คฤหาสตร์ราตรี

   ณ กรุงเทพมหานคร สมัยรัชกาลที่ 5 ที่กรุงเทพมหานคร ชาวบ้านและเด็กกัน อย่างสนุกสุขสนาน   วันหนึ่งขณะที่ที่เด็กๆกำลังเล่นหมาเก็บหินกันอยู่  บัวบอกว่า นี่พวกเรามาเล่นกันนะ ได้สิ พุดตาลพูด ฉันขอด้วยนะคอยดูฉันต้องชนะให้ได้ จำปาบอก เอ้า แล้วพุดแก้วไม่เล่นหรอ บัวบอกด้วยเสียงนิ่มๆ พุดแก้วบอก
ฉันไม่ดอก เล่นไม่เก่ง ไม่เป็น ด้วยพร้อมกับนั่งกอดอกหันหลังให้ ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปเล่นอย่างอื่นนะ
เล่นไรหรอ พุดตาลบอก พุดแก้วบอกว่า ก้านกล้วย พุดแก้วพูดเสียงห้อย ทุกคนหัวเราะ พอเสร็จคำหัวเราะ ก็มี เสียงเด็กผู้หญิง มาบอกว่า ขอเล่นด้วยนะทุกคน ทุกคนต่างพูดพร้อมกัน ว่าราตรี !!!!
ใช่ทำไมหรอ ราตรีบอก ฉันไม่ให้เธอเล่นดวยดอก บ้านเธออ่ะเก็บค่าเช่าตลาดแพงเป็นอะไร จำปากล่าว  ใจเย็นๆๆ มีอะไรก็คุยกันนะ พุดตาลพูด แต่ด้วยความเอ๋อของพุดแก้ว เดินชนต้นไม้ เหลือบไปเห็นวดีคนรับใช้ของราตรีพอดี พร้อมพูดว่า อ๋อ ที่แท้ก็จะมาเก็บค่าเช่าตลาด วดีจึงบอกว่า ก็บ้านแกไม่ยอมจ่ายค่าเช่าตลาดสักทีนะ พุดตาลพุดแก้ว พุดตาลตอบว่า นี่ให้เวลา3เดือน แต่นี่2เดือนเองมิใช่รึ รึว่ามีปัญหา ราตรีที่แกล้งทำเป็นดี ก็เลยตอบว่า นี่ ถ้ามีก็ค่อยให้นะจ๊ะ ฉันไม่รีบ พุดแก้วและจำปาเองพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ว่า แหมไม่รีบแล้วจะมาเก็บไม๊มมม ลากเสียงยาว
จำปาเองเอาดินขว้างใส่ราตรี ส่วนพุดแก้ว เอาขี้ควายปาใส่หน้า ส่วนพุดตาลและบัวต่างพูดกันเบาๆว่า หาเรื่องใส่ตัวจริงๆเลยราตรี พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมยักคิ้วใส่กัน

 
วันต่อมา ราตรีอยากแก้แค้น เพราะเจ็บแค้นมาก ส่วนเพื่อนแค้นของราตรี
ทั้งสี่นั้นคือ บัว พุดตาล จำปา พุดแก้ว
บัว รีบวิ่งไปหาบ้านกระท่อมไม่ใหญ่มากของพุดตาลพุดแก้วบอกว่า ราตรีกำลังวางแผน
ทั้งสามรีบวิ่งไปหาเรือนไม้ที่อยู่ใกล้บ้านพุดตาลพุดแก้วนั่นก็คือบ้านของจำปาที่กำลังหลับอยู่ พุดแก้วจึงเอาน้ำสาดเลย !!!! จำปาสว่างขึ้นทันใด
แล้วก็โกรธพุดแก้วมาก จึงให้พุดแก้วทำความสะอาดให้ จำปาบอกว่า นี่ผ้าฉันเปียกหมดแล้วนะพุดแก้ว พุดแก้วบอกว่า จะนอนกินบ้านกินเมืองรึไง น้ำก็ยังไม่อาบ บ่นไปถูไป
เมื่อเสร็จแล้ว 
ทุกคนไปบ้านราตรี
 
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป.......