Host Club…คลับนี้รักร้อนแรง! (Yaoi)

Host Club…[1]

 

“หา! ผู้กองจะให้ผมสวมรอยเป็นหลานชายที่หายตัวไปของเจ้าสัวศิลา!”เสียงหวานอุทานด้วย

ความตกใจก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้าง นี่มันจะเรื่องบ้าบออะไรกันเขาเป็นแค่สายลับปลาย

แถวที่มีหน้าที่ช่วยเหลือคดีเล็กๆน้อยๆอย่างพวกจับวงไพ่ จับพวกแก็งค์รีดไถและบลาๆๆกับ

ตำรวจเท่านั้น แต่นี่มันอะไร!มันเรื่องอะไรกานนนนนนนน >O<

   “ใช่! คำสั่งนี้บัญชามาจากท่านผู้กำกับมึงจะปฏิเสธหรือไง”เสียงทุ้มว่าก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิง

ถาม ‘ซึง’นั่งกัดปากอย่างใช้ความคิด จริงๆไม่ต้องคิดหรอกเพราะเขาไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอยู่แล้ว ทั้ง

ผู้กำกับทั้งผู้กองล้วนเป็นผู้มีบุญคุณของเขาทั้งสิ้น ถ้าไม่มีผู้กำกับกับผู้กองป่านนี้ชีวิตเขาจะเป็น

ยังไงแล้วก็ไม่รู้ เฮ้อ!เลิกดราม่าๆเดี๋ยวจะเครียดตายก่อนนิยายจบซะ!

   “ผู้กองก็รู้ว่าผมปฏิเสธได้ที่ไหน T^T”ซึงว่าหน้ามุ่ย ซึ่งนั่นก็ทำให้ผู้กอง ‘ท็อป’ หัวเราะเบาๆในลำคอ

   “ตอนแรกคดีนี้ผู้กำกับจะให้คุณหนูแกงเป็นคนทำเพราะถือเป็นคดีใหญ่จะให้คนนอกรู้เยอะไม่

ได้แต่พอคุณหนูแกงรู้ว่าจะต้องไปทำอะไรเสี่ยงๆแบบนี้ก็เลยหนีออกจากบ้านซึ่งตอนนี้ก็ยัง

ตามหาตัวไม่พบ”ท็อปพูดต่อ ทันทีที่ได้ยินซึงก็หน้าบึ้งกว่าเดิม ให้ตายสิคุณหนูแกงโยนขี้มาให้

ผมเลยนะ! >O<

   “แล้วผมจะไม่ถูกจับได้เหรอ? หลานชายของเจ้าสัวศิลาเขาหน้าตาเหมือนผมหรือไง”ซึง

ถามอย่างสงสัย

   “ไม่รู้สินะแต่เท่าที่กูรู้ก็อายุพอๆกับมึงและคุณหนูแกง”ท็อปว่า

   “แล้วถ้าผมถูกจับได้ล่ะ”ซึงถามเสียงสั่น ถึงแม้ชีวิตเขาตอนนี้จะเหลือแค่ตัวคนเดียวเพราะแม่

ตายไปตั้งแต่3ปีก่อนแต่เขาก็รักตัวกลัวตายอยู่นะ

   “ก็อยู่ที่ว่าทางเจ้าสัวจะปรานีมึงแค่ไหนไม่ตายก็คง...เลี้ยงไม่โต”ท็อปตอบกลับอย่างไม่สะทก

สะท้านแหงสิ...ผู้กองไม่ได้เป็นคนเข้าไปทำอะไรเสี่ยงๆนี่คนทำมันคือผม! ไอ้ซึงคนนี้! T^T

   “ถ้าผมตายผมจะมาหลอกผู้กองกับผู้กำกับแน่คอยดู!”ซึงพูดอย่างประชดประชัน

   “แล้วมึงคิดว่ากูจะปล่อยให้มึงเป็นอะไรหรือไง”แค่ประโยคสั้นๆไม่ได้หวานหยาดเยิ้มแต่เมื่อ

บวกกับนัยน์ตาคมที่มองมาที่เขาอย่างจริงจังและสื่อความหมายมันทำให้ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ

เขารู้ว่าผู้กองคิดยังไงกับเขาส่วนเขานั้นก็...ก็...ไม่รู้สิ ยังคิดไม่ออก -O-...คฤหาสน์ตระกูลโชติ

ช่วงชัชวาติกุล...ร่างสูงรีบเดินเข้ามาในตัวคฤหาสน์อย่างเร่งรีบเมื่อได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องว่า

เจ้าสัวโทรตาเขาเพราะมีเรื่องสำคัญมากอยากจะคุยด้วย ‘ดรากอน’ ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหมาย

ถึงเรื่องอะไรเพราะส่วนมากถ้าเป็นเรื่องธุรกิจและไนต์คลับที่ท่านเจ้าสัวมอบหมายให้เขาดูแล

เหมือนเป็นกิจการของตัวเองส่วนมากก็จะสั่งการผ่านโทรศัพท์เสียมากกว่า ท่านเจ้าสัวศิลาเป็น

เหมือนผู้มีพระคุณของเขาและน้องชาย พ่อของเขาเคยเป็นลูกน้องคนสนิทของท่านเจ้าสัวแต่

ระหว่างที่ไปดูงานแทนท่านเจ้าสัวพ่อของเขาก็ประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต เขาจำได้ว่าตอนนั้น

ชีวิตของครอบครัวเขามืดมนมาก แม่ของเขาก็ไม่ได้มีอาชีพติดตัวอะไรสักนิดส่วนเขาก็พึ่งอายุ15

และน้องชายก็พึ่งอายุ9ขวบแต่ก็มีท่านเจ้าสัวที่ยื่นมือเข้ามาช่วย ท่านให้พวกเราสามคนแม่ลูก

ย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ให้งานแม่เขาเป็นบ้านและส่งเสียเขาและน้องได้เรียนหนังสือที่โรงเรียน

ดีๆจนตอนนี้เขาก็จบปริญญาโทจากประเทศอังกฤษเป็นที่เรียบร้อยแล้วและได้กลับมาช่วยงาน

ท่านเจ้าสัว

   “ขออนุญาตครับ”เสียงทุ้มว่าก่อนจะเปิดประตูเข้าไปยังห้องทำงานส่วนตัวของเจ้าสัวศิลา

   “เจ้าสัวให้ลูกน้องตามผมมามีธุระอะไรด่วนหรือเปล่าครับ”หลังจากที่นั่งลงยังเก้าอี้บุหนังอย่าง

ดีแล้วดรากอนก็ถามขึ้น

   “ฉันเจอตัวหลานชายของฉันแล้ว”เจ้าสัวศิลาว่าพร้อมรอยยิ้มอย่างมีความสุข ดรากอนขมวดคิ้ว

ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่ดีใจที่ท่านเจ้าสัวเจอตัวหลานชายที่หายตัวไปเกือบ20ปีแต่

เขาแค่รู้สึกว่ามันผิดปกติเกินไป ท่านเจ้าสัวใช้เวลาตามหาหลานชายเกือบ20ปีไม่ว่าจะหาจาก

ซอกมุมไหนในประเทศไทยก็ไม่มีแม้แต่วี่แววแต่อยู่ๆทำไมถึงเจอตัวได้ง่ายๆ

   “คุณท่านเจอคุณหนูที่ไหนเหรอครับ”แม้ว่าจะเคลือบแคลงใจแต่ดรากอนก็ไม่อยากจะพูดออก

ไป ตอนนี้ท่านเจ้าสัวกำลังมีความสุขเขาไม่อยากทำให้ท่านไม่สบายใจ

   “นักสืบที่ฉันให้ออกตามหาแจ้งกลับว่าพบเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับหลาน

ชายฉันและที่สำคัญเขากำลังจะเอาแหวนประจำตระกูลของฉันไปไปจำนำ ฉันจึงมั่นใจว่าเขาต้อง

ใช่หลานชายฉันแน่ๆเพราะแหวนประจำตระกูลของฉันมีแค่สองวงคืออยู่ที่ฉันและลูกชายของฉันที่

เสียชีวิตไปแล้ว”เจ้าสัวศิลาว่าเขาดีใจมากหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากนักสืบชื่อดังเขานับวันรอ

ที่จะได้เจอหลานชายของเขาทุกวัน เขาอยากจะขอแก้ตัวและขอโทษกับสิ่งเลวร้ายที่เขาทำเอา

ไว้กับลูกชาย ลูกสะใภ้และหลานชายในครั้งอดีตที่ผ่านมา

   “แล้วท่านจะทำยังไงต่อครับ”ดรากอนถาม

   “พรุ่งนี้ฉันจะให้นายพาฉันไปหาเด็กคนนั้น ฉันจะไปถามเรื่องพ่อกับแม่ของเขาถ้าสิ่งที่ออกมา

จากปากของเขามันตรงกับข้อมูลของฉัน ฉันก็จะรับเขาเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์กับฉัน”ดรากอนพยัก

หน้ารับคำสั่งของเจ้าสัวศิลาก่อนจะขออนุญาตกลับไปดูแลไนต์คลับต่อเพราะนี่ก็เริ่มเย็นแล้วใกล้

ถึงเวลาที่ไนต์คลับของเขาจะเปิด ในสมองก็เอาแต่คิดถึงเรื่องหลานชายที่หายตัวไปของท่านเจ้า

สัวไม่เลิก...รุ่งเช้า...ซึงตื่นเช้าขึ้นมาด้วยดวงตาคล้ำอย่างกะหมีแพนด้า แหงแหละ...เมื่อคืนเขา

ได้นอนไปแปบเดียวเองก็ผู้กองน่ะสิเอาข้อมูงตระกูลโชติช่วงชัชวาติกุลมาให้เขาอ่าน ทั้งชื่อลูก

ชายเจ้าสัว ชื่อลูกสะใภ้เจ้าสัว บลาๆๆ เขาเองก็สมองขี้เลื่อยเสียด้วยอ่านรอบเดียวก็จำไม่ได้ต้อง

อ่านแล้วอ่านอีกจนกว่าจะได้นอนก็ปาไปตี3กว่า อยากจะบ้า!แต่จะว่าไปตระกูลนี้ก็เหมือนละคร

หลังข่าวแฮะแม่ผัวขับไล่ลูกชายคนเดียวกับลูกสะใภ้ออกจากบ้านเพราะอับอายและรับไม่ได้ที่มี

ลูกสะใภ้ที่มาจากผู้หญิงฐานะบ้านๆธรรมดาๆโดยหารู้ไม่ว่าตอนนั้นลูกสะใภ้กำลังตั้งท้องหลานตัว

เองได้2เดือนและปีต่อมาหลังคลอดเด็กคนนั้นได้ไม่นานพ่อของเด็กก็มาเสียชีวิตส่วนเด็กคนนั้น

และผู้เป็นแม่ก็หายสาบสูญไปอย่างลึกลับ ยิ่งอ่านก็ยิ่งคิดว่าตัวเองกำลังอ่านนิยายอยู่เลยนะ

เนี่ย  -O- ส่วนคดีที่เขาต้องเข้าไปสืบในตระกูลโชติช่วงชัชวาติกุลก็คือคดีการซื้อขายยาเสพติด

ข้ามชาติที่ตำรวจพากันสงสัยว่าที่พาราไดซ์คลับ หนึ่งในธุรกิจของเจ้าสัวศิลาจะเป็นสถานที่ต้อง

สงสัยเพราะเป็นสถานที่เข้าถึงยากของตำรวจและที่ว่าเจ้าสัวศิลาเป็นเจ้าของที่นั่นเขาจึงต้องไป

สืบว่าเจ้าสัวศิลาและพรรคพวกมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน นี่แหละงานของเขา! เหมือน

ง่ายนะแต่ไม่ง่ายเลยจริงๆ T^T

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูห้องเช่าที่ดังขึ้นทำให้ซึงที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากหยุดชะงักไปทันที ใครวะที่มา

หาเขาแต่เช้านี่มันพึ่ง7โมงนะเว้ยที่บ้านมีนาฬิกาหรือเปล่าวะ! >O<

   “ใครวะมาทำเชี่ยอะไรแต่เช้า!”ร่างบางบ่นอุบอิบอย่างหัวเสียก่อนจะลุกพรวดไปเปิดประตูอย่าง

แรง

ปัง!

ซึงปิดประตูใส่หน้าบุคคลที่เขายังไม่พร้อมทันที เจ้าสัวศิลา!

ก๊อกๆๆ

   “เปิดประตูให้ฉันหน่อยสิพ่อหนุ่ม”เสียงของหนุ่มชราที่ดังมาจากด้านนอกทำให้ซึงกลืนน้ำลาย

ลงคอดังเอื้อกก่อนที่มือบางจะเอื้อมไปเปิดประตูอีกครั้ง

   “มะ...มาหาใครเหรอครับ”ซึงว่าด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ให้ตายสิ! เขายังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับ

เจ้าสัวศิลาหรอกนะไหนจะลูกน้องหน้าโหดๆหลายคนที่ยืนอยู่ข้างหลังนั่นอีก เกิดทำตัวมีพิรุธขึ้น

มาละก็เขาคงต้องโดนกระบอกปืนที่เสียบอยู่ที่ข้างๆเข็มขัดเป่าสมองไหลแน่ๆ T^T

   “เธอคือซึงใช่มั้ย”เจ้าสัวศิลาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับมองไปที่เด็กหนุ่มตรงหน้า

อย่างเอ็นดูแม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นหน้าคร่าตาของหลานชายแม้แต่ครั้งเดียวแต่ใบหน้าหวานๆของ

เด็กหนุ่มตรงหน้าก็ทำให้เขานึกถึงลูกสะใภ้ แม้ว่าเธอจะมาจากผู้หญิงฐานะบ้านๆแต่ใบหน้าสวยๆ

และกิริยามารยาทที่เรียบร้อยของเธอมันก็ทำให้เจ้าสัวอย่างเขาเอ็นดูไม่น้อยแต่ก็นะ...ภรรยาเขา

ไม่ได้คิดเหมือนเขา ฐานะต้องมาก่อนเสมอ

   “ใช่ครับแล้วคุณเป็นใคร”ซึงว่าตามบท เพราะเขาต้องทำเป็นไม่รู้จักคนตรงหน้า ทำเป็นใสศื่อ

ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าตัวเองเป็นหลานชายคนเดียวของเจ้าสัวศิลาที่หายตัวไปเมื่อเกือบ20ปีก่อน

   “ฉัน...เจ้าสัวศิลา ปู่ของหลานไง”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------

แมวอึน Say : เอาตอนแรกมาเสิร์ฟให้แล้วนะคะ!!! แมวอึนเป็นมือใหม่หัดแต่งYaoi จริงๆเพราะ

ปกติแต่งแต่แฟนฟิค ต้องมาสมมุตชื่อตัวละคร สมมุตบุคลิกตัวละครเพื่อสร้างพวกเขาขึ้นมามันแล

ดูยากจริงๆค่ะ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟ