[Yaoi] กางเกงในสื่อรัก

            แด่พ่อแม่ที่อยู่บนสวรรค์และครูบาอาจารย์ที่เคารพรักทุกท่านครับ...
            ผม...หามันไม่เจอครับ! กางเกงในสีเขียวอื๋อของผม!
            “เป็นไงล่ะไอ้เพื่อนเลว... กูหายังไม่เจอเลย ถ้ามีคนมาเจอเข้าแล้วมันจะเป็นไงล่ะ มีชื่อกูติดอยู่นั่นด้วยนะวะ...”
            วันหนึ่งวันผ่านไปด้วยความสิ้นหวังในการค้นหาของรักของหวงแสนซกมกของผม... นั่นมันลิงตัวเก่งของผมเลยนะ! ไอ้ตัวต้นเหตุมันก็เคี้ยวลูกชิ้นจนแก้มตุ่ยแทบไม่ใส่ใจในสิ่งที่ผมพูดเลยนะ!
            “ใครเห็นก็ปาลงถังขยะหมดสิวะ เน่าขนาดนั้น ซักแม่งก็ไม่ได้ซัก ซวยของคนเจอไปอ่ะ”
            “ซวยพ่อง... ไอ้ลิงตัวนั้นของกูน่ะ...”
            “เป็นตัวโปรด... กูรู้... มึงแม่งพูดกรอกหูกูมาสองวันแล้วไอ่เวรเอ๊ย! กูบอกแล้วว่ากูจะซื้อใหม่ให้ มึงนี่ก็ลิงเขียว ลิงเขียว ลิงของกูอยู่ได้!”
            ผมเบ้หน้าและหันไปนั่งเท้าคางมองนักศึกษาคนอื่นที่ทยอยเดินลงตึกเรียนต่อไป แต่ไม่มีอะไรทำให้ผมสนใจได้ไปมากกว่านักศึกษาคนที่ขับบิ๊กไบค์อีกแล้ว
            “เฮ้ยไอ่กิม... กูอยากได้มอ’ไซค์ว่ะ”
            “มอ’ไซค์พ่อง มึงขับเป็นรึไง”มันตอบกลับมาทั้งเสียงอู้อี้เพราะของกินเต็มปาก ผมได้แต่ทำหน้าเซ็งเพราะไม่มีอะไรให้ทำอีกแล้ว
            “น่าเบื่อชิบหายเลยว่ะวันๆ กูอยากเรียนจบเร็วๆ-_-;;”
            “กูก็เบื่อ กูก็อยากหายเบื่อ... มึงดูโน่น”มันว่าพลางรูดลูกชิ้นลูกสุดท้ายเข้าปากแล้วเอาไม้เสียบลูกชิ้นชี้ไปที่บอร์ดประชาสัมพันธ์ “ถ้ามึงอยากหายเบื่อนะ มึงไปสมัครเป็นเดือนคณะในงานโอเพ่นเฮาส์ (Open house) ที่จะถึงนี้เหอะ แล้วกูจะไปซื้อหัวใจให้มึงเยอะๆ กูจะได้มีเพื่อนเป็นเดือนคณะกับเขาซักที”
            “มึงก็ไปเองสิครับ-_- มึงมาบอกกูทำไม กูก็อยากมีเพื่อนเป็นเดือนคณะเหมือนกัน”ผมพูดพลางหาวไปด้วยความเบื่อ... กว่าจะได้เข้าคาบเรียนต่อไปมันก็ตั้ง 2 ชั่วโมง นี่ขนาดเพิ่งเลิกคลาสได้ 10 นาทีพวกเรายังเบื่อขนาดนี้ พอถึงตอนเข้าคาบอีกทีพวกเราไม่เหี่ยวตายคาม้านั่งกันก่อนรึยังไงนะ=_=
            “โห หน้าอย่างกูจะให้เป็นดาวคณะ มึงใช้อะไรคิดวะ ฮ่าๆๆ”ว่าแล้วมันก็ผลักหัวผมไปอีกทางด้วยความหมั่นไส้ ผมจึงยกเท้าขึ้นถีบมันคืนด้วยความหมั่นไส้ด้วยเช่นกัน
            “แล้วหน้าอย่างกูเนี่ยอะนะ มึงใช้อะไรคิดวะฟาย-_-*”
            ตั้งแต่เกิดมาเนี่ย ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมากรี๊ดกร๊าดใส่ผมมาก่อน... อย่าว่าแต่กรี๊ดเลย แฟนซักคนยังหาไม่ได้ จะมีคนมองก็มีแต่คนมองด้วยสายตาแปลกๆประมาณว่า ‘ไอ้นี่ตุ๊ดรึเปล่าวะ’
            ขอแจ้งแถลงไขไว้ ณ ที่นี้ด้วยว่าผมไม่ได้เป็นตุ๊ด ครับ-_-!
            “โห่เชี่ย นี่มึงไม่รู้เลยเหรอวะว่ามึงหน้าตุ๊...”
            “ตุ๊ดพ่อง-*-“
            “โอเค... หน้าสวย... สาวๆสมัยนี้อ่ะชอบกันจะตาย ยิ่งสวยก็ยิ่งชอบ ผู้ชายหน้าสวยแพ้ผู้ชายประเภทเดียวเท่านั้นแหละก็คือผู้ชาย หล่อ! เลว! แล้วพอเอาผู้ชาย หล่อ! เลว! มาอยู่คู่กันกับผู้ชายหน้าสวยอย่างมึง ผู้หญิงเค้าก็ยิ่งชอบใหญ่เลยนะวะ ฮ่าๆๆ”
            “มึงจะให้กูไปเล่นเกย์กับใครไอ่ฟายยย!”        
            ผมไม่ทนให้มันพูดวิจารณ์อีกต่อไป ผมคว้าตำราเรียนเล่มหนาปึ๊กมาฟาดหัวมันหนึ่งทีจนส่งเสียงสนั่นหวั่นไหวไปทั่วใต้ถุนอาคารโทษฐานที่มันเลี้ยงสุนัขไว้ในปากมากเกินไป
            “เชี่ย เจ็บนะสาส กูแค่แหย่เล่น!”
            “คราวหลังถ้ามึงแหย่อีกกูจะเอาค้อนแบะกบาล”
            “โห่ย บรรลัย... ของรางวัลงานนี้แม่งเป็นเวสป้าเลยนะเว่ย ที่ 2 ได้โน๊ตบุ๊ก ที่ 3 ได้เงินตั้งหมื่นนึงเลยนะวะ-_-“
            “กูไม่... หา!”
            ผมอุทานด้วยความตกใจและตกตะลึงในของรางวัลที่มากมาย
            ว.. เวสป้า!
            “เหี้ย! แม่งของรางวัล แพงชิบ!”
            “ช่าย... เห็นเขาบอกว่าพี่เดือนเมื่อปีที่แล้วเขาได้เงินตั้งแปดหมื่น โหย โคตรลงทุนอ่ะของรางวัล... ว่าแต่มึงสนป่ะล่ะ”
            “สน!”
            ผมพยักหน้าด้วยความมั่น ก่อนที่จะใจฝ่อเหลือเล็กลีบหลังจากที่เห็นกลุ่มแก๊งหน้าตาดีจากคณะแพทย์ศาสตร์เดินประชันความหล่อ (และแว่น) กันมาแต่ไกล กลุ่มคนพวกนั้นมีประมาณ 5-6 คนจากที่ผมสังเกตเห็น ซึ่งผมจำหน้าคนพวกนั้นได้ว่าพวกเขานั้นรวยมาก... และหล่อมากราวกับจะแย่งชิงกันไปเป็นคุณชายหมอจากตระกูลจุฑาเทพ
            ผมหันหน้าไปอีกทางพลางเมินไอ้กิมไปทันที
            “กูไม่เอาแล้วดีกว่า=_= เฮ้อ...”
            “-__-ท้อไวไปนะ”
            “ไม่ให้ท้อเหรอวะ... เฮ้อ... เวสป้า”