ความลับ(ไม่ลับ)ฉบับ love love
5.7
เขียนโดย ลันเซีย
วันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 12.08 น.
6 ตอน
1 วิจารณ์
8,910 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 02.09 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) การกลับมาของใครสักคน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ ณ ร้านxxxx
กลิ่ง กลิ่ง
"สวัดดีครับ น่าคิตตี้ ผมกลับมาแล้วน่าาา"
O_O
"งงทำเป็นงง ผมไง!!! ไมโลเด็กตัวเล็กๆที่วิ่งเล่นแถวบ้านน่าบ่อยๆไง!!!จำไม่ได้เลอคร่าบบบบ"
"อ่อ!!! จำได้แล้ว ไอโลไอเด็กบ้ากลับมาเมื่อไรย่ะ แล้วทามไหมไม่โทรมาบอก น่าจะได้ไปรับแก่ที่สนามบิน โตมานี้หล่อใช้เล่นน่ะเนียน สนใจเป็นเด็กน่าไหม 555+ ล่อเล่น"
"น่านี้ก็!! ผมว่าจะมาเซอร์ไพรส์น่าให้ตกใจเล่น แล้วเป็นไงบ่างครับ..."
เฮ้อ... สิบปีได้แล้วมั่งที่ผมไม่ได้กลับประเทศไทย ผมคิดถึงที่นี้เป็นบ้าเลยแต่ที่ผมคิดถึงที่สุดคงจะเป็นเธอคนนั้น...เธอคนนั้นที่ทำไม่ผมมีความสุขทุกครั้งที่เธอยิ้มให้ ผมจึงกลับมาทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กลับเธอ
ผมนั้งคุยกับน่าคิตตี้สักพักก็ขอตัวกลับ น่าคิตตี้ให้ที่อยู่กับกุญแจของคนๆนึงมา แล้วให้ผมไปหาคนๆนั้น ซึ่งผมสงสัยว่าทำไหมแต่ก็ไม่ถามออกไปได้แต่รับมา ก่อนจะออกจากร้านตรงไปที่รถของผม
เอี๊ยด!
"นี้คุณ!!! เดินยังไงไม่ดูรถเลย นี้ท่าคนคับรถฉันเบรกไม่ทันชนคุณตาย คนของฉันไม่ติดคุกเลยรึไงฮ่ะ แล้วใครจะเสียค่าเสียหายล่ะค่ะ"
ผมดูจากการแต่งตัวแล้วผู้เหญิงคนนี้คงเป็นลูกผู้ดีมีมารยาไม่น้อย(ประชด)
"ผมขอโทษด้วยน่ะครับ คุณผู้หญิงที่ผมเดินไม่ได้ดูรถดูถนนหนทางยังไงจะให้ผมเสียค่าเสียเวลาที่ทำให้คุณตกใจไหมครับ^^"
"ไม่ต้อง!!! ฉันเสียเวลามากแล้ว คุณเก็บเงินของคุณไปเถอะ ฉันหวังว่าจะไม่ได้เจอคนแบบคุณอีกค่ะ"
เธอต่อว่าผมเสร็จก็ขับรถจากไปอย่างเร่งรีบ ผู้หญิงอะไรเอาแต่ใจชมัด นี้ล่ะน่าลูกคนหนู เป็นกันแบบนี้ทุกคนมองคนจากภายนอกไม่ได้มองคนจากภายใจเลย
ณ อพาร์เม้นท์xxx
ผมมาต่ามที่อยู่ที่น่าคิตตี้ให้ผมไว้ ซึ้งผมสงสัยว่าให้มาหาใครและใจผมบอกผมว่าให้มาที่นี้แล้วจะดีที่สุดในเวลานี้ ผมเคาะประตูสักผักไม่มีคนมาเปิด เลยจะไขกุญแจ แต่ห้องไม่ได้หล็อกไว้ ผมเลยอาสาเข้าไปโดยไม่ได้บอกเจ้าของห้อง(โทดคร่าบบ เพราะความสงสัยของผมแท้ๆ)
เปิดเข้าไปในห้องซึ้งเป็นห้องธรรมดาที่สะอาดสะอาน มีโต้ะเครื่องแป้งของใช้กระจุกกระจิก บอกเลยเจ้าของห้องเป็นผู้หญิง ผมเดินไปดูรูปภาพที่ติดไว้หน้ากระจก ในรูปเป็นเด็กผู้หญิงที่ผมไม่เคยลืมไปจากใจ กับเด็กผู้ชายซึ้งอายุมากกว่าเธอสองสามปีนั้งชิ่งช่า ยิ้มอย่างสดใจและมีความสุข รึว่าที่ให้เรามาที่นี้เพราะเจอเธอคนนั้น...
"น้ำตาล น้ำตาล ไมโลกลับมาแล้วน่ะ"
ปึก!
น้ำตาล กับ...
O[]O
สิ่งที่ผมเห็นเมื่อ เปิดห้องๆหนึ่ง คือชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนอนทับกันบนเตียงผู้หญิงอยู่ในสภาพผ้าเช็ดผันรอบตัวกับผู้ชายที่หน้าแดงไปถึงใบหูคอมตัวตัวหญิงสาวอยู่มันเป็นภาพบาดตายและทำให้ผมสติหายไปสัก 5 วิได้ หมดกันเด็กผู้หญิงที่ผมตกลุมรักมาจนทุกวันนี้ กลับมีแฟนแล้วนี้มันอะไรกานนนๆๆๆๆ
กลิ่ง กลิ่ง
"สวัดดีครับ น่าคิตตี้ ผมกลับมาแล้วน่าาา"
O_O
"งงทำเป็นงง ผมไง!!! ไมโลเด็กตัวเล็กๆที่วิ่งเล่นแถวบ้านน่าบ่อยๆไง!!!จำไม่ได้เลอคร่าบบบบ"
"อ่อ!!! จำได้แล้ว ไอโลไอเด็กบ้ากลับมาเมื่อไรย่ะ แล้วทามไหมไม่โทรมาบอก น่าจะได้ไปรับแก่ที่สนามบิน โตมานี้หล่อใช้เล่นน่ะเนียน สนใจเป็นเด็กน่าไหม 555+ ล่อเล่น"
"น่านี้ก็!! ผมว่าจะมาเซอร์ไพรส์น่าให้ตกใจเล่น แล้วเป็นไงบ่างครับ..."
เฮ้อ... สิบปีได้แล้วมั่งที่ผมไม่ได้กลับประเทศไทย ผมคิดถึงที่นี้เป็นบ้าเลยแต่ที่ผมคิดถึงที่สุดคงจะเป็นเธอคนนั้น...เธอคนนั้นที่ทำไม่ผมมีความสุขทุกครั้งที่เธอยิ้มให้ ผมจึงกลับมาทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กลับเธอ
ผมนั้งคุยกับน่าคิตตี้สักพักก็ขอตัวกลับ น่าคิตตี้ให้ที่อยู่กับกุญแจของคนๆนึงมา แล้วให้ผมไปหาคนๆนั้น ซึ่งผมสงสัยว่าทำไหมแต่ก็ไม่ถามออกไปได้แต่รับมา ก่อนจะออกจากร้านตรงไปที่รถของผม
เอี๊ยด!
"นี้คุณ!!! เดินยังไงไม่ดูรถเลย นี้ท่าคนคับรถฉันเบรกไม่ทันชนคุณตาย คนของฉันไม่ติดคุกเลยรึไงฮ่ะ แล้วใครจะเสียค่าเสียหายล่ะค่ะ"
ผมดูจากการแต่งตัวแล้วผู้เหญิงคนนี้คงเป็นลูกผู้ดีมีมารยาไม่น้อย(ประชด)
"ผมขอโทษด้วยน่ะครับ คุณผู้หญิงที่ผมเดินไม่ได้ดูรถดูถนนหนทางยังไงจะให้ผมเสียค่าเสียเวลาที่ทำให้คุณตกใจไหมครับ^^"
"ไม่ต้อง!!! ฉันเสียเวลามากแล้ว คุณเก็บเงินของคุณไปเถอะ ฉันหวังว่าจะไม่ได้เจอคนแบบคุณอีกค่ะ"
เธอต่อว่าผมเสร็จก็ขับรถจากไปอย่างเร่งรีบ ผู้หญิงอะไรเอาแต่ใจชมัด นี้ล่ะน่าลูกคนหนู เป็นกันแบบนี้ทุกคนมองคนจากภายนอกไม่ได้มองคนจากภายใจเลย
ณ อพาร์เม้นท์xxx
ผมมาต่ามที่อยู่ที่น่าคิตตี้ให้ผมไว้ ซึ้งผมสงสัยว่าให้มาหาใครและใจผมบอกผมว่าให้มาที่นี้แล้วจะดีที่สุดในเวลานี้ ผมเคาะประตูสักผักไม่มีคนมาเปิด เลยจะไขกุญแจ แต่ห้องไม่ได้หล็อกไว้ ผมเลยอาสาเข้าไปโดยไม่ได้บอกเจ้าของห้อง(โทดคร่าบบ เพราะความสงสัยของผมแท้ๆ)
เปิดเข้าไปในห้องซึ้งเป็นห้องธรรมดาที่สะอาดสะอาน มีโต้ะเครื่องแป้งของใช้กระจุกกระจิก บอกเลยเจ้าของห้องเป็นผู้หญิง ผมเดินไปดูรูปภาพที่ติดไว้หน้ากระจก ในรูปเป็นเด็กผู้หญิงที่ผมไม่เคยลืมไปจากใจ กับเด็กผู้ชายซึ้งอายุมากกว่าเธอสองสามปีนั้งชิ่งช่า ยิ้มอย่างสดใจและมีความสุข รึว่าที่ให้เรามาที่นี้เพราะเจอเธอคนนั้น...
"น้ำตาล น้ำตาล ไมโลกลับมาแล้วน่ะ"
ปึก!
น้ำตาล กับ...
O[]O
สิ่งที่ผมเห็นเมื่อ เปิดห้องๆหนึ่ง คือชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนอนทับกันบนเตียงผู้หญิงอยู่ในสภาพผ้าเช็ดผันรอบตัวกับผู้ชายที่หน้าแดงไปถึงใบหูคอมตัวตัวหญิงสาวอยู่มันเป็นภาพบาดตายและทำให้ผมสติหายไปสัก 5 วิได้ หมดกันเด็กผู้หญิงที่ผมตกลุมรักมาจนทุกวันนี้ กลับมีแฟนแล้วนี้มันอะไรกานนนๆๆๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ