Tomorrow (พรุ่งนี้ยังไงก็รักเธอ)

 

ฉันตื่นมาด้วยความงัวเงีย ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ฉันมาอยู่ที่ห้องๆหนึ่งซึ่งฉันนอนอยู่ที่พื้นหินอ่อน

 

ที่มุมห้องมีเตียงหลังใหญ่มากๆและก็มีคุณลุงนอนอยู่

 

“มาแล้วหรอ” คุณลุงพูดขึ้น

 

“คุณลุงคะที่นี่ที่ไหนคะ แล้วหนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง คุณลุงเป็นใครคะแล้วลุงเป็นอะไรรึเปล่าทำไมตัวสั่นคะ” คุณลุงดูใจดียกมืออันสั่นเทาขึ้นเพื่อหยุดฉัน

 

“ค่อยๆถาม เอาหละ ฉันชื่อซีอา ฉันมีหลานคนหนึ่งชื่อ เวก้า ซึ่งปกครอง ที่แห่งนี้อยู่”

 

“แล้วที่นี่คือที่ไหนคะ” ฉันถามด้วยความสงสัย

 

“ที่นี่คือซันตามิลัน”

 

อะไรนะ มันคือเกาะที่มาเมื่อกี้นิ ฉันจำได้ว่าติดฝนอยู่เลย ทำไมมาที่นี่ได้

 

“อย่าสงสัยอะไรเลย ไม่มีอะไรมาโดยความบังเอิญหรอกนะ มันถูกกำหนดมาแล้ว”

 

“กำหนด???”

 

“ใช่ ฉันเป็นคนเรียกเธอมาเอง เพราะเธอมีคุณสมบัติพิเศษ และเหมาะที่สุดที่จะมาเป็นคู่ครองกับหลานชายฉัน”

 

อะไรนะ คู่ครอง ไม่นะ ฉันอยากกลับบ้าน

 

“ฉันเหนื่อยมากแล้ว ฉันของพักก่อนนะ” และแล้วคุณลุงก็หลับไป ดูเหมือนหลับลึกมาก ฉันพยายามจะปลุก เพราะตอนนี้ให้หัวมีแต่ความ งง

 

แกร่ก.. เสียงประตูเปิดออก ตามด้วยเสียงคนเดินเข้ามา

 

“เธอเป็นใครนะ! ทหารจับตัวผู้หญิงคนนี้ไว้”

 

ผู้ชายหน้าคม แววตาดุดัน เดินมาทางฉัน ฉันเห็นท่าไม่ดี จึงถอยหลัง จนกระทั่งหลังติดกำแพง

 

เขาจึงล๊อคตัวฉันไว้

 

“เธอเป็นใครมาที่นี่ได้ยังไง เธอจะทำอะไรปู่ฉัน”

 

คือมาที่นี่ยังไงฉันยังไม่รู้เลย

 

“ฉัน....”

 

“ทหารจับตัวแม่นี่ไป” สิ้นสุดคำสั่งทหารก็วิ่งมาจับฉัน แต่ฉันไม่ยอมง่ายๆหรอก

 

“คุณลุง ช่วยด้วยคะ” คุณลุงไม่มีท่าทีจะตื่นเลย

 

ทำยังไงดีนะ ฉันวิ่งสุดแรงแต่ก็ถูกล้อมไว้จนหมด สุดท้าย ฉันก็จนมุม ถูกทหารจับจนได้

 

“ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่เชื่อถามปู่นายดูสิ”

 

ฉันพูดไล่หลังเพราะทหารดึงกึ่งลากฉันไป ซึ่งทหารลากจนพาฉันมาถึงที่ๆเรียกกันว่าคุก

 

ไม่นะ ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากมาตายที่นี่

 

ความคิดทุกอย่างอยู่ในหัวเต็มไปหมด ป่านนี้เพื่อนๆตามหาฉันแย่แล้วแน่ๆ

 

ตอนนี้ก็มืดแล้วด้วย ยังจะรอที่เกาะอยู่ไหมนะ โอ๊ยย

 

อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา ฉันไม่ไหวแล้วฉันปล่อยโฮออกมา โดยไม่สนใจใครฉันทั้งนั้น

 

จนกระทั้ง ซู่!!!!

 

ทหารนายหนึ่งเอาน้ำมาสาดใส่ฉัน

 

ฉันเปียกไปหมด อากาศตอนกลางคืนก็หนาวเหน็บ ทหารใจร้ายมาก

 

ฉันตัวสั่นไปหมด ฉันเกลียดที่นี่ ทั้งเหม็นและสกปรก ฉันเกลียดทหาร ฉันเกลียดตาบ้าเวก้า ไม่เคยฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น เกลียดๆๆๆๆ ฉันจะต้องหนี ใช่หนี ทำยังไงดีนะ

 

ฮัดชิ้ววววว

 

แต่ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว หนาวเหลือเกิน ใครก็ได้ทำให้มันเป็นแค่ฝันไปได้ไหม

 

ฉันรู้สึกไข้ขึ้น และเผลอหลับไป

 

!!!!เช้า!!!

 

แกร่ก!!!

 

ฉันตื่นขึ้นเพราะเสียงอะไรบางอย่าง มันคือเสียงทหารมาเปิดประตู

 

แต่ตอนนี้ฉันลุกไม่ขึ้นเลย หัวฉันหนักมาก ฉันปวดหัวมากๆ

 

“เธอเป็นอะไรไหม” มีผู้ชายหน้าตาสวย ก็สวยจริงๆนะ เข้ามาประคองฉันไว้ พร้อมกับอุ้มฉัน

 

เขาเป็นใครนะ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่ไหวแล้ว ปวดหัวมากๆ ตาก็หนักมากๆ

 

ZZZZZzzzzzzzzzzZZZZzzzzz

 

“นายช่วยเธอทำไมมอกัส”

 

“เวก้า นายสอบสวนแล้วหรอว่าเธอจะทำร้ายปู่ของนายนะ อีกอย่างปู่ของนายเองที่ให้ฉันไปพาตัวเธอออกมา”

 

ฉันตื่นขึ้นเพราะบทสนทนาของคนสองคน

 

“ปู่หรอ?”

 

“ใช่”

 

ฉันค่อยๆลงจากเตียง มาแอบบฟังสองคนนั้น

 

“ฉันรู้จากคุณปู่นายหมดแล้วเธอคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดานะ”

 

“ยัยนั้นมันคือคนไม่ดี”

 

“หยุดกล่าวหาเธอซะ เธอคือคู่ครองนาย ที่ปู่นายพามา”

 

“บ้าหรอ ปู่ฉันป่วยแทบไม่มีแรงจะขยับตัวจะพามาได้ยังไง”

 

“เธอมาอีกกาลเวลานึง ช่างเถอะพูดไปคนอย่างนายก็ไม่เข้าใจ แต่บอกเลยถ้านายทำไม่ดีต่อเธอ ฉันจะพาเธอไปอยู่กับฉันเอง”

 

อะไรนะ คู่ครองของตาเวก้า ไม่นะ แล้วฉันข้ามเวลามาคืออะไร นี่มันมีจริงหรอ

 

แล้วถามตาเวก้าทำไม่ดีจะพาไปอยู่กับมอกัสอะไร งง อะ ช่วยตอบปัญหาฉันที

 

 โปรติดตามตอนต่อไป