RED STONE WAR

          ไคจึงเล่าให้แปปซีฟังเรื่องที่พวกตนเป็นเด็กเพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ และเรื่องที่หรั่งฝากให้มาตามตัวของเค้า ในตอนนั้นไคสังเกตดูรูปร่างหน้าตาของแปปซีก็ตรงตามที่หรั่งบอกมาจริงจริง แปปซีเป็นผู้ชายตัวเล็กเล็ก ผิวขาว หน้ายาว มีพุงจริงจริงด้วยไคคิดภายในใจ

“โธ่…. เรื่องแค่นี้เอง ไอ้เรารึก็ตกใจนึกว่ามีเรื่องซะแล้วตกใจแทบแย่ ฮ่า ฮ่า”แปปซีหัวเราะออกมาอย่างสบายใจ

“ข้ามีเรื่องอยากจะถามแกหน่อย”จัมพ์เอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าของแปปซี

“ถามข้างั้นรึ”แปปซี

“ใช่ ข้าสงสัยว่าทำไมแกไม่ชื่อเป๊ปซี่ไปเลยทำไมต้องชื่อแปปซีด้วยใครเป็นคนตั้งให้ประหลาดจริง”จัมพ์ถามอย่างข้องใจเอามากมาก

“สุดยอดไปเลยแก นี่แกเป็นคนแรกเลยนะที่ถามข้าแบบนี้ถูกใจจริงจริงเลย ฮ่า ฮ่า”แปปซีหัวเราะเสียงดังออกมาอย่างชอบใจเอามากมาก

“ไค แกรู้สึกมั้ยว่าคนที่อยู่ตึกAนี่มันดูแปลกแปลกชอบกลนะว่ามะ ดูอย่างไอ้หมอนี่กับไอ้คนที่ชื่อหรั่งสิ ดูเพี้ยนเพี้ยนกันไปหมด”จัมพ์กระซิบข้างข้างหูไค ส่วนไคเองก็ยิ้มยิ้มแต่ไม่พูดอะไร

“อันที่จริงข้าก็ชื่อเป๊ปซี่นั่นแหล่ะเป็นชื่อที่พ่อแม่ข้าตั้งให้แต่มันดูไม่เทห์ ข้าเลยเปลี่ยนเป็นแปปซีตอนมาอยู่ที่นี่ยังไงล่ะ ดูเทห์กว่ากันเยอะเลยว่ามะ หายข้องใจรึยังละ”แปปซีกล่าว

“ไค แกซื้อของเสร็จรึยังล่ะ จะได้กลับกันซักที”จัมพ์สวนขึ้นมา

“ยังเลยจัมพ์ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยเดี๋ยวเราไปหาซื้ออะไรกินกันหน่อยดีมั้ย”ไคเอ่ย

“นี่ นี่ พวกแก พวกแกมีเงินกันใช่มั้ย เลี้ยงข้าวข้าหน่อยสิข้ายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าแล้ว ไหนไหน พวกเราก็อยู่ตึกเดียวกัน นะนะคิดซะว่าทำบุญกับเพื่อนร่วมโลกก็ได้นะนะ”แปปซีกล่าวพร้อมกับทำท่าทางอ้อนวอน ขอร้องไคและจัมพ์

“ก็ได้ครับไม่มีปัญหาครับ โอเคนะจัมพ์”ไคพูดพร้อมกับหันไปมองจัมพ์เพื่อขอความคิดเห็น

“อืม ข้ายังไงก็ได้แล้วแต่ไคเถอะ”จัมพ์

“ว่าไง เจ้าหมาน้อยเจอกันอีกแล้วนะ”แปปซีลูบหัวโจเซฟเบาเบาอย่างเป็นมิตร

“คุณแปปซี ไม่แปลกใจที่เห็นโจเซฟเหรอครับ”ไคถาม

“ก็นิดหน่อยนะ แต่เราเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้แล้ว ใช่มั้ยโจเซฟ”แปปซีกล่าวพร้อมกับยิ้มจนเห็นฟันขาวให้กับเจ้าโจเซฟ

               ตัวแปปซีเองก็ไม่ได้อธิบายอะไรให้ไคและจัมพ์ฟังถึงเรื่องที่เค้าเคยเจอโจเซฟมาก่อนปล่อยให้ไคและจัมพ์ต่าง งง งวย กับสิ่งที่เห็นทั้งสองคนได้แต่มองหน้ากันเท่านั้น แต่ก่อนที่ทั้งสามคนจะออกไปจากจุดนั้น ไคหันไปมองตรงบริเวณมุมมืดด้านหลังร้านสะดวกซื้ออีกครั้ง แต่กลับไม่พบเงาดำดวงตาสีแดงกล่ำอีกแล้ว มันไม่ได้อยู่ที่จุดเดิมที่ไคมองเห็นในตอนแรก มันหายไปไหนนะไค แอบคิดอยู่ภายในใจ

“ไค ไค ไปกันเถอะยืนเหม่ออะไรอยู่ได้”เสียงแปปซีตะโกนมาเรียกหลังจากที่เค้าได้เดินเข้าไปในฝูงคนที่กำลังเดินเลือกซื้ออาหารกันอยู่ พร้อมกับทำท่าโบกมือโบกไม้มาทางไคและจัมพ์

“ไค มีอะไรเหรอ”จัมพ์ถาม

“เปล่าครับ คือว่าผมเห็น…..”ไคกำลังจะอธิบายให้จัมพ์ฟังถึงเรื่องที่เค้าได้เห็นเงาประหลาดอยู่พอดี

“มัวชักช้าอยู่ทำไม มาเร็วเร็วเซ่พวกแกสองคนน่ะ”เสียงแปปซีตะโกนมาอีกครั้ง

“ไค ดูมันสิตะโกนเรียกพวกเราอย่างกับว่าสนิทสนมมาก ซะงั้นอ่ะ ไอ้หมอนี้เดี๋ยวเถอะ แต่ว่าทำไมมีแต่พวกเพี้ยนเพี้ยนเข้ามาในชีวิตตลอดเลยฟ่ะเนี๊ยะไปกันเถอะไค”จัมพ์บ่นพรึมพรำพร้อมกับเดินไปหาแปปซีที่ยืนคอยอยู่

             ไคเองยืนมองไปที่มุมมืดนั้นอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามจัมพ์ไป ทั้งสามคนต่างเดินหาซื้อของกันอย่างสนุกสนานโดยมีแปปซีเป็นไกด์นำทางพาเที่ยว แลกกับอาหารที่เค้าอยากกิน ร้านค้ามากมายผู้คนต่างก็ออกมาหาอะไรกินกันมากขึ้นเรื่อยเรื่อย ไคก็มีของเต็มมือพร้อมกับต้องอุ้มโจเซฟไว้อีก เพราะกลัวว่าถ้าวางโจเซฟลงเค้าก็กลัวว่ามันจะโดนคนเหยียบเอา ส่วนทางจัมพ์และแปปซีสองคนนี้มือก็ไม่ว่างเช่นกัน มือนึงถือเครื่องดื่มส่วนมือก็ถือขนมห่อใหญ่จำนวนหลายห่อส่วนในปากก็มีลูกชิ้นไม้ใหญ่ใหญ่อีกด้วย

              ในขณะที่ทั้งสามคนกำลังเลือกซื้ออาหารกันอย่างสำราญใจ จู่จู่สายฝนก็พรั่งพรูลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้เกิดความอลหม่านวุ่นวายไปหมดพ่อค้าแม่ค้า ต่างก็รีบป้องกันสินค้าของตนโดยการรีบหาสิ่งของต่างต่าง มาปิดปกคลุมเพื่อป้องกันสินค้าของตนไม่ให้เปียก ผู้คนที่มาเดินจับจ่ายใช่สอยกันอย่างเพลินเพลินต่างก็วิ่งหนี หลบฝนกันจ้าละหวั่น ในตอนนั้นไคและจัมพ์ยังสับสนอยู่ไม่รู้ว่าจะไปหลบฝนตรงไหนดี

“ไค จัมพ์ มาทางนี้เร็ว”เสียงของแปปซีตะโกนเรียกพร้อมกวักมือเรียกทั้งสองคนมาจากใต้อาคารอเนกประสงค์

              ทั้งสองคนพร้อมทั้งลูกสุนัขโจเซฟ จึงวิ่งไปหาแปปซีที่อยู่ใต้อาคารทันที ทั้งสามคนได้มายืนอยู่ด้านหน้าของอาคารบริเวณบันได ซึ่งที่ตรงบริเวณนั้นก็มีคนจำนวนมากไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงต่างก็วิ่งมาหลบฝนกัน ทำให้บริเวณนั้นแออัดไปด้วยผู้คน แปปซีจึงเสนอว่าให้เข้าให้เข้าไปหลบในร้านคอมพิวเตอร์ก่อน แปปซีจึงพาไคและจัมพ์ เข้าไปในร้านคอมพิวเตอร์ ที่อยู่ในอาคารอเนกประสงค์

              ภายในร้านเป็นห้องกระจกขนาดใหญ่ ไม่ค่อยสว่างมากออกจะสลัวสลัวนิดนิด มีเครื่องคอมพิวเตอร์จำนวนมากเรียงรายนับร้อยร้อยเครื่องแต่ละเครื่องก็มีคนนั่งประจำเครื่องคอมพิวเตอร์ของตน มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย บางคนก็นั่งเล่นเกมอย่างตั้งใจ บางคนก็หลับคาหน้าคอมบ้าง อากาศภายในก็เย็นสบายเพราะมีเครื่องปรับอากาศหลายตัว บวกกับอากาศภายนอกที่ฝนกำลังตกยิ่งทำให้บรรยากาศภายในร้านน่านอนเอามากมาก ทันทีที่แปปซีกับพวกไคเดินเข้ามาในร้านก็มีผู้คนเดินเข้ามาทักทายแปปซีกันหลากหลายคน คล้ายกับว่าแปปซีก็ค่อนข้างเป็นคนกว้างขวางในสถานที่แห่งนี้ และมีสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมองดูไคและจัมพ์ที่มีโจเซฟอยู่ในอ้อมแขน

“คุณแปปซีครับ เราเข้ามาหลบฝนที่นี่จะดีหรือครับเกรงใจคนที่กำลังเล่นเกมกันอยู่” ไคเอ่ย

“ไม่เป็นไรหรอก ที่นี่เป็นศูนย์รวมของเด็กวัยรุ่นของที่นี่ คนส่วนใหญ่ถ้าไม่ขายของอยู่ด้านนอกก็มาหารายได้กันจากที่นี่แหละ”แปปซีกล่าว

จัมพ์มองดูเครื่องคอมพิวเตอร์แต่ละเครื่องก็ต้องแปลกใจเพราะ ที่เค้าสังเกตดูว่าหน้าจอของแต่ละคนนั้นต่างก็เปิดเกมออนไลน์ภาพแปลกแปลก ซึ่งเค้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

“หารายได้จากที่นี่หรือครับ คืออะไรผมไม่เข้าใจ” ไคถามด้วยความสงสัย

“เกมส์ ออนไลน์ที่เห็นอยู่นี่มันไม่ใช่เกมส์ธรรมดานะ มันเป็นเกมส์เฉพาะกลุ่มเท่านั้น เครื่องคอมพิวเตอร์ที่เห็นทั้งหมดนี่มีแค่เกมส์นี้เกมส์เดียวเท่านั้น”แปปซีกล่าว

“เกมส์นี้ เกมส์เดียวเลยรึ คอมพิวเตอร์พวกนี้ใช้อินเตอร์เน็ตแบบปรกติทั่วไปไม่ได้เลยรึไง”จัมพ์สวนขึ้นมา

“ไม่ได้หรอก เพราะกฎของที่นี่ห้ามติดต่อภายนอก มีแต่เกมส์นี่เท่านั้นแหล่ะที่สามารถติดต่อกับคนอื่นได้ เพราะคนที่สามารถเล่นเกมส์นี่ได้ ก็มีแต่ผู้ที่มีพลังพิเศษของผลึกเท่านั้น”แปปซีกล่าว

“เฉพาะคนที่มีพลังงั้นหรือครับ ถ้างั้นผมก็เล่นไม่ได้สิเพราะผมไม่มีพลังพิเศษเหมือนคนอื่น” ไค กล่าว

“ก็ไม่ใช่ซะทั้งหมดหรอกนะ คือข้าจะอธิบายยังไงดีล่ะ คือเกมส์นี่มันชื่อว่าเกมส์ RSW online มันถูกสร้างขึ้นมายังไงอันนี้ข้าก็ไม่รู้หรอก รู้แค่ว่ามันสามารถเชื่อต่อกับผู้มีพลังพิเศษจากทั่วโลก คือทั่วโลกใบนี้ก็มีศูนย์ฝึกผู้มีพลังพิเศษแบบหน่วยCTSOอยู่มากมาย แต่ว่าในแต่ละที่ก็ใช่ชื่อที่แตกต่างกันออกไป แต่ละที่ก็มีเกมส์ออนไลน์ชนิดนี้ไว้ทุกศูนย์ เพื่อเป็นการทดสอบความสามารถ ไหวพริบของผู้มีพลัง ไม่แน่นะถ้าทำผลงานดีดีภายในเกมส์ อาจจะมีสิทธถูกเลือกให้เป็นเจ้าหน้าที่ประจำหน่วยเอาง่ายง่ายเชียวล่ะ” แปปซีกล่าว

“ผู้ที่มีพลังพิเศษจากทั่วโลก มารวมกันในเกมส์นี้งั้นรึ สุดยอดไปเลยนะไค”จัมพ์พูดขึ้นพร้อมกับหันมามองทางไค ทำท่าทางดีใจและตื่นเต้นเอามากมากกับเกมส์เกมส์นี้ แต่ไคทำท่าทาง งง งง กับเรื่องราวที่ได้ยิน

“เกมส์ออนไลน์ ที่ใช้เพื่อทดสอบเพื่อคัดเลือกผู้มีพลังความสามารถ แถมยังหาเงินได้อีกแถมยังเชื่อมต่อกับผู้มีพลังทั่วทั้งโลกอีก ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี” ไค พูดไปพร้อมกับความไม่เข้าใจจริงจริง

“ข้ารู้ล่ะ ว่าทำไมแกไม่เข้าใจ ไค ไม่แปลกหรอกนะเรื่องพวกนี้ที่ไคไม่เข้าใจ เพราะความทรงจำที่หายไปของแกไงล่ะ ทำให้แกไม่เข้าใจว่าเกมส์ออนไลน์คืออะไร” จัมพ์พูดขึ้นพร้อมกับตบบ่าไค เบาเบา

“จริงด้วยสิ ผมไม่เข้าจริงจริง ว่าอะไรคือเกมส์ออนไลน์” ไคเอ่ย

“เอางี้ข้าจะอธิบายให้เข้าใจง่ายง่ายละกัน เกมส์ออนไลน์ก็คือ การสร้างตัวละครที่เราสมมุติขึ้นมาว่ามันคือตัวเราเข้าไปอยู่ในโลกของเกมส์ หรือโลกออนไลน์ หนึ่งคนก็ต่อหนึ่งไอดี ภายในโลกออนไลน์ก็จะมีเกมส์ต่างต่างให้เราเล่น มีการสนทนากัน มีการซื้อขายข้าวของในเกมส์ มีการผจญภัยที่อยู่เหนือจิตนาการที่โลกแห่งความเป็นจริงไม่มี แต่มันเกิดขึ้นได้ในโลกออนไลน์ ทำให้มีสังคมอีกแบบหนึ่งขึ้นมาส่วนใหญ่แล้วเด็กเด็กจะ