RED STONE WAR

“แบบนี้มันจะดีเหรอคุณหรั่ง”ฮันนี่กล่าวในขณะที่ยืนจ้องมองตามหลังของคนทั้งสองที่ออกวิ่งไป

“อาจจะดีและไม่ดีมันก็ขึ้นอยู่กับเค้าทั้งสองคนแล้วล่ะ คุณฮันนี่”หรั่งกล่าว

“ดื้อด้านชะมัด นายคนนี้”ฮันนี่เริ่มบ่นพรึมพรำเล็กน้อย ในตอนที่จ้องมองจัมพ์ที่กำลังวิ่งห่างออกไป หรั่งที่ยืนฟังอยู่ข้างข้าง ก็แอบมองแววตาของฮันนี่ที่ดูเป็นกังวลผิดกับคำพูดของหล่อน

“เป็นห่วงงั้นรึ”หรั่งกล่าวขึ้นมาลอยลอย

“ห่วงบ้าห่วงบอ อะไรล่ะฉันกลัวไอ้หมอนั่นมันจะทำให้ทีมแพ้ต่างหากล่ะ”ฮันนี่กล่าวพร้อมกับเดินสะบัดผมแล้วเดินไปรวมกลุ่มกับกองเชียร์ของสีแดงที่กำลังทยอยเดินตามกันเพื่อจะไปร่วมกันเชียร์ที่เส้นชัย

                     ตอนนี้ไคและจัมพ์วิ่งออกห่างจากฐานที่สี่มาได้ระยะหนึ่งไคจึงกางแผนที่ออกอีกครั้ง เพื่อจะดูว่า จุดหมายสุดท้ายอยู่ที่ไหน ไคสังเกตดูอาการของจัมพ์แล้วดูท่าทางจัมพ์คงจะเหนื่อยมากจริงจริง เพราะในขณะที่เค้าก้าวขาแต่ละก้าวดูเหมือนกับว่ากำลังวิ่งขึ้นภูเขาก็ไม่ปาน จัมพ์ไม่ยอมพูดอะไรเลยไคได้ยินแค่เสียงการหายใจทางปากของจัมพ์เพียงอย่างเดียว

“จัมพ์ เส้นชัยห่างจากที่นี่อีกแค่สามกิโลเมตรเท่านั้นทนเอาหน่อยนะ”ไคกล่าว จัมพ์ได้แต่พยักหน้าตอบรับเท่านั้นแล้วจึงวิ่งต่อไป

                      พอทั้งสองคนวิ่งมาได้ประมาณสองกิโลเมตร พวกเค้าก็วิ่งมาถึงสนามกีฬาที่ใช้เป็นจุดปล่อยตัวในตอนแรก เส้นชัยอยู่แค่เอื้อมเท่านั้น แต่สิ่งที่ทำให้จัมพ์รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งนั่นก็คือ ทีมนักกีฬาที่ขึ้นนำอยู่ตอนนี้คือทีมสีเขียวนั่นเอง จัมพ์เริ่มเร่งฝีเท้าขึ้นอีกครั้งโดยไม่ฟังคำเตือนของไคที่คอยบอกให้เค้าอย่าฝืนตัวเองจนเกินกำลัง หากฝืนมากเกินไปอาจเกิดอันตรายได้แต่คงไม่มีผลอะไรแล้วจัมพ์เร่งฝีเท้าเต็มที่ วิ่งแซงนักกีฬาของทีมสีอื่นขึ้นมาหลายคน เสียงเชียร์เริ่มดังกึกก้องขึ้นอีกครั้งการวิ่งครั้งสุดท้ายนี้ ผู้แข่งขันจะต้องวิ่งรอบสนามกีฬาหนึ่งรอบก่อนจะเข้าเส้นชัยได้ ในที่สุดจัมพ์ก็วิ่งขึ้นมาตีคู่กับผู้นำกลุ่ม ชายคนนั้นไม่ใช้ใครที่ไหน นัสโกฟิวคู่ปรับคนสำคัญของเค้านั่นเอง ทางด้านของนัสโกฟิวเมื่อเห็นว่าจัมพ์วิ่งขึ้นมาตีคู่กับเค้า ด้วยศักดิ์ศรีของแชมป์เก่าคงจะยอมไม่ได้ ด้วยระยะทางสุดท้ายที่ไม่ถึงสามร้อยเมตรเค้าจึงรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีวิ่งขึ้นนำจัมพ์แล้วหนีห่างจัมพ์ออกไปอีก และแน่นอนไม่มีทางที่จัมพ์จะยอมให้ตกอยู่ในสภาพแบบนี้แน่แน่ จัมพ์เริ่มเพิ่มความเร็วขึ้นอีกโดยไม่รู้ว่าเค้าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน จัมพ์เพิ่มความเร็วขึ้นจนแทบจะหายใจรดต้นคอของผู้นำกลุ่มเลยทีเดียว

                     แต่แล้วทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ นัสโกฟิวเริ่มทิ้งห่างจัมพ์ออกไปเรื่อยเรื่อย ไม่ว่าจัมพ์จะพยายามก้าวขาเพื่อจะวิ่งต่อไป แต่ขาทั้งสองข้างของเค้ามันไม่ยอมทำตามคำสั่งของเค้าเสียแล้ว มันกลับหยุดนิ่ง ขาของเค้าที่หนักอึ้งเหมือนกับว่ามีหินมาถ่วงเอาไว้ ความเจ็บปวดของกล้ามเนื้อขาโหมกระหน่ำเข้าซ้ำสองคล้ายดั่งกับว่ามีเข็มนับร้อยทิ่มแทง ความเจ็บปวดรวดร้าวเข้าไปถึงกระดูก จัมพ์ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นพร้อมกับประเคนกำปั้นทุบตีไปที่ขาของตน

“ไอ้ขาเฮงซวยวิ่งต่อไปซิวะ”เสียงของจัมพ์ตะโกนดังลั่นพร้อมกับทุบที่ต้นขาของต้น เหมือนกับว่าเค้าใช้การทำร้ายขาของตัวเองเป็นการระบายความคับแค้นใจ กับการพ่ายแพ้คู่ปรับของเค้าหยดน้ำตาของผู้แพ้เริ่มไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย จัมพ์รู้สึกเจ็บปวดทั้งกายทั้งคับแค้นใจอย่างยิ่งและเมื่อได้เห็นนักกีฬาของทีมอื่นอื่น เริ่มทยอยวิ่งผ่านเค้าไปทีละคน แต่เค้ากลับทำอะไรไม่ได้เลยมันเป็นบรรยากาศที่แสนจะเจ็บปวดจนเกินจะบรรยาย

                     ในขณะที่จัมพ์กำลังจะหมดหวังกับการแข่งครั้งนี้ ไคก็วิ่งมาถึงเค้าวิ่งตรงดิ่งมาหาจัมพ์ทันที ในตอนนั้นไคไม่สนใจการแข่งขันอะไรอีกแล้ว เค้าเป็นห่วงแค่อาการของเพื่อนของเค้าเท่านั้น ไครีบมาดูอาการของจัมพ์ทันที แต่ไคก็ต้องถูกปฎิเสธความหวังดีจากเพื่อนของเค้า จัมพ์ได้บอกให้ไควิ่งไปต่อโดยไม่ต้องสนใจเค้าไปคว้าชัยชนะมาให้ได้ เพราะเค้าไม่อยากให้ทีมต้องมาพ่ายแพ้แบบนี้

“ไค แกจะทำอะไรข้าไปต่อไม่ไหวแล้ว”จัมพ์พูดขึ้นหลังจากที่ไคพยายามจะพยุงเพื่อนของเค้าให้ยืนขึ้น

“ต้องไหวสิจัมพ์อีกแค่นิดเดียว นายพยายามมาขนาดนี้จะยอมแพ้ง่ายง่ายได้ยังไง”ไคกล่าวต่อ

“แกไปต่อเถอะไค ถ้าฝืนเอาข้าไปด้วยมีแต่จะเป็นตัวถ่วงแกเปล่าเปล่า แกไปเถอะ”จัมพ์กล่าวพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงไปอีกครั้ง

“ไม่เราเริ่มมาด้วยกันเราก็ต้องจบมันด้วยกันสิ”ไคกล่าวพร้อมกับพยุงจัมพ์ให้ยืนขึ้น

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง”เสียงโจเซฟที่กระดิกหางไปมาเห่าขึ้น เหมือนกับว่ามันจะบอกให้จัมพ์สู้ต่ออย่ายอมแพ้ง่ายง่าย

                        เมื่อจัมพ์เห็นดังนั้นจึงรวบรวมพลังกัดฟันแน่น ยืนขึ้นอีกครั้งเค้าค่อยค่อยก้าวขาไปทีละก้าวอย่างช้าช้า พร้อมกับไคเพื่อนของเค้าที่คอยประคองอยู่ข้างข้าง ค่อยค่อยเดินไป ทีละก้าว ทีละก้าว และในแต่ละครั้งที่มีนักกีฬาของทีมสีอื่นวิ่งผ่านพวกเค้าทั้งสองคนไป ความรู้สึกเจ็บปวดของความพ่ายแพ้ก็ทิ่มแทงจิตใจของจัมพ์ไม่ขาดสาย แต่เมื่อเค้ามองเห็นแววตาของไคที่ยืนอยู่ข้างข้างเค้านั้น แววตาของไคยังดูมุ่งมั่นไม่ย่อท้อเลยแม้แต่น้อย ไคยังคงจ้องมองไปยังจุดหมายคือเส้นชัย ทำเอาจัมพ์ถึงกับกั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่จัมพ์รู้สึกเสียใจ ที่ทำให้ทีมต้องมาพ่ายแพ้เพราะเค้า จัมพ์ก้มหน้าร้องไห้พร้อมกับกล่าวคำขอโทษต่อเพื่อนของเค้าไม่หยุด

“ไค ข้าขอโทษเพราะข้าไม่ดีเองทีมของเราถึงเป็นแบบนี้”จัมพ์กล่าวทั้งน้ำตา

“มันไม่ใช่ความผิดของนายสักหน่อยนายไม่ต้องขอโทษหรอก หากไม่ใช่เพราะนายทีมของเราคงมาไม่ได้ถึงจุดนี้แน่นอน”ไคกล่าว

“ไม่จริงหรอกแกไม่ต้องมาปลอบใจข้าเลย ข้ารู้ดีมันเป็นความผิดของข้าเอง”จัมพ์กล่าวทั้งน้ำตาพร้อมกับก้มหน้าไม่ยอมสบสายตาของไค

“จัมพ์ห้ามก้มหน้านะ แหงนหน้าขึ้นมามองไปข้างหน้าและหยุดร้องไห้ได้แล้ว จัมพ์ที่ผมรู้จักไม่ใช่คนอ่อนแอแบบนี้ จัมพ์คนที่สู้ได้ทุกอย่างจัมพ์คนที่ไม่กลัวอะไรเลยคนนั้นหายไปไหนแล้วยืดอกขึ้นมาแล้วมองไปยังจุดหมาย เราจะมัวมาอ่อนแอไม่ได้เราจะต้องลุยไปด้วยกันนะจัมพ์”ไคกล่าวพร้อมกับหยุดเดินแล้วมองหน้าจัมพ์

“ใช่แล้วข้ามันอ่อนแอ ข้ามันไม่ได้เรื่อง ข้ามันไม่เอาไหน ไคแกทิ้งข้าไว้ตรงนี้เถอะข้าผิดเองข้าทำให้ทุกคนผิดหวังข้าทำให้ทีมแพ้”จัมพ์กล่าวทั้งน้ำตาอีกครั้ง

“จัมพ์เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่มั้ย”ไค

“ใช่เราเป็นเพื่อนกัน”จัมพ์ตอบ

“ถ้าหากเราเป็นเพื่อนกันถ้านายบอกว่านายอ่อนแอ นายไม่ได้เรื่อง เราก็จะอ่อนแอและไม่ได้เรื่องไปด้วยกัน แต่หากเราเข้มแข็ง เราก็จะแข็งแกร่งไปด้วยกันเพราะเราเป็นเพื่อนรักกันยังไงล่ะ จริงมั้ย”ไคกล่าวพร้อมมองหน้าจัมพ์อย่างมุ่งมั่น

                         เมื่อจัมพ์ได้ยินดังนั้นเค้าจึงมองหน้าไคอีกครั้ง เค้าก็เห็นรอยยิ้มจากเพื่อนของเค้าที่ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวพร้อมกับพยักหน้าให้กับเค้า ในตอนนั้นจัมพ์คิดภายในใจว่าเค้าไม่สนใจอะไรอีกแล้วเค้าสนใจแต่ความรู้สึกต่อเพื่อนของเค้าเท่านั้น เพื่อนของเค้าคนนี้อยู่เคียงข้างเค้าเสมอมา ไม่เคยทิ้งเค้าและเป็นกำลังใจให้เค้าเสมอ เค้าจะทำให้เพื่อนรักของเค้าผิดหวังในตัวเค้าไม่ได้ เค้าจึงยืดอกขึ้นมองไปสู่เส้นทางข้างหน้าจัมพ์ค่อยค่อยก้าวขาไปทีละก้าว ต่อไปทีละก้าว ไคเองสังเกตเห็นแววตาของจัมพ์ที่เปลี่ยนไปแววตาของคนที่อ่อนแอ คนที่ท้อแท้ได้เปลี่ยนไปเป็นสายตาที่มุ่งมั่นอีกครั้ง จัมพ์เพื่อนรักคนเดิมของเค้ากลับมาแล้ว

                         เสียงกองเชียร์ดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อทุกคนที่มาร่วมเชียร์ในสนามตอนนี้ได้เห็นความมุ่งมั่นและมิตรภาพของคนทั้งสอง เสียงปรบมือและเสียงเชียร์ดังสนั่นไปทั่วทั้งสนามทุกคนในสนามต่างก็ลุกขึ้นยืนปรบมือให้กับคนทั้งคู่ จนในที่สุดทั้งสองคนก็ประคับประคองกันมาจนมาหยุดอยู่ที่หน้าเส้นชัย

“มาถึงแล้วนะจัมพ์ ถึงจะมาคนสุดท้ายก็เถอะแต่เราก็มาถึงแล้ว”ไคกล่าวกับเพื่อนรักของเค้าที่อยู่ในสภาพที่อิดโรยเอามากมาก

“อืม”จัมพ์พยักหน้าและตอบเพียงสั้นสั้นเท่านั้น

                          แล้วทั้งสองคนก็ก้าวขาเข้าเส้นชัยพร้อมพร้อมกัน เสียงปรบมือและเสียงเชียร์เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อทั้งสองคนเข้ามาถึงเส้นชัยแล้ว จัมพ์จึงให้ไคพยุงเค้าให้เดินไปหานัสโกฟิวที่ยืนอยู่รวมกับนักกีฬาของทีมสีเขียวทันที เมื่อมาหยุดอยู่ด้านหน้าของนัสโกฟิวจัมพ์ก็ค่อยค่อยยืดตัวตรงขึ้น ทั้งสองคนต่างมองหน้ากัน จัมพ์ค่อยค่อยยื่นมือซ้ายออกมา

“ดีใจด้วย แกชนะ”จัมพ์ยื่นมือซ้ายออกไปเพื่อแสดงความยินดีกับคู่แข่งของเค้า นัสโกฟิวยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงหันหลังให้กับจัมพ์ เค้าจึงพูดคำคำหนึ่งออกมาทำเอาจัมพ์แปลกใจอย่างมาก

“แกต่างหากที่ชนะ”นัสโกฟิวพูดขึ้นก่อนจะเดินหันหลังแล้วจากไป ปล่อยให้จัมพ์สับสนกับสิ่งที่นัสโกฟิวพูด

                            แล้วจู่จู่กองเชียร์ของทีมสีแดงก็วิ่งกรูกันเข้ามาหาจัมพ์และไค แล้วก็จับพวกเค้าทั้งสองคนโยนขึ้น เสียงคนโห่ร้องพร้อมกับคำชมต่างต่างนานา และเสียงปรบมือเพื่อแสดงความดีใจ ทำเอาทั้งสองคนรู้สึกแปลกใจเอามากมาก และเมื่อกองเชียร์เลิกโยนพวกเค้าทั้งสองคนแล้ว ไคจึงถามฮันนี่ที่ยืนอยู่ในกลุ่มกองเชียร์ของทีมสีแดง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น