ความแค้นของ playboy 18+

ก็อก..ๆๆชายหนุ่มยืนอยู่หน้าบ้านคนๆนึง รอให้คนข้างในเปิดประตูให้
แอ็ดด..."อ้าว!! ฟราน เองหรอ มีไรอ่ะมาทำไมเข้ามาก่อนสิ"หญิงสาวในบัานออกมาทักทายแล้วชวนเข้าไปในบ้าน ไปที่ห้องรับแขก
"พี่เทอไปไหน?"ฟรานหลอกถามนิกิที่นั่งอยู่ตรงข้าง นิกิเดินอ้อมมานั่งข้างๆฟราน
"หึ พี่เพ่ออะไร ไม่รู้ตอนนี้มันไปร่านที่ไหน ไม่กลับบ้านเนี่ยแต่ถามทำไมหรอนิกิก็นั่งตรงนี้นะ"นิกิพูดแล้วก็ประกบริมฝีปากของชายหนุ่มข้างๆ ฟรานจูบตอบ แล้วก็ผละออก
"ฉันมาชวนเทอไปที่ไร่ ไอฝราน คงคิดถึงเทอ"ชายหนุ่มชวน
"หึ อย่าพูดถึงฝรานเลย ฟรานหล่อกว่าตั้งเยอะ ฝรานน่ะแฟนเก่าไม่มีอะไรกับชั้นแล้วล่ะ"นิกิพูดเหยียดหยามน้องของฟราน ฝรานนั้นเอง
"งั้น ฟรานมาช่วยนิกิ เก็บของในห้องหน่อยสิ"นิกิชวนเล่นด้วย
"เดี๋ยวตามไป เทอไปเก็บก่อนเถอะ"ฟรานบอก นิกิเดินขึ้นไปชั้นบนสักพัก ชายหนุ่มก็เดินตามไป แล้วก็เข้าไปในห้อง ตอนนี้หญิงสาวอยู่ในชุด ไม่ใช่ชุดแต่มีแต่ บรากับกางเกงในลายลูกไม้ ที่เห็นเล็ดลอดเข้าไปได้
"ก่อนไปอ่ะ ฟรานช่วย... กับนิกิได้มั้ยอ่ะ นิกิรักฟรานนะ"หญิงสาวพูดเว้นกันแล้วเอามือโอบคอฟราน แล้วก็จูบครั้งที่ 2 ชายหนุ่มก็จูบตอบตามเดิมพลางเอามือไล่ตามลำตัวของสาวตรงหน้า นิกิจูบกับฟราน พลางใช้มือถอดเสื้อชายหนุ่ม แล้วเอามือปลดตะขอบราของตัวเอง ดึงชายหนุ่มไปที่เตียง แล้วจูบกันต่อ
"อื้ออ~หวานเหมือนเดิมเลยนะฟราน"นิกิพูด แล้วใช้มือแกะเข็มขัดของชายหนุ่ม แล้วถอดกางเกงชายหนุ่มออกแล้วก็ถอดกางเกงซับในออกของตนเองออก ตอนนี้หญิงสาวเปลืองกายแล้วนั่งคร่อมชายหนุ่มเอาของเทอเอามาถูๆกับของฟรานที่อยู่ใต้กางเกงซับในบ็อกเซอร์ชายหนุ่มที่เหลืออยู่
"ฉันไม่อยากทำกับเทอ พอเถอะ"ชายหนุ่มพูดพยายามจะลุกขึ้น นิกิ จึงนั่งคร่อมตรงลำตัวของชายหนุ่ม แล้วก็ปลุกอารมณ์ชายหนุ่มโดนการเอามือชายหนุ่มมาจับหน้าอกของเทอ แล้วจูบอีกครั้งชายหนุ่มก็จับๆบีบหน้าอก นิกิเห็นอย่างนั้นจึงถอดกลางเกงในบ็อกเซอร์ชายหนุ่มออกแล้วเอาเข้าไปในร่างกายเทอ เพราะความบ้าเซ็กส์ของเทอ เทอเป็นโรคประจำตัวคือ เห็นผู้ชายแล้วเกิดอารมณ์ทางเพศแต่เฉพาะผู้ชายหล่อๆ ตอนนี้เทอเร่งการเอาเข้าออกหญิงสาวพลิกตัวเองให้นอนลง แต่เพราะตรงที่เทอนอนคือแถวๆปลายเตียง จึงทำให้ตกลงมาจากเตียงชายหนุ่มจึงลุกขึ้นแต่ก็ถูกดึงกลับมาเหมือนเดิม ชายหนุ่มขัดขืนจนได้ แล้วมาแต่งตัวเหมือนเดิม
"รีบๆเก็บของซะ เร็วๆด้วยล่ะ"ชายหนุ่มบอกแล้วนั่งที่เตียง
"นิกิยังไม่เสร็จเลยนะ ฟรานก็ด้วย"หญิงสาวบอกแล้วมายืนตรงหน้าชายหนุ่มขณะที่ตัวเทอไม่ได้ใส่อะไรเลย
"รีบๆเก็บของเดี๋ยวจะเย็นซะ"ชายหนุ่มบอกแล้วก็ชี้ไปที่กระเป๋า หญิงสาวจึงเดินไปเก็บของต่อ พอเสร็จพวกเค้าก็ตรงไปที่ไร่ ของชายหนุ่ม ทั้งคู่ลงมาเสร็จ มิกิเห็นรถของฟรานจึงรีบเดินมาหาแต่ความเจ็บก็ยังไม่หายเทอจึงเดินเกาะกำแพงพยายามเดินไป ยิ่งก้าวยิ่งเจ็บ มิกิจึงพยายามเดินช้าๆ แม่บ้านมาเห็นก็เดินมาหาทันที
"คุณหญิงค่ะ ยังไม่หายไม่ใช่หรอค่ะ จะไปไหนเดี๋ยวนมพาไป นิน ไปหยิบรถเข็นมาสิ"สาวใช้ร่างอ้วนวิ่งมาประคองเจ้านายคนใหม่แล้วใช้ลูกสาวตัวเองให้เอารถเข็นเหมือนของโรงบาลมาให้ มิกินั่ง
"ขอบใจมากค่ะ ช่วยพาไปหาฟรานได้มั้ยค่ะ รบกวนด้วยค่ะ"หญิงสาวบนรถเข็นบอกกับสาวใช้เป็นกันเอง นมเข็นเจ้านายใหม่ไปหาเจ้านายอีกคน พอมาถึง นมก็ลากลับไปทำงานบ้านต่อ
"มิกิ เทอหายแล้วรึไง?"ฟรานถามมิกิ แล้ววิ่งคุกเข่าตรงหน้าแล้วถาม
"ยังหรอก นายไปไหนมาตื่นมาอีกทีนายก็หายไปเลย"มิกิตอบแล้วถามอีก
"ฉันพาคนที่คิดว่าเทออยากเจอมาหาน่ะสิ น้องเทอไง"มิกิตกใจแล้วก็ทำหน้าดุใส่ชายตรงหน้า
"นายพามาทำไม ไหนนายสัญญาแล้วไงฟราน"มิกิดุทันที
"หึ! เทอคิดว่าฉันจะไม่แค้นน้องเทอบ้างรึไง ถึงจะสัญญาแต่ยังไงก็ไม่หายแค้นหรอก เทอกลับห้องไปก่อน นมอย่าเพิ่งไปพามิกิกลับห้องที"แล้วนมก็มาพามิกิไปทันทีมิกิแย้งนิดหน่อย แต่สายตาของฟรานทำให้นมต้องยอมพามิกิไปทันที
"ฟรานมาเปิดประตูให้ นิกิสักทีสิ"สาวในรถตะโกนเรียก
"เทอเปิดไม่ได้รึไง เดี๋ยวฉันจะให้ลุงสมเอากระเป๋าไปให้แล้วจะเปิดห้องไหม่ให้"ชายหนุ่มก็เดินไปที่ห้องของมิกิทันที
ก็อกก..ๆๆ
"แปปนะค่ะ อ..โอ๊ะ เจ็บ แปปค่ะ กำลังไป"มิกิไปเปิดประตูยากลำบากจนเดินไปถึงประตู เปิดขึ้น
"มาฉันช่วย ฉันรู้ว่าเทอเดินไม่ไหว มาสิ"ชายหนุ่มพูดแล้วจะเข้าไปช่วยมิกิ
"ไม่ต้องช่วยฉันหรอก ฉันเดินได้"มิกิทำหยิ่งเพราะโกรธที่พาน้องสาวเทอมาแก้แค้น
"ยืนยังไม่ตรงเลย แล้วจะเดินยังไง?"ฟรานบอกพลางกอดอก
"อะไร ใครยืนไม่ตรงแค่ปวดหลังเฉยๆ ดูนี่ๆ โอ๊ยย..."มิกิพูดอวดๆแต่ก็ไม่ไหวจริงๆ ฟรานจึงอุ้มเทอแล้วเดินไปในห้องอีกทีนึง แล้ววางเทอบนเตียงเบาๆ
"คราวหลังไม่ต้องทนหรอกนะ เอ้าฉันซื้อยามาด้วย แต่...."ชายหนุ่มบอก ชะงักไว้
"แต่ อะไรอีก เอามาสิจะได้หายสักที"หญิงสาวบอกพลางแบมือรับยา
"แต่ว่ามันคือยาทาภายในน่ะสิ"ชายหนุ่มพูดพลางชี้ไปที่ที่หญิงสาวเจ็บ
"ตาบ้า นายคิดแต่เรื่องโรคจิตหรือไง"มิกิเผลอพูดออกมาด้วยความตกใจ
"เทอมาด่าฉันทำไมว่ะ แต่มีอีกยานึงเพื่อนที่เป็นนักวิจัยยาของฉันให้มาน่ะจะเอามั้ย"
"แล้วฉันต้องทำไรบ้าง"
"ถอดกางเกงออกซะ"ฟรานตอบหน้านิ่ง
"นายว่าไงนะ จะบ้าหรือเปล่า"มิกิตกใจเล็กน้อย
"ถอดเดี๋ยวนี้!!!!"ชายหนุ่มสั่งสาวตรงหน้า
"ก…ก็ได้ นายอย่าโกหกนะ หายแน่ใช่ป่ะ?"หญิงสาวไม่แน่ใจจึงถาม
"หายแน่ ถ้าเทออยากหาย ถ้าไมอยากกก"ชายหนุ่มพูดพลางเก็บยาเข้ากระเป๋ากางเกง
"อยากหายสิ ถ…ถอดก็ถอด"หญิงสาวพูดแล้วก็ยืนถอด พอถอดเส๊จก็นั่งที่เดิม
"ไม่ต้องเขินหรอก เคนเห็นแล้ว"ฟรานนั่งยองๆตรงขามิกิ
"ไอบ้า ถอดแล้วทำไงต่อ"มิกินั่งหนีบขาตัวเองด้วยความเขินอาย
"ขึ้นไปนอนข้างบนเตียงซะ "ฟรานสั่ง มิกิไปนั่งแต่โดยดี
"บอกว่าให้นอนไงเล่า!"ฟรานสั่งอีก มิกิก็นอนไป แต่ยังคงหนีบขาตัวเองให้ชิดกัน
"อ้าขาสิ อ้าา"ฟรานสั่งอีก มิกิทนไม่ไหวแล้ว
"นี่!! มีวิธีที่ง่ายกว่านี้มั้ย นอนแล้วมันหวิวๆ"มิกิบอก
"มี มานั่งที่เดิม"ฟรานบอก มิกิก็มานั่ง ฟรานก็นั่งบนพื้น
"เอ่อออ..ฉันขอทำเองได้มั้ยอ่ะ?"มิกิถามด้วยความอาย
"ไม่ได้ อ้าขาอีกหน่อยเอายาเข้าไปไม่ได้"ฟรานพูดพลางจับขาอ้าออก มิกิก็หุบลงหน่อยๆ ฟรานทนไม่ไหวจึงเอานิ้วคีบยาแล้วยัดใส่เข้าไปทั้งเม็ด
"อ๊ะ..โอ๊ยยย... เจ็บนะลึกไปมั้ย"
"เจ็บตรงนี้ใช่ป่ะ"
"ไม่ใช่ แต่มันลามไปแถวนั้นน่ะ"
"งั้นก็ต้องเข้าไปอีกน่ะสิ"
"อ๊ะ..พอเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว~"
"ไม่ได้ไม่งั้นไม่หายนะ ต้องเข้าไปอีกสินะ ตรงนี้ใช่ป่ะ"
"ช..ใช่ตรงนั้นแหละ เสร็จร..รึยัง"
"ยังอีกแปปนะ อะเสร็จและ"
"อ๊าะ นายลืมเอายาออกมารึเปล่า โอ้ยย~เจ็บ เอาออกยังไงอ่ะ"
"เอาออกไม่ได้หรอก มันต้องรอให้ละลายจนหมดก็หายแล้วล่ะ ทนไปก่อนเดี๋ยวก็หาย"
"อ..อีกนานมั้ย?"
"ครึ่งชั่วโมงมั้ง?"
"ฉ.ฉันทนไม่ไหว ถ..ถึงนั้นหรอก เอาออกไปเลยนะ"มิกิพูดเสร็จฟรานก็ประกบปากมิกิทันที
"อื้มมม~ สู้ๆนะ ที่รัก นอนทนไปก่อนล่ะ ฉันไม่กวนแล้ว ครึ่งชั่วโมงเจอกัน จุ๊ฟ"ฟรานผละจูบแล้วพูดด ส่งท้ายด้วยการจุ๊ฟตรงนั้น(ตรงไหน(ตรงที่มิกิเจ็บไง)) แล้วเดินออกไปแล้วล็อกห้องให้อย่างดี