RED STONE WAR

นั้นก็คือหัวหน้าหลุยส์ ได้ยืนอยู่ที่แท่นปรัมพิธีเพื่อกล่าวเปิดการแข่งขัน ทุกคนที่อยู่ตรงบริเวณกว้างต่างก็นิ่งเงียบ และตั้งใจฟังกับการพูดเพื่อเปิดงานการแข่งขันประจำปีของหัวหน้าหลุยส์ทั้งสิ้น

                เมื่อหัวหน้าหลุยส์ได้กล่าวเปิดงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ประกาศให้เริ่มการแข่งขันได้โดยให้ตัวแทนในแต่ละตึกส่งตัวแทนผู้ที่จะเข้าแข่งขันให้เข้าแข่งขันได้ เมื่อหัวหน้าทีมแต่ละทีมได้ยินดังนั้นก็สั่งให้ลูกทีมของตนเตรียมวอร์มอัพร่างกาย ฮันนี่ก็เช่นเดียวกันเธอก็ออกคำสั่งให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม

                เวลาผ่านไปประมาณสิบห้านาที เมื่อเจ้าหน้าที่ในการจัดการงานแข่งขันประจำปีได้จัดเตรียมสถานที่เรียบร้อยแล้ว ก็มีประกาศให้นักกีฬาทุกคนเตรียมตัวแข่งขันได้ ฮันนี่ได้พาทุกคนให้ไปรวมกับผู้เข้าแข่งขันคนอื่นอื่นที่บริเวณจุดปล่อยตัวนักกีฬา และตรงจุดปล่อยตัวไคสังเกตเห็นผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนดูรูปร่างแต่ละคนแล้ว คงจะเตรียมตัวกันมาอย่างดีดูแล้วสมเป็นนักกีฬาประเภทวิ่งแข่ง ดูจากกล้ามเนื้อของต้นขาที่ดูแข็งแรง และข้อเท้าที่มีขนาดเล็กเหมาะกับการวิ่ง

               เมื่อนักกีฬาแต่ละตึกมายืนรวมกันก็มองเห็นสีที่ตัดกันอย่างเห็นได้ชัดและเมื่อโฆษกประจำการแข่งขันประกาศรายชื่อนักกีฬาที่เป็นตัวแทนในแต่ละตึก ทำให้มองเห็นการแบ่งเป็นกลุ่มสีอย่างเห็นได้ชัด โดยเริ่มจาก สีเหลืองคือตัวแทนของตึกZ สีส้มคือตัวแทนของตึกOสีน้ำเงินคือตัวแทนของตึกNสีเขียวคือตัวแทนของตึกTและสีแดงคือตัวแทนของตึกA เมื่อประกาศรายชื่อจนครบเรียบร้อยแล้ว โฆษกของสนามแข่งก็ประกาศให้ทุกคนเตรียมตัว เพื่อเข้าประจำที่ทันที

“ทีมเราจะเอายังไงดีล่ะ คุณหัวหน้าคนเก่ง”จัมพ์พูดขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากที่เงียบมานาน

“ไม่ต้องมาพูดประชดฉันเลยนะ อยู่เงียบเงียบแบบที่ผ่านมาก็ดีแล้ว”ฮันนี่สวนทันที

“เรื่องอะไรข้าต้องเงียบด้วย ถ้าข้าเงียบก็แสดงว่าข้ากลัวหล่อนนะสิ เชอะ”จัมพ์กล่าว

“ใจเย็นเย็นทั้งคู่นั่นล่ะ ข้าว่าเรามีเรื่องที่ต้องใส่ใจมากกว่าการพูดหรือไม่พูดนะ ข้าว่าเราควรไปใส่ใจกับคู่แข่งของเราดีกว่านะ ดูสิจ้องมาทางเราเขม็งเชียว”แปปซีพูดขึ้นพร้อมกับส่งสัญญาณด้วยสายตาให้มองไปทางกลุ่มนักกีฬาของสีเขียวที่กำลังมองมาทางทีมของพวกเค้า

                แต่เมื่อไคหันไปมองตามที่แปปซีบอกก็ต้องประหลาดใจอย่างยิ่ง เมื่อไคได้เห็นทีมของตึกTที่สวมชุดสีเขียว มีคนที่เค้าเคยเจอมาก่อนถึงสี่คนด้วยกันทำเอาไคและจัมพ์ได้แต่มองหน้ากันไปมาด้วยความแปลกใจ

“จัมพ์นายเห็นอย่างที่ผมเห็นมั้ย”ไคพูดขึ้น

“ใช่ ข้าเห็นแล้วล่ะคู่แข่งขอเราทีมนั้นไม่ธรรมดาจริงจริง”จัมพ์

“พวกนายรู้จักพวกนั้นด้วยเหรอ”ฮันนี่พูดแทรกขึ้น

“ก็เคยเจอกันมาครั้งหนึ่งครับแต่ไม่รู้จักหรอกครับก็มีคนที่ชื่อนัสโกฟิวและก็ตังเม ส่วนผู้หญิงคนนั้นที่ผมยาวยาวสีดำที่มีรอยสักที่แขนเธอชื่อไหม แต่คนที่ยืนอยู่ท้ายสุดคนที่สวมหมวกไหมพรมสีน้ำตาลนั่นคุณฮันนี่เห็นมั้ยครับ”ไคเอ่ยพร้อมกับบอกฮันนี่ให้มองดูชายคนดังกล่าว

“เด็กใหม่คนนั้นนะเหรอ”ฮันนี่กล่าว

“ใช่ครับ คนนั้นแหล่ะในวันแรกที่พวกผมเข้ามาที่นี่ คนที่ใส่หมวกไหมพรมคนนั้นก็มากับพวกเราด้วย ทำให้พวกเราได้รู้ถึงความสามารถของชายคนนั้น”ไคแอบกระซิบเบาเบา

“ความสามารถอะไรรึ”ฮันนี่กระซิบกลับเบาเบา

“พวกแกไม่ต้องกระซิบกันหรอกเปล่าประโยชน์ ไอ้คนที่ใส่หมวกไหนพรมนั่นน่ะมันสามารถได้ยินแม้แต่เสียงกระซิบที่เบามากมากยืนไกลไกลเป็นร้อยเมตรมันยังได้ยินเลย ใช่มั้ยไอ้หมวกไหมพรม”พอจัมพ์พูดจบก็หันไปมองทางที่ทีมสีเขียวยืนอยู่ ไคและฮันนี่จึงหันไปมองตามภาพที่คนทั้งสามได้เห็นก็คือ เจ้าคนที่สวมหมวกไหมพรมกำลังโบกมือไปมากลับมาทางจัมพ์พร้อมกับยิ้มกว้างกว้างจนเห็นฟันสีขาว

“ถ้าเป็นแบบนี้ทีมเราจะวางแผนยังไงพวกนั้นก็รู้หมดเลยสินะ”หรั่งที่ยืนฟังอยู่นานแล้วพูดขึ้น

“จดใส่กระดาษเอาละกันไม่เห็นจะยากเลย”แปปซีกล่าวต่อ

“เวลาไม่พอแล้วล่ะ จะเริ่มแข่งแล้วบ้าจริงทำไมทีมนั้นต้องมีคนที่มีความสามารถแบบนี้ด้วยนะ”ฮันนี่กล่าว

                หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่โฆษกก็ประกาศให้ผู้เข้าแข่งขันวิ่งมาราธอนเตรียมตัวที่บริเวณจุดสตาร์ท พร้อมกับให้หัวหน้าทีมของแต่ละทีมไปรับแผนที่ในการแข่งและกฏการแข่งขัน เมื่อฮันนี่กลับมาจากไปรับแผนที่แล้วเธอก็อธิบายกฏการแข่งขันของปีนี้ให้ทุกคนฟัง โดยการแข่งขันมีกฏง่ายง่ายนั่นก็คือ

ทีมที่จะชนะในการแข่งขันวิ่งมาราธอนได้นั้นต้องประกอบไปด้วย

ข้อแรก ทีมที่จะชนะต้องเข้าเส้นชัยเป็นอันดับแรก

ข้อสอง ทีมที่จะชนะต้องเก็ยรวบรวมป้ายผ่านจุดต่างต่าง ตามแผนที่ที่กำหนดไว้จนครบ

ข้อสาม ทีมที่จะชนะจะต้องไม่ทำผิดกฏข้อบังคับของการแข่งขันและกฏข้อบังคับของหน่วยCTSOทุกประการ

ข้อสี่ ทีมที่จะชนะต้องห้ามทำร้ายผู้เข้าแข่งขันคนอื่นโดยเด็ดขาด

                และเมื่อทุกคนได้อ่านกฏข้อบังคับจนเข้าใจดีแล้ว ฮันนี่ก็ได้พาทุกคนเข้าประจำที่ตรงจุดสตาร์ทโดยมอบแผนที่การแข่งขันให้ไคเป็นคนดูแล

“เดี๋ยวสิ จะเริ่มการแข่งแล้วหัวหน้าทีมไม่วางแผนอะไรหน่อยเหรอ”จัมพ์พูดขึ้น

“แผนเหรอ แผนการแข่งที่ฉันเตรียมเอาไว้หากพูดออกไปตอนนี้ทีมสีเขียวก็รู้หมดสิ”ฮันนี่กล่าว

“สรุปว่าไม่มีแผนใช่มั้ย”จัมพ์กล่าว

“ผมมีแผนจะเสนอแต่ไม่รู้ว่าทุกคนจะเห็นด้วยมั้ยครับ”ไคเอ่ยขึ้น

“มีแผนอะไรเหรอไค ถ้ามีแผนดีดีก็ว่ามาเลย”ฮันนี่กล่าว หลังจากนั้นฮันนี่ก็ให้ทุกคนมายืนล้อมไคเอาไว้จากทุกมุมเพื่อมารับฟังแผนการของไคที่จะนำเสนอ

“แผนของผมคือใช้หลักทฤษฎีความวุ่นวายหรือลักษณะพฤติกรรมของระบบพลวัตจะมีการปั่นป่วนจนดูคล้ายว่าการเปลี่ยนแปลงนั้นเป็นแบบสุ่มหรือไร้ระเบียบแต่จริงจริงแล้วระบบเคออสนี้คือระบบแบบไม่สุ่มแต่มีระบบระเบียบ”ไคกล่าว

“มันคืออะไรข้าไม่เข้าใจ ช่วยพูดอะไรที่ข้าเข้าใจหน่อยได้มั้ยเนี๊ยะ”แปปซีเอ่ยขึ้น

“คือผมขอให้ทุกคนคิดแผนการแข่งขันของตนขึ้นในหัว โดยอยู่ในกรอบของหน้าที่ของตนเท่านั้นครับ โดยเราจะแบ่งหน้าที่ให้แต่ละคนตามหลักความสามารถโดยจะแบ่งเป็นสามกลุ่มด้วยกัน กลุ่มที่หนึ่งคือคิดวิธีทำอย่างไรให้เข้าเส้นชัยเป็นอันดับที่แรก กลุ่มที่สองคิดวิธีเก็บป้ายผ่านจุดต่างต่างให้ครบ และกลุ่มที่สามคิดวิธีรับมือในการแข่งขันครั้งต่อไปหากการแข่งครั้งนี้เราทำไม่สำเร็จ

“อืม นั้นสินะแผนนี้ฉันเห็นด้วยเพราะการแข่งแบบนี้ ต้อใช้ทั้งความเร็วและเก็บแผ่นป้ายจนครบต้องใช้เวลาแถมจบการแข่งครั้งนี้ยังมีการทำอาหารอีกหากทุ่มกำลังไปในการแข่งนี้ทั้งหมด การแข่งครั้งต่อไปอาจจะแพ้ก็ได้”ฮันนี่กล่าว

“เรื่องหาวิธีเข้าเส้นชัยข้าขอรับงานนี้เองไว้ใจข้าได้เลย”แปปซีกล่าวพร้อมกับวางฝ่ามือบนหน้าอกของตัวเอง

“งั้นเรื่องเก็บป้ายในแต่ละจุดข้ากับไคขอรับเอง”จัมพ์พูดขึ้น

“หากแผนที่ว่าทำสำเร็จได้จริง ถ้าอย่างนั้นเรื่องการแข่งทำอาหารฉันกับหรั่งขอรับหน้าที่นี่เอง”ฮันนี่กล่าว

                 หลังจากทุกคนตกลงกันเรียบร้อยแล้วนักกีฬาของแต่ละทีมก็มายืนเตรียมพร้อมกันบริเวณจุดปล่อยตัว ในขณะที่ทุกคนเตรียมพร้อมต่างก็จดจ้องสู่เส้นทางในการวิ่งอย่างจดจ่อ ทุกสิ่งทุกอย่างลงตัวหลงเหลือเพียงแค่รอเสียงสัญญาณปล่อยตัวเท่านั้น และก่อนที่สัญญาณปล่อยตัวจะดังขึ้น จัมพ์ได้รู้สึกเหมือนกับว่ามีสายตาของใครสักคนจ้องมองเค้าอยู่จากหางตาของเค้า จัมพ์ได้เหลือบไปเห็นสาวน้อยคนหนึ่งซึ่งจัมพ์จำเธอได้เป็นอย่างดี เธอคนนั้นคือเด็กสาวผมสีน้ำตาลที่เค้าเคยพบเจอในวันแรกที่มาถึง ตังเม คือชื่อของเธอ ตังเมอยู่ในชุดสีเขียวและแน่นอนเธอคือนักกีฬาของทีมสีเขียวนั้นเอง ตังเมยืนจ้องมองจัมพ์อยู่ครู่หนึ่งและเมื่อเธอรับรู้ได้ว่าจัมพ์เองก็จำตัวเธอได้เช่นกัน เธอจึงเดินเข้ามาหาเค้าอย่างช้าช้า ในตอนนั้นจัมพ์เองก็ทำได้เพียงแค่แปลกใจ ที่ทำไมเด็กสาวคนนี้ถึงเดินตรงมาหาเค้า

                  ตังเมเธอเดินมาหยุดอยู่บริเวณด้านหน้าของจัมพ์ เธอส่งยิ้มที่แสนอ่อนหวานให้จัมพ์ แล้วกล่าวคำทักทายกับเค้าด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นมิตร

“นายคนมาใหม่ จำฉันได้มั้ยวันแรกที่นายเข้ามาเราได้เจอกันครั้งนั้นจำได้รึเปล่า แล้วนายเป็นนักกีฬาของทีมสีแดงด้วยเหรอ”ตังเมกล่าวพร้อมรอยยิ้มให้กับจัมพ์

“ครับ”จัมพ์

“แค่ ครับ เองเหรอนายนี่พูดน้อยจังนะ น่ารักดีจัง”ตังเมกล่าว ทำเอาจัมพ์ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลย

“ปัง”