ฉันรักนาย คังวอน! (Yaoi ย้อนยุค)

"หายไปไหนแล้ว ท่านขันทีนัมท่านไปด้านโน้นนะส่วนข้าจะไปตามหาอีกทาง แล้วอีกครึ่งชั่วยาม

เรามาเจอกันตรงนี้"

"ตกลงตามนั้น"ขันทีนัมรับคำ ทั้งสองคนยังคงออกตามหาพระราชาอยู่ด้วยความร้อนใจหลังจากที่

คลาดกันกันกับพระองค์ในตลาด.

สำนักกิเซงบัวขาว.

"ท่านน้าข้าจะออกไปข้างนอกหน่อยนะ" คังวอนกล่าวกับนายหญิงแต่ไม่ทันที่นางจะพูดอะไรคังวอน

ก็เดินลับตาไปแล้ว

"เบื่อๆๆๆ ชีวิตข้านี่มันน่าเบื่อจิงๆ วันๆต้องเจอแต่พวกตาแก่ เฮ้อ...ชีวิตข้านี่มันไม่มีอะไรน่าสนใจ

เอาซะเลย" คังวอนเดินบ่นกับตัวเอง

"นี่เจ้าคนนั้นน่ะ!" เสียงชายคนนึงร้องเรียกคังวอน ดังมาจากด้านหลัง คังวอนหันซ้ายขวาไม่เห็น

ใครนอกจากตน กับชายเจ้าของเสียงที่อยู่ด้านหลัง

"เอ๋?...เจ้าเรียกข้าหรอ?" คังวอนชี้มาที่หน้าตัวเอง

"ใช่ เจ้านั่นแหละ มาตรงนี้หน่อยสิ" ชายอีกคนออกคำสั่ง คงจะเป็นเพราะยังงงๆคังวอน จึงเดินไป

หาเขา โดยไม่ทันได้ระวังตัวชายคนนั้นก็กอดคอคังวอนและ ป้องปากกระซิบกระซาบอะไรที่ข้างหู

ฟังไม่รู้เรื่อง แต่มันทำเอาขนลุกซู่

ถึงแม้คังวอนจะทำงานในสำนักกิเซง แต่เค้าเป็นกิเซงระดับสูงที่ขายศิลปความบันเทิงทางกายและ

ใจ ส่วนในเรื่องความสัมพันธ์ด้านอื่นก็เป็นแต่เพียงภายนอกและแทบไม่มีใครมาถูกเนื้อต้องตัวเขา

มาก่อนเลย. การที่ชายคนนั้นเข้ามาประชิดตัวเขาถึงขนาดนี้ทำให้คังวอนรู้สึกวาบหวามอย่างบอก

ไม่ถูก

"เจ้าบ้านี่!"คังวอนตะโกนพลางสลัดตัวให้หลุดจากอ้อมแขน พร้อมกับชี้หน้าเขา อีกมือหนึ่งกุมหู

ข้างที่ถูกกระซิบไว้

"ฮ่าๆๆ ดูทำท่าเข้าสิ เจ้านี่ตลกจัง ข้าแค่อยากจะถามอะไรเจ้าสักหน่อยเท่านั้นเอง" คังวอนรีบยืน

ตัวตรงเอามือไขว้หลังเชิดหน้าเล็กน้อยเป็นมาดแบบคุณชายจากชั้นสูงทั้งหลาย แต่ว่าหน้ายังแดง

อยู่

"ถะ..ถามอะไร?"เขาละล่ำละลัก

"ก็ข้าเห็นเจ้าเดินออกมาจากสำนักกิเซงนั่น ข้าเอง เอ่อ...แค่...อยากรู้ว่าถ้าเข้าไปในนั้นจะต้องทำอย่างไร?"

คราวนี้เป็นคังวอนที่หัวเราะ "ที่แท้ก็แค่อยากจะมาเที่ยวสำนักกิเซงนั่นเองน่ะหรอ? ฮะๆ เจ้านี่นะ...

แต่ เอ๊ะ! ดูจากหน้าตาการแต่งตัว คงเป็นลูกขุนนางแอบหนีเรียนมาเที่ยวล่ะสินะ?"

"เอ่อ...จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิดนะ" ชายคนนั้นเกาแก้มแก้เขิน พูดอ้อมแอ้ม

"ในนั้นน่ะน่าเบื่อออก ถ้าข้าเป็นเจ้านะข้าไม่เข้าไปในนั้นหรอก แต่ถ้าเจ้าไม่ค่อยได้ออกมาเที่ยวล่ะ

ก็ ข้ามีที่ๆสนุกกว่านั้นเยอะเลย ข้ากำลังจะไปอยู่พอดีเจ้าจะไปกับข้าไหมล่ะ?" คังวอนชักชวน

"ข้าไปได้หรอ?"

"ได้สิ เอ่อ...ว่าแต่เจ้าชื่ออะไร? ข้าชื่อคังมิน" เวลาที่คังวอนออกจากสำนักกิเซงเค้าจะแต่งตัวเสียใหม่ตามสมัยนิยมพร้อมทั้งไม่เปิดเผยชื่อที่แท้จริง

"ข้าชื่อ...เอ่อ"

"อะไรกันเจ้าลืมชื่อตัวเองอย่างนั้นหรือ?" คังวอนทำหน้ากวน

"ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ข้าแซ่ลี ชื่อซอจิน" เขาแนะนำตัว

"ชื่อปลอมสินะ? เพราะเขาหนีออกมาเที่ยวเลยไม่อยากให้เรารู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ก็ช่างเถอะเวลานี้ข้าเบื่อจะแย่ไปหาอะไรสนุกๆทำกันดีกว่า" คังวอนคิดในใจ

"นี่ว่าแต่ที่ๆเราจะไปนี่เป็นที่ไหนกันน่ะ?" ซอจินถามขณะเดินออกมาได้สักครู่

"สนามต่อสู้ เจ้ารู้จักไหม?"

"เอ๋?... ไม่ยักกะเคยได้ยินแฮะ"

"อยู่ข้างหน้านั่นไงล่ะ" คังวอนชี้ไปยังอาคารได้สีแดงที่ดูใหญ่โตมีสองชั้น มีเสียงอึกทึกดังมาจาก

ด้านใน ด้านหน้ามีผู้คนออกันอยู่หนาแน่น ในมือของแต่ละคนล้วนถือแผ่นกระดาษกันหลายใบ

และผู้คนเหล่านั้นก็รุมกันอยู่ที่โต๊ะที่มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ ที่ประตูทางเข้าผู้คนส่งเสียงโวยวายไม่แพ้

ข้างใน มีเสียงตีฆ้องดังขึ้นสามครั้งเป็นสัญญาณ

"เร็วๆเข้าเถอะ" คังวอนฉุดมือ ซอจินเข้าไปด้านใน

เมื่อพ้นประตูทางเข้า ด้านในนั้นเสียงอึกทึกกว่าที่คิด ผู้คนในนี้ต้องตะโกนคุยกันฟังไม่ได้ศัพท์ ที

เห็นว่าอาคารนี้มีสองชั้นแท้จริงด้านในเป็นอัฒจันทร์ครึ่งวงกลมสูงหลายชั้นสำหนับนั่งชม ด้านล่าง

อีกครึ่งเป็นเวทีเสมอกับพื้นทางเข้า คังวอนยังจูงมือซอจินอยู่ เค้าพาไปหยุดที่โต๊ะตัวหนึ่งมีป้าย

ว่า"จุดรับเดิมพัน" ด้านหลังโต๊ะนั้น เป็นไม้ระแนงตีเป็นลูกกรงมองลอดเข้าไปเห็นเวทีต่อสู้ คู่ต่อสู้

นั่งอยู่คนละมุม คนนึงคาดเชือกสีขาว ตรงข้ามกันนั้นเป็นชายอีกคนคาดเชือกสีดำ ทั้งสองร่างกาย

กำยำหน้าตาดุดัน.

"ว่าไงครับคุณชายทั้งสอง รอบนี้เป็นการต่อต่อสู้ของ เจ้ายักษ์แห่งหมู่บ้านกวางมู ส่วนมุมดำเป็น

คนเมืองหลวงนี่เองเป็นนายพรานว่ากันว่าเคยฆ่าหมีมาแล้วด้วยมือเปล่า! คุณชายทั้งสองจะเดิมพัน

ข้างใคร?" คนที่โต๊ะรับพนันเป็นชายตัวเล็กถ้าทางเจ้าเล่ห์ แต่ก็พูดได้ดังพอที่สองคนนั้นจะได้ยิน

เค้าอธิบายอัตราต่อรองและกติกาเบื้องต้น.

"ข้าขอเดิมพันข้างมุมขาวก็แล้วกัน 1 ชั่ง" คังวอนเลิกเดิมพันพร้อมส่งตั๋วเงินมูลค่า 1 ชั่งให้

"โอ้โห! คุณชายท่านนี้ใจถึงไม่เบา เอ้านี่ครับตั๋ว" ชายร่างเล็กส่งใบรับพนันให้คังวอน พร้อมตะโกนเรียกลูกค้าคนถัดไปที่เข้าแถวรอเดิมพันอยู่ด้านหลัง

"ว้าว! เจ้านี่ใจกล้าไม่เบาน่าตื่นเต้นดีจังเลยแฮะ ข้าอยู่แต่ใน...อุ๊บ!" ซอจินหลุดปากพูดบางอย่างออกมา

"เจ้าว่าอะไรนะข้าไม่ได้ยิน?" คังวอนหันไปถาม

"เปล่าๆ ไม่มีอะไร" ซอจินหน้าตื่น "เกือบไปแล้ว...แต่จะว่าไป มือเจ้าหมอนี่นุ่มจังแฮะ" ซอจินคิด

หลังจากตระหนักได้ว่าเขาจับมือของคังวอนมาได้ระยะหนึ่งแล้ว.

"นี่ๆ ไปตรงนู้นเถอะ ที่ยังว่างอยู่ การประลองไกล้จะเริ่มแล้ว" ว่าแล้วคังวอนก็กึ่งจูงกึ่งฉุดซอจินไป

ยังตำแหน่งที่ว่างอยู่ ไม่รู้ทำไมซอจินจึงรู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูก.

ทั้งสองนั่งลงคู่กัน เป็นโอกาสครั้งแรกที่ซอจินจะได้สำรวจหน้าตาของคังวอน คังวอนหน้าตา

หมดจด ในชุดสีขาวสวมหมวกปีกกว้างอย่างสมัยนิยม ปากเป็นสีชมพูเผยอเล็กน้อยดวงตาเป็น

ประกายสดใส ระหว่างลอบสำรวจคังวอนอยู่นั้น อยู่ๆคังวอนก็พูดขึ้น

"นี่เจ้าไม่สบายหรือเปล่าหน้าแดงเชียว?" คังวอนถอดหมวกของเขาออกแล้วจับใบหน้าของซอจิน

ด้วยสองมือ แล้วค่อยๆเอาหน้าผากของเขามาแตะกับหน้าผากของซอจิน วินาทีนั้นเหมือนโลกหยุด

หมุน เสียงที่ดังรอบตัวพลันเงียบลง หัวใจของซอจินเต้นรัว

"ตัวก็ไม่ร้อนนี่" ซอจินตื่นจากภวังค์ด้วยเสียงของคังวอน.

"มะๆ...ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย" ซอจินหลบตา คังวอนนั่งอมยิ้ม

"เอาล่ะๆ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ดูตรงนู้นสิ" คังวอนชี้มือไปยังตำแหน่งหนึ่งบนอัฒจันทร์ บริเวณนั้น

ถูกจัดเตรียมไว้เป็นพิเศษ มีคอกกั้นแยกจากที่นั่งทั่วๆไป และมีเบาะรองนั่งเหมือนกับเตรียมไว้ให้

บุคคลสำคัญ

"ตรงนั้นเป็นที่นั่งสำหรับพวกขุนนาง" คังวอนเริ่มอธิบาย "ที่นี่น่ะไม่ได้มีแต่ชาวบ้านมาหรอกนะ

พวกขุนนางก็นิยมมากันด้วย เดิมพันกันทีสูงลิบลิ่ว แล้วไม่ต้องไปเข้าแถวรอเดิมพันที่โต๊ะเหมือน

พวกเราด้วยหรอกนะ เพราะมีคนอำนวยความสะดวกให้หมด"

"อย่างนั้นหรอ?" ระหว่างนั้นเองกลุ่มขุนนางกลุ่มนึงก็เดินขึ้นมานั่งประจำตำแหน่งบนอัฒจันทร์ และ

การประลองก็เริ่มต้นขึ้น...

ขอขอบคุณที่ติดตาม อ่านแล้วชอบไม่ชอบอย่างไรก็ฝากความคิดเห็นไว้ได้นะครับ