เรื่องสั้น

วี : แล้วพี่เครู้รึยังคะ // ถามอย่างเป็นห่วงคนเป็นพี่
เค : รู้แล้วค่ะ น้องวีไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อยู่ทางโน้นรักษาสุขภาพด้วยนะคะ พี่เป็นห่วง // บอกอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วงเช่นกัน
เอ็น : งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ หลานๆ // บอกเสียงเบาหากแต่คนอีกสองคนกลับได้ยิน
วี & เค : ค่ะ / ครับ
 
ทางด้านเค
 
เค : กูต้องหนีใช่ไหมเนี้ย // งึมงำ // ขึ้นรถขับไปร้านอย่างรวดเร็ว
 
ณ ร้าน cosplay café
เค : ทุกคน เก็บของที่จำเป็นเราจะไปญี่ปุ่นกันวันนี้เลย รีบๆ
จี : คุณเอฟโทรมาบอกแล้วค่ะตอนนี้พร้อมเดินทางค่ะ // บอกก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ทุกคนถือของของตัวเองไปขึ้นเครื่องบินที่จอดรอ
เอช : พร้อมนะครับ เราจะไปกันเลยนะครับ // ขับเครื่องบินออกไปจากบริเวณนั้นด้วยความรวดเร็ว
 
ทางด้านของไอ
 
ไอ : ขอตั๋วไปเกาะXXX หน่อยครับ ขอแบบเร็วที่สุดนะครับ // บอกพนักงานอย่างเร่งรีบ
พนักงาน : ค่ะ // ทำรายการให้อย่างรวดเร็ว
 
ตู๊ดๆๆๆๆ
แอล : ใครครับ
ไอ : อยู่ไหนกันเนี้ยพวกมึง กูมีเรื่องอยากคุยด้วย // บอกเสียงรนๆ
แอล : เกาะ เกาะของกู // บอกอีกฝ่ายอย่างสบายใจ
ไอ : เดี๋ยวกูขึ้นเครื่องไปหา...แมร่ง เค มันเก็บของออกจากห้องกู ว่ะ แถมมันยังบอกว่า กูรู้ดีว่ามันเป็นใครอีก // บอกเสียงรนๆร้อนๆ // ถ้าถึงเดี๋ยวกูโทรไปเครื่องจะออกละ
แอล : เออๆ มาถูกๆนะ ระวังตัวด้วยล่ะ // บอกด้วยน้ำเสียงห่วงใยเพื่อนสุดๆ
 
ขณะที่เครื่องที่ไอขึ้นเพื่อไปเกาะออกเดินทางก็เป็นเวลาที่เคถึงที่ญี่ปุ่นพอดี
 
เค : เอาของลงแล้วรีบทำลายหลักฐานทุกอย่างเลยนะครับ ผมขอผู้ติดตาม ไม่สิ เพื่อนร่วมเดินทางหนึ่งคนนะครับ // บอกก่อนเดินขึ้นห้องไป
เอช : ใครจะไปครับ // มอง
เค : เอส ไปแต่งตัวได้แล้วชุดที่วางอยู่บนเตียงนะรีบใส่และรีบเอากระเป๋าเดินทางลงมาด้วยนะเอาของจำเป็นลงมาด้วย ส่วนชุด จี เตรียมอยู่ในห้องชุด ส่วนทุกคนถ้าเก็บของเสร็จก้ลงมาช่วนเลือกชุดด้วยนะครับ เน้นทุกคนนะครับ // เดินลงมาบอกทุกคนในห้องโถงด้วยชุดกระโปรง
เอส : ครับ // เดินขึ้นห้องไปเก็บของอย่างว่าง่าย
ที : คุณเคสวยนะคะ ถ้าเอสได้แต่งแบบนี้คงสวยไม่แพ้กันนะคะ // บอกพลางทำหน้าเคลิบเคลิ้ม
คิว : ทำไมต้องเป็นเอสล่ะ // ถามอย่างงงๆ
เอช : เพราะ เอสแต่งหญิงได้เนียนไง // บอกทุกคนไปตามความจริง
 
เวลาก็ผ่านไปซักพักทุกคนก็มาพร้อมกันที่โถงกลางบ้านพร้อมกองเสื้อผู้หญิงที่กองเต็มโต๊ะรับแขก
 
จี : ชุดนี้ของใครดี // ถามทุกคน
ทุกคน : เอส คุณเค// แย่งกันตอบอย่างเมามัน
 
เมื่อทั้งสองได้เสื้อผ้าครบแล้วก็เตรียมตัวออกเดินทางอีกครั้งหนึ่ง
 
การเดินทางที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้นั้น มันเป็นการเดินทางที่ทรมานมากเลยนะ มันทรมานมาก มากกว่าการสูญเสียใครหลายๆคนไปพร้อมๆกันเสียอีก พร้อมแล้ว พร้อมที่จะเดินทางไปเผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆด้วยใบหน้าที่นิ่งงัน และ ไร้ซึ่งอารมณ์สุนทรียภาพใดๆ....
จบ