สโนไวน์กับเจ้าชายทั้ง 7

ริมฝีปากเรียว ของหนุ่มร่างบางสูงใหญ่ ค่อยๆบรรจงจูบลงเบาๆที่แก้มของ จูน สาวใช้ผู้แสนจะซนและขี้วีนประจำคฤหาสนี้ จูนค่อยๆ ขยับร่างเล็กน้อย รอยยิ้มที่และสายตาของเขาที่มองจูนด้วยความห่วงใยและห่วงหา จูนไม่รู้อะไรที่เกิดขึ้นกับตนเอง

เสียงประตูห้องของเธอค่อยๆปิดลงอย่างสนิท ทันทีที่จูนลืมตา สิ่งที่เธอรู้สึกมันจะเป้นเหมือนแค่ความฝันเท่านั้นสินะ

 

                             ..........................................................

 

" ห้าววววววววว วว วว ว  >O=, "

 

ฉันค่อยๆบิดตัวบนที่นอนที่มีผ้าปูและผ้าห่มสีขาวที่่ห่อยู่บนตัวของฉัน ฉันยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืน กลับมาก็สลบเป็นตาย 

ฉันรีบถีบตัวเองขึ้นจากที่นอน เพราะเมื่อวานฉันไม่ได้อยู่ช่วยแม่ทำอาหารเย็นให้เหล่าเจ้านายของฉัน 

 "ฉันต้องโดนแม่ด่า แน่ๆเลย "

 

ฉันวิ่งไปคว้าผ้าเช็ดตัวที่อยู่หน้าประตูห้องน้ำปลายเตียงฉันและเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว 

 

                         ...............................................................

 

" เมื่อวานนายไปไหนมา "

 

เสียงสนิซซี่ ถามกรัมปี้ ด้วยอารมร์ที่ต้องการคำตอบจากปากของกรัมปี้อย่างตั้งใจ

 

" ไปเดินเล่น "

 

" ไปเดินเล่นกะยัยจูนติ๊งต๋องเนี่ยนะ "

 

" ใช่ ' ทำไม "

 

" ก็ไม่มีไร แค่ปกติเห็นไม่ค่อยชวนใครไปไหน "

 

" นายคงไม่ได้แอบปลื้มยัยจูนอยูู่ใช่มะ "

 

เสียงของสลี้ปปี้ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่ มีผ้าม่านสีครามปิดอยู่ ดังขึ้นขณะที่เขาค่อยๆใช้นิ้วเกลี่ยผ้าผ่านให้เปิดออกเล็กน้อยเพื่อมองทิวทัศน์ภายนอก

 

" ฉันเนี่ยนะ จะแอบปลื้มยัยนั่น ไม่มีทางแล้วก็ไม่มีวัน ยัยนั่นไม่ใช่สเป็กฉัน โดกเดก เป็นม้าดีดกระโหลกแบบนั้น ใครจะเอา "

 

" ก็ดีนะ เพราะดู นายแฮปปี้ น่าจะปลื้มๆนางอยู่ แหม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันใหญ่ "

 

สลิ้ปปี้ พูดขึ้นขณะที่สายตาของเขามองออกไปนอกหน้าต่าง กรัมปี้ และ สนิซซี่ มองหน้ากันแล้วเดินตรงไปที่สลิปปี้ ยืนอยู่แล้วเปิดผ้าม่านออกเพื่อดูสิ่งที่ สลิปปี้ เห็น 

 

                    ......................................................................

 

" วันนี้ตื่นสายหรอ "

 

" สายหรอ ไม่นะ "

 

" ฉันมานั่งรอเธออยู่ตรงนี้ตั้งนาน รู้เลยนะ วันนี้เธอสาย "

 

ฉันเริ่มหัวเราะกลบเกลื่อนความผิดตัว โดน แฮปปี้ จ้องเขม่งขนาดนั้น เขาค่อยๆเดินตรงมาฉัน แล้วคว้าด้ามไม้กวาดจากมือฉันไป 

 

" ตามฉันมาสิ วันนี้ฉันจะให้เธอช่วยทำความสะอาดที่เรือนเล็กในสวนหน่อย "

 

" ใครจะไปอยู่หรอค่ะ "

 

" ฉันกับคุณย่าจะไปอยู่เรื่อนนั้น "

 

" อ่าว แล้วตีกใหญ่นี่ "

 

" ไม่แล้วหล่ะ คุณย่าท่านอยากไปอยู่เพื่อนึกถึงพ่อของฉันหน่ะ ดีสะอีก งานเธอจะได้ลดลงไปบ้างไง "

 

" หนักขึ้นหล่ะสิไม่ว่า ถ้าไม่มีพี่คนโตอยู่คุมพวกน้องๆนายนะ ฉันโดนเล่นหนักแน่ "

 

" ไม่ขนาดนั้นหรอกหน่า "

 

รอยยิ้มของ แฮปปี้ ดูสดใสทุกวันเขายิ้มให้ฉันโดยไม่นึกถึงเลยว่า ฉันเป็นแค่คนใช้คนนึง และเขาก็เป็นเจ้านายที่ไม่ถือตัวเลยสักนิด วันๆเขาเอาแต่ให้กำลังใจคนนั้นคนนี้ ช่างเป็นคนที่จิตใจดีเหลือเกิน แบบนี้เหละ เจ้าชาย ของจริง ไม่ใช้สลิง ไม่ใช้สตั๋น ( เกี่ยวปะ )

 

" จะไปไหนกันหรอ "

 

เสียงของ อีตาสนิซซี่ ดังขึ้นจากข้างหลังของฉัน เมื่อฉันได้ยินเสียงเขา ฉันแทบไม่อยากหันหน้าไปหาเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ก็นะ ขอตีฝีปากกะไอ้คนบ้ากามยามเช้าสักหน่อยจะเป็น ไร!!!

 

" จะไปดำน้ำ ดูปะการัง นั่งสมาธิ แล้วก็ไปเที่ยวดิสนี่แลนด์ มีไรปะ !!!!? "

 

" นี่ .... ยัยบ้านี่ กวนกันแต่เช้าเลยนะ !!"

 

" ทำไม!! ฉันกลัวว่าถ้านายไม่โดนฉันด่าก่อนอาหารเช้านายจะกินข้าวไม่ลง "

 

" โธ่ ' ที่แท้ก็เป็นห่วง บอกกันดีๆก็ได้ "

 

อีตาสนิซซี่ ทำหน้าทำตาใส่ฉันด้วยท่าทางที่หื่นออกหน้าออกตาแถบยังมากัดปากใส่ฉันอีก ไอ้บ้านี่ !!!  เห็นหน้า หมอนี้แล้วอยากจะตบด้วยทุเรียนหมอนทองจริงๆ  อี๊ยยยย '

 

" พอเลยทั้งคู่ แล้วไปช่วยกันทำความสะอาดเรือนเล็กกันก่อน  "

 

เสียงแฮปปี้ดังขึ้นเหมือนกรรมการตีระฆังหยุดเวลาบนสังเวียนเดือด ศึกชิงแชมป์ระดับโลก

แต่ถึงแม้ฉันและอีตาสนิซซี่จะหยุดเห่าหอนกัน แต่ยังคงมีสงครามหนังหน้ากันอยู่ ต่างฝ่ายต่างทำหน้าส่งกันราวกับยิงปืนใหญ่ แต่เก็บเสียงอะไรปานนั้น 

 

" งั้นฉันจะแบ่งงานให้นะ สนิซซี่เดี๊ยวนายไปทำหลังบ้าน ฉันจะทำมุมรับแขก ส่วนจูน เธอรับผิดชอบข้างบนนะ "

 

" ได้ค่ะ "

 

ฉันรับปาก แฮปปี้ เจ้านายแสนดีของฉัน ( เอ๊ะ แสนดี หมาปะว่ะ ) " ก่อนจะหันหน้าไปแลบลิ้นใส่อีตาสนิซซี่ที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน 

 

" เอ๊า ' ยัยนี่ "

 

" ส่วนนาย ไปทำหน้าที่ได้แล้ว "

 

แฮปปี้ใช้นิ้วของเขาจิ้มไปที่หน้าอกของสนิซซี่ แล้วดันร่างของเขาอย่างแรง

 

" รู้แล้วหน่า "

 

                               ...................................................

 

" แล้วฉันจะเริ่มทำตรงไหนก่อนดี"

 

สุดทางบันได ฉันยืนมองทางยาวออกไปตรงหน้า เป็นระเบียงโล่งมองออกไปเห็นต้นไม้และสวนดอกไม้หลากสีสวยงาม บ่อน้ำพุตั้งตระหง่านอยู๋ตรงกลางสวน เป็นมุมที่สวยน่าดูเลยหล่ะ 

ฉันเริ่มเดินตรงไปที่ห้องแรกใกล้กับทางบันได เป็นสี่เหลียมเล็กๆ เต็มไปด้วยหยักใหย่ และฝุ่นเล็กน้อย เศษใบไม้ที่ปลิวมากับลมเข้ามาทางหน้าต่าง ฉันเริ่มเดินไปอีกหนึ่งห้องที่อยู่ข้างๆกันห้องนี้เป็นห้องใหญ่ มีฟอนิเจอร์บ้างเล้กน้อย มีเตียงนอนเตียงใหญ่ ปูผ้าเรียบร้อยแล้วก็มีหน้าต่างปิด สนิท

 

ฉันเดินตรงไปที่หน้าต่างในห้องนอนนั้น พยายามเปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก มันคงปิดเอาไว้นาน ตั้งแต่ที่คุณท่านเสียก็ไม่มีใครมาพักอยู่ที่นี่เลย 

 

" โอ๊ย ' เปิดยากชะมัด "

 

ฉันพยายามเขย่ากลอนของหน้าต่างออก แต่มันติดแน่นมาก ออกแรงจนเจ็บมือไปหมดแล้วเนี่ย -*-

ระหว่างที่ฉันพยายามใช้แรงเปิดหน้าต่าง ก็มีมือมาช่วยฉันพลักหน้าต่างออก ทำให้ฉันตกใจเล็กน้อย คิดว่าผีคุณท่านมาหลอกซะอีก

ฉันรีบหันหน้ากลับไป พบว่าเป็น กรัมปี้ ที่มาช่วยดันหน้าต่างให้ แต่ตอนนี้เหมือนฉันอยู๋ใจอ้อมกอดของเขาเลย ถึงมันไม่ใช่แต่มันก็ไม่เชิง

มือซ้ายของเขาจับที่ลูกกรงเหล็กดัด ซึ่งอยู่ตรงระหว่างเอวฉัน มือขวาของเขาก็ดันหน้าต่างออกไป

เมื่อหน้าต่างเปิดได้ กรัมปี้ ค่อยๆดันมันออกไปช้าๆ หน้าของฉันเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆสายตาของฉันมองไปที่หน้าอกของเขา ไม่กล้ามองหน้าของเขาด้วยซ้ำ ฉันรู้สึกถึงลมหายใจของ กรัมปี้ ที่ปล่อยออกมามันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ หัวใจของฉันมันเริ่มสั่นแรงขึ้น เขาจะได้ยินเสียงไหมเนี่ย เต้นดังไปแล้ว

 

" เป็นอะไรหรือเปล่า "

 

เสียงของ กรัมปี้ พูดขึ้น ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไป.

หัวใจของฉันแทบจะหยุดเต้น ทันทีที่จมูกของฉันเฉียดริมฝีปากของ กรัมปี้ ใกล้กันเกินไปแล้วนะทำไมฉันถึง......พูดไม่ออก.....ทุกอย่างเหมือนหยุดไปหมด....ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย นอกจาก เสียงลมหายใจของฉันและ กรัมปี้ 

ทำไม กรัมปี้ ถึงไม่ขยับไปไหนเลย เขายืนมองฉันด้วยสายตาที่เหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น แต่ฉันไม่กล้าคิดอะไรขนาดนั้น หรือเขาอาจจะแกล้งเราเฉยๆ 

ฉันเริ่มรวบรวมสติอีกครั้ง ก่อนที่หน้าของเราจะใกล้กันไปมากกว่านี้ ฉันรีบผลักร่างของ กรัมปี้ ออกห่างอย่างรวดเร็ว แล้วปลีกตัวออกมายืนหน้าประตูห้อง

 

" เอ่อ . ขอบคุณ "

 

กรัมปี้ เขาไม่พูดอะไรเลย เขาไม่มองหน้าฉัน แถมยังเดินตรงเข้าไปอีกห้อง แล้วเริ่มเก็บใบไม้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตกลงเมื่อกี้ เขาไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ สายตาคู่นั้น มันดูว่างเปล่าเหมือนเดิม มันดู ไม่มีอะไรเลยจริงๆ 

 

" อะไรของเขานะ "

 

หรือว่าเราจะรู้สึกแค่คนเดียว บ้าไปแล้วยัยจูนนนนน ' 

เขาไม่ได้คิดไรสักหน่อย คิดไปเองฝ่ายเดียวอยู่ได้ บ้า บ้า บ้า ที่สุด