RED STONE WAR

ชอบเล่นกันแต่ ข้าก็ชอบเหมือนกันสมัยข้าเด็กเด็กข้าก็แอบหนีโรงเรียนไปแอบเล่นในร้านเกมส์บ่อยบ่อย ฮ่าฮ่า”จัมพ์อธิบายให้ไคฟัง

“ใช่แล้วล่ะ เกมส์นี้ก็คล้ายคล้ายกับเกมส์ทั่วไปนั่นแหล่ะ พวกแกเคยเล่นFace bookกันใช่มั้ย”แปปซี

“เคย”จัมพ์

“ไม่เคย”ไค

“ไม่เคยเล่นFace bookงั้นเหรอ นี่แกไปอยู่โลกไหนมาเนี๊ยะ ไค”แปปซีเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

“ไคอาจจะเคยเล่นก็ได้ เพียงแต่ว่าไคจำไม่ได้เท่านั้นเอง จริงมั้ยไค”จัมพ์หันไปคุยกับไค ส่วนตัวไคเองได้แต่นึกคิดอยู่ภายในใจว่า Face bookที่แปปซีพูดถึงคงเป็นเกมส์อะไรซักอย่างที่ได้รับความนิยมอย่างสูงแน่แน่ เค้าเองก็คิดว่า เค้าอาจจะเล่นเป็นอย่างที่จัมพ์ว่าแต่เพียงแค่ว่า ตัวเค้าจำความไม่ได้เท่านั้นเอง

“งั้นไม่เป็นไร ข้าจะอธิบายให้เข้าใจง่ายง่ายละกัน ในส่วนของเกมส์ที่ยิ่งใหญ่เกมส์นี้มันก็คล้ายคล้ายกับการเล่นFace book นั่นแหล่ะ เพียงแต่มันจะสลับด้านกันเท่านั้น” แปปซีกล่าว ไคได้ยินก็ยิ่งทำหน้า งง เข้าไปใหญ่

“สลับด้านงั้นรึ ยังไงกันข้าเริ่มไม่เข้าใจเหมือนกัน”จัมพ์เอ่ยสวนขึ้นมาอย่างสงสัย

“แกก็ใจเย็นเย็นก่อนซิ ฟังสิ่งที่ข้าจะเล่าให้พวกแกฟังให้จบก่อนแล้วค่อยถามเข้าใจตรงกันนะ”แปปซีกล่าว

          ก่อนที่แปปซีจะอธิบายเรื่องราวของเกมส์RSW onlineเค้าได้พาจัมพ์และไคไปเลือกเครื่องคอมพิวเตอร์ที่จะนั่งเล่นเกมส์ แปปซีได้ไปติดต่อเจ้าหน้าที่ของศูนย์คอมพิวเตอร์แห่งนี้ ไคสังเกตดูว่า การพูดคุยของแปปซีและเจ้าหน้าที่ของที่นี่ดูสนิทสนมกันมากเลยทีเดียว ไม่นานนักแปปซีก็พาไค และจัมพ์ไปนั่งที่โต๊ะคอมพิวเตอร์

          แปปซีได้พาไคและจัมพ์เดินเข้าไปด้านในสุดของร้านคอมพิวเตอร์แห่งนี้ ในด้านมุมสุดของห้องโถงขนาดใหญ่ที่แออัดไปด้วยผู้คนที่นั่งอยู่ประจำเครื่องคอมพิวเตอร์ของใครของมันนั้น มีโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่ว่างไม่มีใครนั่งเล่นอยู่สามเครื่องด้วยกันและดูเหมือนว่าเครื่องทั้งสามกำลังเปิดขึ้นมาเองไคสังเกตจากมีแสงไฟสีเขียวเขียวกระพริบอยู่บริเวณจอคอมพิวเตอร์ โต๊ะคอมพิวเตอร์ทั้งสามเครื่องมีเก้าอี้ที่ดูเหมือนโซฟาขนาดเล็กที่นั่งได้คนเดียวสีส้ม ด้านหน้าของโซฟาขนาดเล็กที่ดูแล้วน่าจะนั่งสบายมาก ก็มีจอคอมพิวเตอร์สีดำขนาดยี่สิบนิ้ว ดูสะอาดสะอ้านไม่มีร่องรอยฝุ่นหรือเศษผงใดใดเลย

“เอาล่ะ จัมพ์นั่งเครื่องในสุดเลย ส่วนไคนั่งตรงกลางเวลาข้าสอนอะไรหรือมีอะไรที่ไม่เข้าใจแกจะได้ถามข้าได้ง่ายง่ายยังไงล่ะ”แปปซีกล่าว พร้อมกับชี้ไปทางโต๊ะคอมที่เค้าได้จัดแจงให้กับไคและจัมพ์

          จัมพ์ได้นั่งเครื่องด้านในสุดเป็นหมายเลขสามสิบเจ็ด ถัดมาก็เป็นเครื่องของไคหมายเลขสามสิบหกและเครื่องของแปปซีเครื่องหมายเลขสามสิบห้าและไคก็อุ้มโจเซฟมาวางไว้บนตักของเค้า

“ไค ดูสิด้านหลังของเรามีกระจกที่มองเห็นวิวด้านนอกด้วย เจ๋งเป็นบ้าเลยว่ามั้ย”จัมพ์เอ่ยพร้อมกับสะกิดไคให้หันไปมองกระจกที่มองเห็นวิวด้านนอกได้อย่างชัดเจน

“ฮ่า ฮ่า ก็แน่นอนอยู่แล้วที่นี่เป็นที่ที่ดีที่สุดเลยนะ เงียบสงบ ผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่าน มีความเป็นส่วนตัวมากมากเลยนะ แถมยังมีวิวให้มองเห็นภายนอกได้ด้วย สุดยอดมั้ยล่ะ นี่ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะข้านะพวกแกคงไม่มีโอกาสได้มาเล่นในมุมที่วิวดีดีแบบนี้แน่นอน ฮ่า ฮ่า”แปปซีเอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

“ไอ้หมอนี่ขี้โม้ชะมัดเลยว่ามั้ยไค”จัมพ์แอบกระซิบข้างหูไคเบาเบา ไคได้แต่มองจัมพ์แล้วยิ้มตอบรับ

          ไคได้หันไปมองกระจกใสที่อยู่ด้านหลังของพวกเค้า ไคมองผ่านกระจกออกไปด้านนอกสายฝนยังคงโปรยปรายตกลงมาไม่ขาดสาย ด้านหลังกระจกมีเพียงความมืด เสียงฟ้าร้องและสายฝนที่ตกลงมากระทบพื้นดินกับร่องรอยของผู้คนที่เคยเดินผ่านจนเป็นแอ่งน้ำเล็กเล็กตามรูปแบบรอยเท้าของผู้คนเหล่านั้น แต่ตัวเค้าเองนั้นกับไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่า มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมองพวกเค้าอยู่จากมุมมืดใต้เงาไม้ท่ามกลางสายฝนอันโปรยปรายอยู่ในขณะนี้ สายตาที่แดงกล่ำกับร่างกายที่ใหญ่โตแถมยังจ้องมองพวกเค้าอย่างไม่เป็นมิตร

“แปปซี ออนนน”เสียงแปปซีตะโกนขึ้นเสียงดังมาก จนโจเซฟตกใจสะดุ้งตัวโก้ง ไคจึงต้องคอยปลอบให้โจเซฟสงบนิ่งเค้าลูบหัวโจเซฟไปมาอย่างเบามือ

“แกจะตะโกนทำไมฟะ ไอ้บ้าข้าตกใจหมด”จัมพ์สวนขึ้นมา

“เรามาเริ่มเล่นเกมส์กันเลย ตั้งใจฟังข้าให้ดีล่ะจัมพ์ข้าจะอธิบายแค่ทีเดียวนะ สวนไคถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามข้าได้เลยนะ”แปปซีกล่าวพร้อมกับมองตาคนทั้งคู่ ส่วนไคก็พยักหน้าตอบรับ

“เดี๋ยวสิวะ แล้วมันเริ่มเกมส์ยังไงบอกพวกข้าก่อนสิ”จัมพ์โวยวายขึ้นมาเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มเกมส์ยังไงดี

“ขั้นแรกพวกแกจะต้องเอาบัตรประจำตัวที่ทางหน่วยCTSOออกให้สอดเข้าไปตรงช่องเล็กเล็กบริเวณCPU ของเครื่องคอมพิวเตอร์ก่อน”แปปซีกล่าว

          หลังจากนั้นไคและจัมพ์ก็สอดบัตรประจำตัวของแต่ละคนเข้าไปในช่องขนาดเล็กที่พอดีกับบัตรตามที่แปปซีบอก พอไคและจัมพ์สอดบัตรเข้าไปสักครู่หนึ่งเสียงของเครื่องก็ดังขึ้น ดูคล้ายกับว่าเครื่องคอมพิวเตอร์กำลังทำงานเพื่อประมวลผลอะไรบางอย่าง

“ตู๊ดดดดด กึก กึก ตู๊ดดดดดด”

          พอเสียงเครื่องที่กำลังทำงานหยุดลง ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็ปรากฎภาพใบหน้า พร้อมประวัติต่างต่างของเจ้าของบัตรขึ้นมาทันที ไม่ว่าจะเป็น รูปภาพ วันเกิด กรุ๊ปเลือด สีที่ชอบ วันที่ออกบัตร

“ว้าว นี่ นี่ มันอะไรกันนี่” จัมพ์อุทานขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ

“นี่ยังไงล่ะ ที่ข้าเคยบอกพวกแกเอาไว้ ว่ามันจะคล้ายคล้ายกับFace bookต่างกันเพียงแค่มันสลับกัน นั้นก็คือ เมื่อเราสร้างตัวละครขึ้นมา รูปร่างลักษณะเราออกแบบเองได้นั่นก็คือ ส่วนสูง สีผิวและหน้าตา และเมื่อสร้างตัวละครเสร็จเราก็เข้าเกมส์ได้เลย และเมื่อตัวละครเข้ามาสู่โลกออนไลน์แล้ว คนที่กำลังเล่นเกมส์อยู่ก็สามารถทำความรู้จักกับเราโดยการขอบันทึกเราเป็นเพื่อนได้ และสามารถขอดูประวัติของเราตามที่บัตรประจำตัวของเรามีบันทึกเอาไว้ เพราะฉะนั้นประวัติของตัวละครของเราจะเป็นของจริง