หนี้รัก.....หนี้แค้น (Y)

พรรษาวิ่งออกมาหน้าร้านสองมือกำหมัดแน่นด้วยความโกรธใบหน้าหวานเต็มไปด้วยน้ำตา เพราะความโกรธทำให้ไม่มีสติพรรษาไม่ได้เรียกรถแท็กซี่ที่วิ่งผ่านไปมาแต่เลือกที่จะวิ่งไปตามทางบนริมฟุตบาท

“ พรรษา…ระ…รอ..พี่ด้วย…แฮก ๆ  ” ดอนนี่ที่วิ่งตามมาหอบหายใจเข้าออกเร็ว ๆ

“ เจ๊…อึก ” พรรษาหันกลับมามองคนที่เรียกตนเองก็เจอกลับดอนนี่ไม่มีคนที่ตนเองคิดเอาไว้ ไม่มี หึหึ คนเลว คนสารเลว

“ พรรษา  ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ” เพราะไม่รู้จะปลอบน้องอย่างไรดี จึงได้แต่บอกว่าไม่เป็นไร ใช่ไม่เป็นไร พวกเราจะต้องไม่เป็นไร พวกเราจะผ่านมันไปได้อีกไม่นาน…อีกไม่นาน

พรรษา  part

ผมเดินอยู่ฟุตบาทกับเจ๊ดอนนี่แค่สองคน ใช่….แค่สองคนมันน่าเจ็บใจนัก ชีวิตของผมต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา พี่ชายผมต้องเข้าโรงพยาบาลก็เพราะเขา ผมไม่ได้เรียนต่อก็เพราะเขา เพราะเขาคนเดียว สำหรับเขาแล้วผมมันก็แค่ความผิดพลาดที่เขาเองก็ไม่อยากให้มันเกิด ที่เข้ามาก็คงเป็นเพราะอยากที่จะลบล้างความผิดที่ติดอยู่ใจของเขากลับคนรักเท่านั้น

“ เจ๊….เราเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ ” เสียงแหบแห้งที่ผ่านการร้องไห้เอ่ยถามอย่างแผ่วเบา สายเหม่อมองอย่างไร้จุดหมายสองเท้าที่ก้าวเดินเหมือนจะหมดแรงเสียดื้อ ๆ

“ สองเดือน ….พรรษาไม่ว่าเราจะคิดจะทำอะไร พี่ว่าเราหยุดมันซะ ไม่ว่ายังไงเราก็ไม่มีทางทำอะไรพวกเขาได้หรอก ”เสียงของเจ๊ดอนนี่ที่แผ่วลงตอนท้ายดึงความสนใจผมอีกครั้ง

“ แล้วเจ๊จะให้ผมมองดูพวกมันมีความสุขอย่างงั้นเหรอ !!! ฮึก…ถะ..ถ้าเป็นตอนนั้น ถ้าพวกเขาลงมาช่วย อึก…ผมคงโกรธน้อยกว่านี้หรือไม่ก็ขอบคุณที่พาพี่หรรษาส่งโรงพยาบาลทันเวลา และช่วยเอาพี่หรรษากลับมาได้ แต่มันไม่ใช่ไง!!! มันใช่  เจ๊จะให้ผมหดหัวอยู่ในกระดองเหมือนเจ๊เหรอ ผมทำไม่ได้หรอก” ผมโกรธมากนะที่เจ๊ไม่เห็นด้วยและไม่คิดจะเอาคืนพวกนั้น แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะว่าแกเลย

“ ใช่ ! พี่มันหดหัวอยู่ในกระดอง แล้วไงจะให้ทำยัง นี่มันชีวิตจริงนะพรรษาไม่ใช่ในละครหรือนิยายน้ำเน่าที่เราเคยดูเคยอ่าน ที่นางเอกสามารถแก้แค้นเอาคืนพวกคนใจร้าย และนั้นก็เพราะว่าเขามีความรู้และพวกพ้องที่พอจะต่อกรกันได้ แล้วเราล่ะพรรษาเคยคิดบ้างไหมว่าเรามีอะไร เราก็แค่ไอ้กระจอกหากินกลางคืน คนที่แม้แต่เงินตอนนี้แทบไม่มีติดตัว การศึกษา ฮึก…ก็มีแค่หางอึง ญาติพี่น้องหรือพวกพ้องเราก็ไม่มีฮืออ….ไหนล่ะสิ่งที่เราจะเอาไปสู้กับเขา ” เจ๊ดอนนี่ปล่อยโฮออกมาทันทีที่ผมพูดจบก่อนจะพยามเตือนสติผมไม่ให้จองเวรกับคนพวกนั้น

 “ สิ่งที่พี่ทำ อยู่มันอาจจะดูขี้ขลาดที่ยอมให้พวกนั้นเอาเปรียบ แต่พี่ก็แค่คิดว่า…ถือซะว่าให้มันหมดเวรหมดกรรมกันไปจะได้ไม่ต้องพบเจอกันอีก และถ้านี้คือของละครชีวิตของพวกเราก็ดำเนินมาใกล้ถึงตอนจบแล้วนะพรรษา เรากำลังจะเป็นอิสระ พวกเราจะได้ไปจากพวกคนใจร้ายพวกนี้ซะที เชื่อพี่เถอะนะ คนพวกนั้นมีทั้งเงินและอำนาจ สิ่งที่พวกเขามีอยู่ในมือมันเปลี่ยนจากดำให้เป็นขาวดีให้เป็นเลวได้ง่ายยิ่งกว่าปลอกกล้วยเข้าปากซะอีก ”ผมได้แต่ขมวดคิ้วมองคนที่พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เจ๊ดอนนี่ที่เข้มแข็งและไม่กลัวใครแต่ตอนนี้ ผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าผมแทบจะไม่เหลือเคล้าเดิมเลยแม้แต่น้อยมันทำให้ผมสงสัยว่าตลอดเวลาที่ห่างกันเจ๊ดอนนี่ที่เข้มแข็ง คนที่คอยปกป้องผมได้พบเจออะไรมาบ้าง

“ อืม…ฮึก…ผมจะไม่แก้แค้น แต่ผมขอเอาคืนเขาที่หลอกผม ตลอดเวลาที่เหลืออยู่ผมทำให้เขาลืมไม่ลงเลยค่อยดู ฮึก…และก็…ขอโทษนะครับที่ผมว่าเจ๊แบบนั้น ขอโทษครับ ” ผมตอบตกลงพร้อมกับสวมกอดเจ๊ดอนนี่เอาไว้ได้ เจ๊ดอนนี่กอดตอบผมเหมือนกับต้องการให้กำลังใจซึ่งกันและกัน แต่ท้ายประโยคกับทำให้เจ๊ดอนนี่ถอนหายใจอย่างระอากับความไม่เอาไหนของผมที่บ่นเทาไรก็ไม่ฟัง

Part พรรษา end

ณ คอนโด ( ที่พรรษาพัก )

ทามรีบตามพรรษาออกมาหลังจากเสียเวลากับเพื่อนและชำระเงินทุกอย่างที่เตรียมเอาไว้มันผิดพลาดไปหมดและดุเหมือนเขาจะทำผิดพลาดครั้งใหญ่อย่างที่เอื้อมดาวว่า เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะให้มันเป็นแบบนั้นเขาเพียงต้องการเตือนพรรษาไม่ให้ก้าวร้าวผู้ที่มีอายุมากกว่าจนลืมนึกไปว่าถ้าผู้ใหญ่ทำตัวดีไม่หาเรื่องเด็กก่อนคงไม่โดนเด็กมันด่าเอา ให้ตายสิสิ่งที่เขาทำมันไม่ต่างอะไรกับช่วยเพื่อนของเขา เขาเลือกเพื่อนมากกว่าคนที่เขาบอกว่ารัก คนที่ดูแลเขาอย่างดีคนที่ไม่เคยทำให้เขาเสียใจ พี่ขอโทษพรรษา

แกร็ก…

า

“ พรรษา…พรรษาอยู่ไหน ” ทามเปิดประตูห้องพักของตนกับคนรักเข้าภายในห้องที่เงียบกริบจนเขาอดหวั่นใจไม่ได้

“ พรรษาครับ ” ความเครียดเริ่มเกาะกุมเมื่อเดินมาเปิดประตูห้องนอนแล้วไม่พบคนที่ใจนึกถึง

“ โธ่เว้ย !! ” ความกลัวทำให้ทามร้องออกมาอย่างหัวเสียเขากลัวว่าจะเสียพรรษาไปเขาพึ่งจะรู้ใจตัวเองว่ารักอีกคนมากแค่ไหน มันไม่ใช่แค่อยากชดใช้ในสิ่งที่เคยทำผิด แต่มันเป็นเพราะเขาต้องการร่างเล็กที่ดึงดูดเขาตั้งแต่แรกเห็น และนี่ล่ะมั้งที่เป็นเหตุผลที่เขาเลือกใช้ร่างกายผูกมัดอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยกัน แต่ตอนนี้ คน ๆ นั้น อยู่ไหน

แกร็ก…ปัง

เสียงเปิดปิดประตูเรียกสติของคนที่กำลังเดินกลับไปกลับมาอย่างกำลังใช้ความคิดให้หันกับมามอง

“ พรรษา ไปไหนมารู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงแทบแย่ ” พรรษาหยุดเดิน เงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างสงสัยกับการกระทำที่ต่างกับที่อยู่ที่ร้านอาหารเมื่อครู่

พรรษา part

 หึ เรามันก็คงมีความสำคัญแค่นี้เองสินะ แค่บนเตียง พรรษาไม่ได้ตอบอะไรและเลือกจะเดินผ่านคนที่ทำเหมือนห่วงใยกันมากนั้นไปยังห้องนอน ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำวันนี้เขาเหนื่อยมากขออาบน้ำแล้วนอนพักให้หายเหนื่อยก่อนแล้วกัน ป่านนี้เจ๊ดอนนี่จะกลับถึงห้องของทวยเทพรึยังนะบอกให้นอนด้วยกันก็ไม่ฟัง นายทวยเทพต้องขู่อะไรเจ๊แน่ ๆ

กึก…

สัมผัสบางอย่างที่นิ้วข้าวซ้ายทำให้เจ้าของร่างขมวดคิ้วมองอย่างสงสัยวันนี้มันวันอะไรกันเนี๊ย ทำไมมีแต่เรื่องที่เขาต้องใช่ความคิดมากขนาดนี้ ไอ้สิ่งที่อยู่ในนิ้วนางข้างซ้ายเขาจำได้ว่าไม่เคยมีมันมาก่อน สมองที่เหนื่อยหล้าเรียบเรียงสิ่งต่างที่เกิดขึ้นในรอบวันว่าไอ้แหวนเจ้าปัญหามันมาอยู่กับตอนไหน ภาพทุกอย่างหยุดที่เหตุการณ์ ตอนที่เขาขว้าเค้กชินนั้นมาระเลงหน้า ยัยปีศาจปากแดงนั่น เค้กที่เทวาสั่งเอาไว้ให้เขา

“ ฮ่าๆๆ….ฮือๆๆๆ ” นี่มันบ้าอะไรกัน มันเรื่องบ้าอะไร ผมไม่รู้จะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดีแล้วผมพึ่งจะ 18 นะทำไมต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย

ปัง ๆ

“ พรรษา เป็นอะไรหรือเปล่า ปัง ๆ พรรษาตอบพี่หน่อย ” ผมได้แต่มองประตูที่คั้นกลางระหว่างเราเอาไว้ ถ้าเป็นไปได้ผมไม่อยากให้มาเปิดออกได้ อยากให้มันปิดอยู่แบบนั้น แบบนี้รึเปล่านะที่เจ๊ดอนนี่รู้สึก…. ไม่อยากอยู่ร่วมชายคาหรืออาจจะร่วมโลกเดียวกัน

 ดอนนี่่ end

เพราะคนที่อยู่ในห้องน้ำที่อยู่ดี ๆ ก็หัวเราะแล้วก็ตามมาด้วยเสียงร้องไห้ ทำเอาคนที่นั่งรออยู่บนเตียงตกใจกลับสิ่งที่ได้ยิน เคาะประตูถามก็ไม่ยอมตอบดีหน่อยที่ได้ยินเสียงคนข้างในเปิดน้ำฝักบัว คงไม่เป็นไรแล้วสินะ  พี่ขอโทษ ได้แต่เอ่ยคำนั้นในใจวันนี้เขาคงทำให้คนตัวเล็กเจ็บมากสินะ

ผ่านไป 20 นาที

พรรษาเดินออกมาด้วยสภาพโชกน้ำไม่มีการเช็ดตัวหรือแม้แต่ผ้าห่อกายนำพาร่างเล็ก ๆ ของตัวเองเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเปิดประตูออกเพื่อจะหาชุดใส่นอน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อผ้าขนหนูผืนหนา เข้ามาโอบกายเอาไว้

“ ออกมาแบบนี้ เดี๋ยวก็เป็นหวัดเอานะครับ ” เทวาเช็ดตัวให้พรรษาอย่างเอาใจใส่เรียกน้ำตาของคนตัวเล็กกว่าได้ในทันที แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอีกฝ่ายปล่อยให้เทวาทำตามใจชอบเหมือนกับที่ปล่อยน้ำตาให้ไหลโดยไม่ยอมเช็ด ในความคิดของพรรษาในเวลานี้พรรษารู้สึกว่า ตัวเองจะมีความสำคัญกับเทวาก็แค่เพียงที่นี่ให้ห้องแห่งนี้เท่านั้น