RED STONE WAR

เมื่อเธอเริ่มให้ไคโจมตีก่อนเรนโบว์เองเตรียมป้องกันเอาไว้แล้วโดยการหมุนตัวหลบหลีก เรนโบว์ก็เข้าจู่โจมใส่ไคอย่างต่อเนื่องทันที เธอชกเข้าใส่ไคอย่างต่อเนื่องพร้อมกับหมุนตัวจับแขนของไคแล้วบิดตามแรงปะทะตามด้วยการจับล็อคอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอออกแรงเพิ่มเพียงเล็กน้อย เสียงร้องของไคก็ดังลั่นไปทั่วทั้งโรงฝึก จนจัมพ์ที่ฝึกดาบอยู่กับฮันนี่ต้องหันมาดูในการฝึกของไค ภายในชั้นใต้ดินของอาคารAไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงร้องของไค และเสียงของเรนโบว์ที่ตะโกนอยู่สองคำว่า อีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง

                   การฝึกฝนในวันแรกผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อการฝึกจบลงในวันแรกทุกคนต่างก็แยกย้ายกลับที่พักของตน ทางไคและจัมพ์เองก็กลับมายังห้องของตน และได้พูดคุยถึงการฝึกอันหฤโหดของหญิงสาวที่ชื่อว่าเรนโบว์ จัมพ์เองเมื่อเห็นสภาพของไคที่โดนผู้หญิงที่ไคเองแอบชอบซ้อมมาก็อดหัวเราะไม่ได้จริงจริง ส่วนไคเองเมื่อเห็นสภาพของตัวเองก็หัวเราะร่าออกมาเช่นกัน เค้าไม่รู้ว่าเค้าเองจะเรียกมันว่าความสุข หรือความทุกข์ดี

“ไค ข้าว่าเรนโบว์นี่น่ากลัวนะ นี่ขนาดวันแรกยังอัดแกซะน่วมขนาดนี้แล้วไม่รู้ว่าแกจะต้องโดนแบบนี้ไปอีกกี่วันก็ไม่รู้นะ ฮ่า ฮ่า”จัมพ์หัวเราะร่าออกมา

“ไม่รู้สิครับ ถึงจะเจ็บตัวทุกวันผมก็ยอมนะหากได้พบเจอคุณเรนโบว์”ไคกล่าว

“โห แกนี่เป็นเอามากนะเนี๊ยะ ความรักทำให้คนตาบอดจริงจริง”จัมพ์ กล่าวเมื่อเห็นอาการของเพื่อนของตน

“แบบนี้มันเรียกว่าความรักหรือครับ ผมแค่อยากเจอคุณเรนโบว์ทุกวันแค่นั้นเอง”ไคกล่าวด้วยความสงสัย

“เรื่องของหัวใจข้าเองก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญซะด้วยสิ แต่ว่าแค่ได้เจอทุกวันก็ดีใจแล้วนี่สิมันน่าสงสัยนะ”จัมพ์

“ความรักมันเป็นแบบไหนเหรอครับจัมพ์ แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเรารักใคร”ไค

“จะพูดยังไงดีล่ะ เอางี้ เวลาที่แกอยู่ต่อหน้าเรนโบว์แกรู้สึกแบบไหนบ้าง แกใจเต้นแรงมั้ย แกรู้สึกอยากอยู่ใกล้ใกล้เธอตลอดเวลารึเปล่า หรือ แกชอบมองหาเธอเสมอเวลาที่เธออยู่นอกสายตาแกมั้ย มีบ้างมั้ยล่ะ”จัมพ์ ถามด้วยความอยากรู้แต่ไคเองกลับนิ่งเงียบไปเหมือนว่าเค้ากำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่างอยู่

“ก็มีบ้างครับ”ไค

“ถ้างั้นชัวร์เลย แกตกหลุมรักเรนโบว์เข้าให้แล้วล่ะ”จัมพ์กล่าว

“จัมพ์ แล้วผมจะต้องทำตัวยังไงดีล่ะครับ”ไค

“ฮ่า ฮ่า แกนี่ตลกเป็นบ้าเลยทำตัวยังไงนะเหรอก็บอกกับเรนโบว์ไปตรงตรงเลยสิ จะกลัวอะไรไม่แน่นะบางทีเรนโบว์เองอาจจะมีใจให้กับแกบ้างก็ได้”จัมพ์

“บอกกับเธอไปตรงตรงเลยเหรอครับ ผมคงไม่กล้า”ไค

“ทำไมล่ะ แก่กล้าที่จะรักแต่ไม่กล้าที่จะบอกถ้าเป็นแบบนี้แกจะรักเธอไปทำไม”จัมพ์

“ผมกลัวว่าจะถูกเธอปฏิเสธ ถ้าหากเป็นแบบนั้นผมเองก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงต่อไปนะสิ”ไค

“ของแบบนี้มันก็ไม่แน่หรอก อย่างที่ข้าบอกบางทีเรนโบว์อาจจะรู้สึกเหมือนแกก็ได้นะ”จัมพ์

“ผมว่ามันไม่มีทางเป็นแบบนั้นไปได้หรอกครับ คนที่เพิ่งเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวแถมยังไม่ได้รู้จักนิสัยใจคอกันเลย และผู้หญิงอย่างเรนโบว์ทั้งสวยทั้งเก่งคงไม่มีวันที่จะมองคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างผม”ไค

“แกนี่มัน ดูพูดจาเข้าตั้งแต่แกบ้าอ่านหนังสือนี่คำพูดคำจาดูแปลกแปลกพิกล ไอ้ที่แกว่ามันก็จริงอยู่แต่เรื่องแบบนี้อะไรมันก็เป็นไปได้ทั้งนั้น ดูอย่างแกสิแกเองก็เจอเรนโบว์แค่ครั้งเดียวทำไมแกถึงตกหลุมรักหล่อนได้ล่ะ แกลองคิดดูสิ”จัมพ์กล่าว

“แต่ถึงยังไงผมก็คงไม่กล้าบอกเธออยู่ดี”ไค

“ถ้างั้นก็แล้วแต่แกเถอะ เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องของคนสองคนข้าไม่ยุ่งจะดีกว่า งั้นแกก็เก็บความลับของแกเอาไว้ต่อไปเถอะ ข้าว่าข้าไปอาบน้ำดีกว่าข้าเหนื่อยมาทั้งวันล่ะแถมวันนี้ยังได้เจอยัยฮันนี่จอมกวนประสาทอีกปวดหัวเป็นบ้าเลย”หลังจากที่จัมพ์พูดจบเค้าก็ขอตัวไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายก่อนและปล่อยให้ไคได้นั่งคิดถึงสิ่งที่ผ่านมาโดยลำพัง

                     ส่วนทางด้านของไคเองก็ได้แต่มองผ่านนอกระเบียงของห้องพักออกไป เค้าได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าทำไมเค้าถึงได้เอาแต่คิดถึงเรนโบว์อยู่จนเท่ากับจังหวะลมหายใจเข้าออก เค้าอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วเร็วเพื่อที่จะได้เจอหน้าเรนโบว์อีก ส่วนเรื่องความลับของเค้าตัวไคเองก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าตัวเค้าเองจะเก็บความรู้สึกแบบนี้ไว้ได้นานแค่ไหน แต่เค้าจะแสดงความรู้สึกให้เรนโบว์รู้ไม่ได้หากเรนโบว์รู้เค้าอาจจะต้องสูญเสียเธอไปตลอดกาล

                    หลังจากที่ผ่านวันแรกของการฝึกฝนจากนั้นอีกหลายวันการฝึกของไคก็ดำเนินต่อไปเรื่อยเรื่อย เมื่อฝีมือทางด้านการต่อสู้ของไคได้เริ่มพัฒนาขึ้น ทางด้านความรู้สึกก็พัฒนาตามไปด้วยเช่นกัน เมื่อความใกล้ชิดและสนิทสนมระหว่างไคและเรนโบว์จากการที่ได้พบปะพูดคุยกันทุกวัน การได้สัมผัสถูกเนื้อต้องตัวกันจากการฝึกศิลปะป้องกันตัว ก่อเกิดเป็นความสัมพันธ์จากเส้นใยบางบางจนกลายเป็นความแน่นแฟ้นขึ้นจนยากที่จะถอนตัวกลับได้ ครั้งเมื่อมิตรภาพอันแสนหวานเริ่มงอกเงยความห่างหายต่อมิตรสหายก็ก่อเกิด ในช่วงระยะหลังหลังที่ผ่านมามิตรภาพระหว่างไคและจัมพ์เริ่มจะขัดแย้งกับมิตรภาพของห้วงแห่งความรัก เวลาต่างต่างที่เคยได้ทำร่วมกันเวลาเหล่านั้นก็หมดไปเพื่อแลกกับเวลาที่จะได้ใกล้ชิดกับเรนโบว์

                   ส่วนทางด้านจัมพ์เองก็เอาเวลาส่วนใหญ่ไปฝึกฝนอยู่เพียงลำพัง เมื่อฝึกเสร็จจัมพ์ก็เข้านอนทันทีจนไม่มีเวลาได้พูดคุยกับไคเหมือนเช่นเคย ส่วนทางไคเองก็พัฒนาฝีมือขึ้นมากจากแต่ก่อน แถมยังเอาเวลาที่เหลือจากการฝึกของตัวเค้าเอง เอาไปฝึกเพื่อพัฒนาความสามารถของโจเซฟอีกด้วย

<<<<<หกสัปดาห์ต่อมา>>>>

                      สายตาของไคจับจ้องมองดูท่วงท่าการโจมตีของเรนโบว์ เธอเองก็สังเกตท่าทางของไคเช่นกันหลังจากนั้น เรนโบว์เธอเริ่มโจมตีก่อนเรนโบว์พุ่งเข้าหาไคอย่างรวดเร็ว ไคเห็นดังนั้นจึงยกมือทั้งสองข้างขึ้นตั้งการ์ดรับเอาไว้ยืนเอียงตัวเฉียงไปทางขวาเล็กน้อย เมื่อถึงตัวเรนโบว์เริ่มออกหมัดซ้ายและขวาสลับไปมา พร้อมกับหมุนตัวกลับแทงศอกซ้ายเข้าที่ลำตัวของไคแต่ไคเองก็สามารถป้องกันเอาไว้ได้ด้วยฝ่ามือ พร้อมกับปัดเบี่ยงตัวจนอ้อมมาอยู่ด้านหลังของเรนโบว์จากนั้นไคจึงใช้ท่าล็อคแขนของเรนโบว์เอาไว้ แต่เธอรู้ทันเรนโบว์ม้วนหน้าลงกับพื้นบิดกลับทันทีกลายเป็นฝ่ายล็อคแขนของไคไว้ได้ ไคเองเมื่อเห็นดังนั้นจึงใช้วิธีเดียวกันกับเรนโบว์ เค้าเริ่มม้วนหน้าตามแรงเหวี่ยงเพื่อสบัดให้หลุดจากการล็อคของเรนโบว์แล้วเบี่ยงตัวออกทันที คราวนี้เป็นทีของไคบ้าง ไคเริ่มเข้าประชิดตัวเรนโบว์พร้อมกับชกหมัดซ้ายตามด้วยหมัดขวา ทางด้านเรนโบว์ก้มหลบได้อย่างรวดเร็วพร้อมกับหมุนตัวใช้เท้าเตะไปที่โคนขาของไค เมื่อไคเห็นดังนั้นจึงยกขาขึ้นมากันไว้ได้ทันจากนั้นเรนโบว์ไม่รอช้าเธอจึงชกหมัดซ้าย เข้าที่บริเวณกลางลำตัวของไคและเมื่อไคเห็นดังนั้นจึงใช้แขนทั้งสองข้างไขว่เป็นรูปกากบาทป้องกันเอาไว้ เรนโบว์จึงคว้าข้อมือทั้งสองข้างจากทางด้านในของไคเอาไว้อย่างรวดเร็ว ไคเองก็เตรียมตัวพร้อมอยู่แล้ว เค้าแบมือทั้งสองข้างออกพร้อมกับหมุนเป็นวงกลมรูปวงเดือนจนสบัดหลุดออกมาได้อย่าง่ายดาย คราวนี้ไคจึงคว้าข้อมือของเรนโบว์บ้างเธอเองก็ทำวิธีเดียวกันเธอแบมือออกและชักกลับแบบแนวเฉียงพร้อมกับหมุนตัว จับล็อคแขนของไคไว้ได้พร้อมกับพลิกตัวทุ่มไคลงกับพื้น จนเสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งห้องใต้ดิน

“ยอมแล้วครับ”เสียงไคพูดขึ้นหลังจากที่ถูกเรนโบว์ทุ่มลงไปนอนหงายท้อง พร้อมด้วยเสียงหายใจแบบหืดหอบ ไม่เป็นจังหวะ

“ไค นายป้องกันตัวช้าไปนะแต่ก็ถือว่าเก่งขึ้นกว่าแต่ก่อนมากเลย”เรนโบว์กล่าว พร้อมกับยื่นมือมาเพื่อให้ไคจับเพื่อพยุงตัว พร้อมกับดึงตัวเค้าให้ลุกขึ้นในตอนนั้นไคสังเกตเห็นใบหน้าของเรนโบว์ บริเวณแก้มของเธอมีสีแดงระเรื่อ เกิดจากเลือดที่สูบฉีดจากการออกกำลังกายพร้อมกับใบหน้าที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อกลิ่นน้ำหอมที่ผสมปนเปกับกลิ่นเหงื่อของเธอเป็นสิ่งที่ไคคุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่คราวนี้แตกต่างออกไปมีบางสิ่งจากภายในจิตใจได้กระตุ้นความรู้สึกของเค้า เค้าจึงเผลอตัวเอื้อมมือไปเช็ดเม็ดเหงื่อที่แก้มของเธออย่างเบามือ ทางด้านของเรนโบว์เองก็รู้สึกแปลกใจ ทั้งสองคนต่างก็มองตากันอยู่ครู่หนึ่งคล้ายดั่งภาพนิ่งสะกดคนทั้งสองเอาไว้จนไคเองตั้งสติกลับมาได้ นี่เค้าทำอะไรอยู่ หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้ หยุดมองตาเธอได้แล้ว คำสั่งการในสมองขัดกับการกระทำโดยสิ้นเชิง เค้ายังคงจ้องมองเธอต่อไป

“จ้องมองกันแบบนี้ คิดอะไรไม่ดีกับอาจารย์ใช่มั้ย”เรนโบว์เอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานหวานให้กับไค ในตอนนั้นความรู้สึกที่แสนจะประหลาดกเกิดขึ้นกับเค้าอีกครั้ง เสียงของหัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้