Blue crused rose คำสาปของดอกกุหลาบฟ้า

สวัสดีฮะ ผม"ซากุระ เคย์โตะ" เด็กม.ปลาย กับชีวิตธรรมดาๆ ไม่มีอะไรพิเศษส่วนนั้นที่ ทวินเทลผมดำที่นั่งอยู่บนเบาะหลังรถตู้นั้น น้องสาวผม "ซากุระ ยู"วันนี้เราจะไปเยี่ยมพ่อแม่เรากัน เรามีเพื่อนร่วมทางไปด้วย เพื่อนๆผมเองล่ะผู้หญิงรวบผมสีส้มนั่น"อุเรชิ ซึสึกิ"เธอนิสัยตามนามสกุลเลย ลั้ลลาเกินจริงตลอดส่วนผู้ชายผมทองเท่ๆนั้น ที่อยู่ข้างๆซึสึกิ "บาระโนะ เคนอิจิ"ทั้งสองคนนั้นนิสัยโดยรวมคล้ายกันมาก ก็เลยเข้ากันได้ดีมาก เป็นคู่ซี้จอมซ่าประจำกลุ่มถึงสองคนนี้จะชอบลั้ลลาไม่ดูเวลา แต่ก็ดีนะ คนที่ยิ้มได้ตลอดน่ะไม่เหมือนผมส่วนคนที่สวยๆหน่อยนั่น ที่มีผมสีม่วงแล้วก็ใส่ชุดหรูๆน่ะ "โรซ่า มูนไลท์"เธอเป็นลูกครึ่งน่ะ ส่วนเรื่องนิสัย...เอ่อ....อย่าไปพูดถึงมันเลยดีกว่าส่วนผู้ชายใส่แว่นที่อ่านหนังสืออยู่นั่น"ไซโต้ ริว"หมอนั่นน่ะ อัจฉริยะสุดๆเลยล่ะสุดท้ายก็ คนที่ใส่กิโมโนตลอดเวลา คุณหนู"สึคิโย ยูเมะ"อ่า.....ใกล้จะถึงแล้ว ก็นะ ผมร่ายมาซะยาวเลยนี่อ๊ะ...ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆลูบมือผมอ้อ ฉันไม่ลืมแกหรอก ไม่ต้องเลียมือก็ได้นะเจ้านี่ หมาผม ไซบีเรียนฮัสกี้ "อเล็กซ์"ผมมองไปที่ถนน แล้วก็เหยียบเบรก...ป้ายนั่น...ถึงแล้วล่ะครับ"สุสาน"อะไรกัน ไหนว่าผมจะมาเยี่ยมพ่อแม่ งั้นหรอฮะ?ก็พ่อแม่ผม...ท่านหลับอยู่ที่นี่...แน่นอน พวกท่านจากผมไปตั้งแต่ผมกับน้องยังเล็กวันนั้น มีขโมยขึ้นบ้านตอนกลางดึกพวกโจรมันฆ่าพ่อแม่ผม แต่ตำรวจมาพอดี ผมกับน้องเลยรอดปฏิหาริย์ผมก้าวเท้าลงจากรถ เดินไปเปิดประตูหลัง พลางกวักมือเรียกเพื่อนลงมาพวกเราเดินย่ำเข้าไปในสุสาน เพราะยังเช้าอยู่ บรรยากาศเลยไม่น่ากลัวเท่าไหร่"Watashi...watashi!...s..suki..daisuki!?"เสียงนั้นดังขึ้น ผมหันหลังไปมอง น้องผมเล่นเกมจีบหนุ่มอีกแล้วผมเดินไปหยิบdsออกจากมือเธอ "พอได้แล้ว เดี๋ยวกับไปเล่นที่บ้านน่ะ"น้องสาวผมทำแก้มป่อง น่ารักใช่ไหมล่ะ คงไม่แปลก ที่หนุ่มๆโรงเรียนผมจะเป็นแฟนคลับของเธอ"หึ!งอนแล้วนะ เดี๋ยวจะเรียกเจ้าพวกแฟนคลับมาจัดการพี่เลย!"ยูพูด พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา"อะไรกัน เวลาแบบนี้แฟนคลับเธอคงไม่มาหรอกน่า~ช่วงปิดเทอมเนี่ย ใครๆเขาก็ไปเที่ยวกันทั้งนั่นแหละน่า"ซึสึกิพูดขึ้น พลางทำมือมือพัดตัวเองอ่า........หน้าร้อนสินะ...ผมคิดพลางปาดเหงื่อตัวเองยูจังยังคงงอนอยู่ เธอทำแก้มป่องแถมยังแกล้งร้องไห้อีกต่างหาก"น่าๆ ยูจัง เดี๋ยวค่อยเล่นละกันนะ ทำตามที่พี่เขาบอกก่อนเถอะ นี่เรามาเยี่ยมพ่อแม่นะ"ยูจังคลายแก้มป่องลง แต่ยังปล่อยนำ้ตาให้ไหลอยู่"พี่ยูเมะ!"ยูกระโดดเกาะยูเมะ แล้วก็ปล่อยโฮออกมา"พอได้แล้วยะ!?รีบๆทำให้มันจบๆซะที!?ร้อนก็ร้อน แถมวังเวงน่ากลัวอีก..."โรซ่าสบถ แต่พอท้ายๆประโยคเธอกลับเบาเสียงลง
"เน่ๆ...อย่าบอกนะว่าเธอกลัวน่ะ.."เคนอิจิทำสีหน้ากวนประสาทพร้อมกับหยิบไฟฉายมาส่องหน้า
"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!"
และแล้วการสนทนาโหวกเหวกของเราก็ไม่ยอมจบ จนกระทั่งถึงสุสานของพ่อกับแม่
--------------------------------------------------------------------------
"ผมไปแล้วนะฮะ/หนูไปแล้วนะคะ"ผมกับยูกล่าวขึ้นพร้อมกัน
ผมบรรจงวางช่อกุหลาบลงข้างๆป้ายหลุมศพ
ผมมองยู เธอทำหน้าเศร้าสลด
ผมตบไหล่เธอเป็นการปลอบใจ ยูยังพอทำหน้าดีใจขึ้นมาบ้าง
"ไป!พวกเรากลับกันเถอะนะ!"ผมพูดพร้อมยิ้มไปทางเพื่อนๆ
พวกเขายิ้มกลับ
วินาทีที่พวกเราก้าวเท้าออกจากสุสาน จู่ๆ....
โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!
แต่แล้ว เอล็กซ์ก็เห่าขึ้น มันวิ่งหายไปในสุสาน
พวกเราวิ่งตามมันไป..