Brother I Love You!! รักหมดใจพี่ชายกำมะลอ

ณ รร. แห่งหนึ่งในกรุงโซล เกาหลีใต้
"หวัดดีจ้ะโยริน มาเช้าจังนะ"
"จร้า เธอเองก็มาเช้าเหมือนกันนะยุนอี แล้วนี่พี่ยุนโซมามั้ย"
"มาสิ แต่เห็นรีบเข้าห้องเรียนไปก่อน บอกว่าจะอ่านหนังสือเตรียมสอบเก็บคะแนนอ่ะ"
"อืม...หรอ กะว่าจะให้ช่วยสอนการบ้านนิดหน่อย พี่ชายเธอเนี้ยนอกจากจะเรียนเก่งแล้ว ยังขยันอีกนะเนี้ย"
"จ้ะๆ มัวแต่ชมพี่ชายฉันอยู่นั่นแหละ สนใจการเรียนบ้างสิ จะจบม.5กันแล้วนะ อีกปีเดียวก็ต้องเข้ามหา'ลัยกันแล้ว ตั้งใจหน่อยสิ"
เฮ้อออออ (_ _') เอาอีกละ โดนยัยป้ายุนอีเทศน์อีกแล้ว เบื่อชะมัด อ้อ ลืมบอกไป ฉันชื่อโซ โยริน เรียนอยู่ม.5ห้องB หน้าตาน่ารัก นิสัยขี้เล่น ไม่ยอมคน ชอบกินเวลาเครียด OK นะ (ไม่ค่อยจะหลงตัวเองซักเท่าไรเลยนะ หุๆ)
ว่าแล้วก็ไปหาอะไรกินที่โรงอาหารดีกว่า
"ป้าแยอึนคะ เอาพีบิมบับกับแพนเค้กค่ะ"
"ได้จ้า หนูโยริน รอแป้บนึงนะ"
ระหว่างที่ฉันนั่งรออาหาร ก็มีเสียงทุ้มๆนุ่มหูเอ่ยออกมาว่า 
"ป้าแยอึนครับ เอาพีบิมบับกับ บุลโกกิครับ"
"จ้าๆ โซอึล รอเดี๋ยวนะ อุ๋ย! ตายละ วัตถุดิบทำพีบิมบับเหลือพอแค่ทำได้อันเดียวน่ะจ้ะ ทำไงดีล่ะ"
"อ้าว? แล้วทีนี้ทำไงล่ะคะ ป้าแยอึน"
"นั่นสิครับ ป้าแยอึน ถ้าจะให้ผมเสียสละให้น้องเปียนั่น ผมไม่เอาด้วยหรอกนะครับ เพราะผมชอบพีบิมบับมาก"
อุ๊ต๊ะ!! นี่ชีช่างกล้ามากนะ ที่พูดแบบนี้ แถมยังทำหน้ากวนบาทาตอนพูดอีก เดี๋ยวนายเจอดีแน่
"นายว่าใครน้องเปียมิทราบฮะ!"
ฉันตะคอกเสียง ถามนายขี้เก๊กโซอึล (ไม่บอกก็คงจะรู้นะว่าได้ยินมาจากป้าแยอึน)
"ก็เธอไง อยู่ม.5ไม่ใช่เหรอ"
รู้ได้ไงฟะ อ๋อลืมไป ที่เสื้อนร.มันมีดาวอยู่ จำนวนดาวก็หมายถึงชั้นม.ที่เรียนนั่นแหละ 5ดวงก็ม.5ไง นายนั่นมี6ดวงงั้นก็ม.6สินะ ถึงจะอย่างนั้นก็เหอะ แค่ปีเดียวเองนี่นา-^-
"อร๊ายยยยย>\\<พี่โซอึลอยู่นั่นไงพวกเรา"
ขณะที่ฉันจ้องนายโซอึลราวกับ ที-เร็กซ์กำลังจะขย้ำเหยื่ออยู่นั้น (เว่อร์ไปมะ- -') อยู่ๆ ก็มีพวกผู้หญิงตั้งแต่ม.1-5มากรี๊ดให้นายโซอึลจนหูฉันแทบแตก อะไรกันนักหนาฟะ
ขณะที่หูฉันกำลังอื้อ ฉันก็เหลือไปเห็นเด๊กม.3คนนึงวิ่งไปเอาพีบิมบับของฉันมาให้นายโซอึล ซึ่งนั่น ทำให้ฉันระเบิด แย่งอะไรแย่งได้ แต่ห้ามแย่งของกินไปจากฉานนนน
"นี่เธอ นั่นมันพีบิมบับของฉันนะ เอาไปให้นายนั่นทำไมฮะ!"
ฉันตะคอกใส่หน้ายัยเด็กม.3แก่แดดย้อมผม แต่งหน้าทาปากนั่น
"ก็พี่โซอึลเค้าหิวก็ให้พี่เค้ากินก่อนสิยะ"
แทนที่ยัยนั่นจะคืนพีบิมบับให้ฉันกลับตอกกลับใส่หน้าฉันซะงั้น
"ใช่ แล้วเธอกล้าดียังไงมาเรียกพี่โซอึลว่านายนั่นน่ะฮะ!"
"ใช่ๆ ตบมันเลยดีมั้ยคะพี่ซุนแย"
"ตบเลยค่ะ ตบเลย"
"ตบมันเลยค่ะ"
"ใช่ค่ะ ตบมันเลยค่ะ"
พวกสาวๆต่างเชียร์ให้ยัยซุนแยอะไรนั่นตบฉัน เอาสิ ตบก็ตบ ไม่อยากจะบอกว่าฉันเป็นเทควันโดสายดำ นะจ้ะ
"สาวๆครับ ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ ไปเถอะ พี่ไม่กินแล่วล่ะครับ"
"คร้าาาา พี่โซอึล"
"ถือว่า เจ๊าๆกันไปละกันนะยัยน้องเปีย"
แทนที่จะขอโทษ ไอ้บ้านั่นกลับทำหน้ายียวนกวนบาทาใส่ฉัน หน็อย!!!เดี๋ยวแมร่งต่อยให้หรอก ถ้าไม่ติดว่าเหล่าบอดี้การ์ด ตาเพชรฆาต อยู่รายล้อมไอ้บ้านั่นนะ ฉันเข้าไปต่อยจริงๆด้วย
"อ้าว?โยริน ไม่ไปเรียนหรอ เข้าคาบแล้วนะ"
เสียงทุ้มๆนุ่มๆหูแบบนี้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
"พะ..พี่ยุนโซ"
รอยยิ้มเจิดจ้าดังดวงอาทิตย์ ดวงตาคมกริบเหมือนพญาอินทรีย์ จมูกโด่งรับกับคิ้วหนาเข้ม ริมฝีปากได้รูป บอกไดคำเดียว หล่อโคตรๆ คนรึเทวดาฟะเนี้ย
"ไง ตกลงจะไปเรียนมั้ย เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง"
เสียงพี่ยุนโซดึงฉันออกจากมโนทันที
"ปะ...ไปค่ะไป"
ฉันเดินไปเรียนกับพี่ยุนโซ ใจเต้นแรงมากๆเลยอะ เวลาอยู่กับพี่ยุนโซแบบนี้ทีไร เหมือนโลกมันเป็นสีชมพูทั้งใบทุกที
"เออ..พี่ยุนโซรู้จักคนที่ชื่อโซอึลมั้ยคะ"
"รู้จักสิ เพื่อนพี่เอง ถามทำไมหรอ"
"ก็แค่สงสัยน่ะค่ะ ว่าเขาเป็นใคร ทำไมถึงมีสาวๆรุมกรี๊ด ตลอดเวลาเลย
"นี่โยริน ไม่รู้จักเดือนรร.เราหรอ"
"รึว่านายโซอึลเป็น"
"ใช่ เขาเป็นเดือนรร.เรา ไปมุดอยู่ไหนมาน่ะ ถึงไม่รู้จัก"
ก็มุดอยู่ในใจพี่ไงคะ เอ้ย!ไม่ใช่ละ ล้อเล่นๆ
นี่ฉัน เกือบมีเรื่องกับหนุ่มฮ็อตประจำรร.หรอเนี้ย ดีนะ ที่ฉันไม่เข้าไปต่อยหน้านายนั่น ไม่งั้นมีหวัง เละเพราะถูกติ่งหนุ่มฮ็อต รุมตื้บแน่เลย แต่มันก็ไม่ยุติธรรมเลยนะ พี่ยุนโซของฉันหล่อกว่าตั้งเยอะ ทำไมไม่ได้เป็นก็ไม่รู้ (ไม่ได้ลำเอียงเลยเนอะ แล้วอีกอย่าง พี่เขาเป็นของแกเมื่อไหร่น่ะ ยัยโยริน --')
-------------------------------------------- Ok จร้า ตอนแรกของนิยายเรื่องแรก ฝากตัวด้วยนะคะ เราชื่อ อุ้มนะ นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่เพิ่งแต่ง สนุกไม่สนุกยังไง แสดงความเห็นไดนะคะ ไปละ จ้วฟฟฟฟฟฟ