รักน่ะยัยโง่

 
ตึ้ง!!
 
ฉันจำได้คร่าวๆว่าตัวฉันลอยไปในอากาศ แว่นฉันแตก ไคร์เรียกฉันก่อนที่ฉันจะหมดสติไป......
 
"กิน่ะ..."ใครเรียกฉัน
ฉันกำลังลืมตาช้าๆเห็นสายน้ำเกลือ นี่ฉันนอนอยู่ที่เตียงโรงพยาบาลนี่นา นั้นไคร์เขามานั้งขอบเตียง
 
"ตื่นแล้วหรอกิน่ะ"ไคร์ยื่นหน้ามาหาฉัน
 
:x จุ็บ
 
"........."คิดว่าฉันจะหายโกรธหรอ
 
"กิน่ะคือ...."
 
"ไม่ต้องมาพูดอะไรกับฉันออกไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว"ฉันไล่ไคร์ออกไป
 
"ฉันรู้ว่าเธอโกรธ ฉันอยากจะ..."(แก่น/บอกไปสิไอ้ไคร์ เป็นพระเอกแท้พูดคำๆเดียวก็ ไม่ได้ โด้!!!)
"ห่างกันซักพักจบไหม ออก...ไป!!"(แก่น/ห่างกันซักพัก...ห่างกันซักพัก บ้า!เพลงหวายแล้ว)
(กิน่ะ/คนกำลังเศร้า ทำบรรยากาศเสีย)
 
ฉัน...รู้ว่าเขาต้องการที่จะขอโทษ แต่แล้วนิสัยนักเลงในตัวของเขาทำให้พูด ออกไปยาก
 
ฉันร้องไห้เบาๆด้วยความน้อยใจ ใครจะเข้าใจผู้หญิงโง่ๆอย่างฉัน  นี่สิน่ะผู้หญิงร้องไห้ผู้ชายไม่เห็น
 
"อึกๆฮือๆ"
 
ไคร์
 
ผมแอบมองเธอที่กระจกบานเล็กๆตรงประตูห้องพยาบาล เธอร้องไห้ฟูมฟายที่เตียง
 
ผมสงสารเธอจัง...
 
สิ่งที่ผมทำไปมันผิดอย่างมหั้น ผมทำไปเพราะรักเธอ แต่ผมไม่เคยพูดออกไป
 
ดูสิเธอร้องไห้ไม่หยุดเลย อยากเข้าไปกอดให้ความอบอุ่นเธอ เหมือนปลอบเด็กน้อยๆขี้แหย่
 
ฉันรักเธอน่ะ ยัยแว่นกิน่ะ