RED STONE WAR

“ลุงหมายความว่าอะไรนะครับ”ไคใช้เสียงสูงขึ้นเมื่อได้ยินอะไรบางอย่างจากลุงเคนที่ตัวเค้าเองแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เค้าได้ยิน

“โฮะ โฮะ เจ้าได้ยินถูกต้องแล้วละข้าพเจ้าบอกว่า เรนโบว์เธออาสามาเป็นผู้ฝึกสอนศิลปะการต่อสู้ให้กับพวกเจ้ายังไงล่ะ”ลุงเคนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เธอจะมาสอนพวกเรางั้นรึ”ไค ถามกลับพร้อมกับมองดูหญิงสาวตัวเล็กเล็กที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเค้าอย่างแปลกใจ

“ใช่แล้วล่ะ เห็นเธอดูตัวเล็กดูเป็นผู้หญิงบอบบางแบบนี้ แต่อย่าดูถูกเชียวล่ะเพราะเรนโบว์เธอก็เป็นยอดฝีมือด้านการต่อสู้ในระยะประชิด ที่ได้รับการฝึกจากข้าพเจ้าโดยตรงซึ่งข้าพเจ้าเองก็เห็นว่าเหมาะเลยทีเดียวที่จะให้เรนโบว์มาเป็นผู้ฝึกสอนให้กับพวกเจ้า โฮะ โฮะ”ลุงเคนกล่าวพร้อมกลับหัวเราะออกมาอย่างสบายใจ

“ลุง ช่วงนี้หายไปไหนมาไม่ค่อยเห็นหน้าเห็นตาเลยนะลุง”เสียงของจัมพ์พูดแทรกขึ้น เมื่อลุงเคนได้ฟังดังนั้นจึงส่งยิ้มให้กับจัมพ์เล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตน

“โอ้ว ตายจริงนี่ก็สายมากแล้ว ข้าพเจ้าต้องไปก่อนล่ะมีธุระด่วนซะด้วย ยังไงก็ฝากด้วยนะ เจ้าหน้าที่ เรนโบว์ คนสวย”ลุงเคนกล่าวพร้อมกับจ้องมองไปยังเรนโบว์

“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ทางนี้ให้เป็นหน้าที่ของเรนโบว์เองค่ะลุงเคนสบายใจได้”เธอตอบพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มให้กับลุงเคน

                            และเมื่อลุงเคนได้รับคำตอบจากเธอแล้ว ลุงเคนจึงหันหลังเดินออกจากห้องใต้ดินไปในทันที ทำเอาจัมพ์แปลกใจเอามากมาก

“เดี๋ยวก่อนซิลุง ข้ามีเรื่องจะถามเรื่องวิชาดาบที่ลุงให้ข้ามาตั้งเยอะ จะรีบไปไหนล่ะ”เสียงของจัมพ์ตะโกนร้องเรียกลุงเคน

“ถ้ามีเรื่องอะไรที่เจ้าสงสัยก็สอบถามเจ้าหน้าที่เรนโบว์ได้เลย ข้าพเจ้ามอบหมายหน้าที่ฝึกสอนเจ้าทั้งสองคน ไม่สิเจ้าทั้งสองคนกับอีกหนึ่งตัวถึงจะถูก โฮะ โฮะ ข้าพเจ้าไปล่ะ”ลุงเคนกล่าวแบบรวดเร็วก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“อะไรของลุงแกล่ะเนี๊ยะ ข้าล่ะไม่เข้าใจแกเลยจริงจริง”จัมพ์กล่าว

“ลุงเคนคงจะมีธุระด่วนจริงจริงนั้นแหล่ะจัมพ์ ลุงแกถึงได้รีบขนาดนี้”ไคกล่าว

“พวกนายได้ยินที่ลุงเคนบอกแล้วซินะ เรื่องการฝึกสอนศิลปะการต่อสู้”เรนโบว์กล่าว

“ครับ”ไค

“แล้วยังไง”จัมพ์

“ต่อจากนี้ไปพวกนายจะเรียกฉันว่า อาจารย์คนสวย เข้าใจมั้ย”เรนโบว์กล่าว

“อะ อะไรนะ”จัมพ์กล่าว พร้อมทั้งทำสีหน้าแปลกใจที่ได้ยิน ส่วนไคเองได้แต่ยืนนิ่งเงียบโดยที่ไม่พูดอะไรเลย หลังจากนั้นเรนโบว์จึงเดินไปหยิบดาบไม้ที่วางอยู่ขึ้นมา เธอลองจ้องมองดูดาบไม้พร้อมกับสำรวจดูขนาดและความยาวของดาบอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงวางลง

“จัมพ์นายฝึกวิชาดาบ เพราะจะได้ตรงกับความสามารถของพลังที่นายมีใช่มั้ย”เรนโบว์กล่าว

“ใช่ มีอะไรรึเปล่า”จัมพ์ตอบ

“ไม่มีหรอกคือฉันไม่ค่อยถนัดเรื่องของการใช้อาวุธซะด้วยซิ แต่มีคนคนหนึ่งน่าจะช่วยสอนวิชาดาบให้นายได้สนใจมั้ยล่ะ ฉันจะแนะนำให้”เรนโบว์กล่าว

“ใครกันหรือครับคุณเรนโบว์”ไคพูดแทรกขึ้น

“ไค เมื่อกี้เรียกฉันว่าอะไรนะ”เรนโบว์กล่าวพร้อมกับจ้องมองมาทางไคผ่านแว่นตาสีดำของเธอ

“คุณเรนโบว์”ไคตอบ

“ไม่ได้ บอกแล้วใช่มั้ยให้เรียกอาจารย์คนสวย”เธอกล่าวพร้อมกับทำท่าทางไม่พอใจเล็กน้อย

“ครับ ครับ ขอโทษจริงจริงครับ อาจารย์คนสวย”ไครีบกล่าวคำขอโทษเรนโบว์อย่างรีบเร่งเพราะกลัวว่าเธอจะโกรธจริงจริง

“นี่ เลิกทำอะไรเพี้ยนเพี้ยนกันได้แล้ว ที่หล่อนบอกว่าจะแนะนำให้ข้ารู้จักคนที่จะมาช่วยสอนวิชาดาบให้กับข้า คือใครกันเหรอ”จัมพ์สวนขึ้นมา

“คือ ฉันมีรุ่นน้องอยู่คนหนึ่งเป็นคนที่ใช้ดาบได้ดีทีเดียวล่ะสนใจมั้ย เธอชื่อว่า ฮันนี่”เรนโบว์กล่าว

“ว่าไงนะ ยัยฮันนี่จอมเอาแต่ใจนั่นนะเหรอ ถ้าเป็นยัยนั่นข้าขอฝึกวิชาดาบคนเดียวดีกว่า”จัมพ์เอ่ยขึ้นทันที

“อ้าวพวกนายรู้จักกับฮันนี่แล้วเหรอ”เรนโบว์กล่าว พร้อมกับทำท่าทางสงสัย

“รู้จักสิ รู้จักกันดีเลยทีเดียว”จัมพ์กล่าว

“อ้าว แล้วไปรู้จักกันตอนไหนทำไมฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย”เรนโบว์กล่าวพร้อมกับทำท่าทางเหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่างอยู่ ในตอนนั้นไคที่ยืนมองดูทั้งสองคนพูดคุยกันจากที่เห็น แสดงว่าในตอนที่มีการแข่งขันกีฬาประจำปี เรนโบว์เองเธอก็คงไม่ได้ชมการแข่งขันเลย แสดงว่าเธอไม่ได้อยู่ในหน่วยเธอคงออกไปปฎิบัติภารกิจอะไรบางอย่างที่ด้านนอกศูนย์ฝึกแน่นอน เค้าเองก็ไม่แปลกใจเลยที่ไม่เคยได้พบเจอเธอแม้แต่ครั้งเดียว จนมาในวันนี้

“พวกเราเป็นเพื่อนกันครับ คือ ฮันนี่เธอพักอยู่ข้างข้างห้องของพวกเรา แถมยังมาเป็นพี่เลี้ยงให้อีกด้วย”ไคกล่าว พร้อมกลับเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้กับเรนโบว์ฟัง ส่วนทางจัมพ์เองเมื่อเค้าสังเกตเห็นไคเริ่มที่จะพูดคุยกับเรนโบว์ได้โดยไม่รู้สึกกดดันอะไรแล้ว เค้าก็เลยแอบหลบออกมาจากวงสนทนาแล้วจึงเริ่มฝึกฝนวิชาดาบอย่างเงียบเงียบ อยู่คนเดียวและปล่อยให้คนทั้งคู่ได้พูดคุยกัน

                            การพูดคุยพร้อมกับเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนที่ไคจะได้มาพบเจอกับเรนโบว์ ไคได้เล่าเรื่องราวต่างต่างที่เกิดขึ้นกับเค้า ให้เรนโบว์ฟังอย่างละเอียดตั้งแต่ที่ตัวเค้าได้แยกจากเธอ การสนทนาของคนทั้งสองกินเวลาไปยาวนานจนค่ำมืดโดยไม่รู้ตัว ไคเองก็คงอยากจะให้เวลาแบบนี้เดินผ่านไปอย่างช้าช้า และไม่อยากให้มันหมดไปจริงจริง แต่เวลาก็คือเวลาไม่นานนักการสนทนาก็หยุดลงเพราะเวลาในตอนนี้เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เรนโบว์จึงขอตัวกลับไปยังห้องพักของเธอและก่อนที่เรนโบว์จะจากไป เธอย้ำคำพูดของเธออีกครั้งโดยการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้จะเริ่มในวันถัดไป ให้ไคเตรียมตัวมาให้พร้อมเพราะเธอจะเริ่มฝึกฝนเค้าในวันพรุ่งนี้เลย ส่วนทางด้านจัมพ์เองไม่ต้องการที่จะร่วมฝึกกับไค เค้าจึงของแยกตัวไปฝึกวิชาดาบของเค้าเพียงอย่างเดียว ทางด้านเรนโบว์เองก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ก่อนที่ทั้งสามคนจะแยกย้ายกันกลับ เรนโบว์เธอได้เดินมาหาไค พร้อมกับถอดแว่นตาสีดำของเธอออก ทำให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลกลมโตพร้อมรอยสักที่ใต้ตาของเธออย่างชัดเจน เธอมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของไค พร้อมกับส่งคืนโจเซฟที่อยู่ในออ้มกอดของเธอตลอดเวลาที่พูดคุยกัน เธอโน้มตัวเข้ามาใกล้ใกล้ไคพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูของเค้าเบาเบา ว่าเธอเองก็ดีใจที่ได้พบเจอกันอีกครั้งพร้อมด้วยรอยยิ้มที่แสนหวานก่อนจะเดินออกจากห้องใต้ดินไป ปล่อยให้ไคยืนนิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน คล้ายต้องมนต์สะกดอีกครั้ง จัมพ์เองเมื่อเห็นอาการของไคก็ได้แต่ทำท่าส่ายหัวไปมา พร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกจากห้องใต้ดินไป และปล่อยให้ไคยืนอึ้งไปคนเดียวซักพักเดี๋ยวคงจะดีขึ้นเอง

                        รุ่งอรุณในวันต่อมาจัมพ์ที่ได้นอนจนเต็มอิ่มค่อยค่อยลุกขึ้นจากที่นอนเหมือนกับเช่นทุกวัน เค้าเริ่มบิดขี้เกียจไปมาและเมื่อเค้าเริ่มลืมตาเค้าก็ต้องพบกับความประหลาดใจตั้งแต่เช้าตรู่ นั่นก็คือ ไคที่ตื่นนอนมาก่อนเค้าซึ่งกำลังแต่งตัวเพื่อจะไปพบกับเรนโบว์ ที่ได้นัดหมายกันเมื่อวานซึ่งโดยปรกติ จัมพ์เองที่ต้องเป็นคนตื่นก่อนเสมอ พลังของหญิงสาวช่างมีอิทธิพลกับชายหนุ่มเสียเหลือเกิน

“ไค แกตื่นเต้นเกินไปรึเปล่าเนี๊ยะ”จัมพ์เอ่ยทักทายเป็นคำแรกของเช้าวันนี้ต่อเพื่อนของเค้า

“ไม่หรอกครับ คือผมนอนไม่ค่อยจะหลับก็เลยตื่นเลยดีกว่า”ไคกล่าวด้วยเสียงราบเรียบโดยมีโจเซฟสุนัขตัวน้อยวิ่งวนพันแข้งพันขาเค้าอยู่

“ถ้างั้นแกรอข้าแปป เดี๋ยวข้าขออาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันก่อน เดี๋ยวเราไปพร้อมกัน”พอจัมพ์พูดจบเค้าก็รีบลุกไปเข้าห้องน้ำทันที ไคนั่งรอจัมพ์อยู่ครู่หนึ่งพอจัมพ์อาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนจึงออกจากห้องไปยังห้องใต้ดินทันที

                          และเมื่อไปถึงบริเวณชั้นใต้ดิน ที่ใช้เป็นสถานที่ในการฝึกศิลปะการป้องกันตัวพอไปถึง ก็มีสิ่งที่ทำให้เค้าทั้งสองคนต้องแปลกใจอีกครั้ง เพราะเมื่อทั้งไคและจัมพ์มาถึงเค้าก็พบว่า เรนโบว์ ได้มาถึงก่อนหน้าคนทั้งสองแล้ว แถมยังมีฮันนี่ และ แปปซีอยู่ด้วย

“ให้ตายเหอะ ทำไมมากันเร็วขนาดนี้แล้วสองคนนี่มาทำอะไรกัน”จัมพ์กล่าว พร้อมกับหันไปมองฮันนี่และแปปซีด้วยความแปลกใจ

“นี่ นายจัมพ์ไม่คิดที่จะทักทายกันหน่อยเหรอ มาถึงก็มีคำถามนำมาก่อนเลยนะ”ฮันนี่สวนกลับไปทันที ที่ได้ยินคำพูดของจัมพ์

“นั่นไงล่ะ ใจเย็นก่อนทั้งสองคนปากไวทั้งคู่เลยนะ คุยกันดีดีบ้างก็ได้น่า”แปปซีเอ่ยขึ้น