RED STONE WAR

“หมายความว่ายังไง ยัยฮันนี่รู้อยู่แล้วรึว่าเป็นแผนของทีมสีเขียว”จัมพ์กล่าว

“ใช่ รู้อยู่แล้ว แต่ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงที่ทำได้ก็แค่ต้องเอาชนะในรอบที่สามเท่านั้น และหล่อนก็มาพูดกับข้าว่าหล่อนไม่อยากให้แกต้องคิดมาก อยากให้แกมีสมาธิกับการแข่งรอบสุดท้ายมากกว่า พวกข้าแค่อยากให้แกรู้ว่าไม่มีใครโทษว่าเป็นความผิดของแกหรอกจัมพ์” แปปซีพูดเสร็จพร้อมกับส่งโจเซฟที่อยู่ในอ้อมกอดส่งให้จัมพ์

                   เมื่อโจเซฟได้มาอยู่ในอ้อมกอดของจัมพ์มันก็กระดิกหางไปมาด้วยความดีใจ ทำให้จัมพ์ที่ทำหน้าตาเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบตลอดเวลา ก็ยิ้มออกไม่ใช่มีเพียงแต่แปปซีเท่านั้นที่มองเห็นรอยยิ้มกว้างกว้างของจัมพ์ นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เริ่มการแข่งขันมา ไคและทุกคนที่อยู่ในทีมสีแดงต่างก็แอบเห็นเช่นกันทำเอาทุกคนต่างก็ยิ้มออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้ตั้งใจ

                   จู่จู่เสียงกลองของทีมสีเขียวก็ตีลั่นสนั่นขึ้นพร้อมกับเสียงโห่ร้อง บ้างก็เป่าปากเสียงกลองดังระรัวขึ้น เมื่อนักกีฬาของทีมสีเขียวทั้งห้าคนเดินทางมาถึงสนามการแข่งขัน กองเชียร์ที่มาจากสีอื่นอื่นต่างก็ยืนขึ้นพร้อมกับปรบมือ เหมือนเป็นการต้อนรับแชมป์เก่าจากปีที่แล้ว เมื่อพวกเค้าเห็นนัสโกฟิวเดินเข้ามาในสนาม สายตาทุกคู่จับจ้องมองไปยังนักกีฬาของทีมสีเขียว ไม่เว้นแต่นักกีฬาของทีมสีแดงเช่นกันจุดเด่นหลักหลักก็คงไม่พ้น นัสโกฟิวผู้เป็นตำนานเมื่อปีที่แล้วแต่ดูเหมือนว่าทุกสายตาที่จับจ้องมองมายังตัวเขาจะไม่มีผลอะไรกับเขาเลย สิ่งหนึ่งที่นัสโกฟิวสนใจนั่นก็คือ จัมพ์ที่ยืนจ้องมองเค้าอยู่ที่อีกฝากของสนามทั้งคู่ต่างยืนจ้องมองกันทำให้บรรยากาศ การแข่งขันครั้งนี้เริ่มมีความตื่นเต้นขึ้นมากทีเดียว

                    เสียงของโฆษกประจำสนามประกาศเสียงก้อง เมื่อผู้ประกาศเริ่มประกาศรายชื่อผู้เข้าแข่งขันในรอบชิงชนะเลิศ เสียงกองเชียร์ก็เริ่มสงบลงทางโฆษกอ่านกฎระเบียบข้อบังคับในการแข่งขันรอบสุดท้าย

                    การแข่งในรอบนี้เป็นการประลองความสามารถ ศิลปะการป้องการตัวหรือการต่อสู้กันนั่นเองโดยจะแบ่งผู้เข้าแข่งขันออกเป็นสองทีม ทีมละห้าคนเป็นการต่อสู้แบบแพ้คัดออก หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมแพ้หรือหมดสภาพไม่สามารถต่อสู้ได้ ก็จะถือว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นฝ่ายที่ชนะไปในทันที ผู้เข้าแข่งขันสามารถเลือกอาวุธที่ใช้ในการต่อสู้ได้ตามที่ตนถนัด แต่ต้องสวมชุดป้องกันที่ทางทีมงานเตรียมไว้ให้อย่างครบถ้วน ซึ่งประกอบไปด้วย หมวกนิรภัย เสื้อเกราะอ่อน ถุงมือหนัง สนับศอกและเข่า กฎข้อห้ามอย่างอื่นเพิ่มเติมนั่นก็คือ

ข้อที่หนึ่ง ห้ามผู้เข้าแข่งขันที่ทำการต่อสู้กันทำร้ายอีกฝ่ายจนถึงแก่ชีวิตโดยเด็ดขาด

ข้อที่สอง หากกรรมการออกคำสั่งให้ยุติการแข่งขันนักกีฬาทั้งสองฝ่ายต้องหยุดการต่อสู้ทันที

ข้อที่สาม ห้ามผู้เข้าแข่งขันใช้พลังพิเศษของอักขระหากทางกรรมการจับได้จะถูกปรับให้แพ้ทันที

“ผมว่ากฎข้อที่สามฟังดูแปลกแปลกนะครับคุณหรั่ง”ไคเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินกฎข้อที่สามที่โฆษกประกาศ หรั่งเองเมื่อได้ยินก็เพียงยิ้มออกมาเล็กน้อยเท่านั้น

“ไม่มีอะไรหรอกไค ง่ายง่ายก็คือ ใช้พลังได้แต่อย่าให้จับได้ยังไงล่ะ ฮ่า ฮ่า”หรั่งตอบพร้อมกับหัวเราะออกมาอีกเช่นเคย

“กฎข้อนี้ไม่ต้องห่วงไปหรอกแกน่ะ ยังไงแกก็ไม่มีพลังอยู่แล้วจริงมั้ย ฮ่า ฮ่า”แปปซีกล่าวเสริมขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาเบา

                          หลังจากที่โฆษกประกาศรายชื่อนักกีฬาและแนะนำกฎกติกาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นักกีฬาทั้งสองฝ่ายต่างก็สวมชุดที่ใช้ในการแข่งขัน ทางฝั่งของทีมสีแดงชุดที่ทางทีมงานเตรียมไว้ก็เป็นอุปกรณ์ที่เป็นสีแดงทั้งสิ้น ส่วนฝ่ายทางสีเขียวก็เป็นสีประจำทีมเช่นกัน และเมื่อไคแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเมื่อเค้าหันไปมองดูทางทีมสีเขียว ไคก็รู้สึกแปลกใจทันทีเพราะนักกีฬาของทีมสีเขียวนั้นไม่มีใครแต่งตัวเพื่อจะร่วมเข้าการแข่งขันเลย มีเพียงแค่นัสโกฟิวเท่านั้นที่แต่งตัวเตรียมพร้อมเพื่อลงแข่งขัน และเมื่อโฆษกในสนามประกาศเริ่มการแข่งขัน เสียงโห่ร้องเสียงกลองก็ดังสนั่นไปทั่วทำให้ดูบรรยากาศการแข่งขันรอบสุดท้ายนี้ดูน่าตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก และเมื่อโฆษกประกาศรายชื่อนักกีฬาคนแรกของทีมสีเขียวที่กำลังจะเดินลงมาในสนามนั่นก็คือนัสโกฟิว

“ไอ้หมอนั้นออกมาเป็นคนแรกเลยรึนี้ พวกนั้นคงจะปิดเกมโดยเร็วเลยสินะ ดูถูกพวกเราเกินไปหน่อยมั้ง”แปปซีเอ่ยขึ้นในขณะทีจ้องมองดูนัสโกฟิว เดินไปเลือกอาวุธที่ตนถนัดซึ่งก็คือไม้พลองขนาดพอเหมาะ ยาวประมาณเกือบสามเมตรเดินลงสนาม

“แล้วทีมเราใครจะลงไปเป็นคู่ต่อสู้ไอ้หมอนั่นดีล่ะ”หรั่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องมองไปทางฮันนี่ผู้เป็นหัวหน้าทีมเพื่อขอความเห็น

“ข้าเอง”เสียงของจัมพ์พูดขึ้นทันที แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้ทุกคนในทีมแปลกใจแต่อย่างใด เพราะทุกคนในทีมต่างก็รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าถึงยังไงจัมพ์ก็คงไม่ยอมปล่อยโอกาสแบบนี้ไปให้ใครแน่แน่ ทุกคนรู้ดีว่าถึงจะห้ามยังไงจัมพ์ก็คงไม่ยอมฟังแน่นอนจึงยอมให้เค้าลงสนามเป็นคนแรก

“จัมพ์ แกมีวิธีรับมือหมอนั้นแล้วเหรอ”แปปซีเอ่ยขึ้น

“ไม่มี แค่ชนะได้ก็พอใช่มั้ย”จัมพ์ตอบ

“ให้มันได้ยังงี้สิน่า ไอ้หมอนี้ ฮ่า ฮ่า คนหนุ่มนี่ช่างไฟแรงจริงจริง ฮ่า ฮ่า”เสียงของหรั่งหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำตอบจากจัมพ์

“จัมพ์ นายทำได้แน่นอน สู้สู้เพื่อน”ไคเอ่ยขึ้นพร้อมกับไปตบที่ไหล่ของจัมพ์เบาเบาเพื่อให้กำลังใจกับเพื่อนของเค้า เหลือแค่เพียงฮันนี่เท่านั้นที่ยังไม่ได้พูดอะไรหล่อนได้แต่เพียงยืนจ้องมองจัมพ์อย่างเงียบเงียบ จัมพ์เองจึงหันไปสบตากับฮันนี่พร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยให้กับเธอก็จะเดินไปเลือกอาวุธในการแข่งขัน อาวุธที่จัมพ์เลือกก็คือดาบไม้กับโลห์ไม้

                      ดาบไม้ที่จัมพ์เลือกเป็นดาบไม้ที่มีลักษณะแบบดาบไทยโบราณซึ่งมีลักษณะคล้ายคลึงกับ ดาบฟ้าสั่งของเค้ามากที่สุดแตกต่างกันก็แค่เพียงน้ำหนักของมันเท่านั้น จัมพ์ค่อยค่อยสวมหมวกนิรภัยก่อนลงสนาม เค้าค่อยค่อยเดินลงไปในสนามอย่างช้าช้า

                      เมื่อจัมพ์ลงมายืนบริเวณกลางสนามพร้อมกับยืนประจันหน้ากับนัสโกฟิว เสียงกลองและเสียงคนโห่ร้องดังไปทั่วทั้งสนาม เสียงปรบมือที่ดังไปทั่วทั้งสนามทำให้หัวใจของเค้าเต้นอย่างรุนแรงไม่เป็นจังหวะ เหงื่อเริ่มออก จนมือที่จับดาบไม้กับโลห์เอาไว้เริ่มเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เค้าเองเคยต่อสู้มาก็หลายครั้งแต่ว่าครั้งนี้ เค้ารู้สึกตื่นเต้นมาก อย่างกับว่าเค้ายืนอยู่ต่อหน้าสัตว์ร้ายที่ยืนจ้องเค้าอย่างไม่ยอมละสายตาเลย

                      แล้วจู่จู่นัสโกฟิวก็ทำในสิ่งที่ไม่คาดฝันขึ้น เค้าเดินไปหากรรมการและกระซิบพูดคุยกับกรรมการอยู่ครู่หนึ่ง กรรมการจึงประกาศว่า ทางด้านนักกีฬาของทีมสีเขียวทั้งสี่คนขอยอมแพ้ นั่นก็หมายความว่า หากทีมสีแดงสามารถเอาชนะ นัสโกฟิวได้ก็จะได้เป็นแชมป์ในทันที และเมื่อกรรมการประกาศออกมาเช่นนั้น เสียงกองเชียร์ของทีมสีเขียวและกองเชียร์ของทีมสีอื่นที่มาชมการแข่งขันรอบสุดท้าย ต่างก็ปรบมือพร้อมกับโห่ร้องดังสนั่นไปทั่วทั้งสนาม ต่างก็ตะโกนเรียกชื่อของนัสโกฟิวเสียงกองเชียร์เหล่านั้น ทำเอาจัมพ์ที่ยืนอยู่ในสนามรู้สึกประหม่าและกดดันขึ้นมาทันที มือและขาของเค้าเริ่มสั่นแต่จัมพ์ก็รู้ดีว่าการสั่นครั้งนี้เค้าไม่ได้หวาดกลัวแต่อย่างใดแต่มันเป็นการสั่น เพราะเค้าอยากจะต่อสู้กับผู้ชายคนนี้เสียเหลือเกิน เพราะชายที่อยู่เบื้องหน้าของเค้าในตอนนี้ เค้ารู้สึกได้เหมือนเค้าจ้องมองดูตัวเองในอดีตอยู่ ชายที่เคยสูญเสียไปทุกอย่าง เค้าอยากเป็นทั้งเพื่อนและอยากเป็นศัตรูกับชายคนนี้ในเวลาเดียวกัน

“หน่อยแน่ะ มันจะมั่นใจเกินไปแล้วนะดูถูกกันเกินไปแล้วหนึ่งต่อห้าเลยงั้นรึ อัดมันให้คว่ำไปเลยจัมพ์จัดการมันเลย”เสียงแปปซีตะโกนเชียร์จัมพ์ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจกับการกระทำของทีมสีเขียว ที่ดูถูกทีมของตน

“แย่ล่ะสิ นัสโกฟิวมันใช้วิธีนี้ข่มขวัญจัมพ์อยู่ ตอนนี้จัมพ์คงจะสับสนไปหมดแล้วแน่แน่เลย ดูสิมือที่จับดาบไม้อยู่ยังสั่นเลย”ฮันนี่กล่าวพร้อมกับชี้ให้ทุกคนดูอาการของจัมพ์ที่แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ คุณฮันนี่จัมพ์ไม่เป็นอะไรหรอกครับ การที่พวกเราเห็นเค้ามีอาการแบบนั้นเพราะว่าเค้าอยากจะต่อสู้กับชายคนนั้นจนแทบจะทนไม่ไหวแล้วนะสิครับ”ไคเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“หมายความว่ายังไง ที่จัมพ์อยากจะต่อสู้กับหมอนั่น”ฮันนี่ถามต่อทันที

“ก่อนการแข่งขันครั้งนี้ จัมพ์เคยบอกกับผมว่าเมื่อเค้ามองดูนัสโกฟิวเค้าเหมือนมองเห็นตัวเองในสมัยก่อนครับ คนที่โดดเดี่ยว เกลียดชังสังคมและอยู่ด้วยกำลังของตัวเองซึ่งจัมพ์เคยเป็นมาก่อน เค้าอยากจะฉุดดึงให้นัสโกฟิวได้ออกมาจากขุมนรกแบบนั้น เค้าต้องการอยากจะเป็นเพื่อนกับหมอนั้นแต่ตัวเค้ารู้ดีว่าการที่จะให้คนแบบนั้นยอมรับเค้าเป็นเพื่อนได้นั้น เค้าจะต้องมีคุณสมบัติเหมาะสม เพียงพอที่จะให้ชายคนนั้นเปิดใจรับเค้าให้เป็นเพื่อน”ไคตอบ

“ทำไมต้องเพื่อนกับหมอนั้น ฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย”ฮันนี่กล่าว

“ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกครับ แต่มันเป็นเหตุผลในแบบของจัมพ์ ผมก็แค่ยอมรับในเหตุผลของเค้าเท่านั้นเองครับ”ไคตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเรียบ

                         ในขณะที่เสียงโห่ร้องและเสียงกลองดังกระหึ่ม จัมพ์ก็ทำในสิ่งที่ไม่คาดฝันเช่นกัน เค้าชูดาบไม้ขึ้นพร้อมกับประกาศกร้าว ว่าทีมสีแดงก็เช่นกัน หากทีมสีเขียวเอาชนะตัวเค้าได้ทีมสีแดงก็จะขอยอมแพ้ทันที ในขณะที่จัมพ์ประกาศออกมาเค้าหันไปมองทางที่พักของนักกีฬาทีมสีแดงที่มีเพื่อนของเค้า