ฉันรักนาย คังวอน! (Yaoi ย้อนยุค)

การต่อสู้ของเจ้ายักษ์จากหมู่บ้านกวางมู และนายพรานเมืองหลวงดุเดือดมาก ซอจินถึงกับนั่งไม่

ติดพื้น บางตอนหวาดเสียวจนไม่กล้าดู การประลองจะจบลงก็ต่อเมื่ออีกฝ่ายหนึ่งหมดสภาพลุกขึ้น

สู้ไม่ไหว ถ้าเกิดมีการตายเกิดขึ้นก็ถือว่าเป็นเหตุสุดวิสัย เพราะคู่ต่อสู้จะต้องลงชื่อยอมรับเงื่อนไข

ในสัญญาก่อนเข้าประลองทุกครั้งมีแต่ผู้ชนะกับญาติของคนตายเท่านั้นที่จะได้เงินจากการต่อสู้ใน

สนามแห่งนี้ ผู้ชนะจะได้รับเงินรางวัลมันมากพอที่จะเป็นแรงจูงใจให้คนเข้ามาเสี่ยงในที่แห่งนี้ ส่วน

ฝ่ายผู้ตายก็จะได้รับเงินค่าชดเชยทำศพ 

 

การสู้กันในวันนั้นจบลงที่เจ้ายักษ์จากหมูบ้านกวางมูได้รับชัย นายพรานจากเมืองหลวงแน่นิ่งไม่รู้

ชะตากรรม. คังวอนชนะพนัน เค้าไปรับเงินตรงโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าทางเข้า จุดที่เห็นคนรุมอยู่ในตอน

แรก กระดาษที่พวกเขาถือคือตั๋วรับพนันที่รอนำมาขึ้นเงิน.

"สนุกไหม?"คังวอนถาม

"ก็สนุกดีล่ะนะ ข้าตื่นเต้นจริงๆ แต่ว่า...ข้าคิดว่ามันออกจะโหดร้ายไปสักหน่อยน่ะ"

"อย่างนั้นหรอ?.... อันที่จริงการประลองกันที่พวกเราเห็น มันพัฒนามาจากกีฬามวยปล้ำ แต่ว่า

กีฬามวยปล้ำมันไม่ได้ตอบสนองความต้องการของคนดู พวกเค้าต้องการอะไรที่ป่าเถื่อนกว่านั้น

ดิบกว่านั้น ไปๆมาๆก็กลายเป็นเอาคนมาสู้กันจริงๆ ที่ต้องตายไปก็มีเยอะ" คังวอนอธิบายด้วยน้ำ

เสียงหม่นหมอง

"หา! มีคนตายด้วยหรอ?"

"ก็มีเยอะอยู่นะ"

"ข้าไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้มันจะสมเหตุสมผล! ถึงขนาดมีคนตายทำไมถึงยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้

ถ้าเกิดเราได้รับเงินจากการพนันในการประลองที่มีคนตาย อย่างนี้ก็ไม่เท่ากับว่าเรามีส่วนร่วมใน

การฆ่าคนหรอกหรือ?" ซอจินดูเหมือนจะโกรธ แต่คังวอนก็แค่นิ่งไม่ได้พูดอะไร ผ่านไปสักอึดใจคัง

วอนก็พูดขึ้น

 

"มานี่เถอะข้าจะพาไปอีกที่หนึ่ง" คังวอนจับมือซอจินแล้วออกแรงดึงเบาๆสองสามครั้ง ซอจินเลย

ต้องเดินตามไปอย่างไม่เต็มใจนัก พวกเขาเดินต่อไปกันได้สักระยะหนึ่ง คราวนี้คังวอนพาซอจินมา

หยุดที่หน้าอาหารที่ดูเหมือนจะเป็น สถาปัตยกรรมของชาวต่างชาติ เป็นอาคารก่ออิฐฉาบด้วยปูนสี

ขาวมีลวดลายปูนปั้นอย่างชาวตะวันตก ด้านหน้าเป็นประตูโค้งมีปานประตูทำจากไม้สองบานปิด

อยู่ บนซุ้มประตูด้านบนประดับด้วยไม้กางเขน

"เอ๋...! นี่มันโบสถ์ของพวกชาวตะวันตกนี่ เจ้าพาข้ามาทำอะไรที่นี่?" คังวอนปล่อยมือแล้วหันไปมองซอจิน

"ก็มาใช้เงินน่ะสิ" คังวอนเดินนำหน้าแล้วผลักประตูโบสถ์เข้าไป ภายในโบสถ์เป็นห้องโถงหลังคา

สูงทรงโค้งด้านข้างทั้งสองเป็นช่องหน้าต่างประดับกระจกสี มีแท่นบูชาอยู่ตรงกลางด้านใน เหนือ

แท่นบูชาเป็นรูปปั้นชายถูกตรึงกางเขน ด้านในมีม้านั่งยาววางเรียงรายอยู่สองฝั่ง แต่เว้นช่องทาง

เดินตรงกลางไว้ ม้านั่งเหล่านั้นมีเด็กเล็กๆนั่งอยู่เป็นจำนวนมาก.

"ท่านพี่คังมิน!" เด็กคนนึงร้องเรียกทันทีที่เขาหันมาเห็นว่าเป็นคังวอนเดินเข้ามา จากนั้นเด็กคน

อื่นๆก็กรูกันออกมาล้อมหน้าล้อมหลังตัวเขาเต็มไปหมด

"ท่านพี่คังมิน พวกเราคิดถึงพี่จังเลย ท่านหายไปไหนมาตั้งนาน?"

"ใช่ค่ะ พวกเรารอพี่อยู่ตั้งหลายวัน" เด็กๆเหล่านั้นส่งเสียงเจี้ยวจ๊าว ใบหน้าทุกคนแสดงออกถึง

ความดีใจ

"อ้าว! คุณชายคังมิน มาเยี่ยมเด็กๆหรือเจ้าคะ" หญิงชราชาวโชซอนในชุดนักบวชสีดำเดินออกมา

จากด้านหลัง

"ครับคุณแม่" คังวอนยิ้ม

"พวกเด็กคิดถึงคุณชายกันมากเลยล่ะค่ะ อ้อ!...ว่าแต่คุณชายท่านนั้นคือ?"

"อ๋อ...ขะ...ข้าชื่อลีซอจินน่ะครับ" ซอจินอึกอัก

"ยินดีตีอนรับสู่บ้านของพระผู้เป็นเจ้านะเจ้าคะ" นางกล่าวต้อนรับพร้อมรอยยิ้ม

"เชิญตามสบายนะเจ้าคะ แม่ขอตัวไปทำอาหารให้เด็กๆต่อ ฝากคุณชายทั้งสองช่วยดูเด็กๆให้สัก

ครู่นะเจ้าคะ"

"ได้ครับ" ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน คังวอนหันไปมองซอจินอย่างประหลาดใจ ทำเอาเค้าถึงกับเขิน

หน้าแดง โชคดีที่มีเด็กคนหนึ่งมากระตุกแขนเสื้อคังวอน เพื่อชวนให้ไปเล่นด้วยกันข้างนอก

ที่ด้านนอกโบสถ์นั้น คังวอนนั่งอยู่บนก้อนหินอ่านนิทานที่เตรียมมาให้เด็กๆฟัง เด็กชายคนหนึ่งเอา

คางเกยที่ขาของคังวอนตั้งใจฟังเขาเล่านิทาน ข้างๆกันมีเด็กอีกกลุ่มวิ่งเล่นอยู่ แสงแดดในวันนั้น

ส่องสะท้อนลงมาที่คังวอนทำให้ภาพที่ซอจินเห็นนั้นงดงามราวกับเขาเป็นเทวทูต

 

สักครู่แม่ชีท่านนั้นก็ออกมาตามเด็กๆให้เข้าไปด้านในเพื่อไปกินอาหารที่นางเพิ่งปรุงเสร็จ แม่ชี

ขอบคุณคังวอนและซอจินที่ช่วยดูแลเด็กๆ ก่อนจะขอตัวเข้าไปด้านในปล่อยให้ทั้งสองได้อยู่ตาม

ลำพัง

ซอจินขยับเข้ามานั่งข้างคังวอน คังวอนประหลาดใจเล็กน้อย ก้อนหินนั้นใหญ่ไม่มากพอที่จะให้คน

สองคนนั่งได้อย่างสบาย ทำให้พวกเขาต้องเบียดกายเข้าหากันเพื่อที่จะให้พอนั่งได้ ซอจินหันไป

มองหน้าคังวอนซึ่งอยู่ไกล้แค่ปลายจมูก สัมผัสได้ถึงลมหายใจ และกลิ่นกายอันหอมละมุน ช่าง

เป็นเวลาที่ดูเนิ่นนานราวกับนิรันดร์ ซอจินรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรง รู้สึกเหมือนกับว่าโลกที่แสน

น่าเบื่อของเขาจบสิ้นลง เพียงเมื่อเขาได้อยู่ข้างกายคังวอน ทำให้เขาตระหนักได้ว่าตัวเขาเองก็ยังมี

หัวใจและมีชีวิตอยู่จริงๆ.

"นี่...หน้าข้ามีอะไรติดอยู่อย่างนั้นหรือ?"คังวอนทำลายความเงียบ

"เปล่าๆ มะ ไม่มีอะไร...ข้าแค่..." ซอจินอายจนได้แต่ก้มหน้ามองเท้าตัวเอง

"ฮะๆ เจ้านี่แปลกดีจัง ข้าคิดว่าเจ้าจะจูบข้าซะอีก อุตส่าห์รอตั้งนาน"

"เอ๋!...นี่เจ้า..." คำพูดของคังวอนทำเอาซอจินถึงกลับทำอะไรไม่ถูก แต่ในที่สุดพวกเขาก็หัวเราะ

ด้วยกัน.

คังวอนเข้าไปในโบสถ์เพื่อไปลาแม่ชี ตอนนี้เด็กๆกินอาหารกันเสร็จหมดแล้ว และกำลังสวดมนต์

ขอบคุณพระเจ้า ก่อนกลับคังวอนได้มอบตั๋วเงินที่ชนะพนันให้แม่ชีไปทั้งหมด แม่ชีขอบคุณด้วย

ความทราบซึ้งใจ เงินจำนวนนั้นคงพอเลี้ยงดูเด็กๆเหล่านั้นไปได้อีกหลายเดือน แม่ชีเดินมาส่งพวก

เขาที่หน้าประตูโบสถ์ พร้อมกับเด็กๆ

ระหว่างตอนเดินทางกลับ ซอจินลอบชำเลืองคังวอนเป็นระยะๆด้วยความชื่นชมในน้ำใจของเขา

แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกเสียดายที่ตอนนี้คังวอนไม่ได้จับมือเขาอีกแล้ว.

"เจ้ารู้ไหม โบสถ์นั่นน่ะรับอุปการะเด็กกำพร้า จากสงครามเอย ความยากจนเอย รายได้ส่วนใหญ่

ก็ได้จากการรับบริจาค ก่อนที่ข้าจะมาเจอ คุณแม่ท่านเล่าให้ฟังว่าบางเดือนลำบากมากพวกเด็กๆ

ไม่มีอะไรจะกิน บางทีเสื้อผ้าก็ขาดแคลน" คังวอนพูดขึ้น

"เด็กๆพวกนั้นทุกคนกำพร้าพ่อแม่หมดเลยอย่างนั้นหรือ? ช่างน่าสงสารจัง"

"น่าสงสารหรือ?" คังวอนถาม "ข้าว่าเด็กเหล่านั้นยังโชคดีกว่าพวกเด็กๆที่ต้องถูกขายไปเป็นทาส

ตั้งเยอะ" คังวอนมองท้องฟ้าดูเหมือนพูดลอยๆกับตัวเองมากกว่า.

"เออนี่...ข้าเห็นเจ้ามอบเงินทั้งหมดให้แม่ชีนั่น เจ้าไม่คิดว่าเงินนั่นมันเป็นเงินสกปรกหรอกหรือ?"

คังวอนมองหน้าซอจินครู่หนึ่ง

"ฮะๆ เจ้านี่ตลกจัง" คังวอนพูดทั้งหัวเราะ "เงินน่ะ มันก็คือเงิน ไม่มีสะอาด ไม่มีสกปรกหรอก วิธี

การหามันและใช้มันต่างหากที่สกปรก สิ่งที่เจ้าจะต้องตั้งคำถามคือกระบวนการได้มาซึ่งเงินเหล่า

นั้น มันถูกต้อง และชอบธรรมแล้วหรือไม่? ไม่ใช่มาตั้งแง่ ว่าเงินสกปรก คำตอบนี้ข้าหวังว่ามันจะ

ตอบคำถามที่เจ้าถามข้าตอนเราอยู่ที่สนามต่อสู้ได้นะ" ซอจินทึ่งในความคิดของคังวอนต่อวิธีการที่

เขามองโลก

"นี่เจ้าอายุเท่าไรกันแน่ แม้แต่อาจารย์ของข้า ยังไม่เคยพูดอะไรแบบนี้เลย?" คังวอนขำ พร้อมกับ

ยิ้มก่อนที่จะกระซิบที่ข้างหูของซอจินอย่างแผ่วเบา "ข้าน่ะเห็นอย่างนี้นะผ่านอะไรๆมาเยอะ ถ้าข้า

เล่าล่ะก็เจ้าจะตกใจ" เช่นเคยเสียงกระซิบนั้นแผ่วเบาจนฟังได้ยาก แต่มันทำให้ซอจินรู้สึกวาบหวิว

ขนเขารุกตั้งชันทั้งตัว ซอจินกระโดดออกห่างตัวคังวอนเอามือกุมหูข้างที่ถูกกระซิบ อีกมือหนึ่งชี้

หน้าคังวอน เป็นท่าเดียวกันกับที่คังวอนทำในครั้งแรก

"นี่เจ้า!...เจ้า แกล้งข้าใช่ไหม?" ซอจินหน้าแดง ไม่รู้ว่าโกรธหรืออาย คังวอนหัวเราะชอบใจที่ได้เอาคืน

"ฮะๆ ข้าว่าเจ้าทำท่าได้ตลกกว่าข้าอีกนะ"

"หน่อยแน่ะ นี่เจ้ายังจะพูดอีก"ซอจินเข้ากอดรัดรัดคังวอนพร้อมกับจักกระจี้ทีเอวเขา

"พอแล้วๆ ข้ายอมแล้วๆ"คังวอนวิงวอนเขาหัวเราะจนน้ำตาไหล หลังจากหยอกล้อกันสนุกพอควรแล้ว คังวอนก็ถามซอจินว่า

"นี่วันนี้เจ้าสนุกไหม?"

"ก็...ไม่รู้สินะ จะว่าสนุกมันก็พูดแบบนั้นไม่ได้..."ซอจินทำท่าครุ่นคิด

"อะไรกัน เจ้าไม่รู้สึกสนุกหรอกหรือ? เจ้าไม่คเห็นหรือว่าเมืองที่มีผู้คนร่ำรวย ถึงขนาดยอมจ่ายเงิน

ให้คนมาห้ำหันให้ตายกันไปข้างหนึ่งเพื่อความบันเทิง แต่ก็เป็นเมืองเดียวกันอีกนั่นแหละ ที่มีเด็ก

พร้าอดอยากมากมาย เจ้าไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องที่ตลกหรอกหรือ?"

"เอ๋...? คะ คือข้า..." คำพูดของคังวอน สะเทือนใจของซอจินมาก

"ช่างเถอะ...ข้าน่ะเห็นว่าเจ้าเป็นลูกขุนนาง อย่างน้อยๆ วันหนึ่งถ้าเจ้าเข้ารับราชการเป็นใหญ่เป็น

โต ถึงวันนั้นล่ะก็อย่าลืมคำพูดของข้าก็แล้วกัน"

ซอจินเงียบไปอึดใจหนึ่งเขาตระหนักได้ถึงภาระอันหนักหน่วงในภายหน้า แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น  

ซอจิน ขอใช้เวลาอยู่กับคนที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างกายเขาก่อน ซอจินจึง

รวบรวมความกล้าก่อนจะพูดออกไป

"นี่คังวอน จะเป็นอะไรไหมถ้าข้าขอจับมือเจ้าตอนเราเดินกลับ" คังวอนเอื้อมมือไปกุมมือของซอจิน

แทนคำตอบ

ท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายเด็กหนุ่มทั้งสองเดินกลับเข้าสู่ตัวเมืองด้วยด้วยรอยยิ้ม... 

 

 ขอขอบคุณที่ติดตาม อ่านแล้วชอบไม่ชอบอย่างไรก็ฝากความคิดเห็นไว้ได้นะครับ