หนี้รัก.....หนี้แค้น (Y)

เทวา Part

 

ผมนอนมองร่างบางข้างร่างตัวอย่างสุขใจ พรรษาพึ่งจะได้นอนเมื่อตอนตี 4 นี่เองก็กว่าบทลงโทษของผมจะจบลงมันค่อนข้างจะยาวนานหน่อย นี่ผมไม่ได้หื่นนะก็แค่รู้สึกว่ากินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่มแค่นั้นเอง ผมชอบเวลานี้ที่สุดเลยเวลาที่ได้อยู่กับน้องเวลาที่ได้เห็นน้องมีความสุข มันเป็นอะไรที่ทำให้ผมสุขใจอย่างบอกไม่ถูก ดีใจที่ได้ความรักจากน้องถึงน้องไม่ได้บอกแต่การกระทำหลาย ๆ อย่างของน้องมันบอกผมได้เป็นอย่างดี แต่ก็ยังมีบางอย่างที่ยังติดค้างใจอยู่คำพูดของคุณดอนนี่ที่พูดกับผมก่อนที่น้องจะมาอยู่กับผม ใช่ผมจะรักและยอมรับน้องได้ไหมนั่นสินะก็ในเมื่อผมยังมีเงาของใครอีกคนซ่อนอยู่ผมก็ได้แต่หวังว่าทุกอย่างมันจะกระจ่างก่อนที่เงานั่นจะกลับมา...ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายไป

 

“ อือ... ”เสียงครางแสนหวานดึงความสนใจผมกับมาที่ร่างเล็กบอบบางสงสัยน้องคงเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวดีหน่อยที่น้องไม่มีไข้

 

“ อืม...ตื่นนานแล้วเหรอครับ ”ร่างเล็กเอ่ยทักทายเทวาด้วยตาปรือ ๆ ร่างสูงถึงกับชะงักกับภาพตรงหน้าพลางคิดในใจว่าพรรษานี่คือยาปลุกเซ็กซ์ดี ๆ นี่เอง ร่างเล็กที่นอนตาปรือดูยั่วยวนมากในสายตาเขา

 

“ ครับ...พี่พึ่งตื่น...เมื่อกี้นี้เอง ”ผมไม่ได้โกหกน้องนะครับแค่...ตอบในสิ่งที่ผมรู้สึกเท่านั้นเอง

 

“ เอ่อ...ผมว่าพี่ทามไปอาบน้ำก่อนดีกว่าไหมนะครับเดี๋ยวไปทำงานสาย ”พรรษารีบไล่ร่างสูงให้ไปอาบน้ำเพราะรู้ถึงความไม่ปลอดภัยก็จะอะไรซะอีกหล่ะ ก็เจ้าทามน้อยแต่ไม่น้อยสมชื่อมันกำลังดันขาอยู่นะสิ

 

“ วันนี้เป็นวันเสาร์พี่หยุดไม่ต้องทำงาน ว่าแต่เราเถอะไม่สบายหรือเปล่าดูสิหน้าแดงเชียว ”ยิ่งพูดน้องยิ่งหน้าแดงน่ารักจริง ๆ ผมเลยอดแกล้งน้องมันไม่ได้

 

“ ถ้างั้นพี่ทามก็ปล่อยผมสิครับ เดี๋ยวผมจะไปเตรียมอาหารเช้าให้ ”หึหึ น่ารักจริง ๆ เลยไล่ผมไม่สำเร็จก็เลยจะออกไปเองแต่มีรึที่ผมจะยอม

 

“ ไม่ต้องเตรียมหรอก ก็ในเมื่ออาหารเช้าของพี่อยู่บนเตียง ”ผมพูดจบก็ก้มลงหมายจะจูบปากอิ่มสีแดงระเรื่อแต่ยังไม่ทันที่จะถึงเป้าหมาย

 

ปิ๋งป่อง....ปิ๋งป่อง....ปิ๋งป่อง

 

“ ใครมาทำอะไรตอนนี้นะ ”ร่างสูงบ่นออกมาอย่างหัวเสียที่ถูกขัดจังหวะ

 

“ อือ...พี่ทามอย่าครับ  ไปดูสิว่าใครมาเพื่อเกี่ยวกับงานของพี่ทามนะครับ ”พรรษาร้องบอกร่างสูงที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่แถมยังไซร้ลงต่ำมาจนถึงเนินอกขาวของตัวเอง

 

“ อ้าว..แล้วทำไมพรรษาไม่ไปเปิดเองหล่ะครับ ”ร่างสูงพูดขึ้นในตากรุ่มกริ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์รู้ทั้งรู้ว่าร่างเล็กไม่มีอะไรติดตัวเลยไหนจะอาการเสียดช่องทางรักที่พึ่งผ่านกิจกรรมมาอย่างหนักถ้าให้เดินไปเปิดประตูตอนนี้ร่างเล็กคงได้อายเป็นแน่

 

ขวับ!!

 

“ โอ๋ ๆ อย่างอนนะครับ เดี๋ยวพี่ไปให้ก็ได้ว่าใครที่มันกล้ามารบกวนการกินอาหารเช้าของพี่...ฟอด ”ผมรีบง้อเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดที่ตอนนี้ค้อนผมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับใบหน้าเรียวถูกฉาบไปด้วยสีแดงระเรื่อไม่ต้องบอกก็รู้ว่าร่างเล็กกำลังอายที่ผมพูดไปเมื่อสักครู่มากแค่ไหนผมหมอแก้มนวลก่อนที่จะลุกขึ้นคว้าเอาเสื้อคุมอาบน้ำมาสวมแล้วเดินไปที่ประตูคงไม่ต้องเดาว่าเป็นใครนอกจากเจ้าทายเพราะว่าผมไม่ได้บอกใครเรื่องคอนโดนี้และอีกอย่างผมไม่ได้โทรสั่งลูกน้องให้เอาเอกสารมาให้ที่นี้

 

ปิ๋งป่อง....ปิ๋งป่อง....ปิ๋งป่อง

 

“ มาแล้วมาแล้ว จะกดอะไรกันหนักกันหนาครับคุณชะ..... ”ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องอ้าปากค้างด้วยโดนความอึ้งวิ่งเข้าชนอย่างจังเพราะร่างบางระหงตรงหน้าไม่ใช่...เจ้าทายแต่เป็น...

 

“ เซอร์ไพรท์...ฟ้ากลับมาแล้วค่ะทาม ”อิงฟ้า

 

“ เอ่อ...ครับ ขะ...เข้ามาข้างในก่อนสิครับ ”ให้ตายสิผมไม่ชอบอะไรแบบนี้เลยทำไมทุกอย่างมันถึงได้เป็นแบบนี้นะ ทั้งที่ผมกำลังคิดว่าผมอาจจะรักพรรษาเข้าแล้วจริง ๆ แต่เพียงแค่ผมไม่มั่นใจแต่ว่าการมาของผู้หญิงคนนี้มันทำให้ผมรู้สึกว่าความมั่นคงที่เริ่มก่อตัวขึ้นมันเริ่มสั่นคอน

 

ปิ๋งป่อง....ปิ๋งป่อง....ปิ๋งป่อง

 

ผมชวนฟ้าหรืออิงฟ้าเข้ามาในห้องได้ไม่นานหนักก็มีคนมากดกริ่งอีกครั้งคราวนี้คงเป็นทายแน่ ๆ ผมเดินไปเปิดประตูอีกครั้ง

 

“ สวัสดีตอนเช้าครับพี่ชาย อุ๊ย ๆ สงสัยท่าทางเมื่อคืนจะหนัก ดูสิออกมาเปิดประตูในสภาพเนี่ย นี่น้องคงไม่ได้มาขัดจังหวะใช่ไหมกินเยอะเหมือนกันนะพี่เราถึงว่าไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องบ้างเลย ไหน ๆ ขอน้องดูสภาพเพื่อนใหม่ของน้องหน่อยสิเป็นอย่างไรบ้าง ”เจ้าน้องชายตัวแสบพูดขึ้นทันทีที่ผมเปิดประตูให้พร้อมกับสายตาแพรวพราวมาให้ผมก่อนจะถือวิสาสะเดินเบียดผมเข้ามาหยุดอยู่ที่ห้องรับแขกสถานที่ ๆ มีหญิงสาวร่างบางระหงสวยปานนางฟ้าส่งยิ้มมาให้แล้วหันมากลับมามองผมด้วยสายตาประมาณว่านี่มันอะไรกัน

 

“ เอ่อ...อิงฟ้าเขาพึ่งกลับมาจาก’เมกานะเลยแวะมาหา ”ผมตอบน้องไปด้วยน้ำเสียงเบาหวิวผมรู้ว่าตอนนี้น้องมันรู้สึกไม่ดีทายไม่ชอบคนที่โกหกและเห็นคนอื่นเป็นของเล่นที่จะปั่นหัวยังไงก็ได้โดยเฉพาะคนแบบที่น้องเป็น

 

“ ใครมาเหรอครับพี่ทาม ”ผมยังไม่ทันที่จะสำนึกความผิดต่อทายเสร็จพรรษาก็เดิมออกมาจากห้องนอนด้วยสภาพที่ใครเห็นก็ต้องรู้ว่าก่อนหน้านี้ร่างเล็กไปทำอะไรมา

 

“ แหม! สภาพโทรมกว่าที่คิดนะเนี่ย พี่ทามอ่ะไม่ถนอมเพื่อนทายเลยนะดูสิลายไปหมดทั้งตัวเลย ”ทายเดินเข้าไปหาพรรษาพร้อมกับเอ่ยแซวร่างเล็กจนหน้าของพรรษาขึ้นสีแดงอย่างน่ารักก่อนจะหันมาต่อว่าผมเสียงดังเหมือนกับจะประกาศให้ใครบ้างคนในที่นี้รับทราบกับสถานะของร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาคนรอบข้างด้วยความอาย

 

“ ยุ่งนะ...เราดูแลแขกพี่ด้วยละกันเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน...เสียดายจังพี่เลยอดทานมื้อเช้าเลย ”ผมเอ็ดทายอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะเดินมาพูดกับพรรษาด้วยคำพูดที่ธรรดาแต่แฝงความหมายที่ร่างเล็กก็รู้ดีว่ามันคืออะไรจนหน้าที่แดงอยู่แล้วแดงขึ้นไปอีกครั้งนี้ผมไม่ได้มีเจตนาจะแซวน้องเลยแต่ผมแค่อยากทำให้น้องรู้ว่าผมให้ความสำคัญกับน้องและไม่ได้แคร์ผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่โซฟาตัวหรูผมไม่อยากให้น้องคิดมาก

 

เทวา end

 

พรรษา Part

 

ผมออกมาก็เห็นผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ตรงที่โซฟากับทายก็เลยเอ่ยถามออกไปแต่ก็เจอทายแซวก่อนที่พี่ทามจะเอ่ยอะไรแต่ผมก็แอบเห็นแววตาที่ดูเครียดในดวงตาสีเข้มร่างสูงไม่ได้บอกอะไรทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ได้แต่ฝากให้ทายดูแลแขกของเขาแต่หน้าที่นี้มันต้องเป็นของผมซิทำไมถึงทำอย่างกับไม่อยากให้ผมเข้าใกล้ผู้หญิงคนนี้เลย พี่ทามแซวผมให้ได้อายก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำแต่ทำไมครั้งนี้มันไม่รู้สึกหวาบหวิวเหมือนครั้งผ่าน ๆ มาทำไมมันรู้สึกขม ๆ ฝืดอย่างไงไม่รู้สิ

 

“ นี่ ๆ เลิกอายได้แล้วไปเตรียมของมารับแขกกันดีกว่า ”เสียงสดใสเอ่ยขึ้นมาคงเป็นเพราะผมเงียบไปนานผมเลยพาทายมาที่ห้องครัวเตรียมน้ำกับผลไม้ให้กับแขกของพี่ทามผมเดาเอาว่าผู้หญิงที่ดูสวยผิวพรรณดีอย่างเขาน่าจะชอบทานผลไม้มากกว่าคุ๊กกี้

 

“ มะ..เดี๋ยวเราเอาไปให้พี่เขาเองพรรษาทำอาหารเช้าเลยละกันเดี๋ยวจะได้รีบออกไปเยี่ยมพี่ชายกันนี่สายมากแล้วเดี๋ยวแดดจะร้อน  ”เป็นอย่างที่ผมแอบคิดเอาไว้ไม่มีผิดพี่ทามมีบางอย่างปิดบังผมอยู่ ผมได้แต่พยักหน้ารับจากประสบการณ์ที่ผ่านมามันสอนผมให้ใจเย็นเพราะบางอย่างมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดแต่เราก็ไม่ควรชะล่าใจเหมือนกัน

 

“ ทำไรทานครับหืม ”พี่ทามเดินเข้ามากอดผมจากทางด้านหลังขณะที่กำลังทอดไข่ดาว

 

“american breakfastครับพี่ทามอยากทานอะไรเพิ่มไหมครับแล้วแขกของพี่ทามจะทานอะไรเดี๋ยวผมทำให้ ”ผมตอบพี่ทามเหมือนเดิมอย่างที่เราคุยกัน

 

“ เอ่อ...ไม่ต้องเตรียมเพื่อพวกพี่หรอกครับพอดีพี่มีธุระต้องไปทำข้างนอกกับเพื่อนก็เลยคิดว่าจะหาทานข้างเลยนะ ”พี่ทามบอกกับผมด้วยน้ำแผ่ว

 

“ เหรอครับ ไม่เป็นไรครับดีนะเนี่ย ที่ผมพึ่งเริ่มไม่งั้นอาหารเช้าของผมคงเป็นหม้ายแน่ ๆคริ คริ ”ผมเงยหน้าส่งยิ้มหวานไปให้เพื่อเป็นการบอกว่าผมไม่เป็นอะไร

 

“ ครับ งั้นพี่ไปเลยนะเดี๋ยวขากลับพี่ไปรับที่โรงพยาบาลนะครับไปหนีกลับก่อนนะ ฟอดด ”พี่ทามหมอแก้มเสร็จก็รีบเดินออกไปเลยเขาจะรู้ไหมนะว่ายิ่งเขาพยายามทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรมากเท่าไหร่เขากับแสดงมันออกมามากเท่านั้น

V

V

V

V

V

V

 

ผมกับทายทานอาหารเช้ากันเสร็จก็ออกมารอรถที่หน้าคอนโด ทายบ่นตลอดที่รอรถเพราะไม่เคยต้องมานั่งรอแบบนี้ปกติจะไปไหนมาไหนก็จะมีคนขับให้ตลอด แถมตบท้ายด้วยว่าถ้าไม่ใช่เพราะพี่ทามนะตัวเองคงมีรถขับไปไหนมาแล้ว ผมเลยถามว่าเพราะอะไรพี่ทามทำอะไรทายถึงไม่ได้มีรถเป็นของตัวเอง ทายก็ตอบผมด้วยเสียงอ้อมแอ้มว่า “ ก็ทายแค่ขับรถไม่ระวังเลยไปชนกับรถของคนอื่นเข้าแค่นั้นเอง แต่มันก็ไม่ได้แรงอะไรมากนะ ” ผมว่าพี่ทามเป็นห่วงทายมากเกินไปนะคนเราถ้าพึ่งหัดขับมันก็ต้องมีกันบ้าง ผมปลอบทายไปอย่างนั้นทายเลยได้ใจเห็นวามีพวกเลยพูดขึ้นด้วยหน้าที่เชิดกว่าปกติ “ ใช่ไหมละ แค่ 10 ครั้งเองทำเป็นฟ้องพ่อได้ทายเลยอดขับเลย ” อืมผมขอถอนคำพูดนะเมื่อกี้ผมไม่ได้พูดอะไรเลยผมว่าพี่ทามทำถูกแล้วหล่ะถ้าปล่อยให้ทายขับรถอาจจะเป็นอันตรายต่อเพื่อนร่วมทางก็เป็นได้และไอ้ 10 ครั้ง เนี่ยคือทุกครั้งที่ทายจับรถนะครับและก็ก่อนหน้านี้ทายเรียนหัดขับรถผ่านแล้วด้วยแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพอมาขับบนถนนจริง ๆ ถึงได้ชนทุกครั้ง

 

“ อ๊ะ! ทายเราลืมโทรศัทพ์อ่ะ ทายไปโรงพยาบาลก่อนเลยแล้วกันนะเดี๋ยวเราตามไป ” รถแทกซี่มาแล้วแท้ ๆ ดันลืมโทรศัพท์ได้

 

“ อ้าว เออ ๆ แล้วตามมานะ ”ทายตอบรับก่อนจะขึ้นรถไปผมกลับเข้ามาที่ห้องอีกครั้งด้วยท่าทางที่ต้วมเตียมเหมือนเต่าก็จะอะไรละครับ เพราะพี่ทามตนเดียวเลยที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้

 

“ อยู่ไหนนะ จำได้ว่าวางไว้ที่ห้องนอนนี่หน่า ”ผมบ่นกับตัวเองคนกำลังรีบแต่กับหาของไม่เจอเลยหงุดหงิด

 

Tru…Tru…Tru…

 

“ อ๊ะ! เจอแล้วเบอร์ใครไม่คุ้นเลย ”ดีที่มีคนโทรเข้ามาไม่งั้นคงงมหาอีกนาน แต่ใครโทรมาเบอร์แปลกด้วย

 

( พรรษาตอนนี้อยู่ไหนรีบมาโรงพยาบาลเร็ว ๆ นะ หรรษาฟื้นแล้ว ) ผมกดรับสายยังไม่ทันที่จะพูดอะไรปลายสายกับพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

 

“ อะ...อะไรนะครับเจ๊พี่หรรษาฟื้นแล้วเหรอ ครับ...ครับ...เดี๋ยวผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ ”ดีใจคำนี้ที่ผมรู้สึกอยู่ตอนนี้คำเดียวที่แทนความรู้ของผมตอนนี้ ผมเดินไปเปิดประตูห้องนอน

 

“ ทำไมค่ะ ทามไหนเมื่อกี้ทามบอกว่าเราออกนอกแล้วทำไมทามพาฟ้าไปที่สวนของคอนโด บอกฟ้ามาได้ไหมทำไมต้องโกหก ”ผมนิ่งอึ้งกับเสียงที่ได้ยินพี่ทามไม่ได้ออกไปข้างนอกแต่รอให้พวกผมออกไปก่อที่จะเข้ามา

 

“ ผมขอโทษ ”พี่ทาม

 

“ ฟ้าไม่ต้องการคำขอโทษ บอกมาว่าทำไม ”ผมแอบมองร่างสองร่างที่ยืนคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขก

 

“ ฟ้ายังจำ...เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเกือบปีได้ไหม ”ผมเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจอะไรบ้างอย่างที่ผมกลัวมันคงไม่ใช่หรอกมันคงไม่บังเอิญขนาดนั้น

 

“ แล้วไงค่ะ นี่อย่าบอกนะว่าเด็กผู้ชายคนนั้น ”อะไร เขาหมายถึงผมใช่มั๊ย

 

“ ใช่พรรษาคือน้องชายของคนที่นั้น ” มะ...ไม่จริงพี่ทามคือคนที่ทำให้พี่หรรษาต้อง....ร่างเล็กตัวแข็งทื้อเหมือนโดนคำสาปความจริงที่ได้ยินมันทำให้ร่างบางเจ็บปวดราวกับว่าเข็มนับล้านเล่มพุ่งเข้าที่หัวใจพร้อม ๆ

 

“ คุณก็เลย ต้องเอาเด็กนั้นมาเลี้ยงไว้ในฐานะนางบำเรอสินะ ”เป็นอีกครั้งที่ร่างเล็กอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

 

“ ไม่ใช่นะ เพียงแต่ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าต้องทำยังให้เขายอมรับการช่วยเหลือจากผม ”เทวาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปัญหาตอนนี้เขาจะไม่หนักใจเลยถ้าไม่ความรู้สึกของร่างเล็กที่เขาหลงไหลเป็นเดิมพันเพราะไม่อยากให้ร่างเล็กต้องเสียใจเลยเลือกที่จะปิดบังยิ่งเขาอยู่ใกล้กับอิงฟ้านานเท่าไหร่หัวใจของเขากลับโหยหาร่างเล็กมากเท่านั้นเขายอมรับว่านาทีแรกที่เขาเห็นอิงฟ้าที่หน้าประตูเขาลังเลใจแต่ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเขารักพรรษาไม่ใช่อิงฟ้า

 

“ แล้วฟ้าละค่ะ ฟ้าผิดอะไร คุณเอาฟ้าไปไว้ที่ไหน ”ร่างระหงขึ้นเสียงถามเทวาทันทีทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้หล่อนมั่นใจว่าไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงผู้ชายตรงหน้าให้เปลี่ยนใจไปกับใครได้แต่ทำไมวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เธอทิ้งเขาไป

 

“ วันนั้นคุณเดินออกจากชีวิตผมเองนะฟ้า ในวันที่ผมกำลังเป็นทุกข์คุณก็เลือกที่จะทิ้งผมไว้ แล้วก็กลับมาถามผมในวันนี้ว่าคุณผิดอะไรเนี่ยนะ ”ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งร่างเล็กที่อยู่หลังบานประตูทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรงเมื่อไม่กี่นาทีเขายังได้รับข่าวดีอยู่เลยแล้วทำไมตอนนี้...เขารู้แล้วว่าใครขับรถชนพี่ชายตนเอง..ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ...ทำไมพรรษาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยเขาไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา เหนื่อย ตอนนี้เขาเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไร

 

******************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************