TIME

เซย์ได้พบผู้หญิงผมสีดำประกายเเดงอีกครั้งโดยที่อยู่ตรงหน้าเค้า เเต่เค้าไม่สามารถขยับตัวได้เลยหรือเเม้เเต่จะพูด ในตอนนี้เมื่อตาเค้าสบตากลับตาสีฟ้าประกายดวงนั้นเเล้วปล่อยเธอเดินผ่านได้โดยที่เค้าทำอะไรไม่ได้เลย หรือ ว่าผู้หญิงคนนี้คือ เธอคนนั้นที่เค้าตามหา เซย์ตั้งสติอีกครั้งเเละมองไปทางที่ผู้หญิงคนนั้นเดินไป เเละ เค้าก็เห็นเธอคนนั้นเดินอยู่ไม่ไกลมาก เค้าคิดเเละพูดกับตัวเองว่า
''นายนะทำไมไม่ตามเธอไปละถ้านิ่งเเบบนี้เธอคงเป็นคนที่เดินผ่านไปเฉยๆ โดยที่นายไม่รู้เเม้เเต่ชื่อเธอด้วยซ้ำ''
เซย์รวบรวมความกล้าเเละเดินตามเธอไปอย่างห่างๆเเละเค้าได้เเต่คิดว่าเธอจะไปไหนเค้ามองข้างหลังเธอคนนั้นอย่างไม่ละสายตาเเละเธอก็ได้หยุดอยู่หน้าร้านอาหารเก่าๆร้านหนึ่ง เธอได้เเต่นิ่งเงียบเเละบรรยากาศรอบๆนั้นมีเเต่ความเงียบเเละลมเย็นที่ค่อยๆพัดผ่าน น้ำตาไหลออกจากตาของหญิงสาวโดยไม่มีเสียงออกมาจากเธอเลยมีเเต่น้ำตาที่ทำให้รู้ว่าเธอเศร้าเเค่ไหนทุกอย่างเงียบราวกลับโลกนี้ไม่เคยมีเสียงใดๆเลย หลังจากนั้นฝันก็ค่อยๆเทลงมาจากฟ้าเเละเสียงต่างๆก็เริ่มกลับมาชัดเจนอีกครั้ง เซย์เสกร่มคันใหญ่ขึ้นมาเเละเดินเข้าไปหาเธอเเละพูดว่าเธอนะเป็นอะไรทำไมถึงมาร้องไห้ตรงนี้คนเดียวละ เธอหยิบสมุดเก่าๆเล่มหนึ่งขึ้นมา เเละ เขียนให้เซย์อ่าน เธอไม่สามารถพูดได้ เเละค่อยๆเขียนว่า เปล่าไม่มีอะไรหรอกค่ะ เเค่มีความทรงจำไม่กลับที่เเค่นั้น . เซย์ หยิบผ้าผืนหนึ่งขึ้นมาเเละค่อยๆเอาไปไว้ในมือเธอเเละบอกว่า เช็ดน้ำตาสิ ฉันไม่อยากเห็นร้องไห้ มันรู้สึกไม่ดีเลย ผู้หญิงคนนั้นหันมาสบตาเซย์เเละค่อยๆเขียนข้อความลงสมุดอีกครั้ง เเละส่งให้เซย์ ขอบคุณนะ เธอเป็นคนเเรกเลยนะที่เข้ามาหาฉันเเละทำอะไรเเบบนี้รู้สึกดีจัง นายชื่ออะไรหรอ? หลังจากเซย์อ่านเสร็จก็มองเธอเเละเธอก็มองเซย์ความลอยยิ้มอันเเสนวิเศษ เเละ เซย์ก็พูด ขึ้นว่า ฉันชื่อเซย์ เธอละ ผู้หญิงคนนั้นก็หยิบสมุดไปเเละเขียนชื่อเธอลงไป
เฟีย จ๊ะ ฉันชื่อ เฟีย .เซย์ได้เเต่ยิ้มเเละพูดว่าบ้านเธออยู่ไหนให้เดินไปเป็นเพื่อนไหม เฟียได้เขียนตอบเซย์ว่า ได้สิจ๊ะ เเต่มันค่อนค้างไกลอยู่นะจะเดินไปด้วยกันจริงหรอ. เซย์ พูดขึ้นด้วยเสียงที่มั่นใจว่า อื้มเอาสิ เเละยิ้ม เเละเฟียก็เดินไปกลับบ้านกับเซย์จนถึงบ้าน ทั้งสองได้โบกมือให้กันเเละทั้งก็ได้พูดขึ้นพร้อมกัน ว่า พรุ่งนี้เจอกันนะ เเละก็ยิ้มให้กัน
หลังจากนั้นเซย์ได้เดินไปรอบๆเมือง เค้าได้พบกลับทิ้งที่ไม่คาดคิดขึ้น....