สะดุดรักนายกีต้าร์

                 คนเค้าชอบนะแต่ไม่กล้าบอก เคยมั้ยที่เราอยู่กับใครคนหนึ่งเป็นเวลาเนิ่นนาน จนไม่รู้ว่าสายตาของเรา สมองของเรา และหัวใจของเราไปหยุดอยู่ที่เค้าตอนไหน มันเป็นความรักหรอ หรือเป็นแค่เพียงความชอบ ผูกพันกันเท่าน้ัน แต่ตอนนี้ไม่สามารถบอกอะไรได้เลยเพราะตอนนี้ใจไม่อยู่กับตัวเองแล้ว

                    "กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงกริ๊งโรงเรียนดังเป็นสัญญาณเตือนที่บอกว่า วันนี้โรงเรียนเลิกแล้ว ตอนนี้ท้องไส้มันปั่นป่วนบอกว่าหิวอยู่ตลอดเวลา เอาไงดีเนี่ยไปกินข้าวดีกว่า

                    "เฮ้...แจกันเลิกเรียนไปไหนวะ หิวข้าวว่ะ เราไปหาอะไรกินอร่อย ๆ ดีกว่านะ" แป้งถามพลางบิดขี้เกียจ

                    "อืมเอาดิ เราไปหาอะไรกินดีกว่า บะหมี่แมนเป็นไงร้านนี้อร่อยนะแก ฉันว่าไปร้านนี้ดีกว่า"

                    "ป่ะ ไปกันเถอะ" ฉันกับแป้งเราเดินไปร้านบะหมี่แมนกันสองคน จะว่าไปแล้วแป้งเนี่ยเป็นคนน่ารักผิวขาวตัวเล็ก สเป็กผู้ชายเลยก็ว่าได้ และทุกครั้งที่เดินกับแป้งเนี่ยก็จะมีแต่หนุ่มเหลียวหลังมองกันเป็นแถว ๆ แล้วฉันล่ะ หน้าเป็นรูปไข่ ดัดฟัน ผมหยักศกเป็นลอนสวยงามแต่ยุ่งไปหน่อย หุ่นหรอก็ไม่อ้วนนะ ดูไปก็พอไปวัดไปวาได้นะ แต่ไม่เห็นมีใครจะมาจีบเหมือนแป้งเลย

                    วันนี้ก็อีกหนึ่งวันทุกครั้งที่เลิกเรียน จะมีแต่นักเรียนผู้หญิงทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ มาออกันอยู่ที่หน้าห้องซ้อมดนตรี เพราะอะไรน่ะหรอ ก็มีนักเรียนตั้งวงดนตรีขึ้น ประกอบไปด้วย เก๋ นักร้องนำประจำวงเป็นเด็กแนวสุด ๆ  เจ มือกลอง หน้าตาหล่อเหลามาก แต่ชอบดูมวยปล้ำ ตอย มือเบท หน้าหล่อเหมือนกัน แต่ขาวมาก ชอบขี่มอเตออร์ไซต์ รถนินจามั้ง และคนสุดท้ายจะใครอีกล่ะ ก็ไปป์ไง เป็นมือกีต้าร์ หน้าตาหรอ หล่อนะ ตาคม ผิวไม่ขาวเท่าไหร่หรอก จมูกนี่โด่งมากยิ่งกว่าฝรั่งอีก มาดครึม ๆ ถ้าไม่รู้จักก็จะว่าหยิ่งก็ได้ แต่เป็นคนนิสัยดีนะ เท่ห์อ่ะ ช่างเถอะ เอาเป็นว่านักร้องวงนี้ฮอตสุด ๆ ไปเลยก็ว่าได้

                    "แจกัน แกว่ามั้ยนับวัน พวกนี้มันยิ่งดังเข้าไปใหญ่แล้วนะไม่น่าเชื่อว่าพวกนี้จะอยู่โรงเรียนเดียวกัน แถมยังอยู่ห้องเดียวกับเราอีก"

                    "ไปกันเถอะแป้ง ถ้าอย่ตรงนี้นานเนี่ยฉันอาจจะหูดับได้ ทั้งเพลง ทั้งเสียงกริ๊ดไปกันเถอะ"

                    "อืม ๆ ไปกันเถอะ หิวมากมาย" ฉันกับแป้งรีบเดินออกมาทันที ที่รีบเนี่ยไม่ใช่อะไรหรอก เวลาอยู่ตรงนั้นมันใจเต้นตลอดเลยไม่รู้ว่าเพราะอะไรหรอกนะ แต่บอกไม่ถูกเอาเป็นว่ารีบไปดีกว่า

                    "กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไ พี่ไปป์ พี่ไปป์ กริ๊ดๆๆๆๆ" เสียงกริ๊ดดังขึ้น ฉันหันกลับไปมองเห็นไปป์กำลังรีบเดินมาทางเราสองคน

                    "แป้งกำลังจะไปไหนน่ะ" ไปป์เอยถามแป้ง ฉันหรอได้แต่ก้มหน้า มองซ้ายมองขวาไม่กล้ามองหน้า เขินและก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร

                    "อ๋อ ฉันกับแจกันจะไปกินบะหมี่แมนข้างโรงเรียนก่อนกลับบ้านน่ะ ไปด้วยกันมั้ย"

                    "อืม ไปดิหิวข้าวมาก ข้างในเสียงดังเกินไป ไปกันเถอะ" ไปป์ดันแขนฉันให้รีบเดินไปเร็ว ๆ จนลืมไปเลยว่าเราอยู่ใกล้กันมาก ไปป์แกจะได้ยินเสียงใจฉันเต้นมั้ยเนี่ย 

                    วันไหนที่ฉันเจอไปป์ ฉันไม่เคยลืมเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้จักกัน วันน้ันในตอนเด็ก ๆ เราอยู้่มู่บ้านเดียวกัน พ่อแม่เราสนิทกัน วันนั้นฉันซนมากไปหน่อยหนีแม่ไปเล่นซ่อนแอบ แต่แอบปีนไปบนต้นไม้สูงแล้วเผลอตกลงมาจากต้นไม้ หัวกระแทกพื้น ฉันเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด  ไปป์ด้วยความกลัวว่าฉันจะเป็นอะไร ไปป์ให้สัญญาว่าจะปกป้องฉันตั้งแต่นั้นมา ทำให้ฉันเริ้่มที่จะหยุดร้องไห้ แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรด้วย แต่เพราะเราเรียนที่เดียวกัน เจอกันทุกวันมันก็เลยเกิดเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ได้มาจนถึงทุกวันนี้แหละ"