RED STONE WAR

เสียงคล้ายแก้วหรือเสียงของภาชนะอะไรบางอย่าง ที่บอบบางหล่นลงพื้นพร้อมกับเสียงต่อว่าถึงการกระทำที่ผิดพลาด เสียงนั้นอยู่ไม่ไกลจากจุดที่จัมพ์แอบนอนพักอยู่มากนัก เสียงต่อว่าที่ดูเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อก็ไม่ปาน จนทำให้จัมพ์ต้องลืมตาตื่นขึ้นมามองดูว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่จัมพ์ได้พบเห็น คือเด็กสาวที่ชื่อตังเมกำลังถูกพี่สาวของหล่อนที่ชื่อไหม กำลังต่อว่าต่างต่างนานา เท่าที่จัมพ์สามารถจับใจความการต่อว่าครั้งนี้ได้คือ ตังเมเธอได้ทำขวดส่วนผสมที่สำคัญในการปรุงแต่งอาหารหล่นแตกทำให้พี่สาวของเธอตำหนิ และไล่เธอให้ไปไกลไกลเสีย

                   เธอเดินออกมาพร้อมคราบน้ำตาแห่งความเสียใจ ตังเมเดินมานั่งลงข้างข้างที่จัมพ์นั่งพักอยู่ซึ่งด้วยความบังเอิญหรืออะไรซักอย่างที่เก้าอี้ที่นั่งดันมาอยู่ข้างข้างใกล้ใกล้กันพอดี ทั้งที่บรรยากาศของการแข่งขันในแต่ละทีมกำลังเข้มข้น แต่ก็ไม่มีผลอะไรกับจัมพ์เลย ทุกอย่างมันดูเงียบไปหมด จนเค้าได้ยินแม้กระทั่งเสียงของหัวใจของเค้าเต้น นี่เค้าเป็นอะไรเค้าไม่สามารถมองไปทางอื่นได้เลย เค้าเอาแต่จ้องมองดูสาวน้อยตังเม ที่นั่งอยู่ข้างข้างเค้า พร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นจากความเสียใจและความผิดพลาดของเธอที่มีต่อทีม เค้าจะทำอย่างไรดีเค้าจะช่วยเหลือเธออะไรได้บ้างคำถามมากหมายผุดขึ้นในหัวของจัมพ์เต็มไปหมด

                   จัมพ์มองดูตังเมที่นั่งร้องไห้อยู่ด้านข้าง ถึงแม้ตอนนี้ใบหน้าของเธอจะเปียกไปด้วยคราบของน้ำตา แต่ความน่ารักของเธอก็ยังคงไม่จางหาย ยังคงมีเค้าโครงแห่งความงดงามอยู่ จัมพ์อยากเห็นแววตาและรอยยิ้มที่งดงามอีกครั้ง เค้าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อแลกกับรอยยิ้มนั้นที่เค้าประทับใจ จัมพ์ได้หยิบยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยส่งให้เธอ

                   ตังเมเงยหน้ามองจัมพ์เล็กน้อยก่อนจะรับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไป เธอค่อยค่อยใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเช็ดคราบน้ำตาที่อาบแก้มของเธอ แต่หยดน้ำตาระลอกใหม่ก็พรั่งพรูออกมาอีก จัมพ์เองเมื่อมองเห็นหยดน้ำตาของสาวน้อยก็รู้สึกใจคอไม่ดี เธอช่างดูบอบบางและน่าสงสารเสียเหลือเกิน

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”จัมพ์เอ่ยขึ้นอย่างสุภาพเป็นครั้งแรก แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับจากตังเมเลย เธอเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด จนจัมพ์เองก็ทำได้แค่เพียงส่งยิ้มให้กับเธอแล้วจึงหันหน้ากลับมามองดูทีมของเค้าทำอาหารต่อ

“ฉันทำเรื่องเข้าให้อีกแล้ว ฉันมันซุ่มซ่ามจนทำให้ทีมวุ่นวาย ทำให้พี่สาวผิดหวัง”จู่จู่สาวน้อยตังเมก็เอ่ยขึ้น ทำให้จัมพ์ต้องเปลี่ยนความสนใจหันกลับมามองที่เธอทันที

“เธอไปทำอะไรเข้าเหรอ”จัมพ์พูดอย่างสุภาพอีกครั้งแต่ฟังดูแล้วดูขัดขัด ดูไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย

“ฉันทำให้ทีมผิดหวัง ทำให้ทีมต้องมาแพ้”ตังเมกล่าวต่อ

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ เล่าให้พี่ฟังได้นะ”จัมพ์กล่าวอย่างสุภาพ และใช้สรรพนามแทนตัวว่าพี่ทันทีเพื่อความเป็นกันเองและเพื่อให้ตังเมไว้ใจเค้า

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ มันเป็นเรื่องภายในทีมของเราพี่ฟังไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้หรอก”ฮันนี่กล่าวด้วยความเกรงใจ แล้วก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกครั้ง

“รู้ได้ยังไงล่ะ ข้าเอ๊ยพี่ไม่เหมือนคนอื่นหรอกนะ พี่อาจจะช่วยเหลือเธอก็ได้นะ ลองเล่าให้พี่ฟังดูก่อนก็ได้”จัมพ์กล่าวอย่างเป็นมิตรและดูสุภาพ

“อยากฟังจริงจริงเหรอค่ะ”ตังเมกล่าวต่อ

“อยากสิ เพื่อว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง”จัมพ์กล่าวอย่างสุภาพอีกครั้งแต่ก็ยังดูห้วนห้วนอยู่ดี จัมพ์เองในตอนนี้ตัวเค้ารู้สึกสงสัยว่าตัวเค้าเองเป็นอะไรไปนะ เหมือนเค้าสูญเสียความเป็นตัวเองไปจนหมดเมื่อเวลาที่อยู่ใกล้ใกล้กับตังเม

                    แล้วตังเมก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้จัมพ์ฟังว่า เธออยู่ทีมสีเขียวเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในทีม มีหน้าที่คอยช่วยเหลือทุกเรื่องภายในทีม แต่หลักหลักแล้วเธอจะคอยเป็นลูกมือให้กับพี่สาวของเธอ ในการแข่งขันทำอาหารครั้งนี้ พี่สาวของเธอที่ชื่อไหม รับหน้าที่เป็นหัวหน้าทีมในการทำอาหารและพี่สาวของเธอได้มอบหมายให้เธอดูแลเรื่องน้ำซุป การแข่งครั้งนี้สำคัญกับพี่สาวของเธอมาก เพราะเมื่อปีที่แล้วเธอเคยพ่ายแพ้ให้กับ ฮันนี่และเมื่อมาปีนี้เธอจึงมุ่งมั่นและตั้งใจที่จะเอาชนะให้ได้ แต่ทุกอย่างต้องมาพังลงเพราะน้องสาวคนนี้ จัมพ์เองเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่ตังเมเล่าให้ฟังทำให้เค้านึกถึงตัวเองในตอนนั้น ที่เค้าเกือบทำให้ทีมต้องพ่ายแพ้ เค้าเองรู้สึกเข้าใจถึงความเจ็บปวดที่ตังเมได้รับอยู่ในตอนนี้ แต่จัมพ์เองก็รู้ดีว่าเค้าเองก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเธอได้เลยเค้าทำได้แค่เพียง ให้กำลังใจเธอเท่านั้น

“แล้วตังเมทำอะไรเหรอ ถึงทำให้พี่สาวโกรธถึงขนาดนั้น”จัมพ์ถามตังเมอีกครั้ง

“ตังเมทำขวดน้ำส้มสายชูแตก”ตังเมกล่าว

“น้ำส้มสายชู”จัมพ์

“ใช่แล้วค่ะ น้ำส้มสายชู”ตังเม

“แค่น้ำส้มสายชูแตก ไม่เห็นจะต้องมาโกรธอะไรขนาดนั้นเลย ทำเกินไปรึป่าว”จัมพ์กล่าวอย่างเข้าข้างตังเมอย่างออกนอกหน้า

“ไม่เกินไปหรอกค่ะ เพราะน้ำส้มสายชูที่เตรียมมาเพื่อใช้ในการแข่งขันมีแค่ขวดเดียว จะไปขอยืมทีมอื่นก็ไม่ได้ นั้นก็เท่ากับว่าแพ้ไปแล้วครึ่งหนึ่ง”ตังเมกล่าว

“ไม่เป็นไรเอาของทีมผมไปก่อนก็ได้ เอามั้ยเดี๋ยวผมไปหยิบมาให้”จัมพ์กล่าว พร้อมกับทำท่าทางจะลุกขึ้นไปหยิบน้ำส้มสายชูทันที แต่ตังเมก็คว้ามือของจัมพ์เพื่อห้ามเอาไว้

“อย่าเลยคุณจัมพ์”ตังเม

“ทำไมล่ะ”จัมพ์

“ถ้าหากพี่ไหมรู้คงไม่ยอมแน่แน่ ยิ่งเป็นของทีมคู่แข่งด้วยแล้วยิ่งไม่ยอมใหญ่”ตังเมกล่าว

“ไม่เป็นไรหรอกน่าเราไม่ได้เอาไปทั้งขวดซะหน่อย เอาที่ตังเมจะใช้ก็พอแล้วตังเมใช้เยอะรึเปล่า ใช้ปริมาณเท่าไหร่ล่ะ”จัมพ์ถามด้วยท่าทางจริงจัง

“ใช้ไม่เยอะหรอกค่ะ ใช้แค่หนึ่งในสี่ของขวดเท่านั้นค่ะ”ตังเมกล่าว

“ตังเม มานี่เดี่ยวนี้นะ มัวทำอะไรอยู่มาทำหน้าที่ของตัวเองให้เรียบร้อย หน้าที่ดูแลน้ำซุปเป็นหน้าที่ของเธอนะ มาที่นี่เดี่ยวนี้”เสียงตะหวาดแหลมเสียงสูงปรี๊ดดังขึ้น ไม่ใช่เสียงของใครที่ไหนเป็นเสียงของพี่สาวตังเม ไหมนั่นเอง เธอได้ใช้อำนาจของพี่สาวและหัวหน้าทีมสีเขียวสั่งให้ตังเมรีบกลับไปยังจุดปฎิบัติหน้าที่ตามตำแหน่งของเธอที่ได้รับมอบหมาย

                    และเมื่อตังเมได้ยินเสียงของพี่สาวของเธอ อาการตื่นตะหนกก็เกิดขึ้นทันทีเธอรีบลุกขึ้นอย่างลนลานรีบวิ่งไปหาพี่สาวของเธอด้วยท่าทางที่หวาดกลัว จนทำให้จัมพ์ที่มองเห็นแล้วรู้สึกเป็นห่วงเธอเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็คงทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แต่จัมพ์ยังไม่ลดละความพยายามที่จะหาทางช่วยเหลือเธออยู่ตลอดเวลา เค้าเริ่มใช้ความคิดของเค้าไปเรื่อยเรื่อย

                   ในขณะที่จัมพ์ใช้ความคิดอยู่นั้น เค้ามองดูรอบรอบการแข่งขันทำอาหารเค้ามองดูท่าทางของแต่ละทีมต่างก็ตั้งหน้าตั้งตาปรุงแต่งอาหารของตนอย่างขะมักเขม้น เสียงตะหลิวกระทบกับกระทะ เสียงการสับ การทอดเสียงหัวหน้าทีมสั่งงานดูอึกทึกคึกโครมคล้ายตลาดสด โดยในแต่ละทีมก็ไม่ได้สนใจสิ่งที่อยู่รอบรอบข้างของตน มองดูแล้วเหมือนกับว่าทุกคนกำลังวุ่นอยู่กับงานตลอดเวลา การทำอาหารต้องทุ่มเทกันถึงขนาดนี้เชียวหรือจัมพ์นึกคิดอยู่ในใจ แล้วโอกาสก็เป็นใจให้กับจัมพ์เมื่อผู้เข้าแข่งขันของทีมสีส้ม ได้ทำอะไรบางอย่างผิดพลาดทำให้เกิดไฟลุกท่วมเตาไฟที่ใช้ทำอาหาร ทำให้เกิดความกลหนไปทั่ว ผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนต่างก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ต่างวิ่งหนีกันอย่างอลหม่าน ทางเจ้าหน้าที่จึงรีบเข้ามาดับไฟที่กำลังลุกโชนอย่างแรงในทันที ทำให้เกิดกลุ่มควันจำนวนมากในสถานที่การแข่งขันจนแทบจะมองอะไรไม่เห็น ทางเจ้าหน้าที่ทีมงานจึงสั่งให้ผู้เข้าแข่งขันทุกคนออกไปจากสถานที่การแข่งขันเสียก่อนเพื่อความปลอดภัย

                    ผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดจึงทยอยเดินออกจากสถานที่การแข่งขันไปยืนรวมกันบริเวณด้านนอกของโรงอาหาร กลุ่มควันจำนวนมากพวยพุ่งออกมาจากโรงอาหาร มองดูคล้ายกับมีเพลิงไหม้ที่มีขนาดใหญ่ ในตอนนั้นเองจัมพ์เห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะที่เค้าสามารถจะช่วยเหลือตังเม หญิงสาวผู้หน้าสงสารได้แล้ว ในตอนที่ทุกคนกำลังวุ่นวายอยู่นั้นจัมพ์ได้ใช้โอกาสครั้งนี้ รีบเข้าไปหยิบขวดน้ำส้มสายชูของทีมสีแดงที่เตรียมเอาไว้ นำมันไปเทใส่ในหม้อต้มของทีมสีเขียว ในปริมาณตามที่ตังเมเคยบอกเอาไว้คือหนึ่งในสี่ของขวดน้ำส้มสายชูพอดี แล้วจึงนำขวดน้ำส้มสายชูมาวางไว้ที่เดิมแล้วจึงรีบวิ่งออกไปรวมกับพวกเพื่อนเพื่อนของเค้าทันที

“จัมพ์เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมนายถึงเพิ่งออกมาล่ะ พวกเราเป็นห่วงนายแทบแย่” เป็นเสียงของไคที่จัมพ์ได้ยินเมื่อเค้าวิ่งออกมารวมกลุ่มกับเพื่อนของเค้า

“ข้าเพลอหลับไปนะสิ ตกใจตื่นขึ้นมาเห็นควันลอยฟุ้งเต็มไปหมดนึกว่าจะตายซะแล้ว ฮ่า ฮ่า”จัมพ์กล่าวพร้อมกับแกล้งหัวเราะ แต่ฮันนี่ที่มองดูอยู่เหมือนว่าหล่อนจะเดาทางออกว่าจัมพ์แกล้งหัวเราะ เพื่อกลบเกลื่อนหรือปิดบังอะไรบางอย่างอยู่

“นายไม่ได้ทำอะไรผิดมาใช่มั้ย จัมพ์”ฮันนี่พูดแทรกขึ้น