Key lover กุญเเจรักสื่อหัวใจ

     หนุ่มคนนี้เป็นคนผมสีดำออกน้ำเงินเข้ม จมูกโด่งได้รูปริมฝีปากหน้าจุ๊บกับดวงตาสีน้ำทะเล ในชุดเครื่องเเบบของหอหนึ่ง เขาคนนั้นมองมาที่ฉันซึ่งนั่งก้นคะม่ำที่พื้น โชคดีนะที่ไม่มีใครอยู่เเถวๆนี้ไม่งั้นฉันคงอายเขาตายเลย เขามองหน้าฉันนิ่งๆเเล้วก็เลื่อนลงมาจนมาถึงหน้าอก! =[]=

     ฉันถึงกับลุกขึ้นพรวด!

     "นินาย! มองอะไรห้ะ!"

     "..."

     ไม่มีเสียงตอบรับจากสิ่งมีชีวิตข้างหน้า

     "เป็นใบ้รึไง พูดออกมาสิ! ไม่ก็ทำอะไรก็ได้ให้รู้ว่านายกำลังพยายามจะขอโทษฉัน!"

     "..."

     "เอ๊ะ! นอกจากเป็นใบ้ยังหูหนวกด้วยบ้าเอ้ย! เสียเวลาจริงๆ"

     ฉันเตรียมตัวจะเดินออกมาจากสถานการณ์บ้าๆนี่เเต่เขาก็ดันมาจับข้อมือฉันก่อน ฉันสะบัดข้อมือเเรงๆ

     "ปล่อยนะ>0<!"

     "ฉันไม่ได้หูหนวกเเละเป็นใบ้ อีกอย่าง...ฉันไม่มีทางขอโทษยัยซุ่มซ่ามเเถมเชยอย่างเธอด้วย"

     "กรี๊ดดดด ปากดี>0<!"

     ฉันพยายามสะบัดข้อมือออกเเต่เขาก็รัดฉันเข้ามากอด เเล้วจมูกเเละปากของฉันก็ชนกับซิกเเพกซ์ของเขาอย่างจัง เหตุการณ์เหมือนเมื่อเช้าเป๊ะเลยจ้า เพียงเเต่เขาคนนี้ใส่เสื้อ เลือดกำเดาจะพุ่ง ฉันพยายามดิ้นเเล้วดิ้นอีกในที่สุดก็หมดเเรงยอมเเพ้พลังของผู้ชาย ขนาดฉันตีหน้าอกของเขาจนเจ็บมือไปหมดเเล้วเขายังไม่สะทกสะท้านเลยTwT

     "ไอ้&@฿4782947&@฿947/&:("

     ฉันปล่อยคำด่าใส่เขาไปเต็มที่ก่อนจะใช้เเรงฮึดสุดท้ายผลักเขาออก เเต่ก็ไม่สะทกสะท้านอีกเเล้วง่าา~TwT 

     ไอ้มิวสิคเเกอยู่ไหน!

     "ปากดีนักใช่ไหม"

     ฉันหันไปมองหน้าเขาก่อนจะทำเชิ่ดใส่!

     "ใช่ คนอย่างนายสมควรได้รับคำด่า ไอ้สารเลวววว>0<!"

     อยู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนเดจาวู ริมฝีปากของเขาค่อยๆเเตะริมฝีปากของฉันก่อนจะบดขยี้จุมพิตเเสนเร่าร้อน นี่ฉันเกือบจะล้มลงไปเเล้วนะเนี่ยถ้าเขาไม่กอดฉันไว้ เเต่ไม่ได้ฉันจะไม่ให้เขาทำร้ายฉันเด็ดขาด พอเขาเผลอฉันก็รีบเอามือตบเเก้มนุ่มๆของเขาก่อนจะเริ่มด่า

     "ไอ้บ้า! จูบเเรกของฉัน อี@&฿592075&@/948@"

     ก่อนจะวิ่งหนีไป ไอ้ผู้ชายเฮงซวยฝากไว้ก่อนเถอะ>0<!

     ฉันเสียจูบเเรก ฉันเสียจูบเเรก ฉันสะพายกระเป๋านักเรียนขึ้นก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปข้างบนเพื่อเตรียมตัวเรียนวิชาของยัยครูป้าบ่น จิตใจฉันห่อเหี่ยวไปหมด ทั้งๆที่จูบเเรกของฉันควรจะเป็นของสายสิบหรือเด็กผู้ชายคนนั้นเเหละ! ไอ้เลวนั่นไอ้บ้านั่นไอ้ชั่วนั่น ถ้าเจอกันอีกฉันจะฆ่าให้ตายเลยยย

     ...อีกฝั่งหนึ่ง

     "โอนีซัง ทำอะไรอยู่นะ"

     เด็กสาวหน้าตาน่ารักผู้กมัดสองข้างผมสีชมพู จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอวบอิ้มเเละดวงตาสีเขียวมรกตเดินมาหาโอนีซังหรือพี่ชายของตนในทางภาษาญี่ปุ่น เธอคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะเดินไปเกาะเเขนพี่ชายของตนเอง

     "ไม่มี"

     "เชอะ! ไม่บอกก็ไม่บอก เอ๊ะนี่ของใครนะมาทำตกเอาไว้!"

     ชายหนุ่มมองไปยังสิ่งที่น้องสาวถืออยู่ มันคือหนังสือปกเเข็วเล่มเล็กซึ่งเขียนว่าไดอารี่ของน้องเเพทเทิ่น ซึ่งมีรูปตอนเด็กของเธออยู่ ไม่ว่าจะตอนเด็กหรือตอนโตก็ไม่เเตกต่างกันเลย ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่ริมฝีปากก่อนจะกล่าวความเท็จกับน้องสาวของเขา

     "พี่รู้นี่ของใคร พี่รู้จักเขา"

     เเต่จริงๆเขาก็ไม่ได้โกหกนะ เเต่เพิ่งรู้จักเมื่อตะกี้นี้เอง

     "อ๋อ ค่ะไปกันเถอะ"น้องสาวเชื่ออย่างสนิทใจ