สโนไวน์กับเจ้าชายทั้ง 7

 

ฉันยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่สีชมพูในห้องนอนเท่ารูหนูของฉัน ฉันมองดูร่างบางๆของตัวเองผ่านกระจกและจิตนาการถึงชุดเจ้าหญิงสโนไวน์ในหนังสือกระตูนที่ฉันโปรดปรานตั้งแต่เด็กๆ ฉันเคยบอกแม่เสมอว่าถ้าฉันโตขึ้น ฉันจะเป็นเจ้าหญิง ฉันจะต้องเจอเจ้าชายเหมือนในหนังสือการ์ตูนให้ได้ เขาจะต้องพาฉันขี่ม้าขาววิ่งไปตามพื้นหญ้าที่เขียวขจี เหล่าผีเสื้อ และ สัตว์ทั้งหลาย ร้องเพลงแสดงความสุขให้ฉันและเจ้าชาย เพื่อสรรเสริญความสุขของเรา

 

+++ ก๊อก ก๊อก ก๊อก +++

 

"ค่ะ ! "  

ขัดความสุขของฉันเจง ๆ -*-

ฉันวิ่งตรงไปที่ประตูห้องที่ไม่ห่างจากที่นอนของฉันไม่มากนัก ประตูเปิดออก กรัมปี้ ยืนอยู่หน้าประตูกับเจ้าหมีน้อยขนปุยสีชมพูของเขา หน้าตาของเขาดูจริงจังมาก เพียงไม่นาน เขาเดินชนตัวฉันเข้าไปในห้อง ฉันเหลียวหลังตามเขาแทบไม่ทัน 

 

"นายเข้ามาทำไม มีอะไร ?? "

 

"ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วยหน่อย "

 

"ก็คุยกันข้างนอกก็ได้ "

 

มือของ กรัมปี้ ผลักประตูห้องฉันเพื่อจะปิดมัน ร่างของเขาเบียดเข้าหาตัวฉันที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องหน้าของฉันซบลงที่หน้าอกของเขา ( เกือบๆ ) นั่นทำให้ฉันรู้สึกวูบเล็กน้อย  แล้วเค้าก็เคลื่อนตัวออกห่าง เดินไปนั่งที่ปลายเตียงนอนของฉัน เฮ้อออ ! 

 

"ปิดห้องทำไม ?? "

อะไรกันเนี่ย ทำไมวันนี้ฉันอยู่ในห้องกับผู้ชายตั้ง 2 ครั้ง ฉันมีเกณจะเสียตัวหรือเปล่าเนี่ยยยย  >w<

 

" ฉันไม่ทำไรเธอหรอกน่า "

 

" แล้วมีไรจะคุย "

 

เขาเงียบก้มหน้าดูหมีขนปุยของเขา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป จากเข้มขรึม กลายเป็นหน้าตาของคนที่โศกเศร้า ฉันไม่เคยเห็นเขาทำหน้าแบบนี้มาก่อน 

ฉันเดินตรงไปที่เขาช้าๆ แล้วค่อยๆนั่งบนที่นอนข้างๆเขา 

 

" เป็นไรหรือเปล่า "

 

" ไม่รู้สิ...ฉัน... "

 

" เห้ย ' มีไรคุยกันได้ ถึงเราจะไม่ค่อยคุยกันเท่าไหร่ แต่ฉันก็เป็นที่ปรึกษาได้นะ "

 

ฉันใช้มือของฉันจับเบาๆที่ไหล่ของเขาเพื่อจะปรอบใจ แต่สีหน้าของเขาไม่ดีขึ้นเลย ตาของเขายังคงจ้องไปที่หมีขนปุยของเขา

 

เขาหันหน้ามามองฉันอีกครั้งด้วยสายตาที่โศกเศร้า ฉันเห็นแล้วฉันก็อดสงสารเขาไม่ได้ แต่ฉันก็ยังรอฟังปัญหาของเขา สายตาของฉันจ้องเขาเพื่อให้เขาได้รู้ว่า ฉันรับฟังนายนะ 

 

" ฉันฝากตุ๊กตาของฉันหน่อยสิ "

 

"หื๊อ !! O..O "

เอิ่ม . แค่นี้เองหรอ. แค่นี้เองหราาาาาา . คือบับ มันเหมือนดนตรีบรรเลงอย่างต่อเนี่องแล้วมันหยุดลงเพราะแผ่นมันเป็นรอย

 

"ฉันไม่อยากให้คุณย่าท่านเห็น เดี๊ยวท่านจะหาว่าฉันเป็นตุ๊ด เป็นแต๊ว "

 

"เอ่อ ' เดี๊ยวนะ ' คือที่นายทำหน้าดราม่าใส่ฉันเนี้ย... เพระนายจะฝากตุ๊กตาตัวนี้ไว้กับฉัน "

 

"ใช่ ' นะจูน ช่วยฉันหน่อยนะ "

 

เขาจับมือของฉัน วอนขอให้ฉันทำตามที่เขาบอก แต่เขาก็เหมือนตุ๊ดแต๊วจิงอ่ะ - -" 

 

"อ่า อ่า กะได้ "

 

ฉันคว้าตุ๊กตาหมีของเขามาถือเอาไว้ เขาดีใจสุดๆถึงกับยิ้มออกมา มันไม่น่าพิเศษอะไรหรอก ถ้ากรัมปี้เคยยิ้มกับคนอื่นนี่ถือว่าเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์นะเนี่ยที่เขายิ้มให้ฉัน

แต่อีกนัยนึง เขายิ้มสวยดีนะ เห็นแล้วโลกสดใสดี ^/////^

 

" ตกลง ' นายเป็นตุ๊ดปะ "

 

คำถามของฉันทำให้กรัมปี ถึงกับหยุดชะงัก เขาหุบยิ้มทันทีที่ฉันถามเสร็จเพียงเวลาไม่กี่วินาที กรัมปี้ดึงร่่างของฉันเข้าไปสวมกอด มือของเขารัดร่างบางๆของฉันเอาไว้แน่น ฉันตกใจกับการกระทำของเขา แต่ฉันไม่ยักขัดขืนในตัวเขา แหะ ' ( ก้ชอบอ่ะ กำไรล้วนๆ ฮี่ฮี่ )

 

" แล้วเธอรู้สึกแบบนั้นไหม "

 

"รู้สึก.... อะไร  O///o"

 

"รู้สึกว่าฉันเป็นอย่างที่เธอพูด"

 

"มะ..ไม่ o///O "

 

โอ๊ย ! ใบหน้าของฉันร้อน ผ่าว ผ่าว ฉันรู้สึกได้เลยว่าเลือดสูบฉีดอย่างแรง หัวใจของฉันเต้นเป็น กลองยาว 3 ช่า ทันทีที่เขาสวมกอดฉัน หัวใจของฉันก็ร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ' คำถามของเขาทำให้ฉันรู้สึกได้ว่า เขาไม่ได้เป็นตุ๊ด แต๊ว อะไรจริง ๆ แต่เขาเป็นผู้ชายที่...อ่อนโยนมาก

กรัมปี้ค่อยๆ ปล่อยตัวฉันออกจากร่างของเขา ตัวฉันแข็งเป็นปูนซีเมนต์ตราเสือดาวเลยทีเดียว เขามองหน้าฉันก่อนจะยิ้ม แล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องของฉัน ฉันใช้มือทั้งสองข้างจับที่แก้มของฉันเบาๆ 

 

"อึ๊ยยยย เขิลฟร่ะ >///< "

 

.

.

.

.

 

เสียงลาวกระทบไม้ เฮ้ย!! เสียงไม้กระทบลาว เฮ้ย เสียงช้อนกระทบจาน เฮ้ย !! ถูกแล้ว !!! ( มุกๆ) เสียงช้อนกระทบกับจานแก้วสีขาวบนโต๊ะอาหารกรมขนาดใหญ่กลางห้องทานข้าว อาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย บรรดาเจ้าชายและคุณท่านรวมตัวกันที่โต๊ะอาหารพูดคุยกันเสียงจ๊อแจ๊

ฉันค่อยๆเดินเสริฟน้ำในแก้วที่ใกล้จะหมดให้กับทุกคน

 

" ขอบคุณที่รัก "

 

ด๊อกมองฉันด้วยสายตาที่ยาดเยิ้ม ( เอิ่ม ' ดึงดาวมาหรอ ) ฉันไม่พรึมพรับทำเพลงเดินไปเติมน้ำคนถัดไปต่อ

 

" เนื้อตัวเธอมันหอมจิงๆนะ ฉันชักจะชอบสะแล้วสิ "

 

อีกตา สนิซซี่ ตอกย้ำฉัน เขากระซิบเบาๆ ให้ฉันได้ยิน ฉันทนไม่ได้ที่จะเงียบเลยตอบโต้แบบเบาๆไปบ้าง 

 

"ไม่จบใช่มะ !! " 

 

"แล้วจะให้จบอะไร ยังไม่ได้เริ่มเลย "

 

"ไอ้บ้า !! "

 

"ขอหอมอีกได้ปะ "

 

หน้าของฉันแดงขึ้นอีกรอบ แต่ไม่ได้แดงเพราะเขินนะมันแดงด้วยความโมโหมากกว่า มือของฉันกำที่โถน้ำอย่างแน่น ฉันอยากจะเอาโถใบนี้ฟาดไปที่อีตา สนิซซี่ อย่างแรงจริงๆ

 

"ฉันขอน้ำบ้างสิ "

 

เสียง กรัมปี้ ดังขึ้นกลางโต๊ะอาหาร ฉันหยุดมองหน้าของอีตาสนิซซี่สักพักแล้วมองไปหาต้นเสียง     ทันทีที่ฉันเห็นหน้าเขา หูของฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองดังขึ้นมาทันที ฉันเดินตรงไปที่กรัมปี้ค่อยๆเทน้ำใส่แก้วน้ำของเขา  แต่อนิจจังเอย มือของฉันกลับไปสามัคคีกับร่างกายเอาสะเลย มันสั่นเหมือนแผ่นดินไหวขนาด 8.8 ริกเตอร์ลงพื้นที่นี้สะอีก ฉันเลยใช้มืออีกข้างจับโถเอาไว้ เพื่อไม่ให้น้ำมันหกเลอะเทอะบนโต๊ะ

เสร็จแล้วฉันก็รีบถอยออกมายืนรอที่เดิม ก่อนจะหันหน้าไปหาแม่บ้านที่ยืนข้างๆฉัน

 

" ฟูววว วว ' ร้อนเนอะ -____, - "

 

ใช้มือทั้งสองข้างปาดเหงื่อบนหน้าผาก

 

"ก็ไม่ร้อนนะ อากาสกำลังดี "

 

"หรอ ' แต่ฉันร้อน "

 

"หน้าเธอแดงนะ "

 

"จิงหรอ "

 

เอามือจับที่หน้า

 

ฉันมองกลับไปที่ กรัมปี้ทันที เขานั่งก้มหน้ากินข้าวอย่างสงบเหมือนไม่มีอะไร นี่ฉันอะไรอยู่คนเดียวหราเนี่ย แต่.....เขาหล่อจัง Ovo เคลิ้มมม  

 

"เอ้ยย !! " 

 

ฉันหลับตาปี๋ลง เพื่อลบภาพที่ขึ้นในหัวสมองของฉันออก แต่เสียงของฉันมันไปสกิดทุกคนในห้องอาหารสะงั้น  ทุกคนมองมาที่ฉันเป็นสายตาเดียวกันหมด เอาไงดี *

 

"เอ่อ ... ยุงกัดค่ะ "

 

ฉันแก้ตัวน้ำขุ่นๆเสร็จทุกคนก็หันหน้าไปรับประทานอาหารกันต่อ 

เห้อ ตายๆ ฉัน