ความรักของตุ๊กตา

ณ โต๊ะทำงานของศาตรส์ตราจารย์เรน
     หลังจากเหตุการณ์เมื่อวานทำให้แพนโดร่าและเรนรู้สึกรักแบบเดียวกันแต่เพียงแค่ว่าแพนโดร่าไม่กล้าบอกเหมือนเรนในเวลาต่อมาเรนก็กลับไปทำงานที่โต๊ะทำงานของเรนตามเดิมโดยที่แพนโดร่าในร่างตุ๊กตานั่งข้างๆรูปที่วางไว้ใกล้ๆตัวเองเลยถามเรนไปว่า
     ''เจ้านายคะคนในรูปภาพนี้ใครหรอคะทำไมหน้าตาเหมือนกับฉันเลยละคะ''
     ''รูปนั้นนะหรอ นี้แพนโดร่าฟังนะคนในรูปภาพก็คือเธอในอดีตก่อนที่เหตุการณ์ที่ตัวเธอจะหายไป''
     ''จะ จริงหรอคะ ทำไมแันถึงนึกไม่ออกละ''แพนโดร่าเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ
     ''จริงสิ แต่ตอนนั้นเธอคงจะจำไม่ได้หรอกมั้งก็ดีแล้วละ''เรนพูดจบแล้วก็ยิ้มออกมา
     ''คะ เจ้านายต้องการเครืื่องดื่มอะไรไหมคะฉันจะได้ไปเอามาให้คะ''
     ''งั้นช่วยไปรินน้ำชาให่หน่อยนะแพนโดร่า''เรนพูดพร้อมเดินไปหาแพนโดร่าแล้วลูบหัว
     ในระหว่างที่แพนโดร่ารินน้ำชาให้เรนแพนโดร่าก็คิดกับคำพูดของเรนแล้วก็พยายามนึกว่ามันหมายถึงอะไรกันแน่และทันใดนั้นแพนโดร่าก็รินน้ำชาจนล้นแก้วพอรู้สึกตัวก็รีบเช็ดทันทีแล้วก็รินชาให้เรนใหม่และยกน้ำชาไปหาเรนแล้วก็ส่งยิ้มให้เรนแบบมีความสุขให้เวลาผ่านไปจนถึงเวลาเข้านอนแพนโดร่าก็ยังนึกถึงคำพูดของเรนจนหลับไปในที่สุดแล้วจู่ๆแพนโดร่าก็เห็นภาพความทรงจำบางอย่าง
     ''ที่นี้ที่ไหนกันนะ''เสียงของแพนโดร่าที่ดังก้องไปทั่วความฝัน
     ''ฮาๆๆเธอนะไม่มีทางหนีได้หรอกนะ''เสียงของเอเลนและภาพปรากฏต่อหน้าแพนโดร่า
     ''นั้นมันอะไรกันแน่นะ ทำไมรู้สึกปวกหัดแบบนี้''แพนโดร่าพูดออกมาจากอีกฟากของภาพนั้นและพยายามเอื้อมมือไปหา
     ''อย่าเอื้อมมือไปนะแพนโดร่า!''เสียงของแมรี่ตะโกนห้ามแพนโดร่า
      เสียงของแมรี่ที่ตะโกนห้ามแพนโดร่าทำให้ภาพที่อยู่ตรงหน้าแพนโดร่าแตกสลายไปทันทีแล้วเวลาต่อมาแพนโดร่าก็สดุ้งตื่นขึ้น
      ''นี้แพนโดร่าพรุ่งนี้มีงานเทศด้วยไปกันไหมละ''เสียงเรนที่เดินมาถาม
      ''งานเทศกาลหรอคะ ไปคะ''แพนโดร่าพูดตอบแล้วยิ้ม
      แต่ในใจของแพนโดร่ากำลังคิดว่า''ฝันเมื่อกี้มัน.....เหมือนจะเริ่มมีส่วนความทรงจำที่กลับมาแล้วสิ''แพนโดร่าก็คิดไปเช่นนั้นจนเรนถือกิโมโนสีม่วงสายผีเสื้อสีดำมาให้