So love ซ่าแล้วรักป่ะ♥?

ณ บ้านฟูจิ
"โหย. น่ารักอ่ะ. อยากอยู่จัง สมแลัวที่เป็นฟูจิ"ยูริพูด
"อื่อ ใช่ๆ น่ารักอ่ะ~"ฉันพูดจริงนะห้องของฟูจิอ่ะ เป็นวอเปเปอร์สมพูอ่อนสลับชมพูเข้ม พื้นปูกด้วยพรมสีฟ้าอ่อนรูปดาว เตียงเนี่ยยังกับเตียงเจ้าหญิงอ่ะ น่ารักสุดๆ. อ้อลืมบอกไปพนังวอเปเปอร์อ่ะลายสตอเบอร์รี่. โหยน่ารักน่าอยู่ทั้งห้องเลยอ่ะถ้าปิดเทอมนะ ห้องนอนน่ารักขนาดนี้ฉันจะนอนกินอยู่บนห้องนี้หล่ะ(อ้วนพอดี)
"แหมไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ก็ขอบใจละกัน. มาๆเรามาเริ่มทำกันเยย"
"อื่อ"
ผ่านไป1ชม.30นาที~



"อ่านี้ก็ค่ำแล้วฉันกลัยก่อนนะ"ฉันพูดขึ้น
"อ่า. จริงด้วยฉันก็ต้องกลับแล้ว"ยูริ
"ฉันก็ต้องกลับแล้ว//ยกมือดูนาฬิกา"มิซากิ
"อ่า. งั้น บายจ้า~"
"บายนามิ เดี๋ยวฉันกลับแท็กซี่น่า~"ยูริ
"จ้า. บาย~" 
หลังจากที่ยูริไปแล้วก็เหลือแต่ฉันกับมิซากิ
"เธอกลับยังไง"
"อ่า. ฉันเดินกลับหน่ะ. เพราะว่าเดินซัก5นาทีก็น่าจะถึงแล้วมั้ง"
"ดะ เดี๋ยวฉันไปส่ะกัน"
"เอ๋. มะไม่ดีกว่านะลำบากนายป่าวๆ"
"แต่เธอเป็นผู้หญิงนะ. มันจะปลอดภัยหรอ ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ม่ะ ไม่ลำบากนายแน่นะ"
"อื่อ"
ตึกๆ. {เสียงเดิน}
"กะ กรี๊ดด!  อุ๊ป!"
"นะ นานามิ!" 
"ส่งขอมีค่ามาซะ. ไม่งั้นแม่สาวนี้ต้องไปอยู่กลับพวกเรา"ช่ายปริศนาคนหนึ่งพูดขึ้น
"อื่อ อึก. อ่อยอันอะ อึก ฮือๆ"ฉันพยามพูดออกมาดังๆแต่ทำอะไรไม่ได้เลย
"หุบปาก!"มะมีด
"นะนามิ"
"อึก " 
ผมจะทำยังดีทั้งๆที่สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะดูแลเธอ. โถ่เว้ย!
พลัก! ผมต่อยไปที่หอ้บ้านั้นที่มันจับตัวนามิไป
"อึก มะมิซากิ ฮือ" ธะ. เธอวิ่งเข้ามากอดผม. เธอร้องไห้ไม่หยุด ผมจะทำยังไง
พึ่บ. ผมตัดสิใจก่อดเธอและลูบหัวเธอเบาๆ
"ไม่เป็นไรแล้วนะ นานามิ"
"..."
"นามิ?"ผมค่อยมองดูหน้าเธอ. เธอหลับ หลับคาอกผมด้วย แล้วบ้านเธออยู่ที่ไหน
"นามิ ฉันขอโทษ"ผมพูดพร้อมช้อนตัวเธอขึ้น...