อลวนรักของหนุ่มน้อยหน้ามึน [Yaoi]

วันนี้เป็นวันอะไรของผมเนี่ย โชคร้ายที่สุด ทั้งๆที่เมื่อวานตั้งใจจะกลั่นแกล้งดีฟกลับล้มเหลวเพราะผมเมาไม่รู้เรื่อง ตอนเช้าตื่นมาก็อาเจียน ผมไม่น่าดื่มด้วยอารมณ์ชั่ววูบของตนเองเลย แต่เรื่องแค่นี้มันยังไม่โชคร้ายเท่าเรื่องนี้   คือ ............

 

.

.

.

 

ผมต้องไปโรงเรียนเองด้วยสภาพคล้ายศพเดินได้ ไอดีฟไม่ได้รอผม แต่ผมก็ชอบที่จะมาเองหากไม่ติดที่สภาพร่างกายที่ไม่เพียบพร้อมของผม

 

 

ย้อนกลับมาปัจจุบัน

 

 

ผมกำลังก้าวขาเดินขึ้นบันไดเหมือนศพเดินได้ ไม่รู้ทำไมถึงได้เพลียแบบนี้ หรือว่าผมดื่มไวน์แดงเมื่อวานแล้วอาเจียนออกมาเมื่อตอนเช้า ไม่น่าเลย กู ผมจำใจต้องเดินขึ้นต่อไปจนกระทั่งเดินมาถึงชั้น 5 ก็ได้ยินเสียง นร. ทั้งสองคนกำลังคุยกัน ผมจึงหันไปหาต้นเสียงนั้น

“ ไอดิว กูไม่มีวันไปห้องนั้นเด็ดขาด !!!“เสียงใสเถียงร่างสูงขาดคำ ผมปรือตาปรับระดับสายตา

“ ไอเด็กนี่ มึงพูดดีๆไม่เป็น ?ช่วยไม่ได้ - , -“   0 0   ไอตุลกำลังเถียงกับใครบางคน   ใบหน้าคู่กรณีเหมือนผมเคยเห็นมาก่อน

“ ไอเหี้ยเอ๊ย มึงเอาชื่อกูออกเลยนะ !!!“ >[ ]<

“ หึ ไม่!!“คู่กรณีของไอตุลเดินจากไป มันถอนหายใจหนึ่งครั้งก่อนจะหันมาทางผม

ไอตุลเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ต่างฝ่ายต่างตกใจกันไม่ใช่น้อย ผมไม่เคยเห็นไอตุลมันเถียงกับใครเท่าครั้งนี้มาก่อน นอกจากพวกเรากับพี่มัน มันเดินทางผมแล้วจูงผมขึ้นห้องไปโดยที่ไม่พูดอะไรกับผมอีกเลย

 

   “ ไง เพื่อน “ ไอกันย์เดินทักทายพวกเราที่เดินตามหลังพวกเรา พวกเราเดินเข้าห้อง ต่างคนต่างนั่งลง ผมจ้องตาไอตุลมัน ผมได้ยินสิ่งที่มันพูดกับใครบางคน

“ พวกมึงจ้องตากันทำไมวะ” กันย์ถาม

“ ก็เมื่อกี้ / ไม่มีอะไร “ ขณะที่ผมกำลังพูดไอตุลพูดแทรกจนไปกันย์สับสน

“ พวกมึงมีอะไรปิดบังกู “

“ เมื่อกี้กูเห็นไอตุลทะเลาะกับใครบางคน “ ผมเป็นฝ่ายเปิดประเด็น ไอกันย์ทำหน้าเรียบเฉย เป็นผู้รับฟัง

“ ทะเลาะกับใครมาวะ “ กันย์ถามพร้อมกับมองหน้าไอตุล

“ ไอดิว “ ไอตุลตอบ

“ อ๋อ “ ไอกันย์ยิ้ม ผมแปลกใจ ไอกันย์มันรู้จักชื่อคนที่จับชื่อไอตุลไปเป็น กน. มันรู้ชื่อพี่เขาได้ไง คงไม่ใช่มั้ง ผมคงคิดมากไป

“ มึงรู้ได้ไง “ ผมถาม

“ เมื่อวานไอตุลโทรมาเล่าให้กูฟัง “ หัวใจผมกระตุก ไอตุลมันเล่าเรื่องเมื่อวานรึเปล่าวะ

“ เรื่องเมื่อวาน ? “

“ อื้ม เรื่องเมื่อวานที่มันถูกพี่ดิวถูกไปผับแล้วก็ .... “ กันย์พูดเว้นช่วงแล้วหันมาทางผม

“ อะ อะไร มึงมองมาทางกูทำไม “ ผมถามเสียงสูง

“เมื่อวานมึงผับเดียวไอตุลกับใครมา “ กันย์เขม็งตา ไอนี่ก็สอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านจริงเลยๆ  

-__-

“ กะ กู ไปกับลูกพี่ลูกน้องมา “ >[ ]<

“ หรอออ ^[ ]^“

“ เออ มึงคิดไรของมึง “ไอกันย์ยิ้ม

“ หรือว่ามึงคิดหรา ^[ ]^“ ไอนี่ ยิ่งคุยมันยิ่งกวนผมเข้าทุกที นิสัยของมันที่ถูกหลับใหลอยู่ของมันเริ่มออกมาแล้ว แล้วผมก็เริ่มไม่ไหวแล้ว ใครจะไปชอบไอดีฟจอมเก๊กนั่นลงล่ะ ทุ๊ย    >[ ]<

“ ไอเหี้ยกันย์ มึง%$%$%...... “ >[ ]<ผมเลยสบถด่ามันรัวๆ

“ พอแล้ว มึงด่ากูจนหูชาแล้วเนี่ย “ ไอกันย์ที่รับคำด่าผมเสร็จแกล้งเอามือขึ้นมาลูบหูเบาๆ ไอตุลก็เช่นกัน

“ กูก็เหมือนกัน เสียงมึงโครตแหลมเลยว่ะ “ ไอตุลบ่นพึมพำเบาๆ ผมถอนหายใจแรงๆ

       ผมอยากตายจริงๆเลย พวกมันรุมโทษผม ก็ช่วยไม่ได้ ไอกันย์มึงหาเรื่องใส่ตัวเอง แต่พวกเราก็ด่ากันเล่นๆครับ ขำๆๆ ไม่โกรธเคืองแต่อย่างใด 5555 เป็นเด็กดีศรีแก่ชาติไทย

 

“ ดิ้ง ด่อง “ เสียงออดดังเมื่อคาบเรียนตอนเช้าได้หมดลง   นร.ในห้องต่างพากันออกจากห้องลงไปทานอาหารกลางวัน

     วันนี้ผมรู้สึกเหนื่อยสุดๆตั้งแต่ตอนเช้าจนถึงตอนนี้ แล้วทำไมอากาศมันร้อนผิดปกติจากทุกวัน ทุ้งๆมี่พัดลมก็อยู่บนหัวผมเนี่ย    -_-

 

 

จี๊ด

 

จู่ๆก็รู้สึกปวดหัว ผมเอามือจับขมับตัวเอง

 

“ ไอเมษ เป็นไรวะ “ ตุลถาม

“ กูปวดหัว “ ไอตุลเลิกเก็บของแล้วเอื้อมมือมาแตะหน้าผาก มันชักมือออก

“ ไอเมษ มึงตัวร้อนทำไมไม่บอก !!!“ ไอตุลขึ้นเสียงใส่

“ ก็กูเพิ่งรู้นี่ “ ผมพูดพร้อมกับเก็บของ ดูเหมือนไอตุลจะโกรธผมมากมองจากแววตาที่มันมองมาทางผม

“ แค่ตัวร้อน “

“ แล้วนี่เมษ มึงกินไรยังเมื่อเช้า “ กันย์เป็นฝ่ายถามบ้าง

“ตอนเช้ากูอ้วก..... กูแดกอะไรไม่ลงหรอก”ผมพูดพร้อมกับนั่งลงรับชะตากรรมที่จะต้องโดนพวกมันสวด

“ ไอเมษ มึงต้องดูแลตัวเองนะเว่ย ถ้ามึงอยู่คนเดียว ไม่มีพวกกูมึงจะทำยังไง!!!“ ตุลตะคอกใส่เพื่อนอย่างเหลืออด เขารู้สึกเป็นห่วงเพื่อนมาก เขาห่วงเมษเหมือนน้องชายคนหนึ่ง

  

ทันทีที่ได้รับคำพูดของไอตุลเมื่อกี้ น้ำตาผมค่อยๆไหลลงมาโดยที่ไม่รู้ตัว ไอตุลเลิกโกรธผมแล้วเข้ามาปลอบผมแทน

“ อือฮือTOT“ ผมปล่อยร้องโฮออกมา โชคดีที่ นร. ออกไปกันหมดแล้ว

“ เฮ้ย กูขอโทษ “ ไอตุลกล่าวแล้วเข้ามาปลอบผม พอผมเงียบผมก็ลงไปกับไอตุลกับไอกันย์

 

จนกระทั่งเดินมาถึงชั้น 5 พวกเราหยุดเดิน เพราะมีเสียงปริศนาเรียนไอตุล

 

ตุลหันไปหาต้นเสียง ตุลเบิกตากว้างเตรียมเท้าถอยหลังพร้อมที่จะหนีเพราะเจ้าของต้นเสียงเพราะเจ้าของต้นเสียงคือ ........

 

“ ไอดิว 0 0 “ไอตุลเอ่ย มันชักสีหน้า 0 _<มันกลัวไรวะ

“ เออ ทำไม ?“ ดิวเอ่ยแล้วเดินเข้ามาใกล้แล้วจับมือไอตุล

“ เฮ้ย ปล่อย >[ ]<“

“ ไม่ “ พี่ดิวพูดพร้อมกับลากไอดิวลงข้างล่างผ่านหน้าพวกเรา ตอนนี้เหลือแค่ ผมกับไอกันย์ พวกเราต่างตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ผมรู้เรื่องพี่ดิว แต่ทำไมเหมือนมีอะไรแอบแฝงไว้ในบทสนทนาเมื่อครู่ หรือเพราะมันไม่ยอมไปทำงานตามหน้าที่ของ กน.

“ กูเพิ่งเคยพี่ดิวตัวจริงเสียงจริงเป็นครั้งแรก *0* “ไอกันย์เอ่ย แววตามันส่องเป็นประกาย

“ มึงจะทำไร ? “

“ กูจะขอลายเซ็นพี่เขาว่ะ “

“ น้ำหน้าอย่างมึงเนี่ยนะจะไปขอลายเซ็นพี่เขา  -_-“ไอกันย์หันควับทันที

“ มึงเนี่ยน้า ทำตัววันๆเหมือนคนแก่ “ - [ ] -

“ ไอ../ ลงกันเถ้ออ” ไอกันย์ตัดบทสนทนา มันจับมือผมจูงลง ผมกำลังจะก้าวลง เสียงอันคุ้นหูเรียกผม ผมหยุดเดินแล้วหันไปหาต้นเสียง ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีดำเดินมาทางผมพร้อมกับ นร.ชาย อีกคนข้างๆ

“ ไอดีฟ “ผมเอ่ย ผมมองไอดีฟตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมแค่อยากบอกมันว่า ผมรังเกียจมัน

“ รังเกียจรึไง ? -____-“ ไอดีฟถาม ผมไม่ตอบ ผมจูงไอกันย์ให้ออกห่าง

 

     ผมพยายามเดินให้ออกห่างจากไอดีฟ ถึงแม้มันจะเดินตามหลังผมก็ตาม  ยิ่งผมหนีอาการปวดหัวยิ่งทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนลมหายใจผมดับวูบไปชั่วขณะ  ร่างของผมถูกแขนใหญ่รับไว้ สิ่งที่ผมรับรู้ได้เป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่สติจะเลือนรางหายไป  คือ เสียงใครบางคนเรียกชื่อของผม

 

 

“ เมษ  เมษ  นายเป็นอะไร!!“

 

 

   ดีฟค่อยๆอุ้มเมษไปยังห้องพยาบาล เขาเป็นห่วงเมษมาก ร่างกายเมษร้อนเหมือนไฟรวมทั้งใบหน้าที่แดงก่ำ ดีฟผลักประตูห้องพยาบาลแล้วบอกอาการของเมษ อาจารย์ที่ดูแลห้องพยาบาลคนหนึ่งลุกพรวดเข้ามาดูอาการของเมษ   อาจารย์วลัยตกใจมาก

“   ไข้สูงมาก คงต้องรีบพาไปโรงพยาบาล “ อาจารย์วลัยแสดงสีหน้ากังวล

“ อาจารย์ครับ ผมเอารถมาครับ “ ดีฟบอกอย่างร้อนรน อาจารย์วลัยตัดสินใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบตกลงแล้วพาตัวเมษพาไปยังโรงพยาบาลใกล้ๆแถวโรงเรียนโดยใช้รถของดีฟ

 

 

โรงพยาบาลXYZ

 

 

 

ร่างบางเจ้าของใบหน้าหวานนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยภายในห้องคนไข้ผนังสีขาวโพลนใบหน้าแสนหวานเริ่มดีขึ้นจากที่มีใบหน้าซีดเมื่อตอนกลางวันหลังจากได้อยู่ภายใต้การดูแลของแพทย์และได้รับการพักผ่อน

       ประตูค่อยๆถูกเปิดออกปรากฏร่างของเด็กหนุ่มในเครื่องแบบ นร.ชาย ม.ปลาย ทั้งสองคนค่อยๆสาวเท้าเข้ามาในห้องนี้อย่างเงียบเชียบตามมาด้วยร่างสูงเจ้าของเรื่อนผมสีดำใบหน้าคมเรียวกวาดสายตามองหาร่างบาง   เด็กหนุ่มทั้งสองเดินเข้าไปดูอาการของร่างบางผู้เป็นเพื่อนทันทีที่เข้ามาเป็นสิ่งแรก

“ เมษ.... กูขอโทษนะ “ เด็กหนุ่มหน้าหวานเรือนผมสีบรอนด์ทองเอ่ยด้วยความรู้สึกผิด เขาน่าจะคอยดูแลเทคแคร์ร่างบาง เขาไม่น่าไปต่อล้อต่อเถียงคนนั้นๆที่เขาแสนจะเกลียดเข้ากระดูกดำและเขาน่าจะสังเกตุอาการของร่างบางให้เร็วกว่านี้

“ ไอเมษ ฟื้นมาไวๆนะ “เด็กหนุ่มเรือนผมสีดำสวมแว่นบอกพร้อมกับจับมือเพื่อนรัก

“ พวกเราต้องขอบคุณพี่ดีฟมากนะครับที่ส่งมันมาที่โรงพยาบาล” เด็กหนุ่มหน้าหวานเรือนผมสีบรอนด์ทองกล่าวขอบคุณแทนเพื่อน

“ ไม่เป็นไร ไอเบส พี่ของเมษมันฝากให้พี่ดูแลน่ะ “ ร่างสูงตอบเสียงเรียบ

“พี่รู้จักกับพี่เบสด้วยหรอ “เด็กหนุ่มที่สวมแว่นถามตาโต

“ อืม “ ร่างสูงตอบ แล้วมองไปที่ใบหน้าหวานเจ้าของร่างบนเตียง เขาได้แต่โทษตัวเองที่ดูแลร่างบางไม่ดีเท่าที่ควร   ทั้งๆที่สัญญากับพี่ชายของร่างบาง เขาตกใจมากเมื่อเห็นร่างสลบไร้สติไปต่อหน้าต่อตา หัวใจเขาแทบร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาไม่เคยเห็นใจใครเท่าร่างบางมาก่อน หรือว่าเขาจะมีใจให้กับร่างบางซะแล้ว ทั้งๆที่ความรักมันน่าจะหายไปจากใจเขาไปนานแล้ว แต่มัน

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

กลับมาอีกครั้ง!!!