Host Club…คลับนี้รักร้อนแรง! (Yaoi)

Host Club…[2]

...คฤหาสน์ตระกูลโชติช่วงชัชวาติกุล...

หลังจากที่รถลีมูซีนคันหรูขับเข้ามาจอดยังพื้นที่ภายในคฤหาสน์ซึงก็เบิกตากว้างมองสิ่งรอบตัวอย่างตื่นตาตื่นใจ ไม่ว่าจะเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงหน้า สนามหญ้าหน้าบ้านที่กว้างพอๆกับสนามฟุตบอลที่โรงเรียนของเขา โรงจอดรถที่มีรถคันหรูๆจอดเรียงนับ10คันและอย่างสุดท้ายที่ซึงดูท่าทางจะสนอกสนใจเป็นพิเศษก็เห็นจะเป็นสระว่ายน้ำในร่มขนาดใหญ่ข้างๆคฤหาสน์ ให้ตายสิ! นี่เขาหลุดเข้ามาในละครหรือเปล่านะทำไมอะไรๆมันเหมือนที่เขาเคยเห็นในละครหลังข่าวแบบนี้ล่ะ O_O

   “เข้าบ้านเถอะ”เจ้าสัวศิลาว่าก่อนจะเดินนำซึงเข้าไปในคฤหาสน์ซึ่งตลอดทางเดินก็มีเหล่าพ่อบ้านแม่บ้านยืนต้อนรับอยู่เต็มสองข้างทาง

   “เอาล่ะที่ฉันเรียกประชุมใหญ่วันนี้ก็เพราะว่ามีคนสำคัญจะแนะนำให้รู้จัก...นี่ซึง หลานชายของฉัน”เสียงซุบซิบๆของเหล่าพ่อบ้านแม่บ้านและลูกน้องของเจ้าสัวศิลาดังขึ้นทันทีหลังจากที่เจ้าสัวศิลาพูดจบ ใครๆก็รู้ว่าเจ้าสัวศิลาอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดหลังจากที่ภรรยาเสียชีวิตไม่มีลูกไม่มีหลานแต่อยู่ๆทำไมถึงได้มีหลานชายโผล่มาได้

   “เอาล่ะๆเงียบได้แล้ว...ไม่ต้องสงสัยอะไรกันทั้งนั้นแค่รับรู้ไว้ว่าซึงเป็นหลานชายของฉันก็พอ และหน้าที่ของพวกเธอทุกคนคือดูแลและรับใช้ซึงให้ดีที่สุด”สิ้นเสียงของเจ้าสัวศิลาเหล่าพ่อบ้านแม่บ้านและลูกน้องต่างๆก็พากันโค้งรับคำสั่ง

   “ผมขอฝากตัวด้วยนะฮะ”ซึงว่าพร้อมส่งยิ้มให้ทุกคนอย่างเป็นกันเอง ซึ่งนั่นก็ทำให้พ่อบ้านแม่บ้านและเหล่าลูกน้องของเจ้าสัวศิลาพากันเอ็นดูร่างบางไม่น้อย ทั้งๆที่มีศักดิ์เป็นถึงหลานชายเจ้าสัวแต่กับพูดจาไพเราะไม่ถือเนื้อถือตัวกับขี้ข้าอย่างพวกเขาซึ่งหาได้ยากจากลูกคุณหญิงคุณนายสมัยนี้ ซึงส่งยิ้มให้ทุกอย่างทั่วถึงก่อนที่ดวงตากลมโตจะไปสบกับดวงตาคมที่ยืนมองมาที่เขาเหมือนกัน ซึงรู้สึกว่าแค่สบตาเขาก็รู้สึกขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัวกับสายตาที่มองมาที่เขาอย่างจับผิดและไม่เป็นมิตร ให้ตายสิ! หมอนี่น่ากลัวมากจริงๆ...เจ้าสัวศิลาให้ดรากอนพาซึงขึ้นมายังห้องนอนที่จัดเตรียมไว้ให้เพื่อให้หลานชายได้พักผ่อนเพราะคิดว่าซึงคงอยากมีเวลาส่วนตัวได้เรียบเรียงเรื่องราวสักนิด จะว่าไปเจ้าสัวศิลาเองก็ยังไม่ได้เชื่อเต็มร้อยหรอกนะว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะเป็นหลานชายของเขาจริงๆแต่เพราะคำบอกเล่าที่ออกมาจากปากของเด็กหนุ่ม ประวัติต่างๆซึ่งมันละม้ายคล้ายคลึงกับความเป็นจริงที่เขาตามสืบมามากๆแถมนัยน์ตากลมโตที่ดูใสซื่อจนเขาเชื่อว่าเด็กคนนี้ไม่ได้โกหกแน่ๆมันทำให้เจ้าสัวอย่างเขารู้สึกถูกชะตาแบบแปลกๆ เอาเถอะ...ตอนนี้เขาก็ยังคงดูเด็กหนุ่มนี่ไปพลางๆก่อน ถ้าไม่ใช่หลานเขาจริงๆจะรับเลี้ยงเด็กอีกคนมันก็คงไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว  

   “ว้าว! *O*”เสียงหวานร้องออกมาอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นห้องนอนของตัวเอง เตียงนอนขนาดใหญ่เฟอร์นิเจอร์ครบครัน วอลเปเปอร์ผนังห้องที่เป็นสีฟ้าสดใสสีโปรดของเขาและอื่นๆอีกมากมาย นี่มันไม่ต่างอะไรจากสวรรค์ย่อมๆสำหรับคนจนๆไม่เคยมีอะไรแบบเขาเลยนะ สงสัยเสร็จงานนี้คงต้องขอบคุณผู้กองและผู้กำกับยกใหญ่เสียแล้วล่ะที่ส่งเขาให้ได้มาอยู่ในที่ดีๆแบบนี้ ทั้งได้ช่วยงานเพื่อตอบแทนบุญคุณผู้มีบุญคุณและยังได้ใช้ชีวิตดีๆอีกด้วย โชคสองชั้นเลย! อิๆ ^ ^

   “มองอะไร”ซึงถามเสียงขุ่นหลังจากที่หันมาเห็นว่าร่างสูงที่เขาก็พึ่งรู้ว่าชื่อ ‘ดรากอน’ กำลังมองมาที่เขาด้วยสายตาเรียบนิ่งอย่างคาดเดาความหมายไม่ออก

   “กูก็แค่มองกาที่กระเสือกกระสนอยากจะเป็นหงส์จนตัวสั่น”ดรากอนว่าเสียงเรียบพร้อมกับกระตุกยิ้มร้ายจนซึงเห็นแล้วขนลุกซู่ไปทั้งตัวอีกครั้ง

   “พูดอะไรของมึง...แล้วอีกอย่างกูเป็นหลานของท่านเจ้าสัวมึงมีสิทธิ์อะไรมาใช้สรรพนามแบบนี้กับกู”ซึงว่าพร้อมเชิดหน้าใส่ร่างสูงอย่างไม่ยอมแพ้ เอาสิ! ร้ายมาเขาก็ร้ายตอบแฟร์ๆกันดี

   “หลานงั้นเหรอ? ฮึ! J”

   “โอ๊ย!”ซึงร้องเสียงหลงทันทีเมื่อร่างสูงกระชากต้นแขนของเขาอย่างแรงจนร่างบางปลิวไปติดอยู่กับแผงอกกว้าง มือหนาที่บีบที่ต้นแขนของซึงอย่างแรงจนร่างบางต้นนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดมือเล็กพยายามตีหยิก จิกที่มือหนาเพื่อให้ปล่อยแขนตัวเองแต่ก็ดูจะไม่เป็นผลเพราะดรากอนไม่สะทกสะท้านสักนิดกับแรงอันน้อยนิดของอีกคน

“ปล่อยนะมันเจ็บ!”ซึงตะคอกใส่อีกคนอย่างโมโห

   “มึงจะเจ็บกว่านี้อีกถ้าไม่ยอมออกไปจากที่นี่ซะ!”ดรากอนว่าเสียงเย็นใช่! เขาไม่เคยเชื่อเลยว่าร่างบางนี่จะเป็นหลาชายของเท่านเจ้าสัวจริงๆ ลูกชายของท่านเจ้าสัวก็เสียชีวิตไปนานแล้วหลังจากนั้นลูกสะใภ้และหลานชายก็หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่อยรอยอยู่ๆจะโผล่ออกมาแบบนี้มันเป็นไปไม่ได้ เขาไม่มีทางเชื่อแน่แม้ว่าร่างบางนี่จะเล่าเรื่องออกมาซึ่งมันตรงกับข้อมูลของท่านเจ้าสัวมากก็ตามแต่เขาคิดว่าเรื่องนี้มันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังกว่าการที่คนจนๆจะอยากได้ดิบดีจนต้องสวมรอยมาเป็นหลานชายท่านเจ้าสัว เขาเชื่อว่าต้องมีผู้อยู่เบื้องหลัง!

   “ทะ...ทำไมกูต้องออกไป กูเป็นหลานท่านเจ้าสัว กูก็ต้องอยู่ที่นี่!”ซึงเถียงกลับแม้ว่าเสียงจะสั่นด้วยความกลัวแค่ไหนแต่เขาก็ต้องพยายามควบคุมมันให้ได้ เขาจะมาอ่อนแอต่อหน้าหมอนี่ไม่ได้ถ้าเขาอ่อนแอก็เท่ากับว่าเขาแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มแล้ว

   “เสียงเอะอะโวยวายอะไรกันคะคุณหนู”ก่อนที่ดรากอนจะได้พูดอะไรต่อเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นซึ่งนั่นก็ทำให้ดรากอนปล่อยมือจากต้นแขนเล็กทันที ‘ดารา’ หัวหน้าแม่บ้านของคฤหาสน์ตระกูลโชติช่วงชัชวาติกุลที่ได้รับความไว้วางใจจากเจ้าสัวศิลาให้คุมพ่อบ้านและแม่บ้านภายในคฤหาสน์และดูแลความเรียบร้อยต่างๆในคฤหาสน์ซึ่งเธอก็คือแม่ของดรากอนนั่นเอง

   “แม่เข้ามาทำไมครับ”ซึงหันขวับไปมองหน้าคนตัวสูงทันที แม่งั้นเหรอ? ให้ตายสิ! คุณป้าคนนี้ดูใจดีจะตายแต่ดูลูกชายสิมาวันแรกก็หาเรื่องเขาเสียแล้ว!

   “แม่ก็เอาของว่างมาให้คุณหนูน่ะสิว่าแต่เราเถอะออกไปได้แล้วมาอยู่รบกวนเวลาพักผ่อนคุณหนูทำไมกัน”ดาราตำหนิลูกชายอย่างไม่จริงจังนัก ดรากอนพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปอย่างหัวเสียนิดหน่อย เขากำลังจะบีบคั้นเด็กนั่นได้แล้วเชียวแต่ก็เอาเถอะวันพระไม่ได้มีหนเดียว!

   “หน้าซีดๆคุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”ดาราถามร่างบางด้วยความเป็นห่วง เธอรู้สึกเอ็นดูเด็กตรงหน้าไม่น้อยทั้งรูปร่างหน้าตาที่น่ารักน่าชังหรือกิริยาท่าทางที่ดูไม่ถือเนื้อถือตัวที่แสดงออกมาแต่ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่คิดอย่างนี้พ่อบ้านแม่บ้านทั้งหลายก็พากันคิดอย่างนี้กันทั้งนั้น

   “เปล่าหรอกฮะสงสัยผมจะหนาวมั้งฮะ ไม่เคยได้อยู่ห้องแอร์พอมาอยู่ก็เลยรู้สึกแปลกๆ แฮะๆ ^ ^;;”ซึงว่าพร้อมหัวเราะเจื่อนๆ

   “งั้นมีอะไรก็เรียกป้าได้นะคะหรือไม่ก็เรียกดรากอนก็ได้พี่เขาไม่ดุหรอกนะแค่หน้าโหดไปหน่อยเท่านั้นเอง”ดาราว่ายิ้มๆเมื่อนึกไปถึงลูกชายคนโตที่ถอดแบบออกมาจากสามีไม่มีผิดต่างจากลูกชายคนเล้กที่ได้จากเธอมาเต็มๆ

   “อะ...เอ่อ...เดี๋ยวก่อนครับผมอยากจะถามอะไรคุณป้าหน่อยน่ะครับ”...หลังจากที่ออกจากห้องของซึงมาได้ไม่นานดรากอนก็ต้องเดินเข้ามาในห้องทำงานของเจ้าสัวศิลาตามที่ชายชราเรียกให้ไปพบ

   “ท่านมีอะไรให้ผมรับใช้หรือเปล่าครับ”ดรากอนพูดขึ้น

   “มีสิ...แต่อย่าเรียกว่ารับใช้เลยเรียกว่าช่วยเหลือเสียดีกว่า...”เจ้าสัวศิลาว่ายิ้มๆ

   “...ฉันอยากจะให้นายเป็นคนคอยดูแลซึง”ดรากอนขมวดคิ้วทันทีกับคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย ดูแลไอ้เด็กนั่นเนี่ยนะ!

   “แต่ผม...”

   “นายรู้ใช่มั้ยว่านอกจากนายแล้วฉันไม่ไว้ใจใคร ซึงเป็นหลานฉันจริงๆหรือเปล่าฉันก็ไม่มั่นใจ บางทีอาจจะมีใครส่งเด็กนั่นมาก็ได้ เพราะฉะนั้นนอกจากดูแลซึงแล้วนายต้องคอยจับตาดูเด็กนั่นด้วย”เจ้าสัวศิลาว่า   ดรากอนถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะโค้งรับคำสั่ง จะว่าไปมันก็ดีเหมือนกันที่ท่านเจ้าสัวมอบหมายงานนี้ให้เขาเพราะเขาจะถือว่าเขามีหน้าที่เต็มร้อยกับการรีดความจริงจากเด็กนั่น!

-----------------------------------------------------------------------------------

แมวอึน Say : หายหน้าหายตาไปถึง2วันเลยแต่ตอนนี้กลับมาอัพให้แล้วนะคะ! จริงๆไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะแต่ไปลุ้นผลสอบเข้า ม.บูรพามาน่ะค่ะ รู้สึกผิดหวังนิดๆที่สอบติดแต่ไม่ใช่คณะที่คาดหวังก็เลยกะว่าจะสละสิทธิ์ไม่ไปสอบสัมภาษณ์ เฮ้อๆ T^T เวิ่นแต่พองามค่ะ ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อด้วยนะคะพรุ่งนี้อาจไม่ได้มาอัพเพราะเพื่อนมาบ้าน(อยู่ต่อหน้าพวกมันแล้วแต่งไม่ออก) ไม่เกินวันอาทิตย์เจอกันแน่นอนค่ะ! ^_^