รักสุดใจ...นายสาวหล่อ

     " ไง คนรับใช้ " แพรรี่เอ่ยทักเสียงดังลั่น 

     " เฮ้ย ! แกเบา ๆ ดิ ฉันอายนะ " แซมมี่เอ่ยเสียงอาย ๆ ปนไม่พอใจ 

     " แล้วไง ? ฉันไม่แคร์ " แพรรี่ตอบเสียงเยาะเย้ย 

     " รอให้ผ่าน 2 วันนี้ไปก่อนเถอะ แกเจอดีแน่ " แซมมี่กล่าวคาดโทษยัยเพื่อนตัวแสบของเธอ 

     " แล้วจะรอ มาเริ่มทำงานได้ " แพรรี่พูดเสียงเย้าในตอนแรก และจริงจังในตอนสุดท้าย 

     " เออ ! จะให้ทำอะไรว่ามา " แซมมี่พูดน้ำเสียงไม่พอใจแต่ก็ต้องจำใจยอม 

     " ฉันมีข้อเสนอให้แก ระหว่าง เป็นทาสฉัน 2 วัน หรือ จะไปขอโทษซัมเมอร์ที่แกโกหกมัน " แพรรี่ยื่นข้อเสนอให้เพื่อนของเธอ เพราะเธอไม่รู้ว่าจะใช้ยัยนี่ทำอะไร 

     " ห๊ะ !? ให้ฉันไปขอโทษไอ้บ้านั่นน่ะนะ ไม่เอาหรอก " แซมมี่เถียงหัวเด็ดตีนขาด ยังไงเธอก็ไม่ยอมไปขอโทษหรอก เธอไม่ได้ทำอะไรผิดกับเขานี่ 

     " งั้นแกเลือกจะเป็นทาสฉันใช่ไหม ? " แพรรี่ถามเพื่อความแน่ใจทั้งของเธอและของแซมมี่ 

     " เอ่อ...ก..ก็ได้ ฉันยอมไปขอโทษเขาก็ได้ " แซมมี่เมื่อคิดว่าการไปขอโทษซัมเมอร์ง่ายกว่าการเป็นทาสของแพรรี่ 

     " แต่...ซัมเมอร์มันต้องยกโทษให้แกด้วย ฉันถึงจะยอม " แพรรี่ยังคิดจะแกล้งเพื่อนสาวของเธออยู่ เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าซัมเมอร์โกรธใคร จะโกรธนานถ้าอีกฝ่ายไม่มีเหตุผลมากพอ

     " ห๊ะ ?! เออ .. ก็ได้ " พูดจบแซมมี่ก็รีบวิ่งออกไปเพราะเธอไม่อยากเสวนากับเพื่อนตัวแสบของเธอไปมากกว่านี้ เพระเธออาจจะฆ่าเพื่อนของเธอก็ได้ 

   ' ฮัลโหล ซัมเมอร์ " ด้านแพรรี่ที่เห็นว่าแซมมี่วิ่งไปไกลแล้ว ก็กดโทรศัพท์โทรหาซัมเมอร์เพื่อบอกว่าตนเองให้แซมมี่ทำอะไร

   ' มีอะไร ? ' ซัมเมอร์ที่กำลังเดินเล่นกดรับโทรศัพท์เสียงเรียบ

   ' ฉันให้แซมมี่ไปทำ &฿%#&฿&฿& ที่เหลือก็แล้วแต่แกจะจัดการ ' แพรรี่พูดจบก็ตัดสายทิ้ง

ซัมเมอร์ : หึ ๆ ขอบใจนะแพรรี่ แกช่วยฉันได้มากเลย คราวนี้ล่ะ ได้เวลาเอาคืนของฉันแล้ว เธอเสร็จฉันแน่     

แซมมี่ : ไอ้บ้านั้นไปอยู่ไหนนะ นี่ฉันตามหาจะทั่วโรงเรียนอยู่แล้วยังไม่เจอเลย หรือว่าเขาจะไม่มาโรงเรียน ก็ดีน่ะสิ ฮ่า ๆ 

ระหว่างทางที่เดินไปนั้น แซมมี่ก็เดินไปชนใครคนหนึ่งเข้า 

     " อุ๊ย ! ขอโทษค่ะ / ขอโทษครับ " ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน เมื่อทั้งสองเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตกใจที่ อีกฝ่ายเป็นคนที่ตนตามหา แต่ซัมเมอร์ก็ปรับสีหน้าให้เรียบเฉย เหมือนคนไม่รู้จักกัน แซมมี่เมื่อเห็นดังนั้น ก็ใจหายวูบ เธอไม่เคยเห็นเขามองเธอด้วยสายตาแบบนี้มาก่อน สายตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึก นี่เขาโกรธเธอจริง ๆ เหรอ ถ้าเธอขอโทษเขาจะหายโกรธไหม แล้วทำไมเธอต้องแคร์ความรู้สึกเขาขนาดนี้ด้วยนะ  เอาล่ะ แค่พูดว่าขอโทษสินะ 

      "  ฉ .. ฉันขอโทษ อย่าโกรธฉันนะ " แซมมี่พูดขอโทษเสียงอ่อยๆ ปนสำนึกผิด 

   เงียบไร้เสียงตอบรับจากเขา ทำให้เธออยากจะร้องไห้ขึ้นมาแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ ถึงแม้เธอจะพึ่งรู้จักเขา แต่เธอก็แคร์เขามาก 

     " นายจะให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะยอม ขอแค่นายหายโกรธฉัน ฉันยอม เพราะฉันไม่อยากไปเป็นทาสของแพร " แซมมี่แสร้งบอกเหตุผลที่เธอไม่ได้สนใจ เธอแค่อยากให้เขาหายโกรธ แต่เมื่อกี้นี้ เธอเรียกแทนตัวซัมเมอร์ว่านายเหรอ ? ทำไมเธอถึงเรียกแบบนั้นเธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน      

     " ยอมทุกอย่างจริงเหรอ ? " ซัมเมอร์ที่เงียบไปนานก็เอ่ยถามอย่างมีเลศนัย 

     " เอ่อ...ย..ยอมทุกอย่าง " แซมมี่เมื่อได้ยินเสียงมีเลศนัยของซัมเมอร์ก็ทำให้เธอเหงื่อตก 

     " งั้นฉันขอเธอ 2 อย่าง 1. เวลาพูดกับฉันต้องพูดให้เพราะ ๆ 

2. เธอต้องยอมฉันทุกอย่าง " ซัมเมอร์พูดข้อเสนอมา 2 ข้อที่เขาต้องการ

     " นายจะบ้าเหรอ ? ข้อ 2 ของนายนะมันครอบคลุมทุกอย่างเลยนะ " แซมมี่ท้วงขึ้น เพราะเธอเห็นว่ามันมากไป

     "  งั้นเชิญเธอกลับไปเถอะ " ซัมเมอร์เอ่ยปากไล่ 

     " เออ ! ฉันยอม " แซมมี่ตอบกลับ เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงยอม แต่สำหรับเขาเธอยอมทุกอย่าง !!