RED STONE WAR

เวลาต่อมาไม่นาน

               เสียงผู้คนจำนวนหลายสิบคนที่ยืนอยู่บริเวณ รอบรอบเรือนเพาะชำที่พังยับเยิน ต่างก็ซุบซิบพูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้บริเวณเรือนเพาะชำที่เคยมืดสนิท ทำให้เกิดความสว่างไสวจากไฟฉาย และแสงจากหลอดไฟต่างต่าง คนเหล่านั้นส่วนใหญ่เป็นคนที่อยู่ที่ตึกA ทั้งสิ้น ผู้คนที่มามุงดูเรือนเพาะชำนั้นเนื่องจาก แปปซีไปโวยวายร้องเรียกแถมยังโกหกไปว่าเกิดเพลิงไหม้ที่เรือนเพาะชำ ผู้คนที่อยู่บริเวณชั้นสองและชั้นสาม ต่างก็ตกใจรีบลงมาจากตัวอาคารทันที พอมาถึงบริเวณเรือนเพาะชำสภาพของแต่ละคนต่างก็ งง งวย กับสิ่งที่เกิดขึ้นบ้างก็ถือกระป๋องน้ำ บ้างก็ถือเครื่องมือดับเพลิงลงมา บางคนยังสวมชุดนอนอยู่เลย ทุกคนที่ลงมาที่เรือนเพาะชำไม่พบเพลิงไหม้แต่อย่างใด พวกเค้าเห็นแค่เพียง ไคและจัมพ์ กับซากปรักหักพังของเรือนเพาะชำเท่านั้น โดยไม่มีใครมาอธิบายเรื่องราวต่างต่างว่าเกิดอะไรขึ้น ปล่อยให้คนเหล่านั้นคิดและพูดกันไปต่างต่างนานา ในกลางกลุ่มคนเหล่านั้นแปปซีก็แหวกกลุ่มคนออกมา เค้ารีบเดินตรงไปหาไคและจัมพ์ทันที ในสภาพที่เปลือยเปล่า ทำให้ทุกสายตาจับจ้องมองมาทางคนทั้งสาม

“เป็นอะไรกันรึเปล่าแกสองคนน่ะ ทำไมเรือนเพาะชำมันพังยับเยินขนาดนี้ได้ล่ะ”แปปซีสอบถามพวกเค้าพร้อมกับส่องไฟฉายมาทางคนทั้งสองโดยไม่แคร์สายตาอีกหลายคู่ที่จับจ้องมองพวกเค้าอยู่เลย

“ไอ้บ้าแปปซี นี่แกยังไม่ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยซะก่อนล่ะ ดูสิคนมองกันใหญ่ข้าละอายแทน”จัมพ์กล่าว

“ข้าชินซะแล้วล่ะ คนดังก็เป็นแบบนี่แหล่ะเรื่องธรรมดาสำหรับข้า”แปปซียักไหล่พร้อมกับทำหน้าตาไม่ใส่ใจกับสายตาผู้คน

“ถึงว่าล่ะ คุณหรั่งถึงบอกว่าคุณแปปซีเป็นคนดังของที่นี่ ผมเข้าใจแล้วล่ะว่าคุณแปปซีเป็นคนดังจริงจริงใครใครก็รู้จัก”ไคพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าจัมพ์ ทั้งคู่ต่างมองหน้ากันต่างก็หัวเราะออกมาพร้อมพร้อมกันส่วนจัมพ์เมื่อเห็นไคเริ่มหัวเราะ เค้าเองก็รู้สึกสบายใจได้คงไม่มีเรื่องอะไรที่น่าเป็นห่วงแน่แน่

“ว่าแต่ มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ”จัมพ์ถามอีกครั้ง

“เอี๊ยดดดดด”

               เสียงเบรคของรถตู้สีดำมันเงาจำนวนสามคัน ที่วิ่งมาจอดบริเวณถนนหน้าเรือนเพาะชำ มีเจ้าหน้าที่ของหน่วยCTSOที่สวมสูทสีดำเนคไทสีแดงลงมาจากรถแต่ละคันจำนวนหลายสิบคน ในจำนวนของกลุ่มเจ้าหน้าที่ ที่ลงมาจากรถมีคนที่พวกไคและจัมพ์รู้จักอยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้นด้วย นั่นก็คือ มีเจ้าหน้าที่โตโต้และเจ้าหน้าที่วากัซและแวบแรกที่ชายร่างท้วมปรากฎตัว ไคเองเห็นมาแต่ไกลก็จำได้ทันทีว่าชายคนนั้นก็คือ คนที่ออกคำสั่งให้กำจัดโจเซฟ ในการทดสอบครั้งแรกที่เค้าเข้ามาในหน่วยCTSOหัวหน้าหลุยส์ นั่นเองทันทีที่หัวหน้าหลุยส์ลงจากรถก็ชี้มือชี้ไม้สั่งการให้เจ้าหน้าที่แต่ละคนให้กระจายไปประจำจุดต่างต่างเพื่อสำรวจและดูแลความเรียบร้อยของสถานที่เกิดเหตุ

              หลังจากสั่งงานเจ้าหน้าที่ต่างต่างเสร็จเรียบร้อยร้อยแล้ว หัวหน้าหลุยส์ก็เดินตรงดิ่งมาตรงที่บริเวณเรือนเพาะชำที่ไคและจัมพ์ยืนอยู่โดยมี เจ้าหน้าที่โตโต้และเจ้าหน้าที่วากัซเดินตามหลังมาติดติด

“นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น”เจ้าหน้าที่วากัซสอบถามไคทันทีที่เดินมาถึงตัว แต่ไคยังไม่ทันได้ตอบอะไร หัวหน้าหลุยส์ก็สวนขึ้นมา

“เป็นยังไงล่ะ หัวหน้าโตโต้ คนที่พวกคุณรับรองว่าจะไม่มีปัญหา แค่วันแรกก็ก่อเรื่องซะแล้ว”หัวหน้าหลุยส์กล่าวพร้อมกับสีหน้าท่าทางเหมือนสมน้ำหน้าใครสักคน โตโต้เองได้แต่นิ่งเงียบโดยไม่พูดอะไรได้แต่ยืนมองหน้าไค เหมือนกับว่าเค้ากำลังถามไคว่าเกิดอะไรขึ้นจากทางสายตา

“ไม่ใช่ฝีมือพวกเราซะหน่อย เป็นฝีมือของเจ้าตัวประหลาดต่างหากล่ะ แหกตาดูซะบ้างสิ”จัมพ์ทนไม่ไหวจึงเถียงขึ้นมา

“จัมพ์ แกใจเย็นก่อนสิ แกรู้มั้ยว่าคนพวกนี้เป็นใคร”แปปซีรีบเข้ามารั้งตัวจัมพ์เอาไว้อย่างรวดเร็ว

“สัตว์ประหลาด ที่พวกคุณนำมันเข้ามาล่ะสิ”เจ้าหน้าที่หลุยส์กล่าว พร้อมกับมองตาจัมพ์อย่างดูถูก เหยียดหยาม

“ไม่ใช่นะครับ มันเป็นสัตว์ประหลาดตัวโต มีดวงตาสีแดงสดพวกผมเห็นเหมือนกันทั้งสามคนเลย จริงจริงนะครับ”แปปซีช่วยเสริมคำพูดของจัมพ์

“คำพูดของจอมโกหกประจำตึกA กับเด็กเพิ่งเข้ามาใหม่จะเชื่อถืออะไรได้ ดูจากหลักฐานในที่เกิดเหตุเอาก็รู้แล้ว ว่าเป็นฝีมือของเจ้าสัตว์ปีศาจตัวนี้แน่แน่ ตั้งแต่มันเข้ามาก็มีปัญหาเลยทันที ทั้งที่ก่อนที่เจ้าตัวนี้จะเข้ามา ที่นี่ในการดูแลของผมไม่เคยมีปัญหามาก่อนเลย แล้วยังมีหน้ามาโกหกว่าเป็นฝีมือสัตว์ประหลาดตัวอื่นได้ยังไงกัน”หัวหน้าหลุยส์กล่าวด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

“มีใครเห็นสัตว์ประหลาดที่ว่านั้นอีกมั้ยนอกจากสามคนนี้”เจ้าหน้าที่โตโต้พูดแทรกขึ้น พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบรอบบริเวณสถานที่เกิดเหตุ แต่ไม่มีเสียงใดใดตอบกลับมาเลย เค้าจึงหันมาสอบถามคนทั้งสาม

“เจ้าสัตว์ประหลาดที่ว่านั้น พวกเจ้าเห็นที่ไหนรึ”เจ้าหน้าที่โตโต้หันไปถามทั้งสามคนแต่เริ่มมองหน้าแปปซีเป็นคนแรก

“ผมเห็นที่ริมคูน้ำครับ มันตัวสูงใหญ่สีดำมีเขางอกออกมาสามเขา แยกเขี้ยวจนเห็นฟันขาวเงาวับ จนสะท้อนกับแสงจันทร์ แล้วยังมีหางที่เป็นเหมือนกับแส้ที่ติดไฟตรงปลายหาง”แปปซีเล่าพร้อมกับทำท่าทางประกอบไปด้วย

“พอได้แล้วไอ้เจ้าบ้า ชอบติดนิสัยเล่าเรื่องโกหกเล่าความจริงไปสิวะ ถ้าแกไม่เล่าข้าจะเล่าเอง”จัมพ์ตะคอกใส่แปปซีเพราะเริ่มจะรับไม่ได้กับการเป็นคนชอบคุยโม้โอ้อวดของแปปซี

“ข้าไม่ได้โกหกนะโว้ย ข้าเห็นแบบนั้นจริงจริง”แปปซีสวนทันที

“พวกเจ้านี่ ยังไงกันนะใครจะเป็นคนเล่า เอาความจริงไม่เอาคำโกหก หลอกลวงพวกเจ้ารู้มั้ยเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่นะ อย่าทำอะไรเป็นเล่นเล่น”เจ้าหน้าที่วากัซที่ยืนอยู่ข้างข้างเริ่มจะทนไม่ไหวกับการกระทำที่ไร้สาระของคนทั้งคู่

“เพราะ แกนั้นแหล่ะเจ้าจัมพ์ดันพูดแทรกขึ้นมาได้”แปปซีกล่าวพร้อมกับทำท่าทางยียวนใส่จัมพ์

“เพราะแกต่างหากล่ะ ก็แกดันไม่พูดความจริงทำไมละ แกมันจอมโกหก เชอะ”จัมพ์เองก็ตะโกนใส่แปปซีเช่นกัน ทั้งคู่เริ่มโทษกันไปกันมาจนเจ้าหน้าที่วากัซเริ่มรำคาญกับ พฤติกรรมของคนทั้งสอง เจ้าหน้าที่วากัซ แอบเห็นใบหน้าของชายอีกคนที่เหมือนกับว่าเค้าจะแอบแสยะยิ้มเค้าก็คือหัวหน้าหลุยส์นั้นเอง คล้ายกับว่ากำลังสะใจอะไรบางอย่าง เจ้าหน้าที่วากัซจึงรีบห้ามให้จัมพ์และแปปซีให้เลิกเถียงกันซะที

               ในขณะที่เจ้าหน้าวากัซกำลังห้ามปรามแปปซีกับจัมพ์ให้หยุดเถียงกันอยู่นั้น เจ้าหน้าทีโตโต้ที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ก็เดินตรงเข้าไปหาไค ทันทีเค้าหยุดอยู่ด้านหน้าของไค เค้ามองดูโจเซฟที่อยู่ในอ้อมแขนของไคซึ่งในขณะนั้นเจ้าสุนัขตัวน้อยกำลังหลับอยู่โดยไม่รู้สึกตัว คล้ายกับว่ามันคงจะเหน็ดเหนื่อยกับการกระทำอะไรบางอย่างเมื่อไม่นานมานี้เอง

“ไค มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ ไหนช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยสิ”เสียงนุ่มนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหน้าไค ทำให้แปปซีและจัมพ์ที่กำลังเถียงกันอยู่ต้องหยุดลง เพื่อจะตั้งใจฟังสิ่งที่จะหลุดออกจากปากของไค

              ไคจึงเริ่มเล่าตั้งแต่ต้นอย่างละเอียด เริ่มจากครั้งแรกที่เค้าได้เห็นเงาสีดำ ดวงตาสีแดงอันน่าขนลุกขนพองจนมาถึงบริเวณริมคูน้ำไคเล่าว่า ตอนที่เค้าทั้งสามคนกำลังวิ่งหนีเงาประหลาดสีดำอยู่นั้น ตัวเค้าเองก็วิ่งตามหลังจัมพ์ไปติดติด แต่เนื่องจากโจเซฟดิ้นไปมาอย่างไม่หยุดนิ่งทำให้เค้าวิ่งได้ลำบากมาก จนเจ้าโจเซฟหลุดออกจากอ้อมแขนของเค้าไปได้ ทันทีทีขาของโจเซฟแตะถึงพื้นมันก็แยกเขี้ยวเตรียมวิ่งเข้าโจมตีเงาสีดำที่กำลังวิ่งตามมาจากคูน้ำ ตัวของมันเปียกโชกทำให้เห็นขนที่มันเงาวับ สะท้อนกับแสงของดวงจันทร์ เค้าเลยรีบคว้าตัวโจเซฟเอาไว้แล้วเค้าเห็นว่า เจ้าเงาดำนั้นกำลังใกล้เข้ามา เค้าจึงเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็วเค้ากอดโจเซฟเอาไว้แน่น พยายามมองทางที่จัมพ์และแปปซีวิ่งไปแต่ก็ไม่เห็นคนทั้งคู่ซะแล้ว เค้าจึงตัดสินใจวิ่งไปเรื่อยเรื่อย แต่เหมือนกับว่าเจ้าร่างเงาสีดำนั้นจะรวดเร็วกว่าเค้ามาก มันใกล้จะถึงตัวเค้าแล้ว

               เค้าจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปหลบในเรือนเพาะชำใกล้ใกล้ก่อน ไคเข้าไปหลบบริเวณด้านในสุดของเรือนเพาะชำ ที่ทำจากไม้ระแนงรอบทิศทางมีต้นไม้ขนาดเล็กและขนาดกลางมากมาย พอที่จะให้เค้าพอหลบซ่อนตัวได้ ในเรือนเพาะชำยังมีอุปกรณ์การเกษตรมากมาย เค้าแอบเข้าไปนั่งหลบอยู่มุมด้านในสุด กอดโจเซฟไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับเอามือปิดปากของโจเซฟเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียง ไคตัดสินใจสิ่งที่เค้ารู้ตอนนี้คือต้องไม่ให้เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นจับเค้าได้ เค้าเปิดตู้เก็บอุปกรณ์การเกษตรออก โชคดีที่ด้านในตู้นั้นยังมีช่องว่างเหลือพอที่ไค จะเอาตัวแทรกเข้าไปหลบซ่อนได้ ทันทีที่ไคเข้าไปหลบด้านในตู้ เสียงประตูไม้ระแนงที่ถูกกระชากด้วยแรงอันมหาศาล จนกระเด็นหลุดออกจากบานพับ

“โครมมมมมม ปังง”

ไคได้ยินก็เอามือกอดโจเซฟไว้แน่น มืออีกข้างหนึ่งก็จับประตูตู้อุปกรณ์การเกษตรไว้ไม่ยอมปล่อย เค้าได้ยินเสียงฝีเท้า พร้อมกับเสียงของลมหายใจที่ดัง

”ฟืดดดดดด ฟาดดดดด ฟืดดดดดดดด ฟาดดดดดดดด”

               พร้อมกับเสียงการทำลายข้าวของ ในเรือนเพาะชำด้วยความเกรี้ยวกราด เสียงกระถางต้นไม้หล่นแตก เสียงข้าวของพังเสียหาย คล้ายกับว่าเจ้าสัตว์ร้ายตัวนั้นมันตั้งใจจะหาอะไรบางอย่าง แล้วจู่จู่เสียงต่างต่างก็หยุดเงียบลง ไคจึงหยุดนิ่งเงียบและมองลอดช่องเล็กเล็กของบานประตูออกไป เค้ามองข้ามช่องในทิศทางทแยงมุมไปอีกด้าน ไคก้มลงเอาหน้าไปใกล้ใกล้หัวโจเซฟพร้อมกับกระซิบข้างหูโจเซฟเบาเบา

“เงียบ เงียบ ไว้นะโจเซฟ อย่าออกไปเด็ดขาด”เสียงกระซิบเบาเบาที่ข้างหูโจเซฟ

               จู่จู่ก็มีเสียงคล้ายของแข็งขนาดใหญ่ หรือ อะไรบางอย่างที่มีขนาดใหญ่มากฟาดเข้ามาที่ด้านข้างของตู้อุปกรณ์เกษตร ที่ไคและจัมพ์หลบซ่อนอยู่อย่างจัง จนทำให้หูของไคอื้อไปหมดด้วยความรุนแรงของการกระแทกด้านข้างประตูด้านหน้าที่ไคจับเอาไว้ก็เปิดออกทันที ไคกวาดสายตามองออกไปด้าน