เพื่อนผมเป็นแวมไพร์ My friend is a vampire

     ฟลุ๊คตื่นขึ้นมาพร้อมกับความแฮงค์ของเมื่อคืนเค้ารีบเดินไปดูที่ห้องของมิลล์เพราะคิดว่าคือความฝัน ฟลุ๊คเปิดประตูมองดูรอบๆเค้าไม่เห็นว่ามิลล์อยู่คงคิดว่ามันคือความฝันฟลุ๊คปิดประตูแล้วเดินลงมาข้างล่างเพื่อทำอาหารเช้า
     “ตื่นแล้วหรอ?”
     เสียงของมิลล์ดังขึ้นพร้อมกลับรอยยิ้มซึ่งทำให้ฟลุ๊คตกใจ
     “เรื่องเมื่อคืนไม่ใช้ความฝัน?”
     มิลล์ทำหน้าสงสัย
     “คิดว่าเรื่องเมื่อคืนคือ...ความฝันงั้นหรอ”
     ฟลุ๊คก้มหน้ายิ้มพร้อมเดินลงมา
     “ขอโทษสงสัยเมื่อคืนคงดื่มเยอะไปหน่อยแต่ก็พอจำความได้แต่มันเหมือนฝันแล้วทำอะไรอยู่?”
     มิลล์กำลังทำแพนเค้กราดน้ำผึ้งเป็นอาหารเช้าให้ฟลุ๊ค
     “ทำอาหารให้คนขี้เมากินอยู่นะสิงั้นฝากหยิบน้ำมะเขือเทศที่แช่ในตู้เย็นให้ด้วยสิ”
     ฟลุ๊คเดินไปเดตู้เย็นและหยิบน้ำมะเขือเทศจริงๆให้มิลล์ หลังจากนั่นฟลุ๊คก็เดินมานั่นที่โต๊ะพร้อมว่าน้ำมะเขือเทศให้มิลล์ก่อนที่มิลล์จะเดินเอาแพนเค้กราดน้ำผึ้งมาว่างให้ฟลุ๊คทานส่วนมิลล์ก็หยิบน้ำที่ฟลุ๊คเอามาให้กินซึ่งไม่ได้สนใจอะไร พอมิลล์ดูดทำหน้าแตกใจแล้วหยิบถุงมามองแล้วอ่านส่วนประกอบทั้งหมด
     “เป็นอะไร? ”
     ฟลุ๊คที่กำลังนั่งกินแพนเค้กอย่างอร่อยถาม
     “ป่าว”
     มิลล์พูดพร้อมทำหน้างอลฟลุ๊คนิดหน่อย
     “ไม่จริงก็ดูออกนะว่าไม่พอใจอะไรอยู่พูดมาเถอะ”
     ฟลุ๊ควางมีดส้อมและเรื่องการกินแล้วมาสนใจมิลล์ มิลล์มองหน้าฟลุ๊ค
     “อืม...น้ำที่ให้เอามาแช่ตู้เย็นเมื่อวานอยู่ไหนทำไมถึงหยิบอันนี้มาให้”
     ฟลุ๊คทำหน้าตกใจ
     “ก็คิดว่าจะกินน้ำมะเขือเทศจริงๆสะอีก”
     มิลล์ถอนหายใจ
     “ไม่เป็นไรหรอกแค่ไม่คิดว่าคนอย่างนายจะเป็นคนซื่อขนาดนี้ เมื่อก่อนเห็นดุอย่างกับหมา”
     ฟลุ๊คมองและแยกเขี้ยวใส่ส่วนมิลล์ก็ยิ้มและหัวเราะก่อนที่จะเดินมานั่งข้างๆทั้งคู่มองหน้ากันก่อนที่ฟลุ๊คจะถามคำถาม
     “ที่หายไปสองปีไปอยู่ไหนมาหรอ?”
     มิลล์มองหน้าฟลุ๊คก่อนจะตอบ
     “ฉันก็กลับไปอยู่ที่โรงเรียนแวมไพร์และก็พื้นที่ส่วนตัวนะ นายเถอะฉันไม่อยู่เป็นยังไงมั้งอย่าบอกนะว่าหลังจากออกจากโรงพยาบาลนายก็ไม่รักษาตัวเอาแต่กินเหล้า”
ฟลุ๊คก้มหน้าก่อนที่จะตอบคำถามมิลล์
     “ใช้ฉันเป็นคนขี้เมาหลังจากนายหายไปฉันไม่รู้ว่านายหนีฉันไปเพราะอะไรหรือว่าเพราะผู้หญิงคนนั่นถึงทำให้นายหนีไป”
     มิลล์ดูดน้ำมะเขือเทศก่อนจะมองหน้าฟลุ๊ค
     “ฉันไปเพราะนายมีคนดูแลแล้วอีกอย่างฉันก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ของลูกราชาแวมไพร์แต่ฉันก็ให้ทหารของฉันจับตามองนายตลอดเวลานะ”
     พอมิลล์พูดจบโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมิลล์ก็ก้มหน้ามองและไม่ได้พูดอะไรก่อนที่จะลุกเดินออกจากโต๊ะกินข้าวและรับสายและหันหน้ามามองก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองและเข้าห้องนอนของตัวเอง
     “ฮัลโหล...มีเรื่องอะไร?”
     มิลล์ทำหน้าตาเครียดมากระหว่างคุยกับปลายสาย ส่วนฟลุ๊คก็นั่งทานอาหารเช้าต่อพร้อมคิดว่าวันนี้จะพามิลล์ไปเที่ยวไหนดี หลังจากคิดว่าจะพาไปไหนดี ฟลุ๊คก็เก็บกล่องน้ำมะเขือเทศที่มิลล์กินหมดไปทิ้งถังขยะและเดินเอาจานของตัวเองไปล้างให้เรียบร้อยก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำระหว่างที่ฟลุ๊คอาบน้ำมิลล์ก็ได้เขียนโน้ตฝากถึงฟลุ๊คก่อนที่จะกระโดดลงหน้าต่างก็มองที่หน้าต่างแล้วหายตัวไป
     มิลล์เดินมาถึงสนามเดินเล่นของหมู่บ้านพร้อมมองเห็นขบวนองครักษ์มิลล์ถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปหาหัวหน้าองครักษ์
     “นายเรียกฉันออกมามีเรื่องอะไร?”
     มิลล์กอดอกพร้อมมองขบวนองครักษ์ที่ตามมาอย่างไม่พอใจ เมื่อคลิฟฟ์เห็นท่าทีของมิลล์จึงให้องครักษ์แยกย้ายไปคุมพื้นที่รอบๆของสนามเมื่อไม่เหลือใครก่อนที่ทั้งคู่จะหาที่นั่งคุยกัน
     “นายรู้ใช้ไหมว่าพวกนอสเฟอราตูตอนนี้กำลังตามล่าฟลุ๊ค?”
มิลล์ถอนหายใจ
     “ฉันรู้ว่าพวกนั่นต้องการเค้าเพื่อที่ให้พลังชีวิตของฉันอ่อนแอแต่ฉันคงทำให้เค้าเป็นแบบฉันไม่ได้หรอกนะถ้าพวกเค้าไม่ยอมนายก็รู้กฎข้อนี้ดี คนที่จะเป็นแบบพวกเรา ถ้าเป็นแบบไม่เต็มใจนายก็เห็นว่าจะเป็นยังไง”
     ภาพในอดีตเข้ามาในหัวของมิลล์ตอนที่ตัวเองกำลังเริ่มเป็นแวมไพร์ความบ้าคลั่งทำร้ายกัดกินสิ่งมีชีวิตทุกอย่างก่อนจะหลับตาและถอนหายใจ
     “ฉันไม่อยากทำร้ายใคร”
     คลิฟฟ์มองไปดูบรรยากาศรอบก่อนที่จะพูด
     “นายก็ผ่านช่วงนั่นมาได้ไม่ใช้หรอแล้วดูตอนนี้สินายเป็นลูกราชาแวมไฟร์”
มิลล์ยิ้มก่อนที่จะมองหน้าคลิฟฟ์
     “คนที่จะผ่านมันมาได้ต้องมีคู่แท้หรือเพื่อนแท้ที่ช่วยเหลือกัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าคิดกับฉันว่ายังไงแค่เค้ารู้ว่าฉันเป็นแบบนี้เค้าคงตกใจมากพอแล้ว”
     คลิฟฟ์ก้มหน้าพร้อมถอนหายใจ
     “นายจะปกป้องเค้าไปตลอดไม่ได้หรอกนะ ถ้านายไม่เปลี่ยนเค้าตอนนี้พวกนั่นก็ต้องเปลี่ยนเค้าอยู่ดีจะช้าหรือเร็วเรื่องนี้ตอนจบเป็นยังไงนายก็รู้ดี”
     มิลล์ทำสีหน้าเบื่อพร้อมลุกขึ้นจากที่นั่งทั้งที่คลิฟฟ์ยังไม่ทันพูดจบประโยชน์ด้วยซ้ำก่อนที่จะหันหลังให้พร้อมชูนิ้วกลางให้และเดินจากไปก่อนที่คลิฟฟ์จะตะโกนอะไรบางอย่าง
     “ที่เรียกมาไม่ใช้เรื่องนี้หรอกนะ เรื่องบ้านที่นายอยากได้และให้ฉันติดต่อคนขายเขาบอกว่าถ้านายไม่ไปซื้อบ้านด้วยตัวเองเขาคงจะอาจไม่ขาย”
     มิลล์หยุดเดินพร้อมหลับตาและถอนหายใจ
     “เมื่อไหร่? ฉันต้องไปเจอพวกเค้าเมื่อไหร่”
     น้ำเสียงของมิลล์ดูเศร้าสร้อยที่จะต้องกลับไปเจอแม่ของตัวเองอีกครั้งแต่ด้วยความที่รักบ้านหลังนี้และคิดถึงช่วงเวลาก่อนที่เค้าจะจากมา คลิฟฟ์ก้มหน้าเพราะรู้ว่าความรู้สึกของมิลล์ที่จะต้องกลับไปมันทรมานเท่าไหร่
     “เมื่อไหร่เดี่ยวฉันบอกนายอีกที ฉันจะต้องโทรนัดกับทางนั่นก่อนได้เรื่องเมื่อไหร่ฉันจะบอก”
     พอคลิฟฟ์พูดจบมิลล์ก็เดินจากไปพร้อมโบกมือ ระหว่างมิลล์เดินทางกลับภาพในอดีตก็กลับเข้ามาในหัว มิลล์ทำใจรำบาคมากที่จะต้องเลือกระหว่างครอบครัวและการเริ่มต้นใหม่ เค้าไม่เคยลืมกอดอุ่นของแม่ครอบครัวที่แสบอบอุ่นความรัก,ความเข้าใจและความเมตตาของผู้เป็นแม่แต่ด้วยปัญหาตอนนั่นเค้าจำเป็นต้องเลือกที่จะทิ้งทุกอย่างเพื่อในเป็นคนใหม่และคนเย็นชาต่อทุกสิ่ง เค้าไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องเดินทางกลับมาเจออดีตของตัวเองในแบบนี้ตลอดเวลาที่เค้าหายตัวไปทุกคนคิดว่าเค้าตาย เค้าจำความรู้สึกแรกที่ได้ยืนชื่อที่คุ้นเคยเสียงที่ทำให้ทุกครั้งที่เจอเรื่องร้ายกลับเป็นเรื่องปลอดภัยมันเจ็บปวดทรมานขนาดไหน เมื่อมิลล์เดินคิดถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านมาเค้าก็ต้องอยู่คิดเพราะองครักษ์ที่ดูแลฟลุ๊คอยู่นอนหมดสติอยู่หน้าบ้าน มิลล์รีบวิ่งไปตรวจชีพจรพวกเค้ายังไม่ตายแค่หมดสติเค้ามองเข้าไปในบ้านก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและเดินไปในบ้านเค้าวิ่งตามหาฟลุ๊คจนทั่วตัวบ้านจนเห็นฟลุ๊คนอนอยู่มิลล์รีบวิ่งไปจับตัวดูว่ามีรอยโดนกันหรือป่าวแต่ไม่มีมิลล์โล่งอกมากก่อนที่จะได้ยืนเสียงอะไรมาจากประตูหน้าห้องและหันไปมอง
     “ว่าไงอดีตแฟนเก่า”
     มิลล์ทำหน้าตกใจมาก
     “แกต้องการอะไร”
     แวมไฟร์ที่ดูเหมือนจะเป็นพวกเดียวกันแต่มันไม่ใช้เพราะดวงตาแดงดังเลือดผิวแห้งเหมือนศพ
     “เรียกแกกลับอดีตแฟนแบบนี้ได้ยังไงหรือว่า…”
     เค้ามองไปที่ฟลุ๊คที่กำลังหมดสติอยู่ส่วนมิลล์ก็มองหน้าฟลุ๊คเหมือนกัน
     “แกคิดจะทำอะไรลูเซียส หยุดกินเลือดคนอื่นที่ไม่ยินยอมสักทีเถอะ”
     ลูเซียสมองหน้าพร้อมแสยะยิ้มก่อนที่จะวิ่งเข้ามาใกล้ฟลุ๊คแต่มิลล์เอาร่างตัวเองมายืนบังพร้อมต่อสู้แต่ลูเซียสก็หยุด
     “อย่างที่คิดไม่มีผิดสินะพวกที่อยู่ในท่อระบายน้ำของฉันให้ข่าวมาไม่เคยผิด”
     มิลล์มองหน้าด้วยความโกรธก่อนที่จะเห็นฝูงภูตสุนัขพวกมันแข็งแกร่งและว่องไวมากแถมตามกลิ่นและล่องลอยได้เก่ง มิลล์ไม่มีทางจะชนะศึกครั้งนี้ได้เลย มิลล์มองไปทางฟลุ๊คที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงเค้าต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่จะเกิดเรื่อง มิลล์รวมพลังทั้งหมดที่มีสร้างกำแพงไฟขึ้นมาก่อนที่จะอุ้มฟลุ๊คและกระโดดออกมาทางหน้าต่างก่อนจะวิ่งหนีส่วนทางด้านลูเซียสก็ยิ้มที่มุมปากและมองดูทั้งคู่วิ่งจากไป
     หลังจากที่มิลล์วิ่งผ่านผืนป่ามาไกลมากพอจึงหยุดและวางฟลุ๊คพิงต้นไม้ใหญ่ก่อนที่ตัวเองจะนั่งข้างฟลุ๊คและหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาคลิฟฟ์ก่อนจะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟังพร้อมบอกสถานที่นัดเจอก่อนที่ตัวเองจะวางสาย มิลล์เอาหัวพิงไหล่ฟลุ๊คก่อนจะหมดสติไปเพราะใช้พลังงานเยอะ