แลกเปลี่ยนหัวใจกับนายตัวร้ายสุดฮอต

          หลังจากคืนนั้นที่ฉันได้คุยกับพ่อของแกรปเปอร์มันก็ทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าพ่อของแกรปเปอร์ เป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีคนหนึ่งเลยล่ะ ท่านถามทุกอย่างเกี่ยวกับตัวฉันและก็ถามว่าเจอกับแกรปเปอร์ได้ยังไง ก่อนที่จะเล่าเรื่องของแกรปเปอร์ให้ฉันฟังเหมือนฉันกับท่านได้แลกเปลี่ยนความคิดกันเลยก็ว่าได้ ฉันก็เลยได้พูดในสิ่งที่ฉันอยากจะให้ท่านเข้าใจในตัวแกรปเปอร์ ฉันก็ได้บอกทุกอย่างไปหมดแล้วมันอยู่ที่ตัวแกรปเปอร์กับพ่อของเขาว่าจะทำยังไงกันต่อไป และที่น่าทึ่งไปกว่านั้นท่านบอกว่าแกรปเปอร์ไม่เคยฟังใครเลยท่านเลยแปลกใจว่าฉันทำได้ยังไง ซึ่งฉันก็ยอมรับว่าหมอนั่นดื้อมากแต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงยอมฟังฉัน เพียงเพราะเหตุผลที่จะไม่ได้เจอฉันอีกแค่นั้นน่ะเหรอ มันก็แปลกดีเหมือนกันแฮะ แต่ก็คุยกันไม่นานมากเท่าไหร่เพราะท่านต้องไปงาน อยากจะบอกว่าท่านให้คนขับรถแวะมาส่งฉันที่บ้านด้วย ท่านใจดีมากๆเลยล่ะ ^^
เรื่องของแกรปเปอร์กำลังจะไปได้ด้วยดีมันถึงเวลาสักทีที่ฉันจะทำให้เรื่องของฉันผ่านไปด้วยดีเช่นกัน
“ฉันมันน่ารังเกียจมากใช่ไหมในสายตานาย”ฉันถามคลาสที่กำลังขับรถไปส่งฉันที่บ้านหลังจากที่เราไปดูหนังด้วยกันมา คลาสยังทำตัวกับฉันเหมือนเดิม ทำเหมือนกับว่า เหตุการณ์นั้นไม่เคยเกิดขึ้น เรย์ ไพน์ ก็ยังคุยยังเล่นกับฉันปกติ มีแต่หมอนั่นคนเดียวที่คอยแขวะฉันอยู่ตลอด   ฉันไปทำอะไรให้หมอนั่นนักหนาถึงได้ตามรังควานฉันแบบนี้ ToT                                                                                                   
“ฉันไม่เคยรังเกียจเธอเลยอย่าคิดมากสิ”คลาสพูดแต่สายตาก็จ้องมองไปตรงหน้าไม่มองหน้าฉันเลยสักนิด                                               
“แล้วเรื่องที่ฉันบอกชอบนายล่ะ นายชอบฉันบ้างรึป่าว” ฉันถามพลางมองหน้าคลาสสีหน้าคลาสนิ่งมาก                                       
“แอป ฉันชอบเธอได้นะถ้าเธอไม่ได้เป็นผู้หญิงของไอ้ปริ้นซ์” 
“ฉันยังไม่ใช่ผู้หญิงในสเป็คนายอีกเหรอ ฉันเปลี่ยนแปลงตัวเองขนาดนี้เพื่อนนายนะคลาส บอกฉันมาสิว่าฉันต้องทำอะไรอีกนายจะมองฉัน บอกมาสิคลาส”     
“มันไม่เกี่ยวเลยแอป เธอเป็นเธอน่ะดีที่สุดแล้วเธอเป็นแอปคนเดิมเธอก็น่ารักอยู่แล้ว แต่จะให้ฉันมองเธอเป็นแบบอื่นนอกจากเพื่อนฉันทำไม่ได้จริงๆฉันจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงของเพื่อนนั่นคือสิ่งที่พวกเราตกลงกันไว้”                                                                                                           
“นายรังเกียจฉัน  ฉันกับหมอนั่นเราเลิกกันแล้วนายก็รู้หนิ ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงของใครทั้งนั้นนายไม่ชอบก็บอกตรงๆสิ จะอ้างเหตุผลบ้าบอแบบนี้ทำไม”   หมอนั่นไม่เคยรักฉัน ไม่เคยแม้แต่จะชอบด้วยซ้ำ แล้วแบบนี้หรอจะหาว่าฉันเป็นผู้หญิงหมอนั่นน่ะ                                                                                                                
“ฟังนะแอป ไอ้ปริ้นซ์มันรักเธอ ถ้ามันไม่รักเธอแล้วมันจะคอยตามหวงแบบนี้ไหม” คลาสจอดรถพลางพูดกับฉันด้วยสิหน้าที่จริงจัง
“รัก ฮึ รักงั้นหรอ!! หมอนั่นไม่เคยรักฉัน นายไม่ต้องเอามาอ้าง ฉันเข้าใจแล้ว คลาสแค่ตอบว่าไม่ได้ชอบฉัน มันก็จบแล้ว ฮือๆฉันมันไม่สวยหนิ ไม่ใช่ผู้หญิงในสเป็คของนาย ต่อให้ฉันเปลี่ยนตัวเองมากเท่าไหร่มันก็ไม่ได้อยู่ในสายตานายอยู่ดี” ฉันเช็ดน้ำตาแล้ววิ่งลงจากรถ    ไม่มีใครรักฉันสักคน T^T                                                                                            
‘ต่อให้เธอแต่งให้ตายเธอก็ขี้เหร่อยู่ดี สเป็คของไอ้คลาสมันไม่ใช่แบบเธอ เจียมตัวไว้ด้วยๆๆๆ’                                            
เสียงของหมอนั่นดังก้องเข้ามาเรื่อยๆ ฉันเดินออกมาอย่างไร้จุดหมายปลายทาง คลาสคือผู้ชายที่ฉัน แอบปลื้มมาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอเค้า ตอนที่พี่มิ้วพาฉันไปแนะนำให้รู้จัก และการที่ฉันยอมคบกับหมอนั่นก็เพราะว่าฉันอยากรู้จักกับคลาส สงสัยใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่ให้ พี่มิ้วติดต่อคลาสให้ มันเป็นเพราะว่า คลาสมีแฟนแล้ว น่ารักกว่าฉันหลายเท่าแต่ตอนนี้เลิกคบกันไปแล้ว เพราะผู้หญิงคนนั้นเจ้าชู้ ฉันน่ะโคตรดีใจเลยตอนที่รู้ว่าคลาสเลิกกับแฟน ตอนที่คบกับหมอนั่น  ฉันก็สนิทกับเพื่อนๆในกลุ่มมากขึ้น ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้คุยกับคลาสได้เจอหน้าคลาสทุกวัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลย เค้าไม่ได้ชอบฉัน ToT เค้าไม่เคยมองฉันเลย     ฉันต้องตัดใจใช่ไหม!!                                                                                                                      
ณ คอนโดไพน์                                                                                                                                                                        
“ไงไปดูหนังกันมาสนุกไหมล่ะ” ปริ้นซ์ถามเมื่อเห็นคลาสเดินเข้ามา    
“ตอนนี้มันไม่สนุกแล้วว่ะ  พอดีมีปัญหากันนิดหน่อย แอปโกรธฉันเลยวิ่งลงจากรถฉันไป หายไปไหนไม่รู้ว่ะ    แกลองโทรไปถามไอ้โอมดิว่าแอปถึงบ้านรึยัง”คลาสพูดอย่างร้อนรน   
“เดี๋ยวก็กลับเองแหละ มันไม่เกี่ยวกับฉันหนิ” ปริ้นซ์พูดอย่างไม่แคร์แต่ลึกๆข้างในเค้าเป็นห่วงแอปมาก                                           
“ไอ้ปริ้นซ์ ฉันไม่เข้าใจแกว่ะ แกห่วงก็ออกไปตามหาดิวะ ไม่ใช่มาทำเป็นไม่แคร์ทั้งๆที่ใจแกตอนนี้ อยากจะออกไปตามหาใจจะขาดแล้ว” ไพน์พูดพลางจ้องหน้าปริ้นซ์ อย่างไม่เข้าใจ                                                                                                         
“ยัยนั่นไม่ได้แป็นอะไรกับฉันนิ ทำไมฉันจะต้องเป็นห่วง”ปริ้นซ์ ยังคงปากแข็ง                                                                         
“แกแน่ใจนะว่าแกไม่เป็นห่วง”เรย์ที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น
“ก็โทรไปถามไอ้เด็กโอรีเวอร์นั่นสิ ป่านนี้คงไปมีความสุขด้วยกันแล้วมั้ง”ปริ้นซ์พูดก่อนจะเบ้ปาก
“แกพูดเหมือนไม่รู้จักแอปเลยนะไอ้ปริ้นซ์”เรย์พูดอย่างไม่พอใจ
“ฮึ ก็เพราะรู้จักดีไงเลยพูด ยัยนั่นน่ะไม่ได้ใส่ซื่ออย่างที่แกคิดแล้วไอ้เรย์”
“แค่เปลี่ยนแปลงตัวเอง มันไม่ทำให้นิสัยคนเปลี่ยนไปหรอกว่ะแกเลิกดูถูกแอปได้แล้ว”
“เข้าข้างกันดีจริงๆนะแกเป็นเพื่อนยัยนั่นหรือว่าเพื่อนฉันวะไอ้เรย์”
“แต่เรย์มันพูดถูกนะไอ้ปริ้นซ์ แอปก็ยังเป็นแอปคนเดิม แกไม่โทรฉันโทรเอง”ไพน์พูดพร้อมกับกดโทรศัพท์ไปหาโอมทันที
“แอปยังไม่ถึงบ้านว่ะ”ไพน์บอกหลังจากที่วางสายจากโอม
“ก็อย่างที่ฉันบอก ยัยนั่นคงไปอยู่กับไอ้เด็กนั่นแน่ๆ”
“ ในเมื่อแกไม่สนใจแอป ฉันจะดูแลเธอเอง” คลาสพูดขึ้นอย่างไม่พอใจแล้วเดินออกไปทันที                                                                                            
“ชอบเค้าทำไมถึงทำเป็นไม่สนใจด้วยวะ ฉันไม่เข้าใจแกเลยว่ะ”เรย์ถามขึ้นหลังจากคลาสเดินออกไป                                                                                           
“ผู้หญิงจืดๆแบบนั้นไม่ใช่สเป็คฉัน” ปริ้นซ์ ยังคงปากแข็งทั้งๆที่มันตรงกันข้ามกับความรู้สึก                                                                                                                                           
“ไม่ใช่สเป็คแก แกไม่ได้ชอบแอป แล้วทำไมถึงได้ตามหวงเค้าแบบนั้นล่ะ"                                                                  
“บอกว่าไม่ได้ชอบก็คือไม่ได้ชอบดิวะไปหาน้องเพ้นท์ดีกว่า”ปริ้นซ์ พูดก่อนจะเดินออกจากห้อง  เรย์กับไพน์มองหน้ากันพลางทำหน้าเหนื่อยใจกับเพื่อนตัวเอง