รักน่ะยัยโง่
เขียนโดย 
แก่น
วันที่ 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 23.04 น.
แก้ไขเมื่อ 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 23.59 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) ไม่ให้อภัยแน่...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตึ้ง!!
ฉันจำได้คร่าวๆว่าตัวฉันลอยไปในอากาศ แว่นฉันแตก ไคร์เรียกฉันก่อนที่ฉันจะหมดสติไป......
"กิน่ะ..."ใครเรียกฉัน
ฉันกำลังลืมตาช้าๆเห็นสายน้ำเกลือ นี่ฉันนอนอยู่ที่เตียงโรงพยาบาลนี่นา นั้นไคร์เขามานั้งขอบเตียง
"ตื่นแล้วหรอกิน่ะ"ไคร์ยื่นหน้ามาหาฉัน
:x จุ็บ
"........."คิดว่าฉันจะหายโกรธหรอ
"กิน่ะคือ...."
"ไม่ต้องมาพูดอะไรกับฉันออกไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว"ฉันไล่ไคร์ออกไป
"ฉันรู้ว่าเธอโกรธ ฉันอยากจะ..."(แก่น/บอกไปสิไอ้ไคร์ เป็นพระเอกแท้พูดคำๆเดียวก็ ไม่ได้ โด้!!!)
"ห่างกันซักพักจบไหม ออก...ไป!!"(แก่น/ห่างกันซักพัก...ห่างกันซักพัก บ้า!เพลงหวายแล้ว)
(กิน่ะ/คนกำลังเศร้า ทำบรรยากาศเสีย)
ฉัน...รู้ว่าเขาต้องการที่จะขอโทษ แต่แล้วนิสัยนักเลงในตัวของเขาทำให้พูด ออกไปยาก
ฉันร้องไห้เบาๆด้วยความน้อยใจ ใครจะเข้าใจผู้หญิงโง่ๆอย่างฉัน นี่สิน่ะผู้หญิงร้องไห้ผู้ชายไม่เห็น
"อึกๆฮือๆ"
ไคร์
ผมแอบมองเธอที่กระจกบานเล็กๆตรงประตูห้องพยาบาล เธอร้องไห้ฟูมฟายที่เตียง
ผมสงสารเธอจัง...
สิ่งที่ผมทำไปมันผิดอย่างมหั้น ผมทำไปเพราะรักเธอ แต่ผมไม่เคยพูดออกไป
ดูสิเธอร้องไห้ไม่หยุดเลย อยากเข้าไปกอดให้ความอบอุ่นเธอ เหมือนปลอบเด็กน้อยๆขี้แหย่
ฉันรักเธอน่ะ ยัยแว่นกิน่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
