Is you my girlพลิกล็อคสุดเพี้ยนเขียนหัวใจหนุ่มTOP5

บทที่ 4
เช้าวันใหม่ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความสดใสอีกครั้ง และบิดซ้ายบิดขวาลุกขึ้นไปอาบน้ำตามกิจวัฒประจำวัน
ก๊อกๆๆๆ  ใครมาเคาะประตูห้องฉันเนี่ย ฉันออกไปทั้งที่ตัวเปียกโชก เดินไปเปิดประตู
 
“อะ เจ้าชาย” เขามองฉันก่อหันหน้าไปอีกทางแล้วเอามือกุมหน้าฝาก
 
“เธอ ทำอะไรให้มันปกปิดหน่อยได้ไหม”
 
“ก็ อะฉันลืมนี่นา” ฉันก้มมองสำรวจตัวเอง ก็พบว่ามีบนตัวฉันมีแต่ผ้าขนหนูตัวเดียว
 
“แล้วรีบๆ ลงมาทานข้าวละ” เขาตะโกนใส่หลังฉันที่ปิดประตู  ฉันนั่งคิดถึงเรื่องคู่หมั้นของฉัน ฉันไม่อาจหลบหลีกเรื่องนี้ได้ไปตลอกชีวิตหรอก สักวันคุณพ่อก็ต้องหาฉันเจอแน่ๆ ยังไงซะฉันก็ต้องยอมรับความจริงเข้าสักวัน แต่วันนี้ฉันขออยู่กับเขาก่อน ขออยู่กับเขาอีกสักนิดเถอะนะ
 
“เฮ้อ....” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ
 
“นี่จะให้ฉันรอจนถึงเมื่อไหร่” ฉันหันไปมองคนที่ยืนขวางพิงประตูอยู่
 
“เจ้าชาย”
 
“ลงไปทานข้าวได้แล้วนะ”
 
“ค่ะ” ฉันวิ่งแจ้นตามหลังเขาไป
เวลาผ่านไป ฉันนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เอื่อมมือไปหยิบรีโมทที่วางอยู่บนโต๊นตรงหน้าเปิดไปดูช่องที่มีการ์ตูนฉาย ก็ฉันชอบอะ (เอ๊ะ เหมือนเขียนอะ)(ต๊องทั้งนางเอกทั้งคนเขียนเลยนะ)
 
ฮ่าๆๆๆๆ ฮาจัง
 
(ขอต้อนรับเข้าสู่รายการ @&%#!&^*#!@#) เฮ้ยเจ้าชายมาเปลี่ยนช่องมาดูรายการไรเนี่ย
 
 “เจ้าชายฉันจะดูการตูน” ฉันแย่งรีโมทมาเปลี่ยนไปช่องการ์ตูนอีกครั้ง
 
“ฉันจะดูรายการนี้”เขาหยิบไปบ้าง แต่คราวนี้เขาไม่วางรีโมทอะฉันเลยต้องไปแย่งเอา
 
“เจ้าชาย ฉันจะดูการ์ตูน เอารีโมทมานี่” ฉันพูดพรางเอื้อมมือไปแย่งรีโมท แต่เจ้าชายกลับชูมันขึ้นจนสุดแขนซึ่งไม่ต้องอธิบายหรอกนะ ว่าแขนฉันสั้น - -"
 
“ฉันจะดูรายการนี้ ดูอะไรเป็นเด็กไปได้” ฉันยืนขึ้นแล้วเอื้อมมือไปแย่งรีโมทอีกครั้ง แต่เขาไหวตัวทัน ดันตัวลุกขึ้นมา ฉันกระโดดเอื้อมมือขึ้นไป เขากลับเอามันไปซ่อนไว้ข้างหลังแทน ฉันเลยเอามือโอบรอบเอวเขา เจ้าชายขยับมือที่มีรีโมทหนีแล้วชูขึ้นเหนือหัวอีกครั้ง
แฮ่กกๆๆๆ เหนื่อยแล้วอะ
 
“ไง เหนื่อยแล้วหรอตัวแสบ ฮ่าๆๆ เพราะงั้นฉันเป็นฝ่ายชนะ และต้องดูรายการนี้” เขายิ้มอย่างผู้มีชัย
 
“เจ้าชายขี้โกง”ฉันพูดพรางเบะปาก เหมือนเด็กน้อยกำลังงอล
 
“ฉันไม่ได้โกงนะ ช่วยไม่ได้เกิดมาเตี้ยเอง” งะ แทงใจดำ เตี้ย T^T
 
“เจ้าชาย ตายซะเถอะ” ฉันเอาหมอนที่อยู่ข้างๆ ฟาดใส่หน้าเขาเต็มๆ
 
“โอ๊ยยย!! เธอทำอะไรเนี่ย ได้เลยจะเล่นงี้ใช่ไหม” เจ้าชายขว้าหมอนที่อยู่ข้างๆ เขามาเช่นกัน ก่อนจะฟาดเข้าแขนฉันอย่างจัง ฉันเซเล็กน้อยเพราะแรงที่เขาฟาดมา เบาๆ ซะที่ไหนกัน นี่คนหรอ แรงเยอะอย่างกับควายแนะ
 
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง
 
เอ๊ะใครมากดออดหน้าบ้านแต่เช้าเลย เจ้าชายรีบลุกไปยังแขกผู้มาเยือน ฉันชะเง้อมองคนตรงหน้าประตูอย่างสนใจ และชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนขวางหน้าบ้านนั้นคือ ผู้ชายที่ช่วยฉันเมื่อวานนี้เองสินะ เขาชื่ออะไรนะ ลืมอะ
 
“ลมอะไรหอบแกมาถึงบ้านฉันวะ ไอ่อ๊อกฟอร์ด” เจ้าชายพูดพร้อมกับเอามือยันกับประตู
 
“ฉันไม่ได้มาหานาย” ส่วนเจ้าคนที่มาเยือนก็พูดกับเจ้าของบ้านสะน่าหมั่นไส้
 
“อ่าว แล้วนายมาทำอะไรนี่มันบ้านฉัน” เจ้าชายเริ่มเดือดแล้ว ดูจากสีหน้าอะนะ
 
“ฉันมาหาน้องแครมบรูเล่” เอ๊ะ มาหาฉันเรื่องอะไรละ พูดจบ หมอนั่นก็เดินเข้าบ้านคนอื่นอย่างหน้าตาเฉย ไม่เกรงใจเจ้าของบ้านบ้างเลย เป็นฉันก็โมโห เหมือนกันแหละ แต่เจ้าชายยิ่งกว่าดูหน้านี่แทบจะฉีกหมอนั่นออกเป็นชิ้นๆ เลยละ
ผู้ชายร่างสูงเดินตรงดิ่งมาทางฉันที่นั่งอยู่บนโซฟา เขานั่งลงใกล้ๆ กับฉัน ของย้ำว่าใกล้มาก คนจะตัวติดกันอยู้แล้ว
 
“แกต้องการอะไรก็รีบๆ พูดมาดีกว่าน่า ไอ่อ๊อกฟอร์ด” เจ้าชายที่กำลังหงุดหงิดเอ่ยขึ้น
 
“ฉันต้องการให้น้องแครมบรูเล่ ไปถ่ายแบบ....คู่กับฉัน” ห๊ะ ว่าไงนะ ฉันหันไปมองทางเจ้าชายอย่างขอความคิดเห็น
 
“แกว่าไง จังเกอร์” เขาถามดักเจ้าชาย
 
“ก็แล้วแต่ยัยนั่นสิ ไม่เกี่ยวกับฉันนี่นา” ว่าแล้วเขาก็เดินหนีไปเลย
 
“ว่าไงค่ะ น้องแครมบรูเล่”
 
“เออ คือว่า....”
 
“...”
 
“ตกลงค่ะ”ก็นะ ฉันอยากรู้ว่าเจ้าชายจะทำยังไงเลยต้องใช้วิธีนี้ ขอบใจนะอ๊อกฟอร์ดนายช่วยฉันให้รู้ว่าเจ้าชายจะหึงฉันไหม คริคริ
 
“งั้น เริ่มงานพรุ่งนี้นะ พี่จะมารับก่อน 9 โมงนะครับ”
 
“เออ ได้ค่ะ” ฉันตอบรับเขาทั้งๆ ที่สายตายังจ้องมองไปอีกทางหนึ่ง แล้วเขาก็เดินกลับออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ยากจะเดาอารมได้
 
ตอนรุ่งเช้า ฉันรีบลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน แล้วรีบลงไปรออ๊อดฟอร์ด กลัวเขารอนานน่ะแต่เมื่อลงมาก็พบว่าเจ้าชายแต่ตัวเท่ห์มายืนรออยู่ที่โต๊ะอาหารเฉย เฮ้ย นี่เขาจะไปไหนน่ะ
 
“เจ้าชายจะไปไหนค่ะ”
 
“...” เขาไม่พูดแต่ลากฉันขึ้นรถไปแทน
 
“เจ้าชาย วันนี้อ๊อกฟอร์ดจะมารับฉันไปถ่ายแบบนะค่ะ” ฉันพูดกรอกหูคนข้างๆ ที่เปิดเพลงเสียงดังจนหูฉันจะแตกอยู่แล้ว
 
“แล้วไงละ ปล่อยมัน”เจ้าชายพูดด้วยสีหน้าโหดๆ มาอีกแล้วสีหน้านี้ไม่ชอบเลย
 
“อ๊ะ ก็เท่ากับว่าฉันเสียมารยาทสิค่ะ” ฉันตอบไป
 
“หรือเธอจะไปกับมันฉันจะได้ไม่ต้องไปส่ง” อ่าวนี่เขามาส่งฉันหรอ “อ่าว บอกตั้งแต่แรกว่ามาส่งก็จบแล้วนี่นา เจ้าชายเนี่ย น่ารักที่สุดเลยยย” ฉันพูดพรางทำท่าเหมือนเขิลอาย
 
“ไม่ต้องมาทำดีใจเลยนะ ยัยเพี้ยน” อ่าวเขิลแล้วดุหรอ คนบ้าอะไรเนี่ย
 
“ถึงแล้ว ลงไปสะ”
 
“แล้วฉันต้องเดินไปทางไหนค่ะ เจ้าชาย” ฉันเอียงคอพูดแบบสงสัย ไม่ใช่อะไรหรอก แค่อยากเห็นพฤติกรรมตอนที่เขาเห็นอ๊อกฟอร์ดถ่ายแบบคู่กับฉัน หึๆ
 
“เฮ้อ เธอนี่นะ จริงๆ เลย มาตามฉันมา” คริคริ เจ้าชายเป็นแบบนี้แหละน่ารักที่สุดเลย
 
“ค่ะ เจ้าชาย”
 
“เลิกเรียกฉันว่าเจ้าชายจะได้ไหม” เขาทำคิ้วขนวดแล้วเหล่จามาทางฉัน
 
“วันไหนฉันไม่เรียกแล้วอย่าเสียใจแล้วกันนะค่ะ เจ้าชาย”
 
“พูดมากน่า”
 
“อ๊ะ แล้ว....”
 
“เดี๋ยวมันก็มาเองแหละ อย่าห่วง” แนะ เขารู้ทันด้วยแหละ
และแล้วอ๊อกฟอร์ดก็มาถึงที่นี่เขาดูอารมเสียเอามากๆ เลย ก็แน่ละสิก็เจ้าชายเล่นพาฉันมาโดยที่ไม่บอกเขาเลยสักคำนี่นา
 
“มาถึงนี่นานรึยัง” เขาเอ่ยปากถามฉัน
 
“ก็สักครู่นะค่ะ”
 
“อ๋อ ครับ ^^” เขายิ้มให้ฉันก่อนหันหน้าไปหาเจ้าชายอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนเจ้าชายก็ใช่ย่อยซะที่ไหนเล่นยิ้มเย้ย กวนส้นติง เขาขนาดนั้น เฮ้ออ..สักวันคงจะกัดกันตายเองแหละ ถ้าได้อยู่ทำงานร่วมกันคนคุมงานคงปวดหัวแย่
 
“ก็เป็นแบบนี้แหละ 2 คนนั่นน่ะ” ผู้หญิงหน้าตาสะสวยเอ่ยขึ้นทางด้านหลังฉัน
 
“เอ้าๆ เริ่มงานกันได้แล้ว น้องแครมบรูเล่ อ๊อกฟอร์ด ไปแต่งตัวได้”
 
“ค่ะ/ครับ” ฉันและอ๊อกฟอร์ดสามัคคีกันตอบ ฉันเดินเข้าห้องแต่งตัวไป
 
“อะ นี่ชุดคุณน้องค่ะ” ยัยเจ้ร่างเป็นชายใจเป็นหญิงรูปร่างบึกบึนยื่นชุดเดตลายทางให้ฉัน
 
“ขอบคุณค่ะ”ฉันพูดก่อนรับชุดจากมือคุณเจ๊มา แล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนชุด
 
“โหหหหหหหหห นี่น้องอ๊อกฟอร์ดตาถึงมาเลยนะค่ะเนี่ย ขนาดยังไม่ได้แต่งหน้าทำอะไรมากคุณน้องก็สวยแล้ว”
 
“เอ๊ะ หมายความว่าไงค่ะ” ฉันพูดอย่าง งงๆ
 
“ก็อ๊อกฟอร์ดเขาเสนอชื่อน้องมานี่ค่ะ เขาบอกว่าจะหานางแบบด้วยตัวเองน่ะค่ะ” ฉันเริ่มจะเก็ทละ นี่อ๊อฟอร์ดจงใจให้ฉันมาถ่ายแบบคู่กับเขา
 
“นั่งตรงนี้เลยจ้าคุณน้อง” ฉันเดินไปนั่งเก้าอี้ตามที่คุณเจ้บอก เขาลงมือแต่งหน้าทำผมให้ฉันฉัน ผมสีน้ำตาลอ่อนของฉันถูกดัดเป็นลอนแล้วปล่อยให้ยาวสลวย
 
“เสร็จแล้วค่า คุณน้อง สวยมากเริ่ดค่ะ” ฉันยิ้มๆ ให้แล้วเดินออกไป ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน
 
“เอ้าๆ เตรียมตัวถ่ายกันได้แล้ว” ฉันกับอ๊อกฟอร์ดเดินไปยืนหน้ากล้องประจำที่อ๊อกฟอร์ดเขาใส่เสื้อลายเดียวกับชุดฉันและกางเกงยืน 3 ส่วน เขาก็ดูดีมากไม่น้อยเลยละ จะว่าไปฉันก็ไม่เคยถ่ายแบบนะเนี่ย จะทำได้ดีแค่ไหนกัน วันนี้ทั้งวันฉันเปลี่ยนชุดไปไม่รู้กี่ชุดแล้ว เหนื่อยนะ เพลียด้วยแล้วก็มาถึงชุดสุดท้าย
 
“ไป กลับบ้าน” เจ้าชายเดินตรงดิ่งเข้ามาบอกฉันอย่างเร็วเมื่อเห็นว่าเสร็จงานแล้ว
 
“นายรีบก็กลับไปก่อนก็ได้นะจังเกอร์ เดี๋ยวฉันไปส่งแครมบรูเล่เอง” เอาอีกแล้วคู่นี้ ทะเลาะกันอีกแหง
 
“ฉันว่าแกอย่าพูดมากดีกว่านะ อ๊อกฟอร์ด จะเงียบสัก 5 นาทีก็คงไม่มีใครหาว่าแกเป็นใบ้หรอกน่า” เจ้าชายอารมณ์เสียอีกแล้วเจ้าค่ะ ไม่อยากคิดเลยว่ากลับบ้านไปจะเป็นยังไง
 
“ฉันกับแครมบรูเล่จะไปทานข้าวกันต่อ เพราะงั้นแกรีบ แกก็กลับไปก่อนสิ” ยังไงก็ยืดเวลาโดนด่าก่อนดีกว่าขืนกลับตอนนี้เจ้าชายขับรถอย่างกับจะพาฉันไปนรกแน่ๆ เลย
 
“เออ ค่ะ ฉันหิวพอดีเลย เจ้าชายอ๊ะ” จู่ๆ เจ้าชายก็ฉุดกระชากลากถูกฉันให้เดินตามไป ส่วนอ๊อกฟอร์ด เขาก็รีบตรงมาดึงมืออีกข้างของฉันไว้
 
“วันนี้ฉันยอมแกไปก่อน แต่แกจำไว้สักวันฉันจะแย่งแครมบรูเล่มาจากแก”
 
“....” เจ้าชายไม่ตอบ เขาเดินต่อไปทั้งกระชากลากถูฉันให้เดินตามอย่างหงุดหงิด T^T ตายแน่ๆ แครมบรูเล่ คราวนี้ เจ้าชายออกรถทันทีที่เราเข้านั่งในรถกันเป็นที่เรียบร้อยบรรยากาศนี่กดดันได้อีก เงียบกริบทั้งคันเลยจะเปิดเพลงหน่อยก็ไม่ได้นะเจ้าชายฝนก็เริ่มตกลงมาปรอยๆ แล้วเจ้าชายยังขับรถน่าหวาดเสียวไม่เปลี่ยน
 
เอี๊ยดดดดดดดดดดด!!
 
เจ้าชายเหยียบเบรกกะทันหัน ทำให้ฉันหัวพุ่งไปติดกับกระจกรถข้างหน้าเจ็บชะมัดทำอะไรของเขาเนี่ย ฝนก็ตกอย่างแรงมืดก็มืด
 
หมับ!!!
 
เขาขว้ามือฉันแล้วออกแรงดึงให้ลงมาจากรถจากนั้นก็เหวี่ยงตัวฉันไปติดกับผนัง
 
“โอ๊ยย ฉันเจ็บนะค่ะเจ้าชาย จะทำอะไรค่ะ” ใช่มันเจ็บมาก ฉันที่เหนื่อยและเพลียจากการถ่ายแบบทั้งวันมาแล้วนะแทบล้มทั้งยืน
 
“....” เจ้าชายไม่ตอบได้แต่เพ่งสายตามองฉัน เขาใช้มือข้างหนึ่งยันผนังไว้กันไม่ให้ฉันหนี ส่วนมือที่ว่างนั้นใช้เชิดคางฉันขึ้นมา
 
“เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบไอ้อ๊อกฟอร์ด” เขาพูดเบาๆ แต่ดุดัน
 
“ขะ ค่ะ ฉันรู้” ฉันตอบแบบตะกุกตะกักด้วยความกลัว
 
“แล้วเธอไปยุ่งกับมันทำไม” ฉันก้มหน้าตอบไม่ได้ เจ้าชายที่โหดอย่างนี้ฉันกลัวที่สุดเลย
 
เขาค่อยๆ เลื่อนใบหน้าอันหล่อเหลาเข้ามาใกล้ๆ แล้วประกบริมฝีปากนุ่มทันทีสัมผัสที่หนักหน่วงและร้อนแรงบดขยี้ริมฝีปากของฉันจนจะแหลกเป็นชิ้นๆ เจ้าชายส่งลิ้นร้อนเข้ามาเพื่อควานหาความหวานจากริมฝีปากของฉัน อยากจะขัดขืนแต่ทำไม่ได้แรงของฉันสู้เขาไม่ได้เลย พอเถอะค่ะ พอเถอะ ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว เขาถอนริมฝีปากจากฉันแล้วพูดเบาๆ
 
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะ ไปขึ้นรถกลับบ้าน” เจ้าชายเดินไปขึ้นรถดูเขาอารมณ์ดีกว่าเมื่อกี้สงสัยคงได้ระบายอารมณ์แล้วมั้งเนี่ย เขาเห็นฉันเป็นตัวอะไรเนี่ย ผู้ชายนี่เข้าใจยากจริงๆ ว่าไหมไรท์(ใช่ อันนี้เห็นด้วย) เจ้าชายออกรถขับไปตามถนนแบบไม่รีบร้อนดังเคย ขับดีๆ ก็เป็นนี่นา แต่กว่าจะถึงบ้านก็ต้องขับรถอีกเป็นครึ่งชั่วโมงแล้วฉันจะหนาวตายไหมเนี่ย
 
 
-0- โอมายก๊อดดดดดดดดด เจ้าชายไปหัดหื่นมาจากไหนั่น โอ๊ยยย ถ้าแครมบรูเล่ไม่ยอม เปลี่ยนมาเป็นไรท์ได้นะคริคริ ยอมเสมอ