RED STONE WAR

เรื่องอะไรดีและเค้าจะทำตัวยังไงเมื่อได้เจอเธอ ไคคิดไปวนไปวนมาจนเกือบจะเช้า เค้าถึงหลับตาลงได้ในตอนที่เค้าหลับได้แล้วนั้น จัมพ์เองกลับเป็นคนที่หลับตาไม่ลงจัมพ์จึงรีบลุกออกจากที่นอนเพื่อลงไปฝึกวิชาดาบต่อในตอนเช้า ปล่อยให้ไคกับโจเซฟให้นอนฝันหวานอยู่ที่ห้องต่อไป

…….หลายวันต่อมา…….

                        ในเช้าวันหนึ่งที่เหมือนกับทุกทุกวันที่ผ่านมา ไคก็ได้แต่จ้องมองไปบริเวณหน้าประตูทางเข้า เผื่อว่าจะมีใครคนหนึ่งที่เค้าหวังว่าจะได้พบเจอเดินมาที่หน้าประตู แต่ก็เช่นเคยมีแต่ความเงียบเหงาและผู้คนหน้าตาเดิมเดิม ที่อาศัยอยู่ภายในอาคารตึกAเท่านั้น หลายคนเดินผ่านหน้าเค้าไปพร้อมกับส่งยิ้มทักทาย คล้ายกับว่าการที่คนเหล่านั้นลงมาจากอาคารก็จะพบเค้านั่งอยู่บริเวณที่ประจำทุกครั้งพร้อมกับเจ้าสุนัขตัวน้อยโจเซฟ ที่วิ่งเล่นไปมาอยู่ใกล้ใกล้ความหวังเมื่อหลายวันก่อนเริ่มเลือนลาง ความซึมเศร้าเริ่มเข้ามาบดบัง จิตใจของไคเริ่มที่เริ่มห่อเหี่ยวลงเรื่อยเรื่อย จัมพ์เองก็รับรู้ได้ดีเค้าได้แต่เฝ้าแอบมองดูอาการของเพื่อนเค้าอยู่หลายวัน จนจัมพ์คิดว่าเค้าควรจะต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อให้เพื่อนของเค้ารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

                      จัมพ์จึงเดินไปแตะที่ไหล่ของไคพร้อมกับมองเห็นอาการไร้ซึ่งชีวิตชีวาของไค เค้าจึงตัดสินใจยื่นดาบไม้ให้กับไคหนึ่งเล่ม พร้อมกับเชื้อเชิญให้ไปออกกำลังกันซักหน่อยครั้งแรกเริ่มไคเองนั้นก็ปฎิเสธในทันที แต่ก็ทนการรบเร้าของจัมพ์ไม่ไหว จนต้องจำยอมไปกับเพื่อนของเค้าที่ใต้อาคารเพื่อไปช่วยจัมพ์ฝึกดาบ

                      ในเริ่มแรกเมื่อไปถึงไคสังเกตดูการพัฒนาของจัมพ์ที่แปลกออกไปจนผิดหูผิดตา ก่อนเริ่มการฝึกจัมพ์เริ่มต้นด้วยการร่ายรำในกระบวนท่าต่างต่าง ตามในหนังสือได้อย่างคล่องแคล่ว การสลับตวัดแกว่งดาบไปมาด้วยมือทั้งสองข้างได้อย่าง รวดเร็ว ว่องไว ผิดกลับเมื่อก่อนหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว การพัฒนาทางด้านร่างกายก็ผิดแปลกไปจากเดิม เมื่อเริ่มการฝึกจัมพ์ใช้ผ้าสีแดงผืนเล็กเล็กที่เค้าเตรียมมาปิดตาของตนไว้ พร้อมกับให้ไคเข้ามาโจมตีตัวเค้าจากทิศทางไหนก็ได้และสิ่งที่ทำให้ไคต้องแปลกใจ เพราะเมื่อไคฟาดดาบไม้เพื่อที่จะโจมตีจัมพ์ที่ผูกผ้าปิดตาอยู่ จัมพ์ก็สามารถปัดป้องได้จากทุกทางของการโจมตี จนไคเองยังรู้สึกถึงความน่ากลัวของกระบวนท่าต่างต่างของจัมพ์ได้

“ไค แกออกแรงเหมือนกับผู้หญิงเลย ออกแรงเยอะเยอะหน่อยสิเอาให้สุดกำลังเลยไม่ต้องเกรงใจ”จัมพ์กล่าว แต่การโจมตีครั้งนี้ก็เหมือนครั้งเดิมเดิม ซึ่งก็ยังคงไม่ถูกใจจัมพ์ตามที่เค้าต้องการคราวนี้จัมพ์ให้ไคไปใส่ชุดป้องกันตัวให้เรียบร้อย ไคเองก็ทำตามโดยไม่ขัดขืนอะไรแต่คราวนี้จัมพ์บอกกับไคไว้ก่อนว่าเค้าจะโจมตีกลับหากไคยังออกแรงแบบเดิมเดิมอีก ไครู้ดีว่าการตอบโต้กลับของจัมพ์ต้องรุนแรงมากแน่นอน เค้าจึงใส่อุปกรณ์การป้องกันอย่างหนาแน่นเพื่อความปลอดภัย

                      คราวนี้จัมพ์ดูท่าทางตั้งใจมากขึ้นเมื่อไคเห็นดังนั้น เค้าเองก็ต้องตั้งใจเหมือนกันคราวนี้ไคเตรียมที่จะเข้าโจมตีทางด้านหลังของจัมพ์ ในขณะที่จัมพ์เริ่มร่ายรำท่าดาบอย่ารวดเร็วปัดป้องครอบคลุมร่างกายของเค้าไว้จนหมด การที่ไคจะเข้าโจมตีนั้นโอกาสแทบจะไม่มีเลยในตอนนี้เค้าเริ่มนึกถึงเรื่องการประลองของจัมพ์และนัสโกฟิวขึ้นมาได้ การต่อสู้ครั้งนั้นคงจะเหมือนกับครั้งนี้สิ่งที่จัมพ์ต้องเผชิญในตอนนั้น คงจะอึดอัดและไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนกับเค้าตอนนี้ไม่ผิด ไคจึงคิดวิธีการเข้าจู่โจมแบบเดียวกับจัมพ์ นั่นก็คือไคเริ่มจู่โจมจากด้านล่างก่อน เค้าพุ่งตรงเข้าไปหาจัมพ์ที่มีผ้าปิดตาอยู่พร้อมกับไถลตัวไปกับพื้น ในตอนนั้นการร่ายรำของจัมพ์ก็เปลี่ยนไปเป็นการป้องกันจากทางด้านล่างทันที เค้าใช้ดาบข้างหนึ่งปัดดาบจากการโจมตีของไคแล้วใช้ดาบที่ถืออยู่อีกข้างหนึ่งฟาดเข้าไปที่ขาของไคอย่างจัง สองถึงสามครั้งเห็นจะได้จนไคต้องรีบถอยล่นออกมา ไคจ้องมองดูที่ขาของตัวเองแล้วคิดขึ้นมาว่า หากเป็นดาบจริงไม่ใช่ดาบซ้อมแบบนี้ขาของเค้าคงจะขาดหลุดกระเด็นไปแล้ว

“ดีมากไค โจมตีแบบนี้แหล่ะคราวนี้โจมตีมาอีกเร็ว”จัมพ์กล่าว

                      ไคเองก็ตั้งใจมากขึ้นกว่าเดิมคราวนี้ไคเปลี่ยนมาใช้วิธีถือดาบแบบเดียวกับจัมพ์ ถือดาบไม้ไว้ทั้งสองข้าง แล้วจึงเริ่มโจมตีใส่จัมพ์อีกครั้งไคเริ่มสลับดาบไม้ฟาดเข้าใส่จัมพ์ไปมาบนสลับล่างแต่จัมพ์เอง ก็สามารถป้องกันไว้ได้หมดพร้อมโจมตีโต้กลับมาได้ทุกครั้ง จนไคเริ่มเหนื่อยหอบจนจัมพ์ได้ยินเสียงการหายใจติดขัดของไคได้อย่างชัดเจน

“แกเริ่มหมดแรงแล้วสิไค ข้าบอกแล้วว่าให้ออกกำลังกายบ้างเอาแต่อ่านตำรามันทำให้ร่างกายอ่อนแอ”จัมพ์กล่าว

“จริงอย่างที่จัมพ์ว่าจริงจริง ผมเริ่มจะหมดแรงแล้ว”ไคกล่าวโดยมีอาการหายใจแรงอย่างเห็นได้ชัดแต่เมื่อเค้ามองดูจัมพ์แล้ว กลับไม่มีอาการเหนื่อยอ่อนให้เห็นเลยแม้แต่น้อย นี่คงเป็นความแตกต่างทางด้านร่างกายของเค้ากับจัมพ์นั่นเอง

“งั้นพอแค่นี้ก่อนก็ได้แกไปพักก่อนเถอะเดี๋ยว ข้าฝึกคนเดียวต่อก็ได้”จัมพ์กล่าว

“ผมต้องขอโทษจัมพ์ด้วยนะ ที่ไม่สามารถช่วยจัมพ์ฝึกอะไรไม่ได้มาก”ไคกล่าว

“ได้แค่นี้ก็โอเคแล้วปรกติข้าก็ฝึกอยู่คนเดียวมีแกมาด้วย ข้าจะได้มีเพื่อนคุย”จัมพ์กล่าว

“แต่จัมพ์เองก็เก่งขึ้นจนผิดหูผิดตาเลยนะครับ ขนาดปิดตาก็ยังสามารถสู้ได้สุดยอดไปเลยนะครับ”ไคกล่าว

“ผ้านี่นะเหรอ ฮ่า ฮ่า ข้าหลอกแกเล่นน่ะจริงจริงผ้าผืนนี้มันมองทะลุได้ต่างหากล่ะ ฮ่า ฮ่าโดนต้มซะเปื่อยเลยนะแก ฮ่า ฮ่า”จัมพ์หัวเราะออกมาอย่างสะใจที่สามารถหลอกเพื่อนของเค้าได้

“หลอกได้แนบเนียนจริงจริง ฮ่า ฮ่า”ไคกล่าวพร้อมกับหัวเราะร่าออกมา

“ว่าแต่โจเซฟหายไปไหน”จัมพ์เอ่ยขึ้นหลังจากที่เค้ามองหาโจเซฟไม่เจอ

“นั่นสิเมื่อกี้ยังวิ่งเล่นอยู่แถวนี้อยู่เลย”ไค

“ตามหาลูกสุนัขตัวนี้อยู่เหรอ”เสียงของหญิงสาวที่ไม่คุ้นหูจัมพ์เอาซะเลยเอ่ยขึ้น แต่น้ำเสียงที่ไคได้ยินนั้นทำเอาหัวใจของไคเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว เพราะน้ำเสียงแบบนี้เค้าไม่มีวันลืมแน่นอนเพราะมันเป็นเสียงของหญิงสาวที่เค้าอยากจะพบเจอมานานมาก ใช่แล้วไม่ผิดดั่งที่ความรู้สึกของเค้าบอก เรนโบว์ เธอนั่นเองเธอมายืนอยู่ด้านหลังของพวกเค้าทั้งสองคนพร้อมกับอุ้มลูกสุนัขโจเซฟไว้ในอ้อมกอด ที่กำลังกระดิกหางไปมา เหมือนกับว่าสนิทสนมกันมานานมากผิดกับทางด้านทางฝั่งไคและจัมพ์ที่ได้แต่ยืนนิ่งโดยไม่พูดอะไรเลย ทางด้านเรนโบว์จึงค่อยค่อยเดินมาหาพวกเค้าทั้งสอง สายตาของไคยังคงจ้องมองเรนโบว์โดยไม่ขยับเขยื้อนไปไหน สายตาที่ไคจ้องมองคล้ายถูกมนต์สะกดเอาไว้ การที่เรนโบว์ค่อยค่อยมาหาเค้าเหมือนกับว่าโลกนี้มันหยุดหมุนไปชั่วขณะหนึ่ง เรนโบว์เธอมาหยุดอยู่ตรงหน้าเค้าทั้งสองคนต่างมองตากันโดยไม่มีคำกล่าวใดใดออกมา จนเมื่อเรนโบว์เริ่มเอ่ยขึ้นก่อน

“ไม่เจอกันนานเลยนะนายไค”เรนโบว์กล่าว แต่ไคเองก็ยังคงเหมือนยังต้องมนต์สะกดอยู่เค้ายังคงไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว

“ไค” เสียงของเรนโบว์ร้องเรียกเค้าอีกครั้ง แต่ไคก็ยังคงนิ่งอยู่ จนจัมพ์ที่ยืนอยู่ข้างข้างต้องเอาดาบไม้เคาะไปที่หัวของไคหนึ่งที

“โป๊กกก”

“โอ้ยยผมเจ็บนะจัมพ์”ไคร้องออกมา

“แกเป็นบ้าอะไรไป ผู้หญิงเค้าเข้ามาทักทายแต่กันดันเป็นใบ้ไม่พูดไม่จาอะไรเลย”จัมพ์กล่าว เพราะเค้าเองก็เคยตกอยู่ในห้วงอารมณ์แบบนี้มาก่อน

“ผมเป็นอะไรไปเหรอครับ”ไคตอบออกมาโดยไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร

“ให้มันได้อย่างนี่สิน่า ให้ตายเถอะ ฮ่า ฮ่า ข้าว่าข้าไปฝึกดาบต่อดีกว่าปล่อยแกคุยกับเรนโบว์สองต่อสองละกัน ไปก่อนนะครับ รุ่นพี่”พอจัมพ์พูดจบเค้าก็ทำท่าโค้งคำนับให้กับเรนโบว์หนึ่งครั้งก่อนจะแยกตัวไปฝึกวิชาดาบคนเดียว และปล่อยให้ไคได้พูดคุยกับเรนโบว์

“เออ….คุณเรนโบว์สบายดีมั้ยครับ”ไคเริ่มเอ่ยปากถาม

“สบายดี”เรนโบว์ตอบสั้นสั้นพร้อมรอยยิ้มหวานหวานของเธอ

“แล้วเรนโบว์มาที่นี่มีธุระอะไรรึเปล่าครับ”ไคถามออกไปโดยที่ในใจของเค้ายังสงสัยว่านี่เค้าพูดอะไรออกไปเนี๊ยะ

                      การสนทนาของทั้งคู่เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งซึ่งทั้งไคและจัมพ์ต่างก็รู้จักเค้าเป็นอย่างดี แต่ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาพวกเค้าไม่ค่อยได้พบเจอกันมากนัก ลุงเคนชายแก่ผู้มีรอยสักดูน่าเกรงขาม เดินหัวเราะร่าเข้ามาบริเวณที่พวกเค้าทั้งสามคนยืนอยู่ ทำเอาทั้งไคและจัมพ์รู้สึกแปลกใจที่เห็นลุงเคนที่นี่ ทั้งสามคนเมื่อได้พบเจอลุงเคนต่างก็กล่าวคำทักทายพร้อมกับได้รับรู้ข่าวสารบางอย่างจากลุงเคน