So love ซ่าแล้วรักป่ะ♥?

"เอ๋ๆ  ป้าวๆ ฉันยังไม่ถามอะไรเธอเลยนะ ฮะๆ ไปก่อนนะ ไปละบาย"อะไรของหมอนั้นนะ-..- ช่างเถอะๆ  เข้าห้องได้ละ จะได้มีเวลาคุยกะเพื่อน -..- 
"มอนิ่งจ้า~"ฉันกล่าวทักทายเพื่อนรักของฉันอย่างร่าเริงเหมือนเดิม
"จ้าๆ. นามิมานี้หน่อยสิ"ยูริพูดพร้อมกวักมือเรียกฉัน
"หือ. อะไรหรอ"ฉันถามพร้อมกับเดินไปหายูริ
"ฉันอ่ะไปคิดดูแล้วนะเศร้าไปก็ไม่มีปะโยชน์อ่ะ.  เธอก็คิดเหมือนฉัใช่ไหม"
"อื้ม ทำไมหรอ"
"เธอดูนี้//ชี้ไปที่ฟูจิ//ยัยนั้นอ่ะ นังร้องไห้อยู่เลย. เธอก็รู้ยัยนั้นนิสัยดีแต่นิสัยเหมือนเด็ก. เธอช่วยไปปลอบยัยนั้นหน่อยสิ"
"อ่า ได้ๆ"
ตึกๆๆ ฉันเดินไปหาฟูจิที่นอนฟุ่บอยู่บนโต๊ะ
"นี้ๆ. ฟูจิ โอ๋ๆ.  ร้องไปรินก็ไม่กลับมานะ. อีกอย่างถ้ารินรู้เดี๋ยวรินเสียใจอีก. ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ก็ติดต่อกันได้นะ.  ไม่ต้องร้องน่า~"ฉันพยามปลอบฟูจิ เพราะยัยนี้ก็นิสัยเหมือนเด็กจริงๆนั้นละ. แต่นางนิสัยดีน่า~
"อื่อ. ขอโทษนะ อึก ทุกคน"เธอพูดพร้อมกับปาดน้ำตาที่แก้มแล้วยิ้มบางๆ. น่ารักอ่ะ=W=
"จ้าๆ. ไม่เป็นไร"
"เฮ้ ฉันปลอบยัยนี้นะย่ะ ยูริเธอไม่ได้ทำไรเลยนะ"
"ฮะๆ. พวกเธอเนี่ยนะ"ฟูริพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ
"อื่อ ^^ "