สัมผัสลับ ดวงตาพิศวง

 
 
ริบบิ้นสีแดง1
 
มีเรื่องเล่ามาว่า
 
มีเด็กสาวคนหนึ่งที่ชอบสะสมริบบิ้นเป็นชีวิตจิตใจและสีที่เธอชอบมากที่สุดก็คือ สีแดงสด
 
เธอเป็นคนที่มีผมยาวสีดำสวยและหน้าตาที่น่ารักจนเป็นที่ชื่นชอบของคนอื่น
 
แต่ว่า
 
ถึงเธอจะมีเพื่อนและคนที่ชอบเธอมากมายแต่ก็มีคนที่ไม่ชอบเธอเหมือนกัน
 
และวันหนึ่งเธอก็ถูกคนพวกนั้นทำร้ายและคนพวกนั้นก็ตัดผมสีดำสวยของเธอ
 
และเผามันต่อหน้าของเด็กสาวพร้อมกับริบบิ้นสีแดงสด
 
เด็กสาวร้องไห้จนตรอมใจตาย
 
และหลังจากนั้น
 
ก็มีเรื่องลือว่า
 
มีคนเห็นเด็กสาวผมสั้นเดินตามหาเส้นผมและริบบิ้นสีแดง
 
และใครก็ตามที่เธอถามแล้วไม่สามารถจะตอบเธอได้
 
เธอก็จะ 
 
ฆ่าทิ้งซะ
 
 
"แฮ่"
 
"กริ๊ด"เด็กสาวทั้งสองกรีดร้อง
 
"เป็นไงล่ะ เรื่องของฉันนะสนุกมั้ย"
 
"สนุก กะผีนะสิ ยัยบ้า"เด็กสาวอีกคนบ่นใส่
 
"อย่าทำให้ฉันกลัวสิ"
 
"ฮิฮิ โทษทีโทษที"
 
นี่ มีใครเห็นริบบิ้นของฉันมั้ย
 
"อ่ะ เมื่อกี้มีใครพูดอะไรเหรอ"แม่สาวผมสั้นพูด
 
"จะบ้าเหรอไงยะ มีใครเขาพูดอะไรซะที่ไหนเล่า"เพื่อนสาวอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงเชิงดุ
 
"งั้นเหรอ แต่ว่าฉันได้ยินนะ"สาวผมสั้นพูด
 
"หูฝาดแล้วยะ"สองสาวพูดพร้อมกัน
 
"ฉันว่าพวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ"
 
ทั้งสามมองออกไปนอกหน้าต่างของห้องเรียน ห้องเรียนเป็นห้องเรียนไม้เก่าๆที่ด้านนอกมี ใบไม้พัดตามกระแสลมที่เริ่มแรงขึ้นเรื้อยๆ เหมือนกับว่าพายุกำลังจะมา
 
นี่ เห็นริบบิ้นของฉันเหรอป่าว
 
เห็นมั้ย
 
รู้เหรอป่าวว่ามันอยู่ที่ไหน
 
ร่างสีดำ ดวงตาแดงก่ำ จ้องมองเด็กสาวทั้งสาม
 
 
"นาโอโตะจัง"เสียงกระชิบข้างหู ของผมที่นอนหลับอย่างสบายบนเตียงนอน
 
"อืม ขอ5นาทีนะครับ"ผมครางเบาๆก่อนจะขอผลัดเวลา
 
"ไม่ได้นะ นาโอโตะจัง นี่มันจะ8โมงแล้วนะ"เสียงอันเย็นยะเยือกยังพูดต่อไป
 
"หา ว่าไงนะ"ผมกระเด๋งขึ้นมาก่อนจะมองนาฬิกาบนห้องนอน ปรากฏว่า เข็มยาวชี้เลข 12 ส่วนเข็มสั้น ชี้ เลข6
 
เอาอีกแล้ว ไอ้เจ้าผีบ้า อ่ะ พวกท่านอ่านไม่ผิดหรอกครับ ไอ้ที่ปลุกผมเมื่อกี้ไม่ใช่คนครับ
 
ชื่อของเจ้านี่ก็คือ โซล วิณญาณเร่ร่อนที่ผมดันไปเก็บได้และดันไม่ยอมไปไหนด้วยครับ 
 
ชื่อของผมคือ ทากายาชิ นาโอโตะ นักเรียน ม.ปลาย ปี2 ที่ทั้งการเรียนและกีฬาก็ปานกลาง ผมเป็นคนที่มีสัมผัสพิเศษ คือผมสามารถมองเห็นวิณญาณและสิ่งลี้ลับได้ แถมผมยังสามารถมองเห็นอดีตและอนาคตได้อีกด้วยแค่การสัมผัส
 
บ้านหลังนี้ผมอยู่คนเดียว เพราะพ่อกับแม่ผมไปทำงานต่างประเทศ สัก4เดือนจะกลับมาที ส่วนพี่ชายของผม ก็หายหน้าหายตาไป2ปีแล้วครับผมยังไม่เห็นหัวเลย
 
"นี่นาโอโตะจัง จะไปเรียนแล้ว พยายามเข้านะ"ชายร่างโปร่งแสง ลอย(?)เข้ามาหา ใบหน้าเรียวยาว ดวงตาสีแดง จ้องมาที่ ตัวผม
 
"พยายามบ้าอะไรละ โซล วันนี้วันเสาร์นะ โรงเรียนหยุด"ผมพยายามเก็บน้ำเสียงและอารมณ์สุดๆ สีหน้าผมก็ยังนิ่งอยู่แม้จะรู้สึกหงุดหงิดกับคนตรงหน้าก็ตาม
 
"งั้นเหรอ ฉันขอโทษ พอดีลืมนะ แฮ่ๆ"โซลยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆก่อนจะส่งเสียงแฮ่ๆและยิ้มกวนๆให้ผม
 
"งั้นฉันก็นอนต่อได้สินะ"ผมล้มตัวนอนบนที่นอน
 
"จริงสิ นาโอโตะจัง วันนี้ เจ้าหนุ่มหน้าตายจะมาหาไม่ใช่เหรอ"โซลค่อยๆโผล่ออกมาจากข้างหมอน และจ้องหน้าผมด้วยท่าทางกวนประสาทสุดๆ
 
"อ่า ใช่แล้วล่ะ วันนี้ยูจะมาหา"ผมตอบก่อนจะหลับตาลง
 
++++++++++++++++25%+++++++++++++++++