RED STONE WAR

“ช่วยไม่ได้นะพวกแก พอดีมีคนจ้างข้ามาตามล่าพวกแก อย่าถือข้าเลยนะมันเป็นงาน”ชายแปลกหน้ากล่าว

“ใครจ้างแกมาวะ”จัมพ์พูดขึ้น

“แล้วพวกแกมีเรื่องกับใครบ้างล่ะ”ชายแปลกหน้ากล่าว

“ใจเย็นเย็นนะคุยดีดีกันก่อนก็ได้ ไม่เห็นต้องสู้กันเลย”ไคพูดขึ้นเพราะไม่อยากให้มีปัญหาอะไรไปมากกว่านี้แล้ว

“คนของนายพล ยี่ฐา ล่ะสิ”จัมพ์พูดขึ้น

“รู้แล้วก็ดีเวลาไปเจอ ยมบาลจะได้บอกถูกว่าตายเพราะใคร หึหึ”ลีฟาเอ่ยอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม

“ไคหลบไปก่อนเรื่องนี้เป็นเรื่องของข้า แกไม่เกี่ยวหลบไปห่างห่าง”จัมพ์หันไปพูดกับไคเบาเบา

“ไม่หลบถ้าจะลุยก็ลุยด้วยกัน “ไคพูด พอไคพูดจบเค้าก็หันไปหยิบท่อนไม้ที่จะเอามาทำฟืนที่จัมพ์เอามาเตรียมสุมไฟขึ้นมาหนึ่งท่อนตั้งท่าเตรียมต่อสู้ทันที

“หึ หึใจสู้ดีนิพวกแก ก็ดีงั้นก็ตายมันทั้งคู่นั้นล่ะดีมั้ย แล้วจะจัดการใครก่อนดีล่ะ”ลีฟา นักล่าค่าหัวกล่าว

“เจ้าหัวเกรียน คงมีแต่แกสินะที่มีพลังอักขระ ส่วนแกไคคงไม่มีจากที่ข้าสังเกตดูคงมีอักขระเพียงอย่างเดียวคือดาบเล่มสีดำนั้น ใช่มั้ย”ลีฟากล่าว

“มีแค่ดาบเล่มเดียวก็พอแล้วสำหรับคนอย่างแก”จัมพ์กล่าว

“ดี งั้นข้าจะแสดงของดีให้แกดูก่อนตายละกัน” พอลีฟาพูดจบเค้าก็ทำท่าเหมือนคล้ายกับว่าเรียกสิ่งของอะไรบางอย่างออกจากฝ่ามือของเค้า

“หอกพสุธาเหล็กกล้า” ลีฟาพูดขึ้น  

             ทันใดนั้น หอกเหล็กกล้าสีดำขนาดยาวประมาณหนึ่งวาก็ปราฎกออกมาที่มือของเขาทันทีที่ด้ามจับของหอกมีผ้าสีขาวที่เปรอะไปด้วยสีแดงเป็นจุดจุดพันไว้ ด้านปลายของหอกเป็นสามง่ามคล้ายกับฉมวกที่ยื่นยาวจนแทบจะติดพื้นดิน

“เป็นยังไงบ้างล่ะเจ้าพวกเด็กน้อยนี่คืออาวุธที่สังหารคนมานับไม่ถ้วนอาวุธที่แสนวิเศษของข้าถึงกับอึ้งไปเลยรึ”ลีฟากล่าว

“แค่นี้เองรึ”จัมพ์สวน

“หึ หึ ปากดีจริงนะแกมันยังไม่หมดแค่นี้หรอกทีเด็ดยังมีอีก”ลีฟากล่าว

               ทันทีที่ลีฟาพูดจบร่างกายของเขาเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง ตัวเค้าเริ่มที่จะขยายใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจนผิวหนังของเค้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้มขึ้น ใบหน้าของเขาเริ่มบิดเบี้ยวเปลี่ยนรูปร่างออกไปมองดูคล้ายใบหน้ากิ้งก่ายักษ์ก็ไม่ปานที่ด้านหลังมีหางยาวมีเกล็ดสีน้ำเงินที่ปลายหางงอกออกมา พอร่างกายเริ่มขยายตัวเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่ก็เริ่มฉีกขาดออกเพราะทนการขยายของร่างกายไม่ได้จึงขาดออกเป็นริ้วริ้วไคมองเห็นตามลำตัวเห็นเป็นเกล็ดคล้ายสัตว์ป่านี่ไม่ใช่ร่างกายของมนุษย์แน่แน่ จัมพ์ยืนนิ่งด้วยความสับสนกับสิ่งที่เค้าได้เห็นต่อหน้าเค้า

“มนุษย์กลายพันธ์รึ”ไคเอ่ยขึ้น

“ความสามารถผลึกของข้าไงล่ะ ไอ้พวกกระจอกอย่างพวกแกคงไม่เคยเห็นสิท่าถ้าเคยเห็นก็คงแปลกเพราะพวกที่เคยเห็นร่างข้าแบบนี้มันตายไปหมดละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ลีฟากล่าว ทันทีที่ลีฟาพูดจบเค้าก็ถอยหลังออกไปสองก้าวแล้วหายวับไปกับตาต่อหน้าของทั้งคู่

“มันหายตัวได้”ไคพูด

               เค้าตกใจกับสิ่งที่เห็นเป็นอย่างมากต่างกับจัมพ์ที่ยืนนิ่งจ้องมองผ่านความมืดที่อยู่เบื้องหน้าอย่างสงบ ไคสังเกตได้ว่าเมื่อถึงเวลาคับขันจัมพ์กลับดูนิ่งและเยือกเย็นกว่าเค้ามากนัก แสดงให้เห็นถึงประสบการณ์การเอาตัวรอดจากสถานการณ์ต่างต่างของจัมพ์ได้ดีทีเดียว จัมพ์กำดาบในมือแน่นขึ้น

“ไค ระวังตัวนะ”จัมพ์พูดขึ้น

“ถ้ามันเป็นกิ้งก่างั้นมันก็พลางตัวเพื่อล่าเหยื่อ”ไคพูด

“หึ หึ ข้าได้กลิ่นความหวาดกลัวจากพวกแก”เสียงของลีฟาในเงามืดพูดขึ้นแต่ไม่เห็นตัว

“แย่ละ เสียงฝีเท้ามันก็ไม่ได้ยินเสียงน้ำตก กลบเสียงของมันหมดหันหลังชนกันไว้จัมพ์”ไคออกคำสั่งเตรียมตั้งรับการโจมตีของลีฟาทันที ทั้งสองคนจึงหันหลังชนกันทันที ในป่ามีเพียงความมืดและเสียงน้ำตกที่ดังอยู่ตลอดเวลาแสงสว่างเพียงจุดเดียวที่มีคือกองไฟที่ใกล้จะดับลงที่อยู่เบื้องหน้าเท่านั้นเองไคจึงก้มลงหยิบท่อนไม้โยนใส่ลงไปในกองไฟไปหลายอันเพื่อสุ่มไฟให้แรงขึ้น

“เปล่าประโยชน์ นะไคแสงไฟไม่ได้ช่วยอะไรพวกแกหรอก ยังไงแกก็ไม่เห็นข้าอยู่ดี”เสียงลีฟาพูดขึ้น

                  ทั้งสองคนพยายาม จ้องมองหาและสังเกตทุกสิ่งทุกอย่างรอบรอบตัวหาสิ่งผิดปรกติ บางทีลีฟาอาจจะอยู่ใกล้ใกล้ตัวพวกเค้าก็ได้ ทันใดนั้นมีเสียงประหลาด คล้ายเสียงคนวิ่งผ่านต้นไม้ไปข้างข้างที่จัมพ์ยืนอยู่

“ตุบ ตุบ กึก กึก”

                 พอจัมพ์ได้ยิน จึงหันไปฟาดดาบไปด้านข้างลำตัวของเค้าทันที แต่กลับไม่ถูกกับวัตถุอะไรเลยพอจัมพ์หันกลับมาทางไคก็เห็นเงาขนาดใหญ่ มันมายืนอยู่หลังไคแล้วในตอนนั้น

“เพี๊ยะ”

                เสียงของหางขนาดใหญ่ของเจ้ากิ้งก่า ฟาดไปที่ใบหน้าของไคอย่างจัง จนตัวไคกระเด็นไปชนกับกระท่อมไม้ที่จัมพ์สร้างไว้หัวของไคกระแทกกับเสากระท่อมอย่างจังนอนแน่นิ่งไป

“ไค” จัมพ์ ตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจและเป็นห่วงเพื่อนของเค้า ทันใดนั้นเสียงของเหล็กแหลมแหวกผ่านอากาศ กำลังพุ่งตรงมาที่เค้าทันที จัมพ์ยกดาบของเค้าขึ้นป้องกันไว้ได้แล้วฟาดดาบไปในทิศทางเดียวกับที่หอกเหล็กพุ่งมาทันที แต่กลับไม่ถูกอะไรเลย

“ยังอ่อนหัดนัก จัมพ์ แต่ก็ไวดี คราวนี้ไม่พลาดแน่แก หรือจะไปจัดการเพื่อนแกก่อนดีนะ หึ หึ แกจะช่วยเพื่อนหรือตัวแกเองดีล่ะ รู้สึกว่าแกจะสับสนทำอะไรไม่ถูกละสินะ” ลีฟากล่าวในเงามืด

              ถูกอย่างที่ลีฟาพูดจริงจริง ตอนนี้จัมพ์เริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยของไคมาก ทำให้ตัวเค้าเสียสมาธิแต่จะทำยังไงได้ต้องไปดูไคก่อน จัมพ์คิดภายในใจ

“ไค เป็นไงบ้างเพื่อน”จัมพ์ตะโกนถาม แต่ไคกลับนิ่งเงียบไม่ตอบ จัมพ์จึงวิ่งไปในทิศทางที่ไคนอนนิ่งอยู่แต่จังหวะที่จัมพ์หันหลังให้นั้น ลีฟาเองก็รอให้จัมพ์เผลออยู่พอดี ลีฟาสบัดหางไปรัดที่ข้อเท้าซ้ายของจัมพ์ จนจัมพ์ล้มลงลีฟาจึงพุ่งหอกที่อยู่ในมือหมายที่จะสังหารจัมพ์ทันที

“โป๊ก”

             เสียงท่อนไม้ที่ลอยออกมาจากความมืด ท่อนไม้ท่อนใหญ่ลอยไปกระแทกหน้าของเจ้ากิ้งก่าอย่างจัง ทำให้กิ้งก่าลีฟาเสียหลักทำให้หอกของลีฟาพลาดเป้าเฉียดหัวของจัมพ์ไปเพียงนิดเดียว ในตอนนั้นจัมพ์ได้โอกาสจังหวะเหมาะพอดีจึงแทงมีดดาบสวนเข้าไปบริเวณลำตัวของเจ้ากิ้งก่าลีฟาทันทีแต่เจ้ากิ้งก่าเบี่ยงตัวหลบได้ทัน จัมพ์จึงถีบเข้าที่ลำตัวของกิ้งก่าลีฟาอย่างจังจนตัวกิ้งก่าลอยกระเด็นไป จัมพ์ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือ เค้ากระโจนตามไปทันทีจัมพ์กำดาบด้วยสองมือไว้แน่นกระโดดฟาดลงไปที่กิ้งก่าลีฟาอย่างเต็มแรง

              แต่เจ้ากิ้งก่ามีประสบการณ์การต่อสู้มาพอสมควรมันยกหอกเหล็กกล้าขึ้นมากันไว้ แต่ด้วยอานุภาพของดาบใหญ่สีดำอันคมกริบของจัมพ์ คมดาบฟาดฟันตัดหอกเหล็กกล้าของเจ้ากิ้งก่าลีฟาขาดออกเป็นสองท่อน รอยตัดทะลุผ่านลำตัวที่มีเกล็ดหนาของมันอย่างจัง ร่างของเจ้ากิ้งก่าถูกแยกออกจากกันทันที เจ้ากิ้งก่าลีฟาถูกตัดขาดเป็นสองท่อนโดยที่ตัวมันเองยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ร่างส่วนบนบริเวณส่วนหัวของมันจ้องมองจัมพ์ด้วยสายตาโกรธแค้นเป็นอย่างมาก แล้วทันใดนั้นร่างกายที่ถูกจัมพ์ตัดเป็นสองท่อนก็กลายเป็นควันสีดำกระจายไปทั่วร่าง

“อะ อะไรนะ”จัมพ์พูดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

             พอควันสีดำจางหายไปร่างของเจ้ากิ้งก่าลีฟาก็หายวับไปเหลือแค่เพียงสร้อยคอสีเงินนวลมีจี้สีแดงคล้ายผลึกตกอยู่ จัมพ์ยืนจ้องมองด้วยความตกใจกลับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ผู้ที่มีพลังของผลึกหากตายไปจะกลายเป็นผลึกสีแดงอย่างที่ลีฟาบอกแน่แน่เลยใช่มั้ย”เสียงไคพูดขึ้นมาจากในเงามืด

“ไค แกไม่เป็นไรนะนึกว่าตายไปซะแล้ว “จัมพ์ทักทายเพื่อนของเขาด้วยความรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

“ยังอยู่ครบสามสิบสอง ขอบใจที่เป็นห่วงนะ”ไคเดินออกมาจากเงามืดแล้วมายืนอยู่ข้างข้างจัมพ์จ้องมองผลึกสีแดงที่ตกอยู่ตรงหน้า

“ข้าก็ขอบใจแกนะ ถ้าแกไม่ขว้างท่อนไม้ออกมาไม่แน่ข้าอาจจะกลายเป็นผลึกแบบนี้แทนมันก็เป็นได้”จัมพ์กล่าว

“เอาไงต่อดีล่ะ เราคงต้องไปจากที่นี่แล้วอาจจะมีพวกของลีฟาอยู่แถวนี้อีกก็ได้นะ”ไคพูดขึ้น

                 จัมพ์ได้ฟังที่ไคพูดก็เห็นด้วยกับความคิดของไคทั้งสองคนจึงเตรียมเก็บข้าวของเตรียมเดินทางออกจากที่นี่ทันที ไคกับจัมพ์ ช่วยกันค้นกระเป๋าของลีฟา เผื่อว่ามีอะไรที่เป็นประโยชน์กับพวกเค้าบ้างทั้งสองคนได้ชุดใหม่ใส่ เพราะชุดเก่าทั้งมอมแมมและสกปรกมากแล้ว ชุดใหม่ที่ได้มาเป็นชุดเดินป่าสีน้ำตาลอ่อนคล้ายชุดทหารเหมาะกับการเดินป่าพอดี จัมพ์สังเกตุเห็นกระเป๋าเงินของลีฟา พอลองเปิดกระเป๋าดูก็พบบัตรประชาชนของลีฟาซึ่งในรูปบนบัตรนั้นมองผ่านผ่านก็คล้ายไคตอนไว้หนวดเคราพอดี จัมพ์จึงให้ไค พกกระเป๋านี้เพื่อเอาไว้ให้ไคสวมรอยเป็นลีฟาซะเลย ไหนไหนไคก็ไม่มีบัตรประชาชนอยู่แล้ว

“ชื่อลีฟา แซ่โง้ว ไปก่อนละกันนะไค”จัมพ์พูดพร้อมยื่นกระเป๋าให้ไคพลางอมยิ้มนิดนิด

“นี่ เราต้องมาใช้ชื่อคนตายหรือนี่ เฮ้อ ชีวิต”ไคพูดกับตัวเอง

“คนตายที่ไหน นี่ไง สร้อยคอนี่ไง”จัมพ์พูดพลางยกสร้อยคอสีแดงประหลาดโชว์ให้ไคดูแล้วยิ้มนิดนิด

“จะเอาไปด้วยเหรอจัมพ์ สร้อยคอนั่นนะ”ไคถาม

“เอาไปด้วยนั่นล่ะ อาจมีประโยชน์ อะไรบ้าง”จัมพ์ตอบ

             แล้วทั้งคู่ก็กลบกองไฟจนดับสนิทเตรียมตัวออกเดินทางทันที โชคดีที่ในกระเป๋าของลีฟามีไฟฉายทำให้การเดินทางตอนกลางคืนของทั้งคู่สะดวกขึ้น

“เราจะไปทางไหนกันดีล่ะ จัมพ์” ไค

“ออกไปถนนใหญ่ก่อนละกันค่อยคิดต่อ”จัมพ์ตอบ

                 แล้วทั้งคู่ก็ออกเดินทางด้วยเท้า ลัดเลาะป่ามาตามทางน้ำตกเดินมาเรื่อยเรื่อย ไคสังเกตุได้ว่าจัมพ์มีความชำนาญการเดินป่ามากแม้ในเวลากลางคืนก็สามารถหาทางเดินลัดป่าได้อย่างแม่นยำ พอเดินมาได้ซักสามชั่วโมง จัมพ์กับไคก็หยุดพักหลับนอน ตรงบริเวณริมน้ำตกเล็กเล็ก เพื่อรอจนใกล้เช้าค่อยเดินทางใหม่อีกครั้ง