[Love Brother] รักฉันไหมไอ่คุณชายร่วมบ้าน ☺

 
1 สัปดาห์ต่อมา
#ratichotfamily
ฉันชื่อเอพริล วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันต้องมาอยู่กับครอบครัวรติโชต ซึ่งฉันไม่เคยพบคนในครอบครัวนี้เลยนอกจากคุณลุงโชติเพื่อนของคุณแม่ นี่ฉันยังไม่รู้เลยว่านิสัยของครอบครัวนี้เป็นยังไง แต่ถ้าพูดถึงลุงโชติท่านเป็นคนดี มีน้ำใจ ถ้าฉันไม่เห็นแก่พวกผู้ใหญ่ฉันจะไม่มาอยู่ที่นี่หรอก ได้ยินข่าวมาว่าลูกชายบ้านนี้หน่ะร้ายกาจนัก
ฉันเดินลากกระเป๋าใบใหญ่มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ในกระเป๋าก็จะมีแค่ของที่จำเป็นเล็กๆน้อยๆเท่านั้น เพราะของใช้อื่นๆคุณลุงได้จัดเตรียมไว้ให้แล้ว ความรู้ของฉันตอนนี้คือทั้งตื่นเต้น ทั้งอารมณ์เสียเพราะว่าฉันไม่ได้อยากมาที่นี่เลยแม้แต่น้อย แต่เพื่อให้พ่อกับแม่ของฉันสบายใจฉันเลยต้องมา
ตื้ดดด ตื้ดดด
ฉันกดออดเพื่อให้คนในบ้าน ออกมาเปิดประตูให้ฉันเข้าไป เพราะตอนนี้อากาศร้อนมากถ้าฉันไม่กดออดันคงต้องยืนจนตัวไหม้เลยสินะ
“มาแล้วค่ะๆ” เสียงแม่บ้านพูดพร้อมเปิดประตูให้ฉันเข้าไป
“นี่ใช่คุณแอพริลหรือเปล่าคะ” แม่บ้านยืนมองหน้าฉัน แล้วเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้เลยเอ่ยถามฉัน
“อ่อใช่ค่ะ แล้วนี่ฉันจะเข้าไปได้หรือยังคะ” ด้วยความที่ฉันเป็นคนชอบวีนเลยเอ่ยคำพูดห้วนๆไปทำให้คุณแม่บ้านต้องเสียหน้า
“อ่อเข้ามาเลยค่ะ เดินตามมานะคะคุณหนู” แม่บ้านพูดพร้อมเดินนำหน้าเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ฉันเดินตามแม่บ้านไปเรื่อยๆ
“เอ่อคุณหนูคะ นี่เป็นห้องของคุณหนูค่ะ อันนี้เป็นกุญแจห้องค่ะ”แม่บ้านพูดพร้อมยื่นกุญจมาฉัน
“ขอบคุณค่ะ แล้วห้องตรงข้ามนี่ห้องของใครหรอคะ” ฉันเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าห้องตรงข้ามอยู่ห้องหนึ่ง
“อ่อ เป็นห้องของคุณออกัสค่ะ เป็นลูกชายคนโตของคุณท่านค่ะ ส่วนห้องข้างๆขวามือของคุณหนูเป็นห้องของคุณมาร์ช ลูกชายคนเล็กของคุณท่านค่ะ ส่วนห้องน้ำต้องใช้ร่วมกันนะคะ อยู่ทางซ้ายมือค่ะ” แม่บ้านอธิบายเพิ่มเติมเพื่อให้ฉันเข้าใจมากขึ้น
“ขอบคุณมากๆนะคะ” ฉันกล่าวขอบคุณพร้อมไขกุญแจเข้าไปในห้อง ระหว่างนั้น...
“เฮ้ยนี่เธอเป็นใครอ่ะ” ฉันมองไปทางต้นเสียงก็เห็นผู้ชายนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวโชว์ซิกแพ็ก (เอิ่มนี่ฉันมีเวลาสำรวจ)
“กรี้ดดดดด!! นี่นายมายืนทำบ้าอะไรหล่ะไปใส่เสื้อผ้าซะ” พูดจบฉันก็รีบเดินเข้าห้องไปทันที อะไรกันตั้งแต่เกิดมายังไม่เคย เห็นผู้ชายคนไหนหุ่นเอ็กซ์ขนาดนี้ ผู้ชายคนเมื่อกี้ต้องเป็นนายออกัสอะไรนั่นแน่ๆ นี่แค่เจอกันครั้งแรกก็เริ่มไม่ดีละเนี่ย
“เฮ้ยนี่เธอเมื่อกี้ฉันขอโทดคือฉันพึ่งอาบน้ำเสร็จหน่ะ ตอนนี้ฉันแต่งตัวเสร็จแล้วออกมาคุยกับันหน่อยสิเอพริล” เสียงนายคนเมื่อกี้เคาะประตูหน้าห้องฉัน ฉันจึงเดินไปเปิดประตูเพราะนายนั่นก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกมั้ง
“ไง ” ฉันทักทายคนตรงหน้า
“ไงหวัดดี ฉันชื่อมาร์ช ยินดีต้อนรับสู่บ้านฉัน ” เอ้านายมาร์ชหรอกหรอคิดว่าออกัสซะอีก
“อื้ม ขอบใจนะ ฉันชื่อเอพริล”
“อ่อฉันรู้แล้วหล่ะ คุณพ่อบอกฉันแล้ว” นายนี่ก็เป็นมิตรดีนะ (คนหรือหมา555)
“โอเคร งั้นฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ได้สิ เดินไปทางซ้ายมือก็จะเจอนะ” นายมาร์ชพูดพร้อมกับชี้ไปทางซ้าย
“โอเคร” แล้วฉันก็เดินไปทางซ้ายมือ
“นี่เธออออ!! เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วลงไปข้างล่างด้วยนะ คุณพ่อจะมีดินเนอร์ต้อนรับเธอ เร็วๆด้วยหล่ะ” มาร์ชตะโกนตามหลังฉันไป
“ได้ฉันจะรีบลงไป” ฉันตะโกนตอบ
หลังจากที่ฉันเข้าห้องน้ำเสร็จฉันก็เดินลงไปข้างล่างตามนี่มาร์ชบอก
“อ้าวว่าไงเอพริลเป็นไงบ้าง บ้านลุงสะดวกสบายดีไหม” คุณลุงโชติกล่าวทักทายฉัน
“ก็ดีค่ะ”
"นี่เธอ มัวแต่ยืนทำอะไรอยู่หล่ะ มานั่งนี่สิ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งกล่าวขึ้นซึ่งฉันคิดว่าน่าจะเป็นนายออกัส มั้งนะ -..-
“อื้ม” ฉันเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ก็คือข้างนายออกัส
ผ่านไป 5 นาที เงียบเหมือนเดิม...
“อ่าเด็กๆทำความรู้จักกันซะนะ ต้องอยู่ด้วยกันอีกตั้งสามเดือน” คุณลุงโชติเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไรเลย
“เฮ้ นี่เอพริลเธอกินนี่ซะนะ ตัวเล็กนิดเดียวเดินไปไหนลมพัดทีคงปลิวง่ายๆซินะ5555*ตักอาหารใส่จานฉัน* ” ให้ทายว่าใครพูด555 จะเป็นใครหล่ะ ถ้าไม่ใช่นายมาร์ช นายออกัสอ่ะหรอ หึ คนหรือก้อนหินว้ะเนี่ยนิ่งเป็นบ้า
“อื้ม นายก็กินเยอะๆนะ 555”
“พูดมากหน่า น่ารำคาญ” ออกัสพูด เอ้านายนี่ อยากเอาส้อมแทงตูดซะนี่ หึ
“นี่ฉันไม่ได้คุยกับนายนะ ฉันคุยกับมาร์ช :P ”
“ใช่ๆผมไม่ได้คุยกับพี่สักหน่อย พี่อย่ามามั่วหน่า”
“มั่วบ้าไรหล่ะ แกแหล่ะมาร์ช”
“พอๆ เด็กๆอย่าทะเลาะกัน” คุณลุงโชติเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสองพี่น้องนี่เริ่มทะเลาะกัน
“เอพริลอิ่มยัง ไปสวนหลังบ้านกันเถอะ อยู่ตรงนี้บรรยากาศไม่ค่อยดี” มาร์ชพูดชวนฉันพร้อมกับหันไปแลบลิ้นใสพี่ชายของตนเอร้ยน่ารักดีแฮะ
“อ่อๆอิ่มแล้วไปกันๆ” ฉันลุกแล้วเดินไปพร้อมกับมาร์ชที่สวนหลังบ้าน
“มาอยู่วันแรกก็อ่อยน้องฉันซะละ” อีตาออกัสตะโกนใส่ฉันโดยที่ไม่มองมาทางฉันเลยแม้แต่นิด จะบอกว่าด่าลอยๆ งั้นเรอะ หูยยยยย ขึ้นค่ะขึ้นเอพริลขึ้น
“อ่อยบ้าอ่อยบออะไรของนายหล่ะสมองนายคิดได้แค่นี้ไง” ฉันเลยโต้กลับไป ลืมบอกตอนนั้นคุณลุงขึ้นห้องไปแล้วไม่งั้นฉันคงได้แต่ยืนฟังเพราะฉันเกรงใจท่าน แต่ตอนนี้ท่านไม่อยู่ละ ฮ่าฮ่า
“พี่พูดไรของพี่วะ พี่ยังไม่รู้จักเธอดีพอ”
“แล้วแกรู้จักยัยนี่ดีพอแล้วหรอ” ตอบแบบไม่มองเหมือนเดิม กวนทรี.นว่.ะ
“เลิกเถียงกับคนแบบนี้เหอะ เถียงไปก็ไม่ช่วยไรหรอก” ฉันพูดพร้อมดึงแขนมาร์ชให้เดินไปสวนหลังบ้าน หลังจากนั้น.......