ริมฝั่งทะเลฝัน

                   “ไอ้นัท…แก” สิ้นเสียงกร้าวนั้นฝ่ามืออุ่นๆก็ฟาดลงบนใบหน้าขาวเรียวนัทค่อยๆเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อรอยยิ้มเหยียดเยาะดุจท้าทายเผชิญกับสายตาดุกร้าวของพ่อ
                   “เอาซี่…ตบนัทให้ตายไปเลยยังไงนัทก็ไม่ใช่ลูกพ่ออยู่แล้วพ่อจะมีเมียใหม่จะมีลูกใหม่แล้วนี่…จำไว้เลยนะนัทเกลียดพ่อพ่อทำอย่างนี้กับแม่นัทได้ยังไงเอาผู้หญิงคนนั้นมาแทนที่แม่ได้ยังไงพ่อใจร้าย…นัทเกลียดพ่อ”
                   “ไอ้นัท” ก่อนที่ฝ่ามือนั้นจะฟาดลงเป็นครั้งที่สองคุณแม่บ้านก็รีบเข้ามาดึงร่างของนัทให้หลบออกมา
                   “พอเถอะค่ะคุณแค่นี้คุณหนูก็เจ็บแล้วค่ะ”
                   “เออ…โอ๋มันเข้าไปแค่นี้มันก็จะเสียเด็กอยู่แล้ว…ฟังนะไอ้นัทฉันจะพาคุณดาเค้าเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะคุณผู้หญิงของบ้านนี้ แกไม่มีสิทธิ์จะยอมหรือไม่ยอม” พูดจบพ่อก็เดินหันหลังจากไป น้ำเสียงนั้นดุจประกาศิตที่ก้องอยู่ในหัวใจของนัท นัทโผเข้ากอดคุณแม่บ้านร่างทั้งร่างไหวระริก
                   “ทำไมป้า…ทำไมพ่อไม่รักนัทบ้างเลย” น้ำเสียงนั้นสั่นสะท้านสะท้อนเข้าไปในอกของหญิงสูงวัย
                   “โถ…แม่คุณของป้า”
………………………….
                   ดึกดื่นพระจันทร์โรยแสงหม่นเศร้าอาบคลุมผืนฟ้านัทกอดภาพถ่ายของแม่แนบอยู่ในอ้อมอกนับตั้งแต่แม่ตายไปพ่อก็มีผู้หญิงมากมายในชีวิตจนนัทขยะแขยงและชิงชังในพฤติกรรมของพ่อ  ชีวิตและความทรงจำของนัททั้งหมดจึงไม่มีร่องรอยความอบอุ่นจากพ่อเลย
                   นัทรักแม่มากและเคยคิดว่าพ่อคงรักแม่มากเช่นกันเพราะถึงแม้ว่าพ่อจะมีผู้หญิงหลายคนแต่พ่อไม่เคยยกย่องผู้หญิงคนไหนให้เสมอเหมือนหรือทัดเทียมกับฐานะของแม่เลย  ซึ่งนั่นเป็นสิ่งเดียวที่นัทปรารถนาและพอใจ
                   หากแต่ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาพ่อได้บอกกล่าวบางเรื่องราวแก่นัทซึ่งทำให้นัทผิดหวังและเจ็บแค้นเป็นอย่างมากพ่อกำลังจะพาผู้หญิงคนนั้นมาแทนที่แม่
                   “คุณดาเค้าท้องเค้ากำลังจะมีลูกให้พ่อมีน้องให้นัทพ่อจะให้เค้ามาอยู่ที่บ้านนี้”
                   “อยู่ที่นี่อยู่ได้ไงนี่บ้านของแม่นัทนะนัทไม่ยอม”
                   นัทหลับตาขับไล่ความรวดร้าวภายใน  แม่…คือสิ่งเดียวที่นัทใช้ยึดเหนี่ยวมาตลอด…บัดนี้บ้านของแม่ของของแม่กำลังจะถูกแย่งชิงนัทโกรธพ่อเกลียดพ่อทั้งแค้นทั้งเจ็บสะท้านไปทั่วทั้งหัวใจ ในเมื่อที่นี่ไม่ใช่ที่ของแม่ก็ไม่ใช่ที่ของนัทอีกเช่นกัน ครอบครัวใหม่ของพ่อกำลังเริ่มต้นชีวิตของนัทก็ไม่มีค่าพอให้พ่อต้องสนใจอีก
                   นัทแบกเป้ใบย่อมที่บรรจุเสื้อผ้าและของใช้เล็กน้อยไว้บนบ่าหยุดยืนมองบ้านสีขาวหลังนั้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะก้าวเดินออกไปในทิศทางที่ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร….สายลมยามดึกคล้ายโบกมือลาให้กับความทรงจำสุดท้าย
…………………………..
                   บ้านไม้ติดชายหาดริมทะเลหลังนั้นทาสีฟ้าอ่อนยกพื้นสูงมีระเบียงล้อมรอบ  ตัวบ้านเป็นลักษณะชั้นเดียวติดหน้าต่างไว้ระบายอากาศโดยรอบ…ตรงมุมหนึ่งของระเบียงบ้านวินชายหนุ่มผมสั้นเกรียนรับกับรูปทรงของศรีษะเอนกายอยู่บนเก้าอี้โยกท่อนบนห่มคลุมด้วยเสื้อกล้ามท่อนล่างนุ่งกางเกงเลสีน้ำเงินกำลังนอนอ่านหนังสือในมือด้วยท่าทีสบายอารมณ์ ถัดมาไม่ไกลนักแทนชายหนุ่มผมยาวหน้าตาคร้ามคมผิวเข้มอย่างลูกทะเลนั่งพิงเสาเกากีต้าร์อยู่บนขอบระเบียงเสียงกรุ๋งกริ๋งของโมบายหน้าบ้านดังขึ้นซึ่งเป็นสัญลักษณ์ว่ามีแขกมาเยือน
                   “ใครมาวะ” แทนบ่นอุบอิบก่อนที่จะเดินออกไปดูนาทีต่อมาเขากลับเข้ามาพร้อมกับร้องเรียกวิน
                   “เฮ้…วินดูนี่สิ” วินละสายตาจากหนังสือหันมามองตามเสียงเรียก
                   “อ้าว…ไอ้นัทเฮ้ยมาได้ไงเนี่ย” วินร้องอุทานอย่างดีใจแกมประหลาดใจ
                   “ก็นั่งรถมาเรื่อยๆ” นัทตอบอย่างไม่ใส่ใจทรุดกายนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆ ยกมือขึ้นเสยผมที่หล่นลงปรกหน้าผากอย่างลวกๆ
                   “สีหน้าแกยังกะคนแบกโลกแน่ะ มีอะไรรึเปล่า” แทนถามไถ่อย่างเป็นห่วง นัทระบายลมหายใจช้าๆสายตาจับอยู่ตรงขอบทะเลข้างหน้า
                   “เราขออยู่ด้วยคนสิ” น้ำเสียงเรียบเฉยนั้นทำให้ทั้งวินและแทนหันมามองหน้ากันอย่างงงๆนัทเล่าเรื่องของเมื่อคืนที่ผ่านมาให้เพื่อนทั้งสองฟัง แทนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
                   “โอ้ย…ปัญหาครอบครัวเรื่องจิ๊บๆเราโดนมาหนักกว่าแกอีกนัทเอ้ย อย่าไปซีเรียส”
                   “ทำใจให้สบายเถอะนัทแกพักอยู่ที่นี่ได้ตามที่แกต้องการ” วินลุกขึ้นดินมาตบบ่านัทเบาๆนัทมองตาซาบซึ้งในน้ำใจเพื่อนทั้งสอง
                   วินแทนนัทเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมนัทเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่มักติดสอยห้อยตามไปไหนมาไหนด้วยกันกับแทนและวินเสมอ  ตราบเมื่อจบชั้นมัธยมทั้งสามก็แยกย้ายกัน  วินสอบติดมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯแต่เรียนอยู่ได้ไม่นานเขาก็ปฏิเสธกฎระเบียบของสังคมเบื่อความวุ่นวายในเมืองเดินออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัยที่ใช้เวลาเข้าไปเรียนได้เพียงสองปีกลับมาใช้ชีวิตเงียบสงบไปวันๆณบ้านริมทะเลแห่งนี้ซึ่งเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ก่อนที่จะเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทั้งคู่  วินมีลุงทำกิจการค้าขายอยู่ในเมืองซึ่งคอยดูแลความเป็นอยู่ของเขา  ตกตอนกลางคืนวินก็ดัดแปลงบริเวณชายหาดด้านหน้าเปิดเป็นร้านน้ำชาเล็กๆขายให้กับนักท่องเที่ยวทำให้พอมีรายได้ดูแลตัวเอง
                   ส่วนแทนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเปิดของรัฐเนื่องจากเขาถูกโดดเดี่ยวจากครอบครัวทั้งพ่อและแม่ต่างแยกย้ายไปมีครอบครัวใหม่ทั้งคู่แทนเลยตัดสินใจหอบหิ้วตัวเองมาอยู่ด้วยกันกับวิน  มาร้องเพลงเล่นดนตรีอยู่ตามร้านอาหารริมทะเลแห่งนี้
                   “ดีเลย มีแกมาเป็นหุ้นส่วนกับพวกเราอีกคน”
                   “หุ้นส่วนอะไร” นัทถามงงๆ
                   “ก็ตอนกลางคืนเราเปิดร้านน้ำชาที่หน้าบ้านติดชายหาดด้านหน้าน่ะ…มีแกมาช่วยคงจะมีลูกค้าหนุ่มๆเพิ่มขึ้น” วินพูดซ่อนรอยยิ้ม ทำให้แทนอดที่จะโวยวายขึ้นมาไม่ได้
                   “โอ้ย…ไอ้วินลูกค้าหนุ่มๆที่ไหนจะมา กระโดกกระเดกยังกะผู้ชายอย่างนี้”
                   “เออ…ไว้เราจะหาลูกค้าสาวๆมาให้แกเอง…หิวจะตายแล้วเนี่ย มีอะไรกินบ้างล่ะบ้านนี้ แล้วพวกแกแน่ใจนะว่าอยู่กันสองหนุ่มไม่ได้แอบซุกผู้หญิงที่ไหนไว้นะโดยเฉพาะแกไอ้แทน”
                   “ดูมัน…มาถึงก็หาเรื่อง…ถ้ามีก็บุญแล้วล่ะนัทเอ้ย…แล้วจะกินมั๊ยข้าวน่ะ…ตามมา” แทนเดินบ่นโล้งเล้งก่อนที่จะหายเข้าไปในบ้าน
…………………………………..
                   บริเวณหาดด้านหน้านั้นถูกประดับตกแต่งด้วยโคมไฟที่ทำเป็นรูปคล้ายคบเพลิงติดตั้งอยู่ตามโต๊ะนั่งแต่ละตัว  ถัดเข้าไปด้านในมีบาร์น้ำเล็กๆพร้อมสรรพไปด้วยเครื่องดื่มน้ำชากาแฟน้ำผลไม้ปั่นและน้ำอัดลม  บริเวณด้านหน้าของโต๊ะนั้นมีเวทียกพื้นเตี้ยๆตกแต่งด้วยหลอดไฟสีเหลืองนวลข้างๆเวทีมีป้ายไม้สีน้ำตาลดิบปักอยู่บนป้ายมีเปลือกหอยเรียงรายเป็นตัวอักษรว่า ‘ร้านฝั่งฝัน’
                   บนเวทีนั้นแทนกำลังพรมนิ้วลงบนกีต้าร์เป็นท่วงทำนองหวานพลิ้ว  ถัดมาข้างๆนัทกำลังผสมเครื่องดื่มสูตรใหม่ตามที่วินได้สอน  ตรงหน้าร้านมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาหาที่นั่งภายในบริเวณร้าน
                   “อ้าวพี่เอกพี่ฟ้า” วินส่งเสียงทักทายหนุ่มสาวทั้งสองส่งยิ้มให้วินแล้วนั่งลงที่โต๊ะหันหน้าออกสู่ชายหาด
                   “ไงวินคนเยอะมั๊ยคืนนี้” เอกชายหนุ่มผิวขาวท่าทางสะอาดแต่งกายสุภาพถามไถ่วิน
                   “เรื่อยๆแหละครับ…พี่เอกพี่ฟ้าเอาอะไรดีครับ”
                   “เหมือนเดิมก็ได้จ๊ะวิน” ฟ้าตอบ วินเดินตรงไปที่บาร์น้ำบอกบางอย่างแก่นัทแล้วจึงกลับมานั่งที่เดิม ฟ้ากวาดตามองไปรอบๆแล้วจึงหยุดสายตาอยู่ตรงบาร์น้ำ
                   “เด็กใหม่หรือวิน”
                   “ไม่ใช่หรอกครับพี่ฟ้าไอ้นัทเพื่อนผมเองมันมาอยู่ที่นี่ด้วยกันกับเราน่ะครับ”
                   “คราวนี้กลายเป็นบ้านสามหนุ่มสามมุมละซี” เอกหยอกล้อหัวเราะเบาๆ
                   “สามหนุ่มที่ไหนพี่เอกไอ้นัทมันเป็นผู้หญิง”
                   “อ้าว…เหรอ” ฟ้าอุทานพร้อมหันหน้าไปมองนัทซึ่งกำลังผสมส่วนผสมเครื่องดื่มอยู่ ทรงผมที่ตัดไล่ระดับนั้นยาวระบ่ารับกับใบหน้าเรียวได้รูป จมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากหยักสวยมองดูคล้ายหนุ่มน้อยเสียมากกว่า ไม่นานนักนัทก็ยกเครื่องดื่มมาให้เอกกับฟ้าที่โต๊ะ
                   “นัทนี่พี่เอกพี่ฟ้าลูกค้าประจำของเรา” วินแนะนำให้นัทรู้จักนัทยกมือไหว้และยิ้มทักทาย
                   “พี่เอกกลับมาจากกรุงเทพฯนานแล้วเหรอครับ” วินเปิดข้อสนทนากับชายหนุ่มที่นั่งตรงข้าม
                   “เมื่อวานนี้เอง ไปคราวนี้พี่ต้องไปดูโรงแรมทางโน้นด้วยคุณพ่อจะขายหุ้นเพิ่มเราต้องขยายงานและปรับปรุงระบบให้ได้มาตรฐานขึ้น….แต่พี่ก็ไม่อยากไปนานๆหรอกนะเป็นห่วงฟ้าเค้าอยู่ที่นี่คนเดียว”
                   “แหม….หวานกันอย่างนี้แล้วทำไมไม่รีบแต่งงานกันซะทีล่ะครับ”
                   “พี่ต้องเคลียร์โรงแรมที่กรุงเทพฯให้เข้าที่เข้าทางก่อนน่ะวินจริงๆแล้วก็ไม่อยากเทียวไปเทียวมาหรอก”
                   “แล้วบังกะโลที่นี่ล่ะครับ”
                   “ก็ต้องหาคนมาดูแลแทนน่ะนะแล้วเราค่อยคุมอีกที” ข้อสนทนานั้นดำเนินไปเรื่อยๆระหว่างเอกและวิน ฟ้าได้แต่นั่งฟังด้วยความเคยชิน เอกมักจะเป็นอย่างนี้เสมอเขาไม่ค่อยพูดจาหยอกล้อเล่นหัวมากนักมีแต่ท่าทีสุภาพจริงจังและเอาการเอางาน ฟ้าระบายลมหายใจช้าๆอย่างเบื่อหน่ายทอดสายตามองออกไปยังทะเลเบื้องหน้าผืนฟ้าและแผ่นน้ำถูกระบายจนเป็นสีเดียวกัน เสียงเพลงนุ่มๆและทำนองกีต้าร์พลิ้วหวานที่แทนบรรเลงนั้นขับกล่อมนาทีนี้ให้ดูเศร้าโศก
                   ห่างจากสายตามองไปไม่ไกลนักร่างบางๆของนัทยืนพิงต้นสนทอดสายตาไปยังเวิ้งฟ้าไกล  ฟ้าลอบชำเลืองมองไปยังดวงหน้านั้น  คล้ายมีรอยหม่นไหม้จากประกายตา  และเพียงนาทีต่อมาคล้ายดั่งว่าหยดน้ำที่ไหลจากดวงตาคู่นั้นถูกปาดทิ้งไป…..ฟ้าหยุดสายตามองภาพนั้นอยู่เนิ่นนาน