RED STONE WAR

“ไม่ว่ายังไงก็ตามผมก็จะต้องกำจัดเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นให้ได้ ด้วยอำนาจที่ผมมีอยู่ตอนนี้ผมขอสั่งให้เจ้าหน้าที่ทุกคนจับเจ้าสัตว์เลี้ยงตัวนั้นเอาไว้”หัวหน้าหลุยส์ตะโกนออกมาเสียงดัง เพื่อสังการณ์ให้เจ้าหน้าที่ ที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่บริเวณนั้นเข้ามาจับตัวโจเซฟทันที มีแต่เพียงเจ้าหน้าที่โตโต้กับเจ้าหน้าที่วากัซเท่านั้นที่นิ่งเฉยกับคำสั่งที่ได้ยิน แต่เจ้าหน้าที่อีกหลายสิบคนที่ได้ยินคำสั่งของหัวหน้าหลุยส์เริ่มขยับตัวและเริ่มทยอยเดินเข้าหาโจเซฟและไคอย่างช้าช้า

“หยุดก่อนท่านทั้งหลาย จงฟังข้าพเจ้า”

                    เสียงตะโกนของลุงเคนดังกังวานไปทั่วเรือนเพาะชำ ทำให้เจ้าหน้าที่แต่ละคนที่กำลังจะเดินเข้าไปจับตัวไคและโจเซฟต้องหยุดชะงักลงทันที เจ้าหน้าที่แต่ละคนไม่มีใครกล้าที่ขยับตัวแม้แต่น้อย ทำให้หัวหน้าหลุยส์ที่ยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับฉุนขาด เหมือนเด็กน้อยที่มีคนขัดใจ แต่ไคกับมองเห็นว่าคนที่ชื่อลุงเคนนั่น ไม่ใช่คนธรรมดาจริงจริง เพราะเพียงแค่เขาพูดเสียงดังเพียงคำเดียวทุกอย่างที่วุ่นวายก็ดูเงียบสงบลงทันที เสียงของลุงเคนที่ไคได้ยิน ยังคงสะท้อนอยู่ในหัวของเค้าเพราะเสียงเบาเบาของหญิงสาวฮันนี่ที่อยู่ข้างข้างเค้าพูดกรอกหู “คนที่ยิ่งใหญ่ที่แท้จริง พูดเพียงแค่คำเดียวทุกอย่างก็คลี่คลาย”เสียงของหญิงสาวฮันนี่กล่าว

“หัวหน้าหลุยส์ครับโปรดใจเย็นก่อน ข้าพเจ้าขอโทษที่เสียมารยาทโดยพลการ และเรื่องที่ทำให้คุณต้องเสียหน้าต่อคนจำนวนมาก แต่เรื่องนี้ข้าพเจ้าคิดว่าการตัดสินใจของคุณนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องจริงจริง การกล่าวหาผู้อื่นโดยที่ยังไม่ได้ไตร่สวนให้กระจ่างนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ดีแน่ ข้าพเจ้าคิดว่าเราควรให้ความเป็นธรรมกับคนเหล่านี้จะดีกว่ามั้ย รอให้มีการตรวจสอบให้แน่ชัด หากเด็กพวกนี้ผิดจริงถึงตอนนั้นท่านหัวหน้าหลุยส์จะทำโทษ ข้าพเจ้าเองจะไม่ขัดขวางท่านเลยแม้แต่น้อย”ลุงเคนกล่าว

“จริงด้วยครับหัวหน้าหลุยส์ กรุณาฟังคำเตือนของลุงเคนเถอะครับ”โตโต้พูดเสริมขึ้น

“ใช้สิ ลูกน้องเก่าอย่างคุณก็ย่อมต้องเข้าข้างหัวหน้าเก่าอยู่แล้ว”หัวหน้าหลุยส์กล่าว

“ท่านหลุยส์ คือว่าข้าพเจ้ายังมีข้อสงสัยอีกข้อหนึ่ง ข้าพเจ้าจึงอยากจะขอ อนุญาตหัวหน้าหลุยส์ขอสอบถามอะไรเด็กหนุ่มนั่นหน่อยจะได้มั้ยครับ”ลุงเคนพูดพร้อมกับชี้ไปทางที่ไคนั่งอยู่

“ท่านจะสอบถามอะไรก็เชิญเถอะ ถึงยังไงผมก็ยังคงยืนยันที่จะกำจัดเจ้าสัตว์หน้าขนตัวนี้ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน”หัวหน้าหลุยส์ตอบโดยไม่มองหน้าลุงเคนเลย

               หลังจากนั้นลุงเคนจึงก้มหัวให้หัวหน้าหลุยส์เล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณ เขาค่อยค่อยเดินมาหาพวกของไคที่นั่งอยู่ตรงบริเวณโต๊ะม้านั่งหินอ่อน เขาเดินมาหยุดลงตรงหน้าไคพอดีแล้วค่อยค่อยนั่งลงอย่างช้าช้า ลุงเคนมองหน้าไคพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร ส่วนไคเองก็ยิ้มตอบอย่างเป็นมิตรเช่นกัน

“สัตว์ประหลาดตัวที่พวกเธอเห็นนั่นมีลักษณะแบบไหนเหรอ”ลุงเคนถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ทุกคนที่ได้ยินกับนิ่งเงียบไม่มีใครพูดอะไรเลย ลุงเคนจึงถามต่อ

“ขอโทษทีข้าพเจ้าคงมีเจตนาไม่ชัดเจน เอาล่ะแปปซีสัตว์ประหลาดตัวนั้นมีรูปร่างลักษณะแบบไหนรึ”ลุงเคนกล่าว

“ลุง ถามเจ้าหมอนี่ทำไม เจ้าหมอนี่ชอบพูดอะไรเกินจริงตลอดเลย อยากจะถามก็ถามข้าก็ได้”จัมพ์สวนขึ้นมาด้วยความไม่พอใจเพราะเค้าคิดว่า คนคนนี้คงเป็นพวกเดียวกันกับหัวหน้าหลุยส์ที่คิดจะกำจัดโจเซฟ ทำให้เค้ามีอคติกับทุกคนที่นี่ แต่ลุงเคนกับไม่ถือสาต่อกริยาของจัมพ์ เขากับยิ้มให้จัมพ์อย่างเป็นมิตร

“หากจะพูดถึงทักษะการมองเห็นในที่มืดและระยะทางไกลไกล ด้วยความสามารถของแปปซีแล้ว ตัวเค้าอาจจะมองเห็นได้ชัดเจนกว่าคนแบบเราก็ได้ บางทีที่แปปซีเห็นอาจเป็นเพราะเค้าเห็นแบบนั้นจริงจริงก็ได้นะ ข้าพเจ้าว่า จริงมั้ยล่ะแปปซี”ลุงเคนพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ถูกแล้วล่ะครับลุงเคนพูดถูก มีแต่เจ้าบ้าอย่างเจ้าจัมพ์เท่านั้นแหล่ะที่ไม่เข้าใจ”แปปซีกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

“ถ้าเป็นอย่างที่ลุงแกพูดจริงจริงล่ะก็ข้าก็ขอโทษด้วยละกันที่ว่าแกเป็นคนโกหก แปปซี”จัมพ์กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเรียบ

“ลูกผู้ชายไม่อายที่จะขอโทษเมื่อรู้ว่าตนผิด ยอด ยอด เจ้าหนุ่มเจ้าเองรึที่ชื่อจัมพ์”ลุงเคนกล่าวพร้อมกับมองหน้าจัมพ์

“ใช่ ข้าเองมีอะไรเหรอลุง”จัมพ์ตอบแบบห้วนห้วน

“โฮะ โฮะ โฮะ น่าสนใจ น่าสนใจ “ลุงเคนหัวเราะออกมาทำให้จัมพ์ยิ่งประหลาดใจยิ่งนัก

“หัวเราะ อะไรของลุงมีอะไรตลกรึไง”จัมพ์กล่าว

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าพเจ้าแค่แปลกใจที่เห็นเจ้าทั้งสองคนเท่านั้นเอง”ลุงเคนกล่าว

“แปลกยังไงลุง”จัมพ์

“ก็แปลกตรงที่พอเจ้าทั้งสองมาปรากฏตัวที่นี่ก็มีเรื่องราวประหลาดตามมาโดยตลอด คนหนึ่งมีสัตว์เลี้ยงที่แสนวิเศษอีกคนก็มีถูกเลือกจากอาวุธที่แสนพิเศษเช่นกันเหมือนเคยอ่านเจอที่ไหนสักที่ข้าพเจ้าเองจำไม่ค่อยได้ด้วยสิ หากเป็นโชคชะตาก็คงเป็นชะตาที่ฟ้ากำหนดเอาไว้ หากเป็นเคราะห์ก็คงเป็นคราวเคราะห์ที่หนักหนาของที่นี่เป็นแน่”เมื่อจัมพ์และไค ได้ฟังคำกล่าวของลุงเคนก็ได้แต่นิ่งเงียบโดยที่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี

“ท่านเคน ไหนท่านบอกว่ามีเรื่องจะถามเด็กหนุ่มเหล่านั้นยังไงล่ะ ทำไมท่านไม่ถามเสียทีคืนนี้ผมเสียเวลามามากแล้วนะ”หัวหน้าหลุยส์ตะโกนทักท้วงอย่างไม่พอใจ

“ข้าพเจ้าขอ อภัยท่านด้วยที่ทำให้เสียเวลา”ลุงเคนหันไปก้มหัวให้หัวหน้าหลุยส์เล็กน้อยอย่างช้าช้าและสุภาพ พร้อมกับหันมามองทางไคและจัมพ์ เขาแอบกระซิบเบาเบาว่า เอาไว้เราค่อยคุยกันต่อที่หลังนะพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรของเขา

               หลังจากนั้นลุงเคนก็สอบถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีกครั้ง โดยแปปซีเล่าถึงลักษณะที่ตัวเค้าเห็นในขณะที่กำลังวิ่งหนี ด้วยสายตาพิเศษที่มองเห็นในความมืดได้ค่อยข้างชัดเจนอาจเป็นผลพวงของพลังพิเศษที่เค้าสามารถแปรงร่างเป็นสุนัขได้

               แปปซีเล่าว่าสิ่งที่เค้าเห็นนั้นเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายคนกึ่งมนุษย์ มีดวงตาสีแดงสดเป็นแววตาของสัตว์ป่า มีขนสีดำทั้งตัวมีเขาที่งอกขึ้นมาตรงบริเวณหน้าผากอยู่สามเขา มองดูคล้ายคล้ายเป็นหน่อเล็กเล็ก ใบหน้าของสัตว์ร้ายตัวเค้ามองเห็นไม่ชัด คล้ายกับว่าใบหน้าของมันมีริ้วรอยคล้ายกับแผลเป็นขนาดใหญ่ มีฟันสีขาวซี่ใหญ่ดูแล้วไม่ใช่ฟันของมนุษย์แต่มันเป็นฟันของสัตว์ร้าย

               ส่วนจัมพ์เล่าสิ่งที่เค้าเห็นก็คือ เค้าเห็นปีศาจเงาสีดำตัวใหญ่ในความมืด เค้าเห็นเพียงแค่ดวงตาสีแดง และขนสีดำมันเงาที่สะท้อนกับแสงของดวงจันทร์ มันเป็นสัตว์ประหลาดกึ่งมนุษย์

               ส่วนไคเล่าว่าสิ่งที่เค้าเห็นนั้นมันไม่ใช่มนุยษ์แน่นอน การที่ไคได้สัมผัสเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นอย่างใกล้ชิด ทำให้เค้ามั่นใจมากเจ้าตัวประหลาดนั่นมีขนสีดำปกคลุมทั้งตัว มีดวงตาสีแดงน่ากลัว มีเขาเล็กเล็กที่หัวแต่มันสามารถยืดออกมาได้ มีมือและหางที่เปลี่ยนรูปร่างได้ตามต้องการ มีเรี่ยวแรงมหาศาล ใบหน้าของมันคล้ายใบหน้าคน มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่บนใบหน้าเป็นรูปกากบาท

               เมื่อลุงเคนได้ฟังในสิ่งที่ทั้งสามคนเล่ามา เค้าก็นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งทำให้ทุกสายตาจับจ้องมองไปที่ลุงเคน คล้ายกับว่าลุงเคนจะรู้อะไรบางอย่าง ลุงเคนมองหน้าไคและจัมพ์อีกครั้งก่อนที่จะยืนขึ้น เค้ากระซิบบอกไคเบาเบา ว่าให้รอเค้าซักครู่หนึ่งหลังจากนั้นลุงเคนก็เดินไปตรงบริเวณที่ หัวหน้าหลุยส์และเจ้าหน้าที่โตโต้ ยืนอยู่

“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย คุณคงพอใจแล้วสินะผมจะได้จับกุมเจ้าสัตว์หน้าขนนั่นได้ซะที”หัวหน้าหลุยส์กล่าว

“ช้าก่อนท่านหลุยส์ข้าพเจ้าว่า สิ่งที่เด็กหนุ่มเหล่านั้นพูดมาข้าพเจ้าว่าเด็กพวกนั้นไม่ได้โกหกหรอก สัตว์ประหลาดที่ว่านั่นมันก็คือ เนียโอกอยส์ ยังไงล่ะ”ลุงเคนกล่าว

               พอลุงเคนพูดถึงชื่อ เนียโอกอยส์ ทุกคนในที่นั้นต่างมีสีหน้าตกใจกับสิ่งที่พวกเขาได้ยิน รวมถึงสาวน้อยฮันนี่ที่อยู่ข้างข้างไค เธอเองมีสีหน้าหวาดกลัว ตัวสั่น มีเหงื่อ ออกที่มือพร้อมกับ บีบมือของไคเอาไว้แน่นจนไครู้สึกถึงความหวาดกลัวของเธอ อะไรคือ เนียโอกอยส์ ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปจากที่กำลังยิ้มแย้มกับมีสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาทันที ที่ได้ยินชื่อนี้ ไคได้แต่คิดภายในใจ

“เนียโอกอยส์ มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน ที่นี่จะมีเนียโอกอยส์ได้ยังไง มันไม่มีทางเป็นไปได้ ท่านเคนเอาอะไรมาพูด ท่านจะโกหกเพื่อจะช่วยเจ้าพวกนั้นล่ะสิ”หัวหน้าหลุยส์กล่าว

“ไม่หรอกครับหัวหน้าหลุยส์ มีอยู่หนึ่งตัวซึ่ง ข้าพเจ้าเป็นคนจับมันได้เองเมื่อสามปีก่อน”ลุงเคนกล่าว

“ไม่มีทาง เนียโอกอยส์ถูกขังอยู่ในคุกของหน่วยเรา และคุกของหน่วยเรามีมาตฐานในการป้องกันระดับสูงสุดถือได้ว่าดีที่สุดในโลกก็ว่าได้ หากเป็นเนียโอกอยส์จริงอย่างที่ท่านว่า งั้นก็หมายความว่าท่านหมายถึงคุกที่ใช้คุมขังนักโทษที่ดีที่สุด หละหลวมปล่อยให้เนียโอกอยส์ ที่เป็นอสูรนักล่าหลุดออกมาได้งั้นรึ”หัวหน้าหลุยส์กล่าวอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก