้เอง”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าว
                    รถตู้สีดำที่ไคนั่งอยู่ภายในรถวิ่งมาด้วยความเร็วสูง ในการเดินทางจากเมืองพัทยาจนมาถึงกรุงเทพมหานครใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชัวโมง แต่กว่าจะมาถึงที่ตั้งของหน่วยCTSOค่อนข้างใช้เวลามากอยู่เนื่องจากในเวลานั้น จำนวนรถบนท้องถนนมีมากเสียเหลือเกินการที่จะใช้ความเร็วเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้เลย ซึ่งมันยิ่งทำให้ความกระวนกระวายใจเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าจนแถบที่ จะลงจากรถแล้วออกวิ่งไปกันเลยทีเดียว
                   และในที่สุดรถตู้ก็มาถึงที่ตั้งของหน่วยCTSOรถตู้ที่ไคนั่งมานั้นมาถึงก่อนเป็นคันแรก เมื่อเปิดประตูรถ ไคก็ต้องพบกับความแปลกใจในทันที เมื่อไคได้เห็นกลุ่มควันลอยคละคลุ้งปกคลุมไปทั่ว ตรงบริเวณที่ตั้งของอาคารหลัก ใกล้ใกล้กับอาคารอเนกประสงค์ก็มีกลุ่มควัน ซึ่งจุดนั้นถ้าดูไม่ผิดคือบริเวณคุกที่ใช้จองจำนักโทษ ซึ่งจัมพ์เพื่อนของเค้าเองก็อยู่ที่นั้น บริเวณโดยรอบเกิดความกลหล วุ่นวายไปทั่วมีทั้งเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ มีร่องรอยการต่อสู้ ไคมองเห็นผู้คนวิ่งกันแตกตื่นกันจ้าละหวั่น ในตอนนั้นไคแหงนมองขึ้นไปบนฟ้า เค้าเห็นชายคนหนึ่งซึ่งที่หลังของเค้ามีปีกสีขาวกางออกบินอยู่บนท้องฟ้าคงจะเป็นผลของพลังอักขระเป็นแน่ เมื่อไคจ้องมองดูอยู่ครู่เดียวเท่านั้น ชายคนที่บินอยู่ท่าทางของเค้าผิดแปลกไปคล้ายกับว่าเค้าถูกอะไรบางอย่างโจมตี จนตัวโค้งงออยู่บนกลางอากาศก่อนที่ชายคนนั้นจะกลายเป็นกลุ่มควันลอยหายวับไปกับตา จนกลายเป็นสร้อยผลึกสีแดงตกลงมาสู่พื้น มีเสียงดังคล้ายกับระเบิดดังขึ้นหลายจุด เสียงปืนและเสียงผู้คนตะโกนร้องเรียกดังไปทั่ว โจเซฟเองเริ่มที่จะแยกเขี้ยวขู่คำรามอยู่ในลำคอคล้ายกับว่ามันรับรู้ถึงบรรยากาศที่ไม่ค่อยปลอดภัยสำหรับตัวมันเอง
                   ในตอนที่ไคยังคงตื่นตะหนกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นั้น ทางด้านเจ้าหน้าที่โตโต้ได้ออกคำสั่งให้เจ้าหน้าที่คนอื่นออกไปควบคุมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในอีกมือหนึ่งก็ถือโทรศัพท์แนบหูเอาไว้เพื่อติดต่อกับใครบางคนอยู่ แต่ในขณะที่เจ้าหน้าที่โตโต้ที่กำลังออกคำสั่งและคุยโทรศัพท์ไปด้วยอยู่นั้น ก็มีชายคนหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดสีส้มซึ่งเป็นชุดของนักโทษ ที่ไคเคยเห็นมาก่อนในที่คุมขังตอนที่เค้าได้เข้าไปเยี่ยม